Lahat ng Kabanata ng Kiss of Ruin: Kabanata 41 - Kabanata 50

Elara’s POVThe ballroom shimmered with wealth and deceit. Ang bawat chandelier ay parang bituin na pilit tinatakpan ang dilim na bumabalot sa lugar. Mga lalaking naka-suit, babae sa gown na parang ginto ang kinulayan—pero kahit gaano sila kakinang, ramdam ko ang dugo sa ilalim ng kanilang mga kuko. This wasn’t just a party. It was a coronation built on ash and ruin.I stood beside Damian. Ramdam ko ang bigat ng kamay niya sa braso ko, mahigpit at matatag. His grip wasn’t just touch—it was a claim. A warning to anyone bold enough to look at me too long. He wore black from head to toe, sleek and sharp, parang mismong gabi ang bumalot sa kanya. Hindi siya mukhang guest. He looked like the king who owned not just this room, but the city itself.Ako naman, suot ang midnight silk gown na siya mismo ang pumili. Sa salamin kanina, akala ko simpleng gown lang. Pero ngayong nakatayo ako rito, alam ko: hindi ito basta tela. Isa itong korona. A queen’s gown. Tonight,

Elara’s POVThe council chamber was colder today. Parang lahat ng lamig sa marmol na sahig, sa makintab na mahogany table, pati sa mga mata ng mga nakaupo roon—lahat sabay-sabay na lumipat sa akin.Damian’s hand rested on the small of my back as we entered, steady, grounding. Pero kahit ramdam ko ang init ng hawak niya, hindi pa rin maalis ang kilabot na gumagapang sa balat ko.Twelve men. Twelve vultures.Some of them bowed lightly, parang obligado lang. Yung iba, nagkunwaring walang nakikita. At yung ilan, walang kahihiyang nanatiling nakatingin, their jaws set, their eyes filled with disdain.I swallowed hard. Queen daw ako. Pero dito, hindi sapat ang title.Damian pulled out the chair beside his—at the head of the table—and motioned for me to sit. For a second, I hesitated. Kung uupo ako doon, that meant ownership. Authority. Power. And also… target.Pero naramdaman ko ang titig niya. Stern. Demanding. Trusting.

Elara’s POVThe dining hall glittered with chandeliers, pero kahit gaano ka-elegant ang paligid, ramdam ko ang lamig na parang gumagapang sa buto ko. Ang mahahabang kurtina ay kumikislap sa ilaw, at bawat tunog ng kubyertos ay parang kumakalansing na posas. The long mahogany table stretched endlessly, lined with silverware polished to a dangerous shine.Tonight wasn’t about food. It was about power.Damian sat at the head, calm and unreadable, like a king carved from marble. Ako? Nasa tabi niya. His queen. His shadow. Every guest’s eyes flicked toward me before settling on him, as though testing if I belonged.Then the first “gift” arrived.A servant in white gloves placed a velvet box in front of Damian. Inside: a dagger, its handle carved with rubies, its blade etched with Latin words—Memento Mori.The air thickened.My breath hitched, but Damian didn’t even flinch. He ran a finger along the blade, then set it down lik

Elara’s POVAng bigat ng hangin sa council chamber. Mahaba ang mesa—mahogany, makintab na parang salamin na baluktot ang repleksyon—punô ng mga lalaking naka-pormal: warlords, lieutenants, consigliere. May pocket watch, may gold cufflinks, at mga matang matagal nang sanay kumita sa takot ng iba. May mga curious, may malamig, pero karamihan? Skeptical.At ako ang dahilan.Unang beses kong umupo rito, hindi na bilang outsider na nadamay lang. Queen na raw ako. Pero ramdam ko pa rin ang bigat ng mga tingin nila—parang sinusukat kung kaya nilang tibagin ang pagkatao ko sa isang sulyap.Si Damian, nasa dulo ng mesa. Mukhang relaxed, pero alam ko ang bawat tap ng daliri niya—kalkulado. Naghihintay. Nanonood. At ngayong gabing ito, arena ko ‘to, hindi sa kanya. Nakakatakot at nakaka-excite sabay.“Gentlemen,” panimula ni Damian, malamig ang boses na parang bakal sa ibabaw ng yelo. “Tonight, you will not only hear me. You will hear your queen.”

Elara’s POVThe palace gardens were beautiful—too beautiful.Roses bloomed like spilled blood beneath the moonlight, and every petal felt sharp, like it could cut skin.I used to love this place.Pero ngayon, hindi na ako makarelax. Parang bawat hakbang ko, may matang nakamasid.Since the poisoning, Damian doubled the guards. Lahat ng sulok may nakapwesto—balikat sa balikat, tahimik, walang emosyon. Even the air felt heavier. Cameras installed sa corridors, scanners sa bawat gate, and still, may mga gabing hindi ako makatulog.Because deep down, alam ko—ang kalaban namin, hindi lang nasa labas.Ang sabi ng report, galing daw sa Marcellis ang lason. Pero habang tumatagal, mas nagiging malinaw sa’kin na hindi lang sila ang may kasalanan. The wine tray had passed through Damian’s own staff—his inner circle.The people he trusted most.At tuwing makakasalubong ko sila sa hallway—yung mga mata nila, yung mga bulong ka