All Chapters of เจ้าสาวมังกร: Chapter 11 - Chapter 20

“พี่ซูวี่” นางจับมือนุ่มมาบีบ “ข้าซาบซึ้งใจมากนะที่พี่เป็นห่วงเป็นใยข้าแบบนี้ แต่ข้าโตจนออกเรือนได้แล้ว เชื่อเถอะว่าข้าดูแลตัวเองได้ และข้าก็ไม่อยากออกจากงานด้วย.. ตั้งแต่พ่อแม่ข้าตายข้าก็ทำงานที่ร้านอาหารไหมทองมาตลอด ตอนนั้นข้ายังเด็กนัก แต่หลงจู๊ก็ใจดีรับข้าเอาไว้ ตลอดเวลาหกปีมานี้เขาเมตตาข้ามากเหลือเกิน ข้าจึงอยากทำงานอยู่กับเขามากกว่า พี่เข้าใจข้าใช่ไหม”“อือ ตามใจเจ้าก็แล้วกัน ถ้าเจ้าอยู่แล้วมีความสุขข้าก็ไม่ขัด”“ขอบคุณที่เข้าใจ”“แต่คืนนี้เจ้าต้องนอนที่นี่ก่อนนะ รอข้าหายดีแล้วค่อยย้ายกลับไป”“อือ” วันต่อมาที่ร้านอาหารไหมทอง“หลงจู๊”“มาแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ”“เจ้าค่ะ”หลงจู๊หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเก็บบัญชีที่กำลังตรวจทานใส่ลิ้นชัก แล้วเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับหญิงสาวที่สั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ไปตามตัวมาพบ“อาการของซูวี่เป็นอย่างไรบ้าง”“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ”“

สุวิมลอ้าปากหาวด้วยความง่วงงุนขณะที่มือกำลังถือเบ็ดตกปลา เธอหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งห่างออกไปประมาณห้าวาทางขวามือ เขาดูมีความสุขแม้ปลาจะไม่กินเบ็ดที่หย่อนอยู่ในน้ำประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ผิดกับเธอที่รู้สึกเบื่อและง่วงมาก“ถ้าเจ้าง่วงก็นอนไปเลยสิ”เธอตกใจเล็กน้อยที่เขาพูดออกมาเหมือนอ่านใจเธอได้ “ข้านอนได้จริงเหรอเจ้าคะ”“เจ้าคงไม่ชอบการตกปลา น่าจะชอบการนอนมากกว่า”“ข้าไม่เคยตกปลาก็เลยรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ถ้าให้ทำอย่างอื่นคงรู้สึกดีกว่านี้”“งั้นก็ไปนอนเล่นไป”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” เขาเป็นเจ้านายส่วนเธอเป็นแค่ลูกจ้าง มันไม่เหมาะอย่างยิ่ง“ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาไส้เดือนให้ข้าสักสองสามตัวสิ”“ไม่เจ้าค่ะ!” เธอปฏิเสธหน้าตาตื่น ขนลุกซู่ด้วยความขยะแขยงเขาหัวเราะกับอาการของนาง “ไหนว่าให้ทำอะไรก็ได้”“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่จับไส้เดือนหรือจับหนอนมาเกี่ยวเบ็ด ข้ากลัว แค่คิดก็ขนลุกขนชันแล้วเจ้าค่ะ อุ๊ย!” เธอรีบลุกขึ้นแล้

องครักษ์เหลือบมองขันทีปากดีที่คิดไม่ได้ แล้วมองหญิงสาวอีกครั้ง ส่งยิ้มละมุนละไมที่ไม่ค่อยมอบให้ใครง่าย ๆ แก่นาง“สบายใจเถอะแม่นาง ข้าแกล้งพูดให้อวี่กงเขาลนลานเล่นเท่านั้นเอง ไม่คิดจะไปฟ้องจริง ๆ หรอก”“ขอบคุณท่านตู้ ได้ยินแบบนี้ข้าก็สบายใจแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัว เพราะต้องไปเตรียมมื้อเย็นให้ท่านชายอีก”“เชิญ” ตู้จี้เฟิงผายมือให้หญิงสาว มองนางด้วยสายตาชื่นชม“เจ้าก็หลงเสน่ห์นางไปด้วยอีกคนแล้วเหรอ” อวี่กงถามองครักษ์หนุ่มยิ้ม ๆ เมื่อเห็นเขามองตามนางไปไกล“ถ้าข้าหลงเสน่ห์นางจริง ๆ เจ้าจะเสียใจไหมล่ะ”“เกี่ยวอะไรกับข้า”“ไม่รู้สิ เห็นหวงท่านชายนัก ก็นึกว่าหวงข้าด้วยอีกคน”“เจ้าไม่ใช่นายเหนือหัวของข้า ข้าจะหวงเจ้าไปทำไม”“อย่างน้อยข้าก็เป็นเพื่อนที่โตมาพร้อมกับเจ้า เข้าใจและดูแลเจ้าดีกว่าท่านชายเสียอีก อย่าเถียงนะว่าไม่จริง”“ไม่เถียงเพราะมันเป็นเรื่องจริง แต่ถึงอย่างไรท่านชายก็สำคัญที่สุดสำหรับข้า ส่วนเจ้ามาเป

ใครว่ารังเกียจ เรียกว่าไม่อาจเอื้อมน่าจะเหมาะกว่า เธอไม่กล้าอาจเอื้อม ไม่กล้าคิดต่างหาก เหตุผลเดียวคือนางจะหายไปจากที่นี่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้“อย่าเรียกว่ารังเกียจเลยเจ้าค่ะ เรียกว่าสุดจะอาจเอื้อมน่าจะเหมาะกว่า ท่านชายเหมือนคนที่ยืนอยู่บนยอดเขาเหลียงซาน ส่วนข้านั้นเหมือนน้ำค้างที่อยู่บนยอดหญ้า.. มันต่างกันเกินไป” เธออยากจะบอกว่าเกลียดเขานักเพื่อให้เขาเกลียดตอบ แต่กลับพูดไม่ออกแค่ฐานะท่านชายนางยังเจียมตัวเจียมใจขนาดนี้ ถ้านางรู้ฐานะที่แท้จริงของเขานางจะเป็นอย่างไรหนอ“ข้าต้องการคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ และเจ้าก็คือคนนั้น”ได้ยินแล้วซาบซ่านหัวใจยิ่งนัก แต่สตรียุคสองพันอย่างเธอไม่หัวอ่อนหลงคารมง่ายๆ หรอกนะ ไม่ยอมกินน้ำใต้ศอกด้วยความเต็มใจเหมือนสตรียุคนี้ด้วย“ข้าไม่อยากเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร”“เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อข้าหรอก เพราะข้าชอบเจ้าที่เป็นแบบนี้”นี่เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการสื่อใช่ไหม “นายท่านเจ้าคะ”“หือ”“ข้าคิดว่าท่านคงไม่เข้

เรื่องทุกเรื่องบนโลกใบนี้ต้องเริ่มต้นจากการพึ่งพาตัวเองก่อน เมื่อจนปัญญาจริง ๆ แล้วค่อยเอ่ยปากขอให้คนอื่นช่วย แต่เรื่องที่หลุดมิติออกมาแบบนี้เธอมั่นใจมากว่าไม่มีใครช่วยเธอได้แน่“ขอบคุณท่านอวี่ แต่ท่านช่วยข้าไม่ได้หรอก”“ถ้าเจ้ายังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อใดที่ต้องการความช่วยเหลือก็อย่าลืมนึกถึงข้า”“เจ้าค่ะ”“แม่นางเถียนเถียนไม่ใช่คู่หมั้นของท่านชายหรอกนะ นางถูกหมายตาเอาไว้ให้ท่านชายก็จริง แต่ท่านชายปฏิเสธนางอย่างไม่ไยดีมาตั้งแต่แรก ทางผู้ใหญ่จึงเสนอให้นางมาอยู่รับใช้ใกล้ชิดกับท่านชายหนึ่งปีเพื่อสานสัมพันธ์.. และเพราะเหตุนี้ท่านชายจึงไม่ได้อยู่ที่บ้านเกิดของท่าน”เรื่องที่ได้ฟังทำให้สุวิมลสะท้านไปทั้งใจ ไม่รู้จะดีใจหรือสงสารท่านชายดี“ที่บ้านข้าก็ไม่นิยมการคลุมถุงชนนักหรอก คู่แต่งงานส่วนใหญ่ล้วนแต่งงานกับคนที่รักกันทั้งนั้น”“นายท่านของข้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะคิดแบบนั้นได้ แต่ท่านก็ยืนยันหัวชนฝาว่าจะทำตามใจของท่านเอง ไม่ต้องการให้ใครมาจัดการเรื่องคู่ครองให้ ข้าถึง