All Chapters of Just Friends ให้เป็นแค่เพื่อน: Chapter 81 - Chapter 90

ชายหนุ่มยังทำตามข้อตกลงที่คุยกับตะวันไว้อย่างสม่ำเสมอตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา คือไปเจอลูกชายได้ทุกสัปดาห์ แม้ว่าจะแอบหัวหมอไปบ้าง อยู่เกินวันเพราะพักหลังแจ็คสันเริ่มติดเขามากขึ้นด้วยการที่เอาของเล่นสารพัดไปหลอกล่อลูกชายเขาไปหาด้วยตัวเองหนึ่งวันต่อสัปดาห์ ไม่นับที่แจ็คสันเรียกให้ไปหา หรือแม้ว่าจะพาไปเที่ยวเล่นที่ไหนและวันนี้ก็ถึงคิวที่ปรมะจะรับแจ็คสันไปนอนที่บ้านโชติภิวรรธ“หม่ามี้ไปด้วยกันนะครับ” ที่ผ่านมาเคยไปเที่ยวเล่นบ้านคุณปู่คุณย่าก็หลายครั้ง หากทว่าเป็นการไปเช้าเย็นกลับ แต่เพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดแจ็คสัน ทางโชติภิวรรธจึงขออนุญาตให้ไปจัดวันเกิดที่นั่นให้หลานรัก แม้จะเป็นการจัดงานล่วงหน้าก่อนวันเกิดจริง ๆ ก็ไม่เป็นไร ด้วยวันเกิดจริง ๆ อย่างไรเสียก็ต้องจัดกันที่ตระกูลหยาง“เอ่อ... ไว้โอกาสหน้าได้ไหม” ตะวันลังเลใจนานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ไปเหยียบบ้านโชติภิวรรธ สมัยเรียนมัธยมกระมังถ้าจำไม่ผิด ช่วงมหาวิทยาลัยเธอไม่ได้ไปอีกเลยเพราะปรมะไม่เคยอนุญาต เฉพาะวันที่เธอติดธุระเท่านั้นเขาถึงจะกลับบ้าน คงเพราะเขาบอกว่าไม่ได้อยากให้สนิทกันมากกับครอบครัว เขารำคาญ“ผมอยากนอนบ้านคุณปู่ คิดถึง

ตะวันเดินไปยังศาลาริมน้ำ เป็นสถานที่พักผ่อนที่อยู่ในส่วนของตระกูลโชติภิวรรธ ปลูกสร้างติดกับริมแม่น้ำเจ้าพระยา มีการดูแลเป็นอย่างดี สถานที่สะอาดสะอ้าน สบายตาด้วยแปลงดอกไม้นานาพรรณ ไหนจะต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นอย่างธรรมชาติดูร่มรื่น อากาศเย็นสดชื่น ตะวันสูดลมบริสุทธิ์เข้าปอด“ชอบจัง” เธอชอบบรรยากาศแบบนี้ ตระกูลหยางกว้างใหญ่และหรูหรามากก็จริง แต่เพราะอยู่ใจกลางเมือง บรรยากาศจึงแตกต่างออกไป“ถ้าชอบก็มาบ่อย ๆ สิ หรือจะย้ายมาอยู่นี่เลยก็ได้” อยู่กับเขา อยู่ด้วยกันตลอดไปปรมะสร้างบ้านไว้อีกหนึ่งหลังในบริเวณเดียวกันกับบ้านโชติภิวรรธ ที่นี่เป็นอาณาจักรของตระกูลเขา ชายหนุ่มสร้างไว้ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองมีลูกชายตอนนั้นเขาวาดฝันว่าสักวันตะวันจะกลับมาหากัน เราต้องลงเอยกันได้ สร้างไว้เพื่อเป็นเรือนหอ เป็นที่พักใจ เป็นบ้านที่เราจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป“ขออยู่คนเดียวได้ไหม ไม่อยากตีฝีปากกับนาย” ตะวันกลอกตาเมื่อปรมะยังตามมาถึงนี่ เธออุตส่าห์ปลีกวิเวกออกมายืนเงียบ ๆ คนเดียวแล้วแท้ ๆ“ฉันจะอยู่เงียบ ๆ” เธออยากอยู่ก็อยู่ไป แต่เขาจะตามเฝ้ามีอะไรไหม นี่มันบ้านเขาเย็นวันนั้นงานเลี้ยงสังสรรค์วันเกิดล่วง

ท่าทางสุดแสนเซ็กซี่ของชายหนุ่มเป็นธรรมชาติ น่าดึงดูดใจ เขาไม่เคยเปลี่ยนเลยกับความน่าหลงใหล ปรมะเป็นผู้ชายที่น่าค้นหา และน่ากินมากไม่ว่าจะมองมุมไหนมือหนาลูบใบหน้าสวยที่แสนรัก เกี่ยวเก็บผมทัดใบหูขาว สองคนสบตากันท่ามกลางความมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่อง หากทว่าแววตาคู่สวยกลับสว่างวาบขึ้นกลางใจเขา“คิดถึงเธอว่ะตะวัน”“นายแค่อยากเอาฉัน”“ไม่ใช่” อยากเอาเขายอมรับ แต่เพราะรักมาก เพราะคิดถึงมาก ๆ ต่างหาก ไม่ใช่เอาในแบบที่ตะวันหมายความ ไม่ใช่แค่อยากได้ร่างกาย เขาอยากได้ทั้งตัวทั้งหัวใจ“งั้นแค่กอดก็ได้” หมดกันอารมณ์ชายหนุ่มที่กำลังพุ่งพล่าน สุดท้ายก็ต้องทิ้งตัวลงนอน แม้หนอนใต้ร่มผ้าจะแข็งขืนแทบปริแตกขนาดไหนก็ตามข่มใจไว้ก่อนไอ้ปลื้ม ข่มใจไว้กลัวเหลือเกินว่าเธอจะตีความผิดไปอีก ไม่ได้ตอนนี้ไม่เป็นไร เขาแค่อยากกอด อยากซบ แค่ให้ได้ชิดใกล้ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ทำได้แค่แหงนหน้ามองตะวันจากที่ไกลแสนไกล นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ใกล้ชิดกัน“ฉันรักเธอตะวัน” ใบหน้าซุกซบลาดไหล่บอบบาง สูดกลิ่นหอมเย้ายวนจากเนื้อนางเข้าปอดซ้ำ ๆ อยากเก็บทุกความรู้สึกไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หากเธอจะมองว่าเขาฉวยโอกาสก็ช

“อยากเอาอีก ได้ไหม” ถามตรงก็ตอบตรง ไม่คิดอ้อมค้อม“แสบ” ตะวันตอบแล้วก้มลงมองร่องรักกลางกายที่แดงขึ้นกว่าปกติมากของเธอร้างมานานหลายปีไม่เคยมีอะไรมาย่างกราย ตอนคลอดแจ็คสัน หมอบอกจะเย็บฝีเย็บให้เล็ก ๆ เหมือนสาวแรกแย้ม ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเล็กจนแม้แต่นิ้วของเขายังเข้าแทบไม่ได้แล้วนี่ ไอ้นั่นของปรมะมันโคตรใหญ่ เขาเล่นสอดเข้ามาทีเดียวไม่กลัวเธอขาดใจตายเลยหรืออย่างไร แม้จะเสียวมากในตอนขยับ แต่พอเสร็จแล้วมันแสบชะมัด“ฉันก็เจ็บเหมือนกัน ของเธอรัดฉัน”ตะวันชำระล้างร่องรักเสร็จแล้วก็ลุกยืนด้วยขาสั่น ๆ หากไม่ทันได้เดินกลับไปนอนชายหนุ่มก็อุ้มตัวเธอลอยหวือขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์หน้ากระจกบานใหญ่เขาสอดตัวไปอยู่กลางหว่างขาขาว ลูบไล้ขาอ่อนด้านในของเธอแผ่วเบา ก้มลงอ้าปากครอบครองยอดอกชูชัน ลิ้นเรียวปัดป่ายกระตุ้นความเสียวซ่านจากยอดถันสองข้างสลับกันอย่างเอาแต่ใจ แรงดูดเพิ่มแรงขึ้นจนตะวันสั่นสะท้าน เขาทิ้งรอยคิสมาร์กไว้บนเต้างามทั้งสองข้าง แล้วค่อย ๆ ลดตัวลงไปปาดเลียเกสรกลางกายแผ่วเบา แต่เสียวซ่าน ทุกครั้งที่ลิ้นเขาแตะสัมผัสทำตะวันต้องวี้ดปากคราง ขาสองข้างยกขึ้นอ้ากว้างอย่างอัตโนมัติเพื่อเปิดทางให้ปรม

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปตอนสิบโมงกว่า ตะวันลงมาชั้นล่างก็ต้องยกมือไหว้ขอโทษผู้ใหญ่“ขอโทษนะคะที่หนูตื่นสาย” เธอละอายมากที่ทำตัวไม่น่ารัก อยู่บ้านจะนอนนานแค่ไหนก็ไม่มีใครเคยว่า หากที่นี่เธอมาเป็นแขก ทิ้งลูกไว้ให้คนอื่นดูแลมาครึ่งค่อนวันแล้วตัวเองดันนอนทิ้งตัวได้อย่างไร“ไม่เป็นไรลูก หนูทำตัวได้ตามสบายเลย ทำงานเหนื่อย ๆ ไหนจะเลี้ยงลูกอีก นาน ๆ ได้พักทีหนูนอนได้เลยนะอย่าคิดมาก ถือซะว่าที่นี่เป็นบ้านหนูเอง พ่อกับแม่ไม่ซีเรียสเลยจ้ะ” นางปาริฉัตรไม่เคยคิดต่อว่า แถมยังปลอบใจให้หญิงสาวอย่าคิดมาก“แล้วเมื่อกี้ร้องไห้ทำไมกันครับพี่แจ็ค” หญิงสาวหันไปถามลูกที่ยังนั่งอยู่บนตักบิดา ทั้งคู่เล่นเกมอะไรสักอย่างที่ปรมะเพิ่งซื้อมาเล่นแข่งกันทั้งเขา แจ็คสันและลุง ๆ อา ๆ ของหลาน“รองเท้าตกน้ำครับ แต่ปะป๊าเก็บให้แล้ว กระโดดลงไปเก็บให้เลย เท่มาก” เด็กชายอวยคนเป็นพ่อยกใหญ่ ตะวันแอบเบะปากไปหนึ่งกรุบ หากก็ไม่คิดสบตาชายหนุ่มที่ละสายตาจากจอเกมมามองเธอด้วยสายตาคมกริบหยาดเยิ้มเป็นประกายไม่สิ ไม่รู้จะเรียกว่าหยาดเยิ้มได้ไหม เพราะมองดูดี ๆ ปรมะดูหื่นกระหายมากกว่า“คราวหน้าคราวหลังลูกต้องระวังนะครับ” กำลังจ