All Chapters of MR.CEO and ME: Chapter 11 - Chapter 20

THIRD PERSON:Biglang nagbago ang atmosphere ng lobby—tila ba lahat ng ingay ay naglaho. Ang bawat hakbang ni Dominic ay parang may sariling background music, bumabagal ang oras, at bawat empleyado ay napanganga na lang sa presensyang dumating. Hindi lang basta boss ang pumasok—kundi isang karakter na kayang umangkin ng spotlight kahit wala siyang sinasabi.Alam niya. Alam ni Dominic na sa kanya nakatutok ang lahat ng mata. Kaya imbes na mailang, mas lalo pa niyang tinindigan ang postura niya. Matikas ang hakbang, bahagyang nakataas ang baba, at marahan pang inayos ang cufflinks na para bang nasa runway.Pero sa gitna ng eksenang iyon—na parang straight out of a Korean drama—biglang may pumasok na ibang bida.Hanggang sa—CUT!Isang babae. Isang staff sa hotel.Si Mira.Slow motion ang pagdaan ni Mira, bitbit ang folders, naka-uniform, at halatang nagmamadali. Walang pulbos, walang filter, at higit sa lahat—walang ekspresyon ang mukha. Poker face.Inasahan ni Dominic na titingin ito, b

THIRD PERSON: Nagulat si Mira nang biglang bumukas nang malakas ang pinto. Bumungad sa kanya si Sir Julius na halatang manenermon na naman. Abala pa siya sa pag-aayos ng mga papeles nang pumasok ito sa File-laden Room na may mabigat na hakbang. Bawat tunog ng sapatos ni Julius ay parang hudyat ng paparating na gulo. Napalunok si Mira, saka dahan-dahang napatingin sa kanya. Agad niyang naramdaman na may sermon na namang darating—halos nakabitin na lang sa hangin ang mga salita ni Julius. “Ikaw talaga, Mira! Puputok talaga ang batok ko sa’yo, bata ka!” sigaw niya, habang hinahaplos-haplos ang sarili niyang batok sa frustrasyon. Parang wala pa rin siyang ideya kung ano na naman ang dahilan. “Po? Bakit po, Sir?” tanong niya, halatang natatakot, hawak nang mahigpit ang mga folder na parang sandata. “Ikaw, Mira! Iyang pagiging introvert mo—baka naman p’wede mong palitan kahit ngiti man lang, kahit sa mga guest!” sigaw ni Julius, kunot-noo at halos nanginginig ang batok, pilit na pinapa

THIRD PERSON:Pagdating ni Mira sa staff room, agad siyang sinalubong nina Joy at Aling Marlyn na abala pero agad siyang napansin nang pumasok siya.“Mira, musta?” mabilis na tanong ni Joy, nakakunot ang noo. Halos sabay ay ang paglapit ni Aling Marlyn. Dahan-dahan siyang humimas sa likod ni Mira na para bang pinapawi ang bigat ng dinadala. “Pinagalitan ka na naman ba ni Sir Julius?”Napabuntong-hininga si Mira at bahagyang yumuko. “Medyo po,” mahina niyang sagot, pilit ang ngiti.“Hayss!” si Joy naman ang napahampas sa lamesa, halatang naiinis. “Minsan talaga sumusobra na ‘yang lola na ‘yan, eh!”“Eh ano naman kung di mo pinansin si Sir Dominic?” dagdag pa ni Joy, nakataas ang kilay. “Malay mo ba? Hindi ka naman robot para laging nakatutok sa kanila.”Napatingin si Aling Marlyn kay Mira, halatang nag-aalala. “Ano bang sinabi sa’yo, anak?” malumanay pero may halong kaba ang tanong nito.Napayuko si Mira, halos hindi makatingin sa kanila. “Ayon po… baka daw mawalan ako ng trabaho.”

DOMINIC POV:Pagkapasok ko sa opisina, agad kong nadatnan ang dalawang staff na abala. Ang isa, seryosong naglilinis ng mesa, halatang hindi tatantanan ang kahit isang butil ng alikabok. Ang isa naman, nakatuntong pa sa upuan, pilit inaabot ang dulo ng kurtina.Napakislot ang kilay ko habang pinagmamasdan siya. "At nakatuntong sa swivel chair pa talaga ha" sa isip ko, para bang nakikita ko na agad ang susunod na mangyayari—at hindi maganda.Napakunot ang noo ko habang tinitingnan siya. Delikado ang ginagawa niya, pero mukha pa ring itong pursigido.Habang nakatitig ako, hindi ko namalayang humagod ang tingin ko mula ulo niya pababa. Dahan-dahan. Wari bang ang mga mata ko ay may sariling isip. At bago pa ako makapagsalita para pagalitan siya, napansin ko ang maputi at makinis niyang balat sa binti, bahagyang nakaangat dahil sa pilit niyang pag-abot sa kurtina.Mula sa kinatatayuan ko, agad kong napansin ang pag-ikot ng gulong ng upuan. Delikado ‘to, bulong ko sa sarili. At bago ko pa

Mira’s POV:Nakasandal ako sa upuan, hawak ang bag sa kandungan ko, habang pinagmamasdan ang mga ilaw sa labas ng bintana. Puti, dilaw, pula, nagsasayawan sa dilim ng kalsada. Minsan humahalo pa sa repleksyon ng mukha ko sa salamin, at doon ko nakikita kung gaano ako pagod.Kanina pa umiikot sa isip ko ang mga pangyayari ngayong maghapon. Yung babala ni Sir Julius — na baka mawalan ako ng trabaho dahil lang sa isang pagkakamali. Yung muntik na akong mahulog kanina… at kung hindi ako nasalo, baka hindi ko na alam kung ano ang mangyayari sa akin. Paano na kami ni Inay kung hindi ako makapagtrabaho? Paano na yung mga gamot niya? Yung mga bayarin?Napapikit ako at humugot ng malalim na hininga. Ang bigat. Parang ang dami kong kasabay na pasan, at wala akong magawa kundi tanggapin.Pero habang nakasandal ako rito sa upuan ng bus, kahit saglit lang… pakiramdam ko may pahinga. Parang ito na lang ang tanging lugar na nakikinig sa akin, ang tunog ng makina, ang pag-uga ng bus sa kalsada, at ang