Todos los capítulos de MR.CEO and ME: Capítulo 21 - Capítulo 30

Dominic’s POVDiretso akong naglakad papunta sa opisina. Sa bawat staff na nadadaanan ko, napapasilip ako, umaasang baka si Mira. Pero sa tuwing haharap sila, iba ang mukha. Hindi siya.Hanggang sa makarating ako sa office. Binuksan ko ang pinto, bahagyang huminto, umaasa pa rin. Pero wala. Walang Mira. Wala ni anino niya.Napabuntong-hininga ako at umiling nang marahan. Hindi ko maintindihan kung bakit sa dinami-dami ng tao dito, siya pa rin ang hinahanap ko.Biglang sumagi sa paningin ko ang bintana sa gilid—doon mismo siya nakatayo kagabi. Naalala ko kung paano niya pilit inabot ang dulo ng kurtina. Napakunot ang noo ko habang bumabalik sa isip ko ang itsura niya noon. Bakit bigla ko na namang naisip iyon? Basta na lang sumulpot sa imahinasyon ko, kahit wala naman siya rito.At sa pagbaling ko, napako ang mga mata ko kay Felix na nakaupo sa swivel chair ko, para bang siya ang tunay na may-ari ng opisina. Lalo akong napakunot-noo.Nakasalampak siya roon, nakataas pa ang mga paa sa me

THIRD PERSON:“Good afternoon po, Ma’am Celestine.” bati ng isa sa kasamahan ni MiraBahagyang natigilan ang manager ng resto nang makita kung sino ang bagong pasok na customer. Isang ginang na may dalang kakaibang presensya—magarang damit na halatang designer piece, perlas sa tainga, at postura na parang sanay laging tinitingala. Ang bawat hakbang niya ay may kumpiyansa, na para bang kusang humihinto ang paligid para lang pagmasdan siya.Halos mapabitaw ang manager sa hawak nitong ballpen nang marinig ang sunod na sinabi ng ginang.“Can I have my meal here… with her?” sabay turo ni Doña Celestine kay Mira na noo’y abala pa sa pag-aayos ng mga kutsara’t tinidor sa kabilang mesa.Halos mahulog ang panga ng manager. “P-po? Kasama po si… Mira?”Napalunok si Mira at mabilis na yumuko, halos hindi makapaniwala. Ako? Kasabay ng isang ginang kumain?Ngumiti si Doña Celestine, iyon bang ngiti na walang puwedeng tanggihan—banayad ngunit may lakas na parang utos. “Yes. I’d like her to join me.”

THIRD PERSON:Tahimik ang opisina. Tanging tunog ng click, click, click ng ballpen ang maririnig—paulit-ulit na pinipindot ni Dominic habang nakakunot ang noo, tila ba gusto nang butasin ang lamesa sa inis.Nakatitig siya sa kawalan, puno ng lalim at hindi mapakali. Halatang wala sa ayos ang isip.Bumukas ang pinto. Pumasok si Felix at agad napansin ang kakaibang anyo ng kaibigan.“Sir?” mahina niyang tawag.Hindi agad kumilos si Dominic. Nanatili itong nakatingin sa harapan, saka muling pinindot nang malakas ang ballpen. Click, click!Lumapit si Felix, napailing habang nakatingin sa gasgas na bahagi ng lamesa.“Sir, baka po mabutas na ang mesa niyo…”Mabigat ang hininga ni Dominic at tumingin ng masama.“Felix, wala ka bang ibang ginagawa kundi istorbohin ako?”Napakamot si Felix pero ngumiti.“Eh, Sir, ang ingay niyo kasi. Kung exam ’to, bagsak na ’yong ballpen niyo sa dami ng sagot na pinipilit niyong ilabas sa mesa.”Napairap si Dominic at ibinagsak ang ballpen sa lamesa.“Kung hi

THIRD PERSON:Nasa kabilang boutique na sila, ngunit halata pa rin ang bahagyang inis ng ginang. Agad namang nagbago ang kanyang mood nang mapansin niya ang magalang na pagbati at maayos na paglapit sa kanila. Sa sandaling iyon, pinaupo na sila ng mga staff, at ramdam ang maingat na pag-aasikaso sa bawat galaw nila.Abala si Doña Celestine sa pagpili ng mga damit. Nakaupo siya sa upuan habang isa-isang ipinapakita ng mga staff ang mga naggagandahang disenyo. May ngiti sa labi ng ginang, at halata ang respeto at paggalang ng lahat sa loob ng boutique. Ang mga ilaw ay malambot at kumikinang sa mga mamahaling tela, habang ang mga shelves at racks ay maayos na nakaayos, na para bang bawat piraso ay isang alahas na ipinagmamalaki.Kung sa naunang pinuntahan nila ay mahigpit ang seguridad at tila may kayabangan ang mga empleyado, dito nama’y ibang-iba ang hangin. Malumanay, magiliw, at halos may halong pag-aalaga ang paglapit ng mga staff sa kanila. Halos nararamdaman ni Mira ang katahimikan

THIRD PERSON:“Anak, nakakagulat naman ang amo mong iyon,” ani Aling Carmen habang papasok sila sa loob ng bahay. “Walang kaarte-arte, kahit halatang sanay siya sa marangyang buhay.”Napangiti si Mira at bahagyang tumango. “Sabi ko naman po sa inyo, Nay, mabait siya. Kahit noong una, paran masungit siya, pero habang tumatagal, iba pala ang ugali. Hindi niya ako tinitingnan na parang alalay lang.”Huminto si Aling Carmen sandali at tinitigan ang anak, bago ngumiti nang malapad. “Kung tutuusin, anak, maswerte ka rin. Hindi lahat ng amo, ganyan ang asal. Yung iba, kahit kapwa tao nila, tingin nila mababa kapag wala kang pera. Pero si Doña Celestine… iba. Ramdam kong may malasakit siya sayo.”Bahagyang napayuko si Mira, marahang kumapit sa braso ng ina. “Oo nga po, Nay. Kaya parang… kahit nakakapanibago, mas gumagaan yung pakiramdam ko kapag kasama ko siya.”Napansin ni Aling Carmen ang kakaibang kislap sa mga mata ng anak, na para bang may iniingatang paghanga at respeto kay Doña Celesti