All Chapters of เจ้าสาวมังกร: Chapter 21 - Chapter 30

อาการกระอักกระอ่วนของหญิงสาว ทำให้คนที่ผ่านโลกมามากกว่าครึ่งชีวิต รู้ต้นสายปลายเหตุที่ทำให้ท่านชายของนางอารมณ์ไม่ดีแล้ว“เจ้าก็รู้ว่าท่านชายไม่ให้คนอื่นทำอาหารให้ท่านถ้าท่านไม่สั่ง” ป้าสี่แตะมือที่ต้นแขนบอบบาง “ข้าไม่รู้หรอกนะว่าท่านชายกับเจ้าทะเลาะหรืองอนอะไรกัน แต่ข้าขอให้เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่องจะได้ไหม”“ข้าก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่นะเจ้าคะป้าสี่” หญิงสาวตอบเสียงอ่อย “แต่ป้าสี่ก็เห็นว่าท่านไม่ยอมกิน จะให้ข้าทำอย่างไรเล่า”“ท่านชายคงจะน้อยใจเจ้า ไปง้อท่านหน่อยเถอะนะ ง้อให้ท่านกินข้าวก่อนแล้วค่อยงอนต่อ นะซูวี่”ใบหน้าสวยร้อนวาบ ๆ ด้วยความขัดเขิน เม้มปากแน่นไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธดี“ไม่เป็นไร ๆ ถ้าเจ้าอึดอัดใจข้าทำเองก็ได้ เจ้าไปพักผ่อนเถอะ โอย..” ป้าสี่แสร้งครวญครางขณะเอามือบีบนวดแถวบั้นเอว “สังขารหนอสังขาร”“ข้าทำให้ก็ได้เจ้าค่ะ”“ไม่เป็นไร ข้าทำได้ ปวดหลังปวดเอวมันเป็นเรื่องปกติของข้าอยู่แล้ว ข้ายังพอไหว” หญิงชราทำหน้านิ่วขณะที่มือยังนวดยังคลึงอยู่ที่เดิม“ป้าสี่โกรธข้าเหรอ”“ข้าจะโกรธทำไม ข้าพยายามจะช่วยงานของเจ้าต่างหาก”“ป้าสี่ไม่ต้องช่วยข้าหรอก มืดแล้วไปพ

สาวใช้มองหญิงสาวที่ตอบรับแต่ไม่ยอมขยับออกจากห้องครัว“พี่ซูวี่”“ข้ารู้แล้ว หั่นผักเสร็จแล้วจะรีบไป” สุวิมลตอบแบบไม่ยี่หระ ไม่สนใจอาการกระวนกระวายใจของอีกฝ่าย“แต่นายท่านสั่งให้พี่ไปเดี๋ยวนี้เลย พี่ซูวี่ไปพบนายท่านก่อนดีกว่า”“งั้นเจ้ามาหั่นผักแทนข้าก็แล้วกัน” หญิงสาวจำใจต้องรีบไปเพราะเห็นใจสาวน้อยที่มาตาม“หลายวันมานี้ท่านชายเอาแต่เรียกหาพี่ซูวี่ ให้คนมาตามทั้งวัน” สาวใช้ก้นครัวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อซูวี่ออกไปจากครัวแล้ว“แค่รินน้ำชายังต้องเรียกหาพี่ซูวี่เลย”“พวกเจ้าไม่รู้อะไร” สาวใช้อีกนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ“อะไรเหรอ”“นายท่านไล่ท่านอวี่กลับไปบ้านใหญ่ก็เพราะพี่ซูวี่นี่แหละ”“เจ้ารู้ได้อย่างไร”“ปากพล่อย ถ้าเรื่องถึงหูนายท่านแล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน”“ป้าสี่!” สาวใช้ทั้งสามตกใจเมื่อได้ยินเสียงเตือนราบเรียบของป้าสี่ที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้สาวใช้ที่พูดถึงอวี่กงรีบจับมือป้าสี่ไว้มั่น มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครอีก“ข้าไม่ได้พูดพล่อย ๆ นะป้าสี่ ข้าได้ยินเต็มสองรูหูของข้าเอง” นางพูดเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สี่คน “วันนั้นข้าจะเอาชุดนอนไปเตรียมให้ท่านชาย ข้าเดินไปถึงหน้า

หลงจู๊หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบยิ้มรับ เผลอยกมือลูบศีรษะนางอย่างลืมตัว เมื่อนึกขึ้นได้ก็ชะงักค้างไปเสี้ยวลมหายใจ แต่ไม่ได้ชักมือออกแต่อย่างใด ครั้งนี้มันอาจเป็นแค่ความพลั้งเผลอ ทำในสิ่งที่จิตใจส่วนลึกอยากจะทำ แต่ถ้าเริ่มต้นไปแล้วมันก็จะทำได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น“ซุปนกพิราบนอกจากอร่อยแล้วยังมีประโยชน์ด้วยนะ มันยังเป็นยาช่วยให้เรานอนหลับได้ดีขึ้น”“จริงเหรอเจ้าคะ”“เจ้าไม่เชื่อเหรอ”“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่ข้าแค่รู้สึกตื่นเต้นมากต่างหาก หลายวันมานี้ข้านอนไม่ค่อยจะหลับ ถ้าวันนี้ข้ากินซุปนกพิราบแล้วนอนหลับได้ดีก็จะดีมาก ๆ เจ้าค่ะ”“อ้อ เป็นบุญของเจ้าสินะที่ข้าพามากินได้ถูกวัน” ที่เขาพานางมากินก็เพราะเหตุนี้ เขารู้ว่าหลายวันมานี้นางนอนไม่หลับ เพราะได้ยินนางเปิดประตูห้องนอนกลางดึกทุกคืน เมื่อแอบดูก็เห็นนางเดินชมจันทร์อยู่ที่ชานเรือนคนเดียว กว่าจะกลับเข้าห้องก็กินเวลาไปเกือบ ๆ ชั่วยาม“เจ้าค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นเราควรสั่งกลับไปบ้านสักห้าตัวดีไหม จะได้รักษาอาการนอนไม่หลับของเจ้าให้ดีขึ้น”“อย่าเลยเจ้าค่ะ สิ้นเปลืองเปล่า ๆ” นางไม่เห็นด้วย“เงินทองข้ามีตั้งเยอะ เลี้ยงเจ้าทั้งชีวิตก็ไม่หมด เพราะข้าขยันหาเงิ

ร้านอาหารไหมทอง“ยังไม่กลับอีกเหรอเสี่ยวหมาน” อาเกอแปลกใจที่วันนี้หัวหน้าพ่อครัวยังเอ้อระเหยอยู่ในครัวแม้จะได้เวลาปิดร้านแล้ว เพราะปกติเขาจะกลับเป็นคนแรกตลอด“กำลังจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ” เสี่ยวหมานตอบแล้วเดินออกไป แต่แทนที่จะเดินออกจากร้านเขากลับเดินเข้าไปในร้าน มองไปที่โต๊ะคิดเงินแต่ไม่เห็นคนที่ต้องการพบจึงกวาดสายตามองหา“หาข้าอยู่หรือเปล่า” ชุยหังเดินออกมาจากหลังร้านพอดี เห็นเพียงแผ่นหลังก็รู้ว่าเป็นหัวหน้าพ่อครัวเสี่ยวหมานสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าอีกครั้งเมื่อใจเริ่มฝ่อ หมุนตัวกลับไปประจันหน้า“ขอรับ”ชุยหังเดินไปนั่งโต๊ะตัวที่ใกล้ที่สุดแล้วผายมือให้อีกฝ่ายนั่งตาม“มีอะไรก็ว่ามา.. ตกลงจะพูดหรือไม่พูด” เขาถามอีกครั้งเมื่อไม่มีคำพูดใดหลุดมาจากปากของเสี่ยวหมาน“ข้าไม่อยากยอมรับเรื่องลี่ชุน” เสี่ยวหมานรวบรวมความกล้าพูดออกไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมากเมื่อได้พูดความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอดครึ่งวันแม้จะขัดใจที่ต้องมาได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากขอ

ต้าเสินปรายตามองสตรีที่เชิดหน้าเดินจากไป เขารู้ว่านางโมโหมากที่ถูกฉีกหน้ายับเยิน แต่เพราะนิสัยของนางเป็นแบบนี้ไงล่ะเขาถึงไม่คิดจะเกี่ยวดอง ถ้ากล้าแสดงความโกรธออกมาแล้วก็ต้องกล้าพูดความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ในใจออกมาด้วย แต่ถ้าไม่คิดจะพูดก็ต้องข่มกลั้นเอาไว้ให้ถึงที่สุด อย่าให้ใครดูออกว่ากำลังคิดอะไร“ถ้าเป็นห่วงนางมากก็ตามไปสิเจ้าคะ”ต้าเสินชักหางตากลับจากเถียนเถียนแล้วมองหญิงสาวข้างกายเต็มตา รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏขึ้น“เจ้าหึงเหรอ.. หือ” เขาคาดคั้นเอาคำตอบเมื่อนางเมินหน้าไปทางอื่น “ไม่ตอบแสดงว่าใช่”หญิงสาวหันกลับไปทำตาเขียวใส่เขา “ข้าหึงไม่ได้เหรอ หรือว่าข้าไม่ควรหึง”นี่แหละสตรีแบบที่เขาชอบ รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาให้เห็นพูดออกมาให้รู้“หึงได้สิ ในเมื่อเรารักกัน”“รักเหรอ”“อือ”“แน่ใจแล้วเหรอที่พูดออกมา”“ใช่”“ข้าถามเรื่องแม่นางเถียนเถียนหน่อยได้ไหม”เขาลังเลที่จะตอบ แต่ในที่สุดก็พยักห