พี่ต้า

ระหว่างทางชีวินไม่ค่อยเป็นอันขับรถนักเมื่อสายตาคอยเอาแต่จ้องมองเข้าไปภายในรถคันข้างหน้าที่มีเตวิชญ์ขับนำอยู่ก่อน ยิ่งพอรถของเตวิชญ์สามารถขับผ่านสัญญาณไฟจราจรไปได้ก่อนที่จะต้องติดไฟแดงเหมือนรถของเขา หัวคิ้วเข้มที่ขมวดยุ่งตั้งแต่ตอนแรกก็ยิ่งผูกเข้ากันเป็นปมยิ่งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว 

"ดูพี่ต้าสิคะรีบขับพาไพน์เฉียดไฟแดงไปก่อนแบบนั้น สงสัยคงกลัวว่าพี่ชินจะตามทันแล้วไม่มีเวลาได้อยู่กับไพน์" 

"ไอ้ต้ามันขับรถบ้าอะไรของมัน วิ่งเฉียดไฟแดงไปแบบนี้ไม่รู้หรือไงว่าอันตราย"

ชีวินยังตีโพยตีพายโวยวายเรื่องการขับรถของเตวิชญ์ต่อ วินาทีนั้นยอมรับว่าเขาใจหายวาบราวกับคนขวัญอ่อน หากว่าเกิดอะไรกับคนในรถคันนั้นขึ้นมา มีหวังเขาคงจะถูกผู้เป็นบิดาและแม่ของผู้หญิงคนนั้นเอาสืบสาวเอาเรื่องเข้าแน่ๆ จนกระทั่งสัญญาณไฟเขียวปรากฏขึ้นมา คันเร่งของรถบีเอ็มดับเบิลยูก็ถูกเหยียบเร่งตามไปติดๆ หากแต่ว่าเขาขับตามไปไม่ทัน จนไปถึงที่จอดรถในห้าง จึงได้เอาโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรหาเตวิชญ์ทันที หากแต่ไม่มีคนรับ

"ไอ้ต้ามันไม่ยอมรับโทรศัพท์ อินลองโทรหามันดูให้หน่อยสิครับ"

พอบอกอินทุอรเสร็จ ตัวเองก็เปลี่ยนมากดโทรออกหาภัทรพิชา แต่กลายเป็นว่าทั้งภัทรพิชาและเตวิชญ์กลับไม่มีใครยอมรับสายกันเลยสักคน ทำเอาชีวินหน้าเครียด ไม่รู้ว่าควรจะโกรธเพื่อนหรือว่าโกรธภัทรพิชาดีที่เป็นสาเหตุของความหงุดหงิดนี้

"พี่ต้าไม่รับเลยค่ะ ยายไพน์ก็ด้วย สงสัยในห้างคงจะเสียงดังจนไม่ได้ยิน อินว่าเราลองค่อยเดินเข้าไปหาสองคนนั้นข้างในดูดีไหมคะ ไปตรงร้านขายชุดนักศึกษา พี่ต้าคงจะพาไพน์ไปที่นั้นแน่"

และเป็นอย่างที่อินทุอรว่าตามนั้นจริงๆ พอเดินมาจนถึงร้านขายชุดนักศึกษา ก็เห็นว่าภัทรพิชาและเตวิชญ์นั้นพากันเดินคุยกันหัวเราะน้อยๆออกมาจากร้านด้วยท่าทางที่ดูสนิทสนมขึ้น แถมในมือยังถือถุงใส่ของออกมาด้วย หากให้เดาต่อก็คงจะเป็นชุดนักศึกษาที่พึ่งซื้อ

"นั่นไงคะ พากันมาซื้อชุดจริงๆด้วย"

อินทุอรบอกกับชีวินด้วยความโล่งใจ เพราะเห็นใบหน้าของชีวินที่ดูเหมือนจะเครียดๆตอนที่ยังเดินตามหาเตวิชญ์กับภัทรพิชายังไม่เจอนั้นก็ทำเอาเธอกระวนกระวายไปด้วย ไม่รู้ว่าชีวินแอบกังวลเกินไปหรือเปล่า เตวิชญ์ก็เพื่อนสนิทเขาเองแท้ๆ ส่วนภัทรพิชาก็โตจนสามารถดูแลตัวเองได้ สองคนนั้นคงไม่พากันเดินหลงไปไหนไกลหรอก

 "อ้าว มาถึงกันแล้วเหรอวะ พอดีเห็นว่ามึงกับยายอินยังไม่ตามมาสักที กูก็เลยพาไพน์มาเลือกชุดก่อน พึ่งเสร็จพอดีเลยว่ะ"

ชีวินไม่ได้มองหน้าเตวิชญ์ หากแต่เลือกที่จะจ้องมองเธอราวกับว่าอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรออกมา หากแต่สายตาคู่นั้นทำให้ภัทรพิชากำลังรู้สึกกลัว 

"มึงขับรถอะไรของมึงวะไอ้ต้า ใบขับขี่มึงจ่ายซื้อมาหรือไงถึงได้เกือบผ่าไฟแดง"

"ผ่าบ้าอะไร รถกูขับพ้นไปก่อนสัญญาณไฟเหลืองดับอีกไอ้ชิน"

"ก็นั่นแหละ ทำแบบนั้นเกิดมีรถอีกคันที่ก็เกิดคิดเหมือนมึงขับสวนมา ไม่ชนกันตายห่าเลยหรือไง ทีหลังมึงอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้อีก เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากูขี้เกียจมีปัญหากับเมียใหม่พ่อกู"

ชีวินยืนใส่เตวิชญ์ฉอดๆราวกับกำลังเดือดดาลหนักหนา จนทำให้ทั้งสามคนเข้าใจตรงกันได้ว่าที่เขาเป็นเดือนเป็นร้อนแบบนี้ก็เพราะกลัวว่าหากเกิดอะไรขึ้นกับภัทรพิชาขึ้นมา ชีวินก็จะต้องมีปัญหากับผู้เป็นมารดาของภัทรพิชาแน่ๆ เพราะเขาเป็นคนพามา 

ทั้งสี่คนพากันไปนั่งกินข้าวในร้านอาหารญี่ปุ่นตามอย่างที่อินทุอรเสนอ เสร็จแล้วเตวิชญ์ก็ถามความเห็นจากทุกคนว่าอยากจะไปดูหนังกันต่อหรือเปล่า แต่ว่าชีวินปฏิเสธ บอกว่าอยากรีบพาภัทรพิชาไปส่งบ้านให้จบๆ ขี้เกียจมาตอบคำถามจากของเธอที่ซึ่งเขาคงจะต้องถูกถามแน่ๆถ้าพากันกลับดึก

"เสียดายจังเลยค่ะพี่ไพน์กับพี่ชินรีบกลับ"

"เอาไว้ถ้าอินอยากมา คราวหน้าไว้พี่พามาดูกันแค่สองคนนะครับ"

"พูดจริงนะคะ"

อยู่ๆอินทุอรก็เดินเข้ามากอดซบไปที่หน้าอกชีวินจนภัทรพิชาหน้าเหวอ เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นพัฒนากันไปถึงขั้นไหนแล้ว แต่ถ้าให้เดามันคงจะไม่อยู่ในขั้นธรรมดา ไม่เช่นนั้นอินทุอรคงไม่กล้าเดินเข้าไปกอดเขาง่ายๆต่อหน้าเธอและเตวิชญ์แบบนี้หรอก ถึงแม้ว่าภายในอาคารจอดรถจะไม่ค่อยมีผู้คน แต่หากเป็นคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ใครจะไปกล้าทำอะไรแบบนี้ได้ จากนี้เธอจะทำอย่างไรดี เธอไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้คั้นกลางความสัมพันธ์ของเพื่อนเลย

"เสียดายจัง พี่ยังคุยกับไพน์ไม่จุใจเลย จะเป็นอะไรไหมครับถ้าเกิดว่าพี่อยากจะขอคอนแทคของไพน์เอาไว้"

"เออะ คือว่า"

เพราะมัวแต่อึกอัก ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกลัวที่จะพูดคำว่า 'ค่ะ' ออกไป สายตาของชีวินที่มองมาทำให้เธอรู้สึกกลัวราวกับว่าถ้าเธอตอบรับแล้วมันจะมีปัญหาบางอย่างตามมาภายหลัง จนกระทั่งอินทุอรตอบกลับเตวิชญ์ออกไป

"เดี๋ยวอินแชร์ให้เองแหละค่ะพี่ต้าไม่ต้องกลัว ให้ไปแล้วจะเอาไปคุยกับยายไพน์จนถึงเช้าเลยก็ได้"

"ดีมากน้องรัก"

อินทุอรยิ้มขำให้กับท่าทีเขินอายของญาติรุ่นพี่ ไม่บ่อยนักที่เตวิชญ์จะมีท่าทีเขินสาวจนหูแดงแบบนี้ ปกติเห็นควงมาแต่ละคน ต่อให้สวยขนาดไหนก็ทำอะไรเตวิชญ์ไม่ได้ สงสัยว่าครั้งนี้ภัทรพิชาน่าจะถูกสเปกญาติผู้พี่ของเธอจริงๆ 

"ถึงบ้านพี่ขอโทรหานะครับ"

ภัทรพิชายิ้มให้เตวิชญ์เบาๆแล้วจึงยกมือขึ้นโบกลาอินทุอร ชีวินยื่นมือไปรับถุงกระดาษสองใบที่เตวิชญ์ส่งมาให้ ซึ่งน่าจะเป็นชุดนักศึกษาของภัทรพิชาที่พึ่งซื้อมา แล้วจึงเดินเข้าไปหาอินทุอรใกล้ๆ ใบหน้าหล่อเอียงเข้าไปใกล้หญิงสาวนิดๆ จากนั้นจึงยกฝ่ามือตัวเองสอดเข้าไปที่ข้างเอวหญิงสาวแล้วกระซิบบอกด้วยท่าทีที่แสนจะอ้อยอิ่ง

"พี่ไปนะครับน้องอิน เอาไว้เจอกัน"

"ขับรถดีๆนะคะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกอินด้วยก็ได้"

พอขึ้นรถได้ชีวินก็ขับพาเธอมุ่งหน้าออกสู่ถนนใหญ่ด้วยความเร็ว มือเล็กจับกระชับสายเข็มขัดให้แน่นขึ้นพร้อมทั้งหันไปมองคนข้างๆ ใบหน้าของชีวินช่างดูเงียบขรึมและปราศจากถ้อยคำพูดจาใดๆ

"คุณชิน ไพน์ว่าคุณขับเร็วเกินไปแล้วนะคะ"

"เธอกลัวเหรอ"

"ค่ะ"

"กลัวอะไร กลัวตาย หรือว่ากลัวว่าจะไม่ได้มีโอกาสได้หว่านเสน่ห์ใส่ไอ้ต้าได้อีก"

"เป็นบ้าอะไรของคุณอีกแล้ว งั้นช่วยจอดรถให้ไพน์หน่อยได้ไหมคะ ไพน์จะลง"

ยิ่งพูดชีวินก็ยิ่งขับเร็วขึ้น เขาเลือกที่จะเงียบไม่ตอบกลับถ้อยคำใดๆกับเธออีกอย่างกับว่ากำลังใช้สมาธิในการขับรถ จนเธอได้แต่หลับตาลงและภาวนาให้ถึงที่หมายโดยเร็ว และในที่สุดรถของชีวินก็ได้จอดลง ภัทรพิชาค่อยๆลืมตาขึ้นมองและเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ แต่พอมองสำรวจไปรอบๆกลับกลายเป็นว่าที่นี่ไม่ใช่บ้าน หากแต่มันเป็นที่อื่น

"นี่คุณพาไพน์มาที่ไหน"

"ลงมา"

"ไม่ค่ะ ไพน์ไม่ลง"

"กลัวฉันพามาฆ่าทิ้งหรือไง ฉันไม่เอาอนาคตตัวเองมาทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก จะยอมลงมาดีๆหรือต้องให้ฉันลากตัวเธอออกมา"