All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 71 - Chapter 80

เด็กชายแจ็คสันตื่นกลางวันขึ้นมานั่งงงกับแขกที่อยู่กันเต็มบ้าน พวกผู้ใหญ่ต่างเข้ามาทักทายและแนะนำตัวว่าเป็นปู่เป็นย่า ปู่ใหญ่ ย่าใหญ่ ปู่รองย่ารอง เล่นเอาเด็กน้อยจำกันไม่หวาดไม่ไหว แต่เพราะความอยู่เป็นแจ็คสันก็ยิ้มรับ ทักทายสวัสดีกลับ ความฉอเลาะ พูดเก่ง ขี้อ้อน และฉลาดเฉลียวเกินวัยทำเอาคนเป็นปู่ย่าพากันตกหลุมรักหลานชายตัวน้อยจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากหมอรามและหมอลักษณ์ผู้เป็นปู่ใหญ่และปู่รองของเด็กชายขอตัวกลับไปพร้อมภรรยาเพราะมีธุระต้องสะสาง เหลือแค่ปู่และย่าแท้ ๆ ของเด็กชายที่ยังคงนั่งเล่นนั่งกอดหอมหลานอย่างแสนรัก“ได้แค่ดูผ่านรูปผ่านคลิป ได้กอดจริง ๆ ซะที” ปาริฉัตรกอดหลานแนบอก แล้วหอมอีกหลายฟอดใหญ่“ร้องไห้ทำไมเหรอครับ เจ็บตรงไหนไหม” เด็กชายถามคนเป็นย่าที่น้ำตาไหลพราก หากใบหน้าก็เปื้อนยิ้ม“เปล่าครับ ย่าดีใจที่ได้กอดพี่แจ็คไง”เด็กชายเอียงคอมองอย่างฉงน หากก็ไม่ถามให้มากความ“งั้นก็มากอดกันบ่อย ๆ นะครับ แต่อย่าร้องนะ หม่ามี้บอกว่าคนเก่งจะต้องไม่ร้องไห้ ยิ้มเยอะ ๆ ดีจะตายครับ” พูดจบเด็กชายวัยซนที่อยู่นิ่งนาน ๆ ไม่ได้ก็ลุกขึ้นมาชวนคุณปู่ที่นั่งตาแดงเหมือนคนร้องไห้ลุกไปเล่นด้วยกั

“ก็วันนั้นเขาจับแขนหม่ามี้แรง ผมจำได้ หม่ามี้บอกว่าเจ็บ” เด็กชายลุกขึ้นมาคว้าแขนมารดาข้างที่ปรมะเคยจับในวันวานที่เคยมีปากเสียงกันในห้างขึ้นมาลูบอย่างทะนุถนอม“หม่ามี้ยังเจ็บอยู่ไหม” ไหนจะตอนที่ผู้ชายอีกคนต่อยน้าอาทิตย์ของเขาอีก ภาพการใช้ความรุนแรงในวันนั้นแจ็คสันจำได้ขึ้นใจ“อ้อ... วันนั้นหรอกเหรอครับ” ตะวันถาม เด็กชายพยักหน้ารับ“ครับ พี่แจ็คไม่ชอบ เขาทำหม่ามี้ ทำอาทิตย์ด้วย” แจ็คสันพูดแล้วก็เบะปาก โถมตัวเข้ากอดมารดา สุดท้ายก็ร้องไห้ “ผมไม่ชอบ อย่าเข้าใกล้เขาอีกได้ไหม ฮือ...”“โถพี่แจ็คของหม่ามี้ ไม่เป็นไรแล้วนะลูก หม่ามี้ไม่เจ็บแล้ว วันนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจครับ เขาคงจับแรงไปหน่อย อย่าร้องไห้นะ” ตะวันพยายามปลอบลูกชายและอธิบายให้เข้าใจเธอนึกโกรธตัวเองที่วันนั้นปล่อยให้ลูกต้องเห็นเหตุการณ์ใช้ความรุนแรงระหว่างผู้ใหญ่ เด็กเขาฉลาดกว่าที่คิดมาก ไม่ได้ลืมอะไรง่าย ๆ ไม่ได้ไม่รู้ความอย่างที่ผู้ใหญ่มักชอบคิดกันไปเอง“แต่เขาเป็นพ่อหนูนะลูก ยังไงก็ไปแสดงกิริยาแบบนั้นกับเขาไม่ได้นะรู้ไหม คนเรามีอะไรก็ไม่ต้องพูดออกไปหมดก็ได้ บางอย่างต้องเก็บไว้ในใจบ้างนะลูก”“หม่ามี้ครับ พี่แจ็คจำเป็นต้องมีพ่อไหม

“มาแต่เช้าเลยนะ” ประธานรวีที่เดินเข้าห้องรับประทานอาหารมาพร้อมสามีเอ่ยทัก เจสันทำเพียงแค่กระแทกลมหายใจบ่งบอกว่ารกหูรกตาและขัดใจ“สวัสดีครับคุณแม่ คุณป๊า”“ใครป๊ามึง!” เจสันสวนทันควัน“เจ” รวีกัดฟันดุสามีที่พูดจาหยาบคาย เจสันแทบตีปากตัวเองเพราะหลานหันมาฟังด้วย ดีที่แจ็คสันไม่ทันถามอะไรเพราะมัวแต่สนใจของเล่นชิ้นใหม่คนโดนเรียกป๊าหันขวับไปมองปรมะตาเขียว ‘เพราะมึงเลยทำให้เมียกูไม่พอใจ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ปลื้ม!’ด้วยคอลเลกชันใหม่ของแบรนด์ TAWAN ที่กำลังจะเปิดตัวในอีกสองเดือนข้างหน้า หลังจากนี้ตะวันจึงมีเรื่องต้องเข้าบริษัทบ่อยขึ้น หญิงสาวหารือกับบิดามารดาว่าจะจ้างพี่เลี้ยงมืออาชีพมาดูแลลูกชายเพิ่ม“ไม่เอา! พี่แจ็คไม่ชอบ ไม่อยากอยู่กับใครทั้งนั้น พี่แจ็คจะไปกับหม่ามี้” อยู่ ๆ เด็กชายก็เสียงสั่น ค้านหัวชนฝากลัวว่าถ้าหากมีพี่เลี้ยงขึ้นมามารดาจะไม่เอาใจใส่เมื่อตอนที่ยังอยู่ฮ่องกงแจ็คสันเคยมีพี่เลี้ยง ซ้ำยังมีแม่บ้านในตระกูลหยางคอยดูแลอีกมากมาย แต่คงเป็นเพราะในช่วงที่ตะวันใกล้จบการศึกษา ช่วงนั้นหญิงสาวงานเยอะจนแทบไม่มีเวลาให้ลูกชาย และมีพี่เลี้ยงคนหนึ่งที่ใจร้ายแอบหยิกเด็กชายจนเนื้อเขียวในตอนที่

“ผมสามีของตะวัน ไม่ยักรู้ว่าแจ็คสันมีแดดดี้ด้วย”“คุณไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอกครับ ขนาดผมไปมาหาสู่กับน้องบ่อยมาก ยังไม่เคยได้ยินเรื่องของคุณเลยสักครั้งเหมือนกัน ตะวันไม่เคยบอกว่ามีสามี”ฮุก! ดอกนี้เจ็บสัด!“งั้นต่อไปคงได้เจอกันบ่อย ๆ นะครับ” ได้เจอทุกครั้งที่มึงเสนอหน้ามาหาตะวันกับแจ็คสันนั่นแหละ ไอ้ควาย!มือแกร่งเริ่มออกแรงบีบหนักขึ้นตามอารมณ์ หากต้าหลงก็ยังยิ้มพรายไปทั้งหน้า ยิ้มหล่อเหลาแต่สายตามันกำลังบ่งบอกราวกับผู้เหนือกว่า ปรมะสัมผัสได้กว่าทั้งคู่จะมีสติยอมปล่อยมือออกจากกันก็ในตอนที่แจ็คสันยื่นแก้วสตรอว์เบอร์รีปั่นมาตรงหน้า“กินด้วยกันกับผมไหมฮะ”“ครับ แดดดี้ว่าเราขึ้นไปหาหม่ามี้กันดีกว่า” ต้าหลงอุ้มเด็กชายด้วยแขนกำยำข้างเดียวแล้วลุกเต็มความสูง ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบสมาร์ตโฟนออกมารับสายเรียกเข้า“ครับ เฮียเจอลูกพอดี กำลังจะขึ้นไป”ปรมะถึงกับหูผึ่ง ‘ลูก’ ที่มันพูดถึงคือลูกใคร หมายถึงลูกกูใช่ไหม แล้วกำลังจะขึ้นไปที่มันว่าคือยังไง ตะวันโทรหามันเหรอ ขนาดเขาเป็นพ่อแจ็คสันก็ยังไม่มีช่องทางติดต่อตะวันได้เลยสักทาง อยากคุยอยากเจอทีก็ต้องไปหาถึงบ้านเท่านั้น หงุดหงิดชะมัด!เห็นต้าหลงวางสายแล้วอ

และแล้วก็ถึงวันเปิดภาคเรียนของแจ็คสัน ตะวันไปส่งลูกชายโดยมีอาทิตย์อาสาขับรถให้หลานรัก บอดีการ์ดอีกสองคนขับรถตาม แจ็คสันตื่นเต้นมากกับการจะได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ“คุมคูสวย...” คำว่าคุณครูพูดไม่ทันชัดแต่คำว่าสวยชัดมาก อาทิตย์หลุดขำกับแววตาหวานเป็นประกาย“ไหนบอกตื่นเต้นจะได้เจอเพื่อนใหม่ไง” อาทิตย์แซวเด็กชาย ปากบอกอยากเล่นกับเพื่อน แต่เดินมาถึงหน้าประตูตามองหาแต่คุณครูสวย ๆ นี่คือยังไง“เจ้าชู้นะเราน่ะ” คนเป็นน้าว่าหลาน“เจ้าชู้คืออะไรครับ” เด็กชายเอียงคอถาม ตะวันจึงตอบแทน คนเป็นน้าถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่ก“ก็เหมือนอาทิตย์ไงครับ เจ้าชู้มาก”“อาทิตย์เจ้าชู้เหรอครับ”“อย่างกู๋ไม่เรียกเจ้าชู้ เขาเรียกเฟรนด์ลี่อัธยาศัยดีเฉย ๆ”“อัธยาศัยดีจนชีวิตมีสีสัน” ตะวันเบะปากใส่น้องชาย ไม่ใช่เพราะความอัธยาศัยดีนี่หรอกเหรอถึงทำให้สาวเขาไม่ยอมตกลงปลงใจคบด้วย จนมีเรื่องมีราวใหญ่โต“โหเจ้ พูดซะเสียเลย ปะ ๆ เข้าเรียนกันดีกว่า” อาทิตย์รีบตัดบทก่อนจะเดินจูงมือหลานตรงเข้าไปยังโรงเรียน ในส่วนที่กันไว้สำหรับให้ผู้ปกครองมาส่งได้เด็กเล็กจะไม่ได้รับอนุญาตให้ผู้ปกครองไปส่งถึงข้างในห้อง เพราะวัยนี้จะงอแง บางรายถึงขั้นร้องไ