Semua Bab Kiss of Ruin: Bab 21 - Bab 30

Elara’s POVAkala ko ordinaryong gabi lang.Galing kami ni Damian sa isang dinner meeting kasama ng ilang business partners niya—well, mafia allies kung tutuusin. Tahimik lang ako habang nasa kotse, nakatanaw sa bintana, pinagmamasdan ang mga ilaw ng Maynila na dumadaan. Gusto kong kumbinsihin ang sarili ko na isa lang akong babae na galing sa date kasama ang boyfriend niya. Pero kahit gaano ko i-paint yung picture, hindi ko kayang takpan ang katotohanan: this wasn’t a date. This was a war waiting to happen.“Pagod ka na?” tanong ni Damian, mabilis ang sulyap sa akin habang hawak ang manibela.“Konti lang,” sagot ko, forcing a smile. “Pero kaya pa.”He smirked. “Good. You’ll need that strength.”Hindi ko alam kung joke ba iyon o warning.---Habang bumabagtas kami sa isang medyo madilim na kalye, biglang bumagal si Damian. Naramdaman ko ang tensyon sa paligid—yung tahimik na uri ng panganib na kahit hindi mo makita, ramdam mo sa balat mo.“Damian?” I whispered, tightening my grip on m

Elara’s POVHindi ko alam kung paano ko siya haharapin matapos ang lahat ng nakita ko kagabi.Blood. Gunshots. Yung malamig na titig niya habang tinatapos ang buhay ng tatlong lalaki. At ako—ako yung naroon, nanonood, walang magawa. Parang saksi lang ako sa impiyernong nilalakaran niya araw-araw. Pati amoy ng pulbura at kalawang ng dugo… naka-imprint na sa utak ko.Pagbalik namin sa mansion, hindi ko alam kung ano ang mas mabigat: yung katahimikan niya o yung bigat sa dibdib ko. Damian didn’t say a word. Hindi man lang tumingin sa akin. Parang may pader sa pagitan namin. Pero kahit gano’n, ramdam ko ang pagod niya, ang init ng katawan niyang parang may apoy pa rin mula sa laban.Nakita ko ang dugo sa braso niya, ang hiwa sa labi, at ang pamamaga ng kamao niya na ilang beses kong nakitang tumama kagabi.“Damian,” tawag ko, halos pabulong. “You’re hurt.”Lumingon siya saglit, malamig ang mga mata, bago ibinalik ang tingin sa bintana. “It’s nothing.”Pero hindi iyon nothing. Hindi para s

Elara’s POV Madalas kong marinig si Damian na nagsasabing, “Trust no one.” At ngayong gabi, naintindihan ko na kung bakit. Everything happened so fast. Gabi na at galing ako sa library, dala-dala ang isang lumang libro na pinahiram ng isa sa staff. Tahimik ang mansion—too quiet para sa lugar na laging may galaw at mga hakbang ng tauhan. Parang may naka-hold na hininga ang buong bahay. “Miss Cruz,” tawag ng pamilyar na boses. Si Marcus. Lumapit siya hawak ang phone, parang may hinihintay na mensahe. “May emergency. Boss needs you sa gate, right now.” Napakunot ako. “The gate? At this hour?” “Yes. Just come with me.” Hindi siya makatingin sa akin nang diretso; halatang may kabalisahan. Ramdam ko ang pawis sa noo niya. Something felt wrong pero bago pa ako makapagsalita, may dalawang lalaki ang sumulpot mula sa dilim. Hindi sila mga tao ni Damian—alam ko sa suot at kilos. Bago pa ako makareact, tinakpan nila ang bibig ko ng tela. Amoy chemicals. Mabigat ang talukap ng mga mata ko. P

Elara’s POVAkala ko tapos na ako.The rope dug into my skin habang hinihila nila ako palabas ng van. Ang malamig na hangin ng gabi ay parang kutsilyong dumudurog sa balat ko, pero mas malamig pa ang kamay ng mga lalaking nakabantay sa akin. Bawat hakbang ko, parang papalapit sa impiyerno.Naririnig ko ang alon ng dagat na humahampas sa bakal ng pier, ang lagitik ng mga kadena na tila musika ng pagkakakulong. Ang amoy ng alat at kalawang ay sumisingaw sa ilong ko, nakakapagpaalala sa akin na wala akong takas.“Ilabas siya!” sigaw ng isang boses.Pagkababa ko, halos madapa ako. Pinwersa nilang itayo ang katawan ko, at sa harap ko naroon siya—si Valerio. Nakangisi, parang alam na niya ang panalo niya. Ang titig niya, malamig at puno ng galit na matagal nang inipon.“Blackthorn will come,” sabi niya, hawak ang baril habang nakatitig sa akin. “And when he does… he’ll bleed for you.”Nanlalamig ang buong katawan ko. Oo, alam kong darating si Damian. Hindi niya ako pababayaan. Pero ang tano

Elara’s POV“Pack your things.”Akala ko nagbibiro si Damian. Pero hindi. His face was unreadable — walang galaw, walang emosyon. Straight face, parang bakal na hindi mababali.Na-freeze ako sa kinatatayuan ko, hawak ko pa ‘yung tsinelas ko. “What?” halos bulong ang lumabas sa bibig ko.Hindi siya tumingin sa akin. Instead, may inilapag siya sa desk. Passport. Plane ticket. At susi ng isang bahay. Isang bahay na hindi ko pa nakikita, pero halata sa bawat detalye—ito ang safehouse na tinutukoy niya. Malayo. Tahimik. Ligtas.“To a house far away. Quiet. Safe. No one will find you there.” boses niya steady, pero mabigat, parang bawat salita ay may bigat ng isang desisyon na hindi na mababawi.Parang sumabog ang puso ko. Dapat relief ang maramdaman ko—dapat masaya ako na binibigyan niya ako ng way out. Pero ang lumabas lang… luha. Hindi ko alam kung tears of gratitude o tears of grief.“You… you’re sending me away?” nanginginig ang kamay ko habang nagtanong.His jaw clenched. Malaki ang p