All Chapters of เจ้าสาวมังกร: Chapter 41 - Chapter 50

ภายในห้องนอนของสุวิมล“เป็นอย่างไร ขมไหม” ต้าเสินถามคนรักหลังจากกลับไปหยิบยาอมที่ห้องนอนมาให้นาง เห็นนางส่ายหน้า แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามก็หัวเราะออกมา “แค่ยาอมรสชาติฝาดนิดหน่อยเจ้ายังอมไม่ได้ แบบนี้ถ้าตั้งท้องแล้วต้องกินยาบำรุงจะทำอย่างไร”คำพูดที่เป็นธรรมชาติของเขาทำให้หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว“ท่านชายอย่าเพิ่งคิดไปไกลถึงขนาดนั้นเลยเจ้าค่ะ” เธอพูดอ้อมแอ้มไม่กล้าสู้สายตา“ทำไมจะคิดไม่ได้ ในเมื่อเจ้าเป็นเมียข้าแล้ว” แม้จะมั่นใจว่าการร่วมรักของเขากับนางจะปลอดภัยจากการตั้งครรภ์ เพราะได้สั่งให้พ่อบ้านนำสมุนไพรตัวหนึ่งไปให้พ่อครัวใส่เข้าไปในน้ำซุป และทำเป็นน้ำชาเพื่อป้องกันไว้แล้ว แต่ก็อยากจะหยอกนางเล่นเพื่อดูอาการเห็นนางวางมือที่หน้าท้องแล้วลูบเบา ๆ สีหน้าเคร่งเครียดเป็นกังวลก็รู้สึกผิดที่เล่นแรงเกินไป แต่จะบอกให้นางสบายใจหายห่วงก็ไม่อยากจะพูดออกไปอีก เพราะกลัวนางจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาไม่อยากมีลูกกับนางเขาอยากมีลูกกับนาง แต่ยังไม่ใช่เวลานี้ เพราะตอนนี้นางยังไม่รู้สถานะที่แท้จริงของเขา จึงอยา

สุวิมลมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยใจที่เศร้าหมองและเจ็บปวด และฝืนคลี่ยิ้มหวานส่งให้เมื่อเขาหันกลับมามองก่อนจะเดินพ้นฉากกั้น“ข้ารักท่านนะ” บอกเขาและโบกมือลา“ข้าก็รักเจ้า” ต้าเสินตอบกลับ ตัดใจที่จะไม่เดินกลับไปขึ้นเตียงระเริงรักกับนางอย่างที่ต้องการ เพราะอยากรีบไปทำธุระให้เสร็จจะได้รีบกลับมาอยู่กับนาง “นอนซะ ขืนยังมองข้าแบบนี้ ข้าคงต้องเปลี่ยนใจกลับขึ้นเตียงกับเจ้าแน่” แล้วยิ้มพอใจเมื่อนางหลับตาลงหญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู คิดถึงเรื่องของเขากับตัวเองแล้วน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลรินออกทางหางตา เธอนอนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่นานจนน้ำตาเริ่มแห้ง แล้วจึงลุกจากเตียงไปที่โต๊ะหนังสือด้านนอก หยิบกระดาษกับพู่กันแล้วเริ่มเขียนจดหมายถึงเขาแต่นอกจากคำว่าต้าเสินแล้วเธอกลับไม่กล้าที่จะเขียนคำอื่นลงไปอีก มีแต่น้ำตาที่แข่งกันทะลักออกมา“ทำไมการจากลาทั้งที่ยังรักมันถึงได้เจ็บปวดทรมานแบบนี้นะต้าเสิน” ถามคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยเสียงสะอื้น ปาดน้ำตาให้แห้งแล้วเริ่มจรดพู่กันลงบนแผ่นกระดาษ

ต้าเสินยกมือบอกลา กระตุกบังเหียนม้าให้มันวิ่งเร็วขึ้น.. ระหว่างทางก็คิดไปต่าง ๆ นานา ทั้งเป็นห่วงและโมโหนางผู้เป็นที่รัก และนึกไปถึงคำพูดสุดท้ายของหลงจู๊‘ถ้าเจอนางแล้วข้าอยากให้ท่านใจเย็น ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จากับนาง อย่าให้อารมณ์และความหึงหวงมาบังตา เพราะอาจจะทำให้เรื่องราวมันแย่ยิ่งกว่าเดิม’บุรุษบนหลังม้าถอนหายใจหนักหน่วง จะทำอย่างไรกับเมียรักที่กล้าหักหาญน้ำใจเขาถึงเพียงนี้ นางมีเหตุผลอะไรถึงต้องหนีจากเขาทั้งที่ยังรักเขาครุ่นคิดไปตลอดการเดินทางจนกระทั่งมาถึงโรงเตี๊ยมตามที่ระบุไว้ในจดหมาย ร่างใหญ่กระโดดลงจากหลังม้าเมื่อเห็นเสี่ยวเอ้อร์รูปร่างผอมแห้งคนหนึ่งวิ่งมาต้อนรับ“คารวะนายท่าน เดินทางมายามวิกาลแบบนี้ ต้องการเข้าพักหรือว่า”“ที่นี่มีห้องว่างไหม” ถามก่อนที่เสี่ยวเอ้อร์จะพูดจบ“มีขอรับ ส่งม้าให้ข้าและเชิญนายท่านเข้าไปด้านในก่อนนะขอรับ”“ดูแลมันให้ดี” เขาหยิบเงินยื่นให้เด็กหนุ่มเป็นสินน้ำใจ“ขอบคุณนายท่าน ข้าจะดูแลมันอย่างดี” เสี่ยวเอ้อร์รีบซ่

สุวิมลเหลืออดกับนิสัยเอาแต่ใจของหญิงสาวเต็มกลืน จึงดันนางให้พ้นทางแล้วเดินไปตรงระเบียงหน้าห้อง มองลงไปที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยม“เถ้าแก่” เรียกบุรุษวัยกลางคนที่กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะเก็บเงินพอดี“เจ้า!” ลู่ลู่อุทานด้วยความตกใจพร้อม ๆ กับได้ยินเสียงขานรับของบิดา“ขอรับแม่นาง”“ลูกสาวของท่านมาระรานข้าถึงหน้าห้อง พานางไปอบรมสั่งสอนมารยาทหน่อยนะ”“หา!” เถ้าแก่อุทานตาตั้ง รีบกระวีกระวาดก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นเลยทีเดียว “ลู่ลู่!” เขาชี้นิ้วข่มขู่ลูกสาวที่ขยันสร้างแต่เรื่องเสียงคำรามลั่นกับหน้าตาที่โกรธจัดของบิดา ทำให้ลู่ลู่กลัวจนต้องรีบวิ่งเข้าไปในห้องพักของศัตรูหัวใจ แล้วปิดประตูขังตัวเองอยู่ในนั้นสุวิมลหันไปมองทางด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงดังปังสนั่นหู.. อารมณ์ของเธอถึงกับพุ่งปรี๊ดด้วยความไม่พอใจ ยกมือเท้าเอว มองบานประตูที่ปิดสนิท“ออกมาจากห้องข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ” แม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ใส่อารมณ์ลงไปในคำพูด แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้ระรื่นหูนัก“

“ท่านพ่อ!” ลู่ลู่กระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก มองบิดาที่เดินจากไปด้วยความน้อยใจ “อย่างน้อยข้าก็เป็นลูกสาวของท่านนะ ท่านจะยกย่องข้าหน่อยไม่ได้เหรอ”“ข้าแค่พูดตามที่สายตาของข้าเห็นเท่านั้น เลิกฟุ้งซ่านแล้วนอนพักเสีย อย่าโผล่มาให้ข้าเห็นหน้าอีก” เถ้าแก่โรงเตี๊ยมตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมอง ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมต้าเสินมองสตรีที่นั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่บนเตียง จิกเล็บมือตัวเองเล่นโดยไม่พูดอะไรมาสักพักแล้ว“เจ้าไม่มีอะไรจะพูดกับข้าเลยเหรอซูวี่” ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เป็นคนทำลายความเงียบที่อบอวลไปด้วยความกดดันเสียเอง“ท่าน..”“เงยหน้าขึ้นมา ข้าไม่ชอบเลยเวลาที่เราคุยกันแล้วไม่ได้มองหน้าเจ้าไปด้วย” นางจะรู้บ้างไหมว่าเวลาแค่ไม่กี่ชั่วยามที่ไม่ได้เห็นหน้านางมันทรมานแค่ไหน เขาเดินทางไปกลับบ้านท่านลุงด้วยความเร่งรีบ เพราะอยากกลับมาพบหน้านางให้เร็วที่สุด แต่กลับมาพบกับข่าวร้ายที่ทำให้เขาแทบคลั่งแทนสุวิมลยอมทำตามอย่างหวาดหวั่น เป็นครั้งแรกที่รู้สึกกลัวเ