All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 91 - Chapter 100

วันนี้เป็นอีกวันที่หญิงสาวงานยุ่งมาก ตะวันเตรียมตัวเข้ามารับช่วงต่อบริหารจากมารดา เพราะประธานรวีเคยพูดไว้ว่าอยากจะเกษียณแล้วไปใช้ชีวิตท่องเที่ยวรอบโลกกันประสาสองสามีภรรยา อยากไปในวันที่ยังมีกำลัง ร่างกายแข็งแรงไม่แก่ชรา เพราะหากปล่อยให้อายุปูนนั้นคงเที่ยวกันไม่ไหวเจสันบิดาของตะวันอยากเดินทางไปใช้ชีวิตเหมือนอย่างเช่นอากงอาม่า ตะวันและอาทิตย์จึงตั้งใจเข้ามาบริหารอย่างเต็มที่ ลดภาระที่บิดามารดาต้องทำให้มาก แม้ทุกวันนี้ท่านยังนั่งบริหารอยู่ก็ตาม ส่วนน้องชายของเธอเรียนอีกไม่กี่ปีก็จะจบแล้ว ใกล้จะได้เข้ามาช่วยกันบริหารกิจการและเป็นอีกวันที่ตะวันต้องปล่อยให้ปรมะดูแลแจ็คสันไป เพราะเธอต้องมาดูตึกที่จะใช้เปิดร้านเสื้อผ้าแบรนด์น้องใหม่ที่เพิ่งแตกไลน์มาไม่นาน เนื่องจากไม่กี่วันก่อนเพิ่งได้รับรายงานว่าการก่อสร้างมีปัญหาตะวันเลยอยากลงมาดูหน้างานเองถึงที่มารดาสอนเสมอว่าหากอยากบริหารคนให้ได้ เราต้องเริ่มตั้งแต่รากฐาน งานเล็ก ๆ น้อยน้อยไม่ว่าจะระดับไหนก็ห้ามมองข้าม ยิ่งเป็นเจ้าของ ยิ่งอยู่บนยอดพีระมิดยิ่งควรรู้ทุกอย่าง เราถึงจะเห็นปัญหาได้กว้างมากขึ้นและหาทางแก้ปัญหาที่ถูกจุดได้ตึกนี้อยู่ใจกลางเมื

หลังจากขึ้นรถตู้คันใหม่ตะวันและแจ็คสันก็โดนโปะด้วยยาสลบจนผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเธออยู่ในโกดังไม้อะไรสักอย่าง หากให้เดาคงเป็นไม้ยางพาราเพราะเดือนสินีลูกพี่ลูกน้องเป็นเจ้าของโรงงานแปรรูปไม้ลักษณะแบบนี้ตะวันจำได้เพราะเคยเห็นรูปจากเอกสารของเดือนสินีที่เอามาปรึกษามารดาอยู่หลายครั้งในช่วงโรงงานมีปัญหา“หม่ามี้ฮะ เราอยู่ที่ไหน” แจ็คสันที่แสร้งเข้มแข็งมานานก็เริ่มเสียงสั่น เด็กชายน้ำตารื้น ในนี้เหม็นกลิ่นอับชื้น กลิ่นไม้ยาง สกปรกแถมบรรยากาศยังน่ากลัวมากอีกต่างหากเด็กน้อยที่โดนฤทธิ์ยาสลบ และเหมือนยังมีตัวยาตกค้างเริ่มอาเจียนออกมา“ไหวไหมลูก” ตะวันลูบหลังแจ็คสันที่โก่งคออ้วกจนร้องไห้“ฮือ... ผมกลัว”“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไร หม่ามี้ก็กลัวเหมือนกัน” คำพูดนั้นทำแจ็คสันที่กำลังร้องไห้หันขวับ แทบกุมขมับกับคำปลอบใจตะวันปล่อยขำเบา ๆ แล้วลูบหน้าลูกชาย “อย่าร้องสิ เดี๋ยวพวกมันได้ใจ”ที่บอกว่าเธอก็กลัวเหมือนกันคือไม่เกินจริง จะให้ไปโกหกลูกว่าแม่ไม่เห็นกลัวเลยนะ แบบนั้นก็ไม่ได้ กลัวสิ แค่ต้องตั้งสติให้มาก ๆ ร้องไห้ไม่ช่วยอะไร จะกลัวแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ในใจ ไม่เช่นนั้นจะปกป้องลูกได้อย่างไร“นี

ปรมะที่นั่งดูหน้าจออยู่ในรถตู้ถึงกับหลุดขำ แม้น้ำตากำลังจะเอ่อไหลด้วยความเป็นห่วงทั้งตะวันและลูก แต่ความแสบของเธอที่ถูกส่งมาจากอีเมลลับที่ยังสืบที่มาไม่ได้ทำให้ปรมะยังโล่งใจ สำรวจร่างกายของทั้งเธอและลูกจากในคลิปไม่ได้แย่นัก ไม่มีร่องรอยการทำร้ายตบตีแม้จะดูมอมแมมไปบ้างแต่ตะวันเอาตัวรอดและคุมสถานการณ์ได้ดี ถ้าเขาเป็นไอ้โจรพวกนั้นคงกุมขมับกับความแสบสัน ชอบบงการ ชอบสั่ง จู้จี้เจ้ากี้เจ้าการและไม่ยอมใครทั้งนั้น“เก่งมากตะวัน รอพ่ออีกหน่อยนะพี่แจ็ค” ปลายนิ้วหยาบใหญ่ลูบหน้าจอ หากทว่าหูและสายตากำลังไล่จับจุดสังเกตทุกอย่างในภาพปรมะออกคำสั่งให้ทีมงานติดตามสัญญาณของบุคคลที่ไม่เคยอยู่ในความคาดหมาย“จับสัญญาณมือถือของไอ้ต้าหลง ด่วน!”“หม่ามี้ครับ อากงกับปะป๊าจะมาช่วยเราไหม” กลางดึกคืนนั้นแจ็คสันถามมารดา ทั้งคู่หลับไม่ลงตั้งแต่โดนจับมานี่ก็ปาไปกว่าสองวันแล้ว แต่มันนานราวกับร่วมเดือน“มาสิลูก ปะป๊าต้องมาช่วยลูกแน่ ๆ อากง คุณปู่ และทุกคนต้องมาช่วยเราอยู่แล้วครับ แต่ตอนนี้พี่แจ็คต้องหลับเอาแรงก่อนนะครับ เผื่อจะต้องวิ่งเราจะได้มีแรงวิ่งหนีพวกมันไง” ตะวันกอดร่างเด็กชายตัวน้อยไว้แนบอก มือบางตบสะโพกแล้ว

“เอาเลือดผมไป ผมบอกให้เอาเลือดผมไป!” เสียงทุ้มห้าวตะคอกพยาบาลอย่างคนขาดสติของปรมะทำเอาพยาบาลประจำโรงพยาบาลจังหวัดตกใจจนตัวสั่น“ใจเย็น ๆ นะคะ เราต้องตรวจกรุ๊ปเลือดก่อน เพราะว่า...”“กรุ๊ปเดียวกัน นั่นลูกชายผม ขอร้อง ได้โปรดเอาเลือดผมไป” ชายหนุ่มแทบคุกเข่าอ้อนวอน น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากอาบสองแก้ม เขายกหลังมือที่เปื้อนเลือดของลูกชายขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน“ค่ะ ๆ งั้นเชิญตามมาทางนี้ค่ะ” พยาบาลนำทางปรมะและวิศรุตไปด้วยตอนนี้แจ็คสันต้องได้รับการผ่าตัดซ่อมแซมหลอดเลือดใหญ่ เนื่องจากกระสุนยิงตัดเส้นเลือดที่ขาอ่อนของเด็กชาย แม้จะไม่โดนอวัยวะสำคัญอื่น หากทว่ากว่าจะมาถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัดแจ็คสันก็เสียเลือดไปมาก และด้วยมีเลือดกรุ๊ปเลือด O Rh Negative ที่เป็นหมู่เลือดหายาก มักจะส่งต่อกันทางสายเลือด โชคยังดีที่ปรมะเองและวิศรุตมีกรุ๊ปเลือดนี้เหมือนกันการผ่าตัดฉุกเฉินในโรงพยาบาลประจำจังหวัดที่ต้องการเลือดหมู่พิเศษจำนวนมากในการผ่าตัดเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยุ่งยาก และเลือดจากวิศรุตกับปรมะอาจไม่เพียงพอ เจสัน หยางและฝั่งโชติภิวรรธประสานงานขอรับบริจาคเลือดกันให้ควั่กอีกคนที่มีเลือดกรุ๊ปเดีย

“ขอบคุณมาก แต่ทางเราจัดการเรียบร้อยแล้ว” วิศรุตเอ่ยพลางหันไปทางหลานชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยฤทธิ์ของยาแก้ปวด มีตะวันนั่งจับมือไม่ห่าง คนเป็นปู่อย่างเขาเห็นแล้วปวดใจ“ขอโทษนะคุณรุต คุณปริม ขอโทษที่ทางตระกูลหยางเป็นต้นเหตุทำให้ลูกชายพวกคุณต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้” เจสันกล่าวขอโทษจากใจ เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ดีว่าลูกนอนไม่ได้สติอยู่แบบนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะฟื้นขึ้นมาวันไหน เห็นลูกเจ็บแต่ช่วยอะไรไม่ได้คนเป็นพ่อแม่มันเจ็บกว่าร้อยเท่าพันเท่า เจียนขาดใจ“พวกคุณไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น ไอ้ปลื้มมันรักหนูตะวันกับแจ็คสันมากนะ ที่มันกล้าทำแบบนั้นเพราะมันไม่อยากเห็นลูกเมียมันเป็นอะไร” วิศรุตนิ่งไปชั่วครู่แล้วเอ่ยต่อเสียงสั่น“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เชื่อเถอะว่ามันจะทำเหมือนเดิม คือช่วยเมียกับลูกมัน”ตะวันได้ยินชัดทุกคำ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของหญิงสาวก็พานสั่นไหวในตอนที่สองปู่ย่าขอตัวกลับ เพราะยังต้องเดินทางไปโรงพยาบาลที่ปรมะพักรักษาตัวอยู่ เจสันขอเดินไปส่งทั้งสองคนถึงหน้าโรงพยาบาลตะวันที่นั่งมองลูกชายเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลด้วยไม่อาจสะกดกลั้นความคิดสะระตะได้ ประธานรวีที่นั่งมองลูกสาวอ