อยาก

พอเดินลงจากรถลงมาชีวินก็ตรงเข้ามาดึงแขนให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในที่แห่งหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายกับคอนโดมิเนียมทั่วไป มือเขาข้างหนึ่งถือถุงกระดาษ ส่วนอีกข้างก็ดึงข้อมือของเธอเอาไว้ จนกระทั่งพาเธอเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ตรงหน้าลิฟท์ ทันใดนั้นถังขยะที่อยู่ใกล้มือก็ถูกเปิดออก ตามด้วยถุงชุดนักศึกษาสองถุงที่เตวิชญ์เป็นคนซื้อให้นั้นถูกยัดลงไปนอนในถังขยะเป็นที่เรียบร้อย

"คุณชินนี่คุณทำบ้าอะไร นั่นมันที่พี่ต้าพึ่งซื้อให้ใหม่นะคะ"

ด้วยความโมโหจึงทำให้ภัทรพิชาเสียงดังใส่เขา นาทีนี้เธอไม่กลัวเขาแล้ว ถ้าหากว่าชีวินจะกลายเป็นคนนิสัยเสียขึ้นมา อยู่ๆก็มาบังคับให้เธอไปซื้อชุดใหม่ พอมีคนซื้อให้ก็ปาทิ้งขว้างแบบไม่มีเหตุผล

"แล้วไง อยากใส่นักหรือไงชุดที่ไอ้ต้าซื้อให้"

"ก็คุณเป็นคนที่อยากให้ไพน์ไปซื้อใหม่ชุดเองไม่ใช่หรือไง พี่ต้าก็อุตส่าห์ซื้อให้แล้ว อยู่ดีๆจะมาเอาชุดไปเฉยๆแบบนี้คุณบ้าไปแล้วเหรอคะ"

"ไม่ได้บ้า แต่แค่ไม่อยากให้เธอใส่ เรื่องชุดฉันเป็นคนบอกว่าให้เธอเปลี่ยน เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องเป็นคนซื้อ ถามหน่อยซิว่ามันเกี่ยวอะไรกับไอ้ต้า ใครบอกให้มันเป็นคนเสนอหน้ามาซื้อชุดให้เธอ ไหนจะเรื่องที่เธอนั่งรถมากับไอ้ต้าสองคนนั่นอีก คงอยากจะไปนั่งโชว์ขาขาวๆให้มันดูนักใช่ไหมภัทรพิชา"

เพียะ! 

เสียงฝ่ามือเล็กตบแก้มเสียจนใบหน้าหล่อหัน ทำไมเดี๋ยวนี้ชีวินถึงได้ชอบดูถูกและด้อยค่าเธอนัก เขาอยากจะพูดอะไรก็พูด ไม่ได้สนใจเลยว่ามันอาจจะทำร้ายจิตใจเธอขนาดไหน หลายเรื่องหลายตอนมันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด ชีวินเอาแต่พูดตามใจปาก

"คุณมันบ้า ไม่มีใครเขาทำอะไรเลวทรามอย่างที่คุณว่าหรอกค่ะ หยุดพูดจาดูถูกไพน์สักที"

"พอตบได้แล้วก็ตบใหญ่ใช่ไหม มานี่!"

ทันทีที่บานประตูลิฟท์เปิดออก ภัทรพิชาก็ถูกผลักเข้าไปข้างในแล้วตามมาด้วยชีวินที่พุ่งตัวเข้าหา พอบานประตูลิฟท์ปิดลงอีกที เขาก็ผลักเธอหลังติดกับผนังกระจก ตามด้วยใช้มือบีบบังคับแก้มทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แล้วกระแทกริมฝีปากลงมาเต็มแรง ลิ้นร้ายถือโอกาสสอดแทรกเข้ามาภายในปาก จัดการกวาดต้อนลิ้นเธอจนไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ ภัทรพิชาอยากจะงับลงไปบนปลายลิ้นร้ายนั่นดูสักที แต่เพราะว่ามีมือเเกร่งคอยบีบแก้มเธอเอาไว้ เลยได้แต่ปล่อยให้เขาจูบจนหนำใจ ตราบใดที่ไม่มีใครเข้ามาขัดขวาง

ปิ๊ง! 

ทันทีที่เสียงสัญญาณลิฟท์หยุดดังขึ้น ร่างของเธอก็ถูกชีวินแบกขึ้นไปไว้บนบ่าแล้วก้าวตรงไปยังห้องที่อยู่ไม่ไกลอย่างเร็ว คีการ์ดถูกแนบจนเกิดเสียงดังคลิ๊ก แล้วบานประตูก็เปิดออก

"ปล่อยไพน์ลงเดี๋ยวนี้นะคุณชิน นี่คุณพาไพน์มาที่ไหน"

"ฉันพาเธอมาที่ไหนเธอไม่จำเป็นต้องสนใจหรอก รู้เพียงแค่ว่ามันจะไม่มีใครมาขัดขวางฉันกับเธอได้ก็พอ"

"พูดแบบนี้คุณหมายความว่ายังไง"

ภัทรพิชาก้าวหนี ส่วนชีวินขยับก้าวตามไปคว้าเอวบางมาอยู่ในอ้อมแขนจนได้ เธอพยายามสะบัดหันใบหน้าหนีจากคนเกเรที่พยายามจะมุดใบหน้าเข้ามาใกล้อย่างพัลวัน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณชิน! "

"หยุดทำไม แม่เธอพึ่งสอนมาหยกๆเมื่อเช้านี้เองนะ จะไม่ทำตามคำแนะนำของแม่เธอหน่อยเหรอ"

"คุณพูดเรื่องอะไรไพน์ไม่เข้าใจ" 

"หึ ก็ข้อเสนอที่เเม่เธอสอนเธออยู่ในครัวเมื่อเช้านี่ไงภัทรพิชา จับฉันทำผัว เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องมีปากมีเสียง"

ใบหน้าหล่อที่พึ่งพูดหยอกเหมือนกึ่งเล่นเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นและดูจริงจังขึ้นมาทันควัน ภัทรพิชานิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าชีวินได้ยินเรื่องที่เเม่เธอพูดกับเธอในครัวเมื่อตอนเช้าก็ได้แต่ตกใจ ดูจากสีหน้าเขาคงจะโกรธแม่ของเธอน่าดูที่พูดอะไรแบบนั้นออกมา 

"เลวมาก บอกแม่เธอด้วยว่าทีหน้าทีหลังอย่าได้มาคิดที่จะใช้วิธีสกปรกกับฉัน ไม่อย่างงั้นอย่าหวังว่าจะได้อยู่บ้านหลังนั้นอย่างสงบสุข"

ด้วยความที่กลัวว่ามารดาจะมีปัญหา สิ่งเดียวที่ภัทรพิชาสมควรทำในตอนนี้ก็คือการใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ยอมที่จะเอ่ยคำขอโทษออกมาเสีย เพื่อที่ว่ามารดาจะได้อยู่บ้านหลังนั้นอย่างปลอดภัย

"คุณชิน คือว่าไพน์ขอโทษแทนแม่ได้ไหมคะ จริงๆแม่ก็แค่เป็นห่วงไพน์ ไม่ได้หมายความว่าจะให้ไพน์จับคุณทำ..เออะ...ทำ"

"ทำผัว แค่นี้ก็พูดไม่ออกเหรอ คำว่า 'ผัว' น่ะ ฉันว่าที่เราทำกันมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากคำนี้สักเท่าไหร่เลยนะ ว่าแต่ แม่เธอคงจะไม่รู้ล่ะสิว่าในขณะที่กำลังกลัวว่าลูกสาวตัวเองจะเผลอเอาตัวมาอยู่ใกล้ๆฉัน เธอก็โดนฉัน..ฟัน จนเละไปแล้วตั้งไม่รู้เท่าไหร่ สะใจโคตรๆเลยว่ะ"

"เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำแบบนี้กับไพน์คะ"

ภัทรพิชาเริ่มขอบตาแดงเสียงสั่น อาการเจ็บแปลบในอกเกิดขึ้นทันทีที่ได้ยินถ้อยคำเหยียดหยามจากเขา จนก้นบึ้งห้วงลึกของจิตใจข้างในมันอยากจะรู้นักกว่าเขาโกรธเกลียดเธอกับแม่ขนาดนั้นเลยหรือ

"ก็จนกว่าฉันจะสาแก่ใจ เอาเธอทีไรแล้วฉันรู้สึกถึงชัยชนะทุกครั้ง"

"งั้นครั้งนี้คุณก็รีบทำเสียเลนสิคะ ไพน์อยากกลับบ้าน"

ร่างเล็กถูกดันให้ถอยหลังจนไปติดกับผนังของห้องก่อนจะถูกชีวินตามมาจัดการ เขาผลักเธอให้หันหน้าออกสู่ชายระเบียงด้านนอกที่ภัทรพิชาเองพึ่งจะได้เห็นว่ามันคือวิวแม่น้ำเจ้าพระยายามที่ผ้าม่านถูกเปิดออก ดีที่ว่าขอบระเบียงมันสูงขึ้นมาราวหน้าอก แถมยังเป็นผนังทึบ แต่นั่นก็ยังทำภัทรพิชาเกิดความหวั่นไหวขึ้นมาในอกยามที่สายลมพัดมากระทบใบหน้าแรงๆ

"คุณชิน ไพน์กลัว"

"อยู่เฉยๆ ยอมตามใจฉัน"

น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบเข้ามาที่ข้างใบหูเล็ก สองแขนถูกเขาจับไพล่หลังเอาไว้ ตามด้วยเรือนร่างสูงใหญ่ประกบชิดเข้ามากอด ภัทรพิชาโยกศรีษะหลบหนีจมูกโด่งที่ซุกไซ้ไปตามลำคอพัลวัน มือข้างที่ว่างเขาก็เอื้อมอ้อมมาด้านหน้าแล้วค่อยปลดแกะกระดุมเสื้อเธอออกทีละเม็ด เขาสอดมือล้วงเข้าไปด้านใน โกบกุมเต้าอวบของเธอเอาไว้แล้วบีบคลึงวนไปก่อนที่จะสะกิดเขี่ยจุดสะท้าน

"คะ คุณชิน"

แล้วจากนั้น กระโปรงตัวที่ภัทรพิชาใส่อยู่ก็ถูกเขาเปิดเลิกขึ้นมากองเอาไว้อยู่บนสะโพก ชีวินลูบฝ่ามือไปทั่วบริเวณอย่างช้าๆแล้วขยับนิ้วเขี่ยดึงกางเกงชั้นในของเธอให้แหวกออก เขาจับขาเธอให้แยกออกจากกันอีกเล็กน้อย ภัทรพิชาอยู่ในท่าโน้มตัวไปกับขอบระเบียงด้านหน้า โดยมีชีวินกอดไว้จากทางด้านหลัง 

"อื้อ อ๊า"

เสียงครางหนักขึ้นจากในตอนแรก ยามที่นิ้วยาวๆรูดแหวกตัวตนของเธอออกแล้วสอดเข้าไปภายใน น้ำหวานฉ่ำเยิ้มเคลือบแฉะไปทั่วทั้งนิ้ว จนเกิดเสียงดังเจาะแจะเป็นจังหวะ

"เสียงอ้อนขนาดนี้ อยากโดนแล้วใช่ไหม"