29.หัวใจที่เริ่มหวั่นไหว 2

เจียวลี่เงยหน้าสบตาเขาด้วยดวงตาคู่นั้น...ดวงตาที่เคยผ่านน้ำตา ผ่านความล่มจมและความเดียวดายมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าบัดนี้กลับฉายแววอ่อนไหวในแบบที่แม้แต่นางเองก็ไม่ทันได้ตั้งใจ

ปลายนิ้วของเขายังอยู่ในอุ้งมือของนาง ความอุ่นจากร่างของเหวินหลงแผ่ซ่านผ่านผิวกายมาถึงหัวใจ ดวงหน้าของเขาอยู่ใกล้เสียจนลมหายใจแทบจะรินรดกัน

และในห้วงวินาทีนั้นเอง ใจของเจียวลี่พลันเผลอไผล นางปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความฝัน… ฝันถึงอดีตที่ไม่เคยได้เป็นจริง

ฝันถึงวันเวลาที่ยังมี เขายืนเคียงข้างอยู่เสมอ หากในวันนั้น เหวินหลงไม่ทอดทิ้งนาง หากครอบครัวของนางไม่ล่มจม…

หากนางไม่ถูกขายเป็นคณิกาเพื่อแลกกับหนี้สินของบิดา…บางที...นางกับเขาอาจจะได้แต่งงานกันจริง ๆ ในฤดูใบไม้ผลิที่ดอกเหมยเบ่งบานทั่วเมือง

ในวันที่ญาติพี่น้องและผู้คนมากมายมาแสดงความยินดี นางจะอยู่เคียงข้างเขาในชุดเจ้าสาวผ้าแพรสีแดงมงคล มีเสียงขลุ่ยอ่อนหวานคลอเคลียอยู่ทั่วเรือน

บางทีนางคงได้ให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง ที่มีนัยน์ตาเหมือนเหวินหลง มีรอยยิ้มเหมือนเขา และอาจมีบุตรสาวอีกคน ที่ช่างพูดเหมือนนาง ลูกทั้งสองวิ่งเล่นอยู่ในสวน กอดขาบิดา หัวเราะร่าในยามเหมันต์โปรยหิมะแ