Semua Bab Kiss of Ruin: Bab 11 - Bab 20

Elara’s POVHindi ko alam kung paano ko haharapin ang pamilya ko.For weeks, tahimik kaming namumuhay. Simpleng trabaho ni Mama, ilang part-time gigs ko sa café, at ang maliit na ipon namin—iyon ang bumubuhay sa amin. Mahirap, pero sapat na. At least, iyon ang paniniwala ko.Kaya halos malaglag ako sa upuan nung dumating si Mama kagabi, umiiyak habang hawak ang envelope na puno ng pera.“Elara,” iyak niyang sabi, halos hindi makapaniwala. “Someone… someone paid all our debts. The hospital bills, the mortgage… everything!”“What?!” halos mapasigaw ako.Bigla akong kinabahan. Hindi kami pwedeng bigyan lang ng ganito kalaking pera ng kung sino. At may isang tao lang ang naiisip ko.Damian.At hindi nga ako nagkamali.Paglabas ko ng bahay kinabukasan, nandoon siya. Nakasandal sa black car niya, nakasuot ng coat na parang galing sa ibang mundo. At yung ngiti niya? Parang alam na niyang magpapakita ako.“Good morning, Elara.” casual niyang bati.“You,” singhal ko agad. “You did this, didn’t

Elara’s POVAyoko dito.Yun ang unang pumasok sa isip ko the moment I stepped inside the grand ballroom.Crystal chandeliers. Golden walls. Men in tailored suits, women in glittering gowns. It looked like a glamorous high-society event… pero hindi ako naloko. I knew what this really was.A gathering. A meeting. A display of power.His world.Damian’s hand was on the small of my back, guiding me as if I belonged. Pero ramdam ko lahat ng mata. Curious stares. Whispers. Mga tingin na parang tanong: Sino siya? Bakit siya kasama ni Blackthorn?I swallowed hard, forcing myself not to shrink under their gazes.“Elara,” Damian murmured near my ear, his voice low, smooth, commanding. “Stand tall. Don’t let them see you break.”Madali ba ‘yon? Hindi. But I tried. I lifted my chin, kahit na ang dibdib ko ay parang drum sa lakas ng tibok.“Who are they?” bulong ko habang naglalakad kami papunta sa table niya.“My world.” he answered simply. Coldly.At doon ko lalo naramdaman kung gaano ako iba sa

Elara’s POVMinsan iniisip ko, baka lahat ng nakikita ko kay Damian ay maskara lang. Ruthless. Cold. Dangerous.Pero ngayong gabi… nakita ko ang isang crack sa pader na itinayo niya.——We were in his penthouse. Ang ganda ng view—floor-to-ceiling glass walls, overlooking the city na parang dagat ng mga bituin. The lights flickered endlessly, pero sa loob ng silid… sobrang tahimik. Walang musika, walang ingay—just the ticking sound of a clock somewhere in the background.Tahimik siyang nagbuhos ng whiskey sa crystal glass. His movements were precise, calculated—like everything he did was controlled. Ako naman, nakaupo sa couch, hands nervously clasped together. I wasn’t sure if I even belonged here. My heart was restless after everything na nakita ko sa kanya, pero sa loob-loob ko… gusto ko siyang maintindihan.“Why me, Damian?” finally, I asked. My voice was softer than I intended, halos bulong lang. “Sa dami ng babae sa mundo, bakit ako? Alam mong hindi ako bagay dito. Sa’yo. Sa mund

Elara’s POV“Hindi na pwede, Elara.”Parang tumigil ang oras nang marinig ko ‘yon mula kay Damian. Nasa harap kami ng dorm ko, andun pa rin yung faint glow ng streetlight sa gilid, pero sa presensya niya, parang nagdilim ang paligid. Hawak niya ang braso ko, mahigpit, parang isang tanikala na pilit akong binibihag. Hindi niya ako hinahayaang makalapit man lang sa pintuan ng dorm.“Damian, please…” halos pabulong kong sabi, pilit kong tinatanggal ang kamay niya. Nakatingin ako sa mga daliri niyang nakapulupot sa akin—malalaki, mainit, pero nakakulong ako. “Hindi ako pwedeng basta—”“After what happened kanina?” mabilis na putol niya. Walang pag-aalinlangan. His eyes, burning, parang apoy na handang lumamon ng kahit sino. “Two men almost laid their hands on you. Valdez sent them. Next time, baka hindi na warning lang ang dala nila.”Napalunok ako, ramdam ko ang kaba at bigat sa dibdib ko. Alam kong totoo lahat ng sinabi niya. Kahit hindi ko aminin, natakot ako nang sobra kanina. Pero ib

Elara’s POVMay mga araw na parang normal lang.Nagigising ako sa amoy ng kape na pinapadala ni Damian mula sa kusina. Minsan, naririnig ko siya sa kabilang silid, nakikipag-usap sa telepono—palaging malalim ang boses, commanding, parang walang puwang para sa pagdududa. Para bang kahit walang kaharap, kaya niyang pasunurin ang mundo gamit lang ang tono niya.Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na ordinaryo ito, hindi ko kayang lokohin ang puso ko. This wasn’t normal. Living in Damian’s world was like walking on a tightrope above a pit of knives. Kahit isang maling galaw, tapos na.That night, nakaupo ako sa balcony, hawak ang baso ng tubig, pinapanood ang city lights na parang bituin na nahulog sa lupa. Gusto kong maramdaman na ako pa rin ito—Elara Cruz, estudyante, simpleng babae. Hindi possession ng isang lalaking tulad niya.Pero nang maramdaman ko ang kamay niya sa balikat ko, bumalik agad ako sa reyalidad.“Why are you out here alone?” tanong niya, mababa ang bo