All Chapters of เจ้าสาวมังกร: Chapter 1 - Chapter 9

หนึ่งเดือนต่อมาที่ร้านไหมทอง“ถ้าท่านยังทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ข้าจะขอย้ายไปอยู่ตำหนักอื่น” อวี่กงบ่นกับรัชทายาทผู้เอาแต่ใจ เพราะเดือนนี้พระองค์แอบหนีออกจากวังหลวงเป็นครั้งที่สามแล้ว“จะไปอยู่ตำหนักไหน ข้าจะได้แจ้งให้น้าของเจ้ารู้” รัชทายาทถามอย่างไม่ทุกข์ร้อน เอ่ยถึงหัวหน้าขันทีที่เป็นน้าชายแท้ ๆ ของสหายรัก“องค์ชาย!” อวี่กงชักสีหน้าไม่พอใจเมื่ออีกฝ่ายกล่าวอย่างไม่อนาทร“เลิกทำตัวไร้สาระได้แล้ว”อวี่กงไม่พูดต่อเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายบอกใบ้ว่ามีคนอื่นใกล้เข้ามา เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นเสี่ยวเอ้อร์“กินสิอวี่กง” องค์รัชทายาทบอกคนสนิทขณะหยิบตะเกียบขึ้นมารอท่า“ขอรับ” ขันทีหนุ่มหยิบตะเกียบแล้วคีบอาหารสี่จานบนโต๊ะชิมก่อนอย่างละคำ และผัดผักบุ้งจานสุดท้ายก็ทำให้เขาต้องนิ่วหน้า“ทำไมเหรอ” รัชทายาทสงสัยอาการของอีกฝ่าย“ท่านต้องชิมเอง” กล่าวจบอวี่กงก็คีบผัดผักบุ้งใส่ในถ้วยของอีกฝ่าย“ข้าอายุยี่สิบแปดแล้วอวี่กง เลิกยุ่งกับข้าแล้วจัดการท้องตัวเองให้อิ่มเถอะ” บุรุษที่ถูกดูแลเอาใจใส่เยี่ยงเด็กพูดอย่างไม่พอใจ“ก็มันเป็นหน้าที่ของกระหม่อม” ตอบกลับไปเสียงเบา หน้าตามีแง่งอน“หน้าที่ของเจ้าแค่ชิมอาหารให

สุวิมลยืนกุมมือทำตัวสงบเสงี่ยมต่อแขกคนสำคัญของร้านตามที่หลงจู๊กระซิบบอก นางพอจะเดาได้ว่าทำไมถึงถูกเรียกตัวออกมาจากครัว ก็คงไม่ต่างจากยุคของเธอ คืออาหารรสชาติห่วยแตก แขกไม่พอใจในคุณภาพ จึงต้องเรียกเชฟมาตำหนิหรือมาถามด้วยความข้องใจองค์รัชทายาทมองสตรีรูปร่างบอบบาง.. ไม่ถูก ๆ จะเรียกว่าบอบบางเสียทีเดียวก็ไม่ถูก นางไม่ได้บอบบางแต่โปร่งระหงดูสมส่วนไปทุกส่วนสัดน่าจะถูกต้องกว่า มองการแต่งตัวรัดกุมแบบบุรุษแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมา เพราะมันไม่ได้ช่วยพรางสัดส่วนหรือความงดงามของเครื่องหน้าเลยสักนิดและตอนนี้ก็พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมนางถึงชื่อซูวี่ เพราะมองปราดเดียวก็รู้ว่านางไม่ใช่ชาวลู่อานโดยแท้ นางอาจจะเป็นลูกผสมเหมือนญาติ ๆ อ๋องของเขา หรืออาจจะเป็นชนชาติอื่นโดยไม่มีสายเลือดลู่อานอยู่ในตัวเลยก็ได้ใบหน้าเรียวรูปไข่ ปากบางเป็นกระจับสีแดงระเรื่อ คิ้วเรียวโก่งโค้งดำขลับ รับกับแพขนตาหนาที่ประดับรอบดวงตากลมโตที่เหมือนกับดวงตาของแมว“บุรุษท่านนี้เองเหรอที่ทำอาหารมาให้ข้า” เขารู้ว่านางเป็นสตรีแต่นึกอยากจะแกล้งเพื่อดูปฏิกิริยาของนางก็เท่านั้นคนถูกทักเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะรีบหลบสายตาที่มองจ้องพร้อมอากา

คนที่ถูกเรียกว่าอาสวงคล้อยตามความเห็นของเพื่อน เขามองหน้าหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ รู้สึกเห็นใจนางมากเพราะเขาก็เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้“ข้าอยากไปพบหมอด้วยตัวเองจะได้บอกอาการป่วยของนางได้ถูกต้อง ข้าไม่รบกวนพวกท่านก็ได้”“ข้าบอกแล้วไงว่ามันอันตราย” เขาไม่อยากจะบอกกับนางว่าตอนนี้กำลังสืบจับไส้ศึกของวังหลวงกันอยู่ และถ้าปล่อยให้นางทำแบบนั้น นางอาจจะถูกเข้าใจผิดก็ได้ “เอาอย่างนี้นะ เจ้าเขียนอาการป่วยของนางลงในกระดาษแผ่นนี้ให้หมด ข้าสัญญาว่าจะหายาที่ตรงกับอาการป่วยไปมาให้เจ้าให้เร็วที่สุด” อาสวงแนะนำพร้อมกับจิ้มคบไฟที่ถือมากับพื้นเพื่อเอาถ่านของมันมาให้นางเขียน“แต่”“เชื่อข้านะแม่นาง ข้าพูดเพื่อความปลอดภัยของเจ้าและเห็นใจเจ้าจริง ๆ เพราะเราหัวอกเดียวกัน ข้าก็เคยมีน้องสาวที่ป่วยหนักกลางดึกแบบนี้ ข้าเข้าใจในความรู้สึกเจ้าดี”“ก็ได้เจ้าค่ะ” หญิงสาวจำยอมทำตามที่เขาแนะนำเมื่อเห็นสายตาที่จริงใจของเขา นางไม่มีความมั่นใจในการเขียนตัวหนังสือสักนิด แต่ก็เคยทดสอบมาแล้วว่าสามารถเขียนได้อย่างน่าอัศจรรย์พอ ๆ กับการพูด จึงเขียนอาการอย่างละเอียดลงบนชายเสื้อที่เขาฉีกมาให้.. “นี่เจ้าค่ะ”อาสวงรับเศษผ

สามวันต่อมาร้านอาหารไหมทอง“คารวะท่านชาย” หลงจู๊กล่าวต้อนรับลูกค้าคนสำคัญอย่างนอบน้อม “วันนี้มาคนเดียวเหรอขอรับ”“อือ วันนี้ดูวุ่นวายนะ” ต้าเสินชวนหลงจู๊สนทนาขณะกวาดสายตามองลูกค้าที่ค่อนข้างแน่นร้าน“ขอรับ ช่วงนี้จะมีเรือขนส่งสินค้าจากต่างแดนมาเทียบท่าค่อนข้างเยอะ ร้านของเราก็เลยคึกคักเป็นพิเศษ”“กิจการดีแบบนี้น่าชื่นใจแทนเจ้าของนะ”“ขอรับ” หลงจู๊รับคำพร้อมรอยยิ้มที่มีเพียงเขาที่เข้าใจ “วันนี้ท่านชายต้องการนั่งที่ไหนดีขอรับ ชั้นล่างหรือชั้นบน”“ที่นั่งเดิมยังว่างหรือไม่”“ต้องขออภัยขอรับ วันนี้ลูกค้าของเราเยอะมาก ที่นั่งก็เหลือน้อยเต็มที”“ถ้าอย่างนั้นข้านั่งข้างล่างก็ได้”“เชิญท่านชายทางนี้ขอรับ” หลงจู๊ผายมือเชื้อเชิญและเดินนำเขาไปด้วยตนเองจนกระทั่งถึงโต๊ะนั่งในมุมที่ค่อนข้างสงบ “อีกสักครู่ข้าจะให้เสี่ยวเอ้อร์มารับรายการอาหารนะขอรับ”“เจ้ารับไปเลยก็ได้ ข้าต้