Semua Bab ท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น: Bab 11 - Bab 20

“แม่นางพูดเช่นนี้คงเพราะไม่รู้หลักการค้าขาย ปกติร้านเราไม่รับของจากคนนอก แต่เถ้าแก่เห็นว่างานที่แม่นางนำมาเสนอนั้นคุณภาพดีใช้ได้ และอยากช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากร้อนเงิน ก็เลยช่วยซื้อไว้ แน่นอนว่าราคารับซื้อกับราคาขายหน้าร้านย่อมแตกต่างกัน หากเรารับซื้อในราคาขายหน้าร้าน เกรงว่าของเหล่านี้จะขายไม่ออกแล้ว” หลงจู๊พยายามอธิบายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทั้งที่เริ่มมีเหงื่อเย็นผุดซึมที่หน้าผาก“พวกขี้โกงอย่างเจ้า มีหน้ามาอ้างเรื่องหลักการค้ากับคุณธรรมได้ด้วยรึ เพ่ย!!!”“จะ...เจ้า พูดเกินไปแล้ว” หลงจู๊เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ พูดตะกุกตะกักเพราะความโกรธ“เกินไปตรงไหน! ไม่ว่าใครถ้าเจอคนขี้โกง ก็ต้องบอกว่าขี้โกงสิ”ฉู่ชิงเฟิงที่ยืนดูหลินอ้ายชี้นิ้วใส่หลงจู๊พลางตวาดไล่ต้อนอยู่ เพิ่งรู้ซึ้งว่าที่ผ่านมายนางออมฝีปากให้เขาแล้วจริงๆ ส่วนหลงจู๊ผู้โชคร้ายรายนี้คงไม่ใช่คู่ปะทะคารมของนางนานๆ ทีในอำเภอที่เงียบสงบอย่างจงมู่จะมีเรื่องมีราวสักที นอกจากลูกค้าที่อยู่ในร้าน ตอนนี้กระทั่งคนเดินผ่านไปมาก็พากันเข้ามามุงดูเหตุการณ์จนแน่นขนัด เสียงซุบซิบจึงดังขึ้นเรื่อยๆ“สุราดีไม่ดื่ม คิดจะดื่มสุราพิษ เดิมข้าเห็นเป็นผู้หญิงเ

“ถ้าเถ้าแก่มิได้ตั้งใจโกงพวกข้า งั้นจะบอกว่าไม่รู้ราคาผ้าทอกับไหมที่ใช้ปักงานพวกนี้หรือไร” ฉู่ชิงเฟิงเลิกคิ้วถาม ทำท่าเหมือนตกอกตกใจที่อีกฝ่ายเป็นถึงเถ้าแก่ของร้านใหญ่โตกลับแยกชนิดผ้าไม่ออกเสียได้“ทำไมข้าจะดูไม่ออก เพียงแต่...” เถ้าแก่ที่กวาดตามองไปรอบๆ เห็นแต่ความเคลือบแคลงบนใบหน้าของลูกค้าเงินหนาทั้งหลาย เพราะร้านของเขานั้นมีชื่อเสียงที่สุด ย่อมมีแต่พวกคุณหนูและคนมีอันจะกินในอำเภอจงมู่มาเยือน หากวันนี้เขาไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ เกรงว่ากิจการของบรรพบุรุษคงได้สูญสิ้นในรุ่นของเขาเป็นแน่“เถ้าแก่ไม่ผิดหรอก เป็นข้าเองที่มีความรู้ไม่มากพอ เลยประเมินราคาของตามราคารับซื้อทั่วไป” เป็นหลงจู๊ออกมาปกป้องเจ้านาย“มิน่าล่ะ เจ้าถึงไม่ยอมไปเรียกเถ้าแก่มาให้ข้า” หลินอ้ายเดินขึ้นมายืนข้างๆ ฉู่ชิงเฟิง แล้วแผดเสียงใส่หลงจู๊“เจ้านี่นะ ข้าอุตส่าห์ไว้ใจแท้ๆ” เถ้าแก่ทำทีเป็นหันไปดุคนของตัวเอง เสร็จแล้วก็หันไปกลับไปหาพวกฉู่ชิงเฟิง ปั้นหน้ายิ้มแล้วพูดเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ข้าจะจ่ายค่าสินค้าครั้งนี้ และชดเชยครั้งที่แล้วให้ตามที่แม่นางเรียกร้องก็แล้วกัน”“ต

“ถึงบ่าวจะโง่เขลา แต่ใช่จะไม่รู้อะไรเลย ป่านนี้ชื่อเสียงของท่านคงถูกฮูหยินกับคุณหนูสี่ทำลายจนแทบไม่เหลือชิ้นดี แล้วแบบนี้จะไม่ให้บ่าวโกรธแค้นพวกเขาแทนท่านได้เยี่ยงไร”“พวกนางอยากทำอะไรก็ให้ทำไป เพราะสำหรับข้าในตอนนี้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการรักษาร่างกายให้หายดี”“ท่านถูกรังแกถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงไม่เล่าให้ทางสกุลกัวฟังเล่าเจ้าคะ ถ้าให้เหล่าไท่จวินที่คนต่างเคารพนับถือช่วยออกหน้า จะต้องทวงความยุติธรรมคืนให้คุณหนูได้อย่างแน่นอน”“เพราะข้าแซ่หลิน มิได้แซ่กัว อีกอย่างท่านป้าสะใภ้กับท่านยายมีบุญคุณที่เลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่ ข้ามิอาจให้พวกท่านเหล่านั้นถูกคนตำหนิเอาได้ว่าก้าวก่ายเรื่องของคนสกุลอื่นโดยไม่จำเป็น”“โถ่ คุณหนู”“หลินอ้าย ถ้าทุกอย่างมันง่ายปานนั้น ข้าคงไม่ต้องมารักษาตัวไกลถึงจงมู่”“บ่าวกลัวเหลือเกินว่าฮูหยินจากสกุลเกาผู้นั้นจะจัดการให้ท่านแต่งกับบุรุษเสเพล ไร้ชื่อเสียง ไร้อนาคต” หลินอ้ายเป็นกังวลแทนเจ้านาย เพราะสตรีที่มีข่าวลือว่าร่างกายอ่อนแอมักไม่มีตระกูลใหญ่ต้องการ“พอได้แล้ว ข้าอยากแช่ตัวเงียบๆ” ใช่ว่าหลินเสี่ยวหรานจะไม่คิดอะไรเลย จึงอดหงุดหงิดไม่ได้“บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ”“คืนน

หลินเสี่ยวหรานที่กำลังหมดหวัง เห็นเงาสายหนึ่งพุ่งเข้ามา หลังจากนั้นนางก็ถูกใครบางคนพาตัวเข้าไปยังความมืดหลังแนวไม้ นางพยายามมองใบหน้าของคนที่มาช่วยนางจากปากเหว แต่ต้นไม้ใบหนาทึบเกินกว่าแสงจันทร์จะลอดเข้ามาให้เห็นได้ชัดเจน ในใจนางรู้สึกทั้งซาบซึ้งและนึกขอบคุณ แต่ถึงอย่างนั้นนางก็รู้สึกไม่วางใจอย่างบอกไม่ถูก“ทะ...ท่านเป็นใคร”“...” ฉู่ชิงเฟิงไม่ตอบ เพราะตอนนี้เขากำลังเพ่งสมาธิไปเบื้องหน้า เพราะจับสัมผัสได้ว่ามีคนตามมาจากด้านหลัง ถึงฝีเท้าจะไม่เร็วมากนักเพราะบาดเจ็บ แต่ความเร็วระดับนี้ย่อมหมายความว่าอีกฝ่ายเป็นคนมีฝีมือ หากเทียบกับอ๋องที่แค่อยากตั้งใจเรียน แต่ไม่ชอบฝึกวรยุทธเยี่ยงเขา นับว่าอยู่คนละชั้น มิหนำซ้ำตอนนี้เขายังมีสตรีที่น่าจะโดนวางยาอยู่ในอ้อมอก มองยังไงก็เสียเปรียบเต็มประตู เช่นนั้นก็ไม่ควรอวดเก่ง แต่ควรหาที่ซ่อนตัวจนกว่าจะปลอดภัยต่างหาก“ไม่ว่าท่านจะเป็นใคร ก็เป็นผู้มีพระคุณของข้าแล้ว”“อืม” เขาขานรับในลำคอ แล้วพุ่งไปเบื้องหน้า ไม่กล้าลดความเร็วลงแม้แต่นิดเดียว แต่มองไปทางใดก็ยังไม่เจอจุดที่น่าจะหลบซ่อนตัวได้ และเขาที่เพิ่งใช้วิชาตัวเบาอย่างเต็มที่เป็นครั้งแรกในชีวิต ก็เริ่

หลังจากจัดการกางเกงของตัวเองเรียบร้อยแล้ว บุรุษที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาพลันแทรกกายลงตรงกลางหว่างขาเรียว เขาลูบไล้เนินเนื้อเกลี้ยงเกลาอย่างพออกพอใจ แล้วค่อยๆ ขยับเข้าประชิดร่างบาง ดุนดันสะโพกส่งตัวตนเข้าไปพิชิตเส้นทางสู่สวรรค์หลินเสี่ยวหรานกรีดร้อง เมื่อถูกแท่งเพลิงร้อนลวกชำแรกความสาวเป็นครั้งแรก มันทั้งเจ็บทั้งตึงไปหมดจนไม่อาจกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้ได้“อาเปา ขะ…ข้าเจ็บ”“อดทนอีกนิดนะ อีกประเดี๋ยวเจ้าจะรู้สึกดีขึ้น ดีเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เชียวล่ะ” ฉู่ชิงเฟิงล่อลวง พลางขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ พรมจูบทั่วดวงหน้างามผุดผาด รวมไปถึงกลีบปากเล็กน่ารักที่เอาแต่ร้องเรียก “อาเปา อื้อ อาเปา” ไม่หยุดหลินเสี่ยวหรานสั่นสะท้านไปทั้งร่าง นางทั้งเจ็บทั้งเสียดเสียว เมื่อเขาเร่งจังหวะตอกสะโพก บดเบียดลำกายจนเส้นทางรักร้อนฉ่า แต่ละครั้งที่เสาหลักแห่งเลือดเนื้อตอกตรึงเข้าหามันทั้งแรงขึ้นและลึกขึ้น กระทั่งความเป็นชายสอดลึกสุดเส้นทางสวรรค์ได้สำเร็จ“อื้อ…อาเปา”“รู้สึกดีแล้วใช่ไหมภรรยาข้า” เขากระซิบถามเสียงพร่า เมื่อรู้สึกได้ถึงความอิ่มเอมในน้ำเสียงนาง และแน่นอนว่าตอนนี้เขาเองก็รู้สึกดีที่ถูกความแน่นหนึบของนางตอดรั