All Chapters of น้องเมีย: Chapter 31 - Chapter 40

โชติรสมองชายหนุ่มที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง เขาคงเมามาก ขนาดถูกลากขึ้นมายังไม่ได้สติสักนิด.. แล้วเริ่มลงมือปลดเสื้อผ้าออกจากร่างใหญ่จนเหลือเพียงตัวเปล่า เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาดอย่างไม่รังเกียจ ไม่โกรธที่บางครั้งเขาก็มีอาการปัดป้องและคำรามอย่างรำคาญ เช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยก็หยิบยาหลอดที่วางอยู่บนหัวเตียงมาทารอยช้ำที่หน้าอก แล้วจึงเอาผ้านวมห่มให้เขาเธอนั่งลงที่ขอบเตียง มองใบหน้าที่ประดับไปด้วยไรเคราเขียวครึ้ม ที่กำลังหลับลึกด้วยความรู้สึกรักเต็มหัวใจ แล้วโน้มลงไปจูบปากบางแดงระเรื่อนั้นเบา ๆ“วันนี้เป็นวันที่ฉันอายมาก และทำให้ฉันคิดได้ว่าสิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันไม่ถูกต้อง แต่ฉันก็ยังหวังให้พี่นุ่มกับพี่ตระกูลกลับมารักกัน ฉันหวังว่าคุณกับพี่กูลและพี่นุ่มจะแก้ไขปัญหากันได้ด้วยดี.. แต่ฉันไม่สามารถแย่งคุณมาจากพี่นุ่มได้ ฉันเป็นได้แค่ชู้ เป็นคนที่คอยแอบขโมยกินของพี่สาวเท่านั้น ฉันจะไปเพื่อให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ฉันขอลาคุณล่วงหน้าตรงนี้เลยก็แล้วกัน.. ลาก่อนนะไบรอัน ยอดรักของฉัน” เธอป้ายน้ำตาทิ้งเมื่อพูดจบ แล้วตัดใจลุกจากไปทันทีอาการปวดปัสสาวะที่จู่โจมขึ้นมา ทำให้ไบรอันต้องขยับตัวลงจากเตียง แล้วร

“ถ้ามีปัญหานักผมจะออกตัวว่าเมาก็เลยเข้าห้องหอผิด ก็เลยต้องเปลี่ยนตัวเจ้าสาวดีไหมลิก้า” ไบรอันกล่าวอย่างสุขสม ตอนนี้โลกสีเทาหม่นของเขากลายเป็นสีชมพูเจิดจ้าไปหมดแล้ว“ก็เข้าท่าดีนะ” โชติกาพยายามไม่หัวเราะเพราะเจ็บแผล แต่ก็อดไม่ได้ “แต่เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกกับน้องสาวฉันนะไบรอัน รอให้เธอสอบเสร็จแล้วค่อยคุยกับเธอนะ เพราะฉันไม่อยากให้กระทบกับการเรียนของเธอ”“ได้สิลิก้า กว่าจะถึงเวลานั้นเราก็คงได้คุยกับคุณพ่อคุณแม่เรียบร้อยแล้ว ผมว่าคุยกับผู้ใหญ่แล้วค่อยบอกกับเธอก็ดีเหมือนกันนะ”“ฉันเห็นด้วย”“ไหน ๆ เราก็ต้องคุยกับผู้ใหญ่แล้ว ผมว่าคุณน่าจะคุยเรื่องของพวกคุณสองคนด้วยนะ” ไบรอันเสนอแนะเพิ่มเติม“เรื่องนั้นฉันคิดเอาไว้แล้วค่ะ” แล้วชี้นิ้วไปที่คนรักผู้เงียบขรึม “ถ้าเขายอมรับผู้หญิงที่เคยผ่านพิธีแต่งงานมาแล้วอย่างฉันได้”“พี่โอเคจ้ะน้องนุ่ม ต่อให้น้องนุ่มมีลูกแล้วพี่ก็รับได้” ตระกูลตอบรับพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างยินดี“วันนี้เป็นวันที่ผมม

 “ปิ่นตามไปอยู่กับมันสิ เดี๋ยวแฟรงค์ส่งเสียเอง” เขาบอกกับคนรัก เขาเองก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน เพราะเธอไม่เคยเดินทางไปไหนคนเดียว แม้แต่ตอนไปเรียนซัมเมอร์ก็ยังไปด้วยกันตลอด“ไม่เอาหรอก ปิ่นไม่อยากเป็นภาระของใคร”“ปิ่นไม่ใช่ภาระของแฟรงค์นะ แต่ปิ่นเป็นคนที่แฟรงค์ต้องดูแลไปตลอดชีวิตต่างหาก”“ชีวิตของเรายังมีการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา อย่าเพิ่งพูดในสิ่งที่ยังไม่มีเค้าเลยแฟรงค์”“ปิ่นไม่เชื่อใจแฟรงค์เหรอ”“ปิ่นแค่มองโลกอย่างยุติธรรมเท่านั้น”“นั่นแหละคือไม่เชื่อใจแฟรงค์”“ปิ่นหิวข้าวแล้ว เดี๋ยวเราไปแวะกินโจ๊กข้างทางกันดีกว่า”คู่รักนักศึกษาเดินกลับขึ้นรถ คุยกันไปตลอดเส้นทางที่รถเคลื่อนตัวออกจากบริเวณสนามบิน คฤหาสน์อัครวัตร “ลิก้าผมติดต่อโรสไม่ได้เลย เธอโทรหาคุณบ้างหรือเปล่า” แม้จะเกรงใจหญิงสาวที่ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น แต่ไบรอันก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเธอ แล้วถามถึงน้องสาวขอ

“พี่มาตามหนูนิ่มกลับบ้าน” โชติกาบอกจุดประสงค์ เธอเองก็ร้อนใจจนไม่เป็นอันนอนพักฟื้น เพราะน้องสาวสุดที่รักไม่ยอมกลับบ้าน และติดต่อไม่ได้เลยตั้งแต่เมื่อวาน จึงต้องฝืนสังขารมาหาถึงที่นี่ “คืนนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของพี่จะกลับมาแล้ว พี่ก็เลยต้องมาตามเขากลับเพราะว่าติดต่อเขาไม่ได้” “นิ่มไม่ได้อยู่กับผมนะครับพี่นุ่ม”“แน่ใจเหรอแฟรงค์” เพราะกลัวอยู่แล้วว่าเขาจะพูดแบบนี้ถ้าโทรศัพท์มาสอบถาม เธอจึงต้องมาดูให้เห็นกับตา“จริง ๆ ครับ ถ้าไม่เชื่อก็ขึ้นไปดูที่ห้องผมก็ได้ เชิญครับ”“ก็ดีเหมือนกัน เพราะเราคงต้องคุยกันอีกยาว”นวพลครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาทันทีกับสายตาจ้องจับผิดของพี่สาวเพื่อน แต่ก็ยังวางตัวได้ดีไม่มีพิรุธ เขากล่าวเชื้อเชิญหญิงสาวและชายหนุ่มอีกคนแล้วเดินนำหน้าเข้าไปในลิฟต์ แล้วพาไปที่ห้องของตน“พี่นุ่มไม่สบายเหรอครับ” เขาสงสัยเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่บึกบึนคอยระวังให้เธอตลอดเวลา“พี่เพิ่งผ่าตัดซีสต์มาได้สามวันเองจ้ะ”“จริงเหรอครั

“หนูขอโทษค่ะคุณแม่ คุณพ่อ หนูผิดไปแล้ว” หญิงสาวก้มลงกราบแทบเท้าบุพการีพร้อมกับน้ำตา“คราวหน้าอย่าทำอีกก็แล้วกัน คราวนี้แม่จะยอมยกโทษให้ก็ได้”“ขอบคุณค่ะคุณแม่” เธอคลานเข้าไปโอบกอดมารดา ยิ้มทั้งน้ำตาที่ยังมีโอกาสให้แก้ตัว “ขอบคุณคุณพ่อด้วยนะคะที่เข้าใจนุ่ม”“คุณพ่อคุณแม่ครับ ได้โปรดสนใจผมบ้างสิครับ” ไบรอันรู้ว่าการกระทำของตัวเองเป็นเรื่องที่เสียมารยาทสำหรับคนไทย แต่เขาคุกเข่าจนขาชาไปหมดแล้วก็ยังไม่ได้ยินพวกท่านเอ่ยถึงเรื่องที่เขาร้อนใจสักที “กรุณาช่วยตามหาโรสให้ผมด้วยครับคุณพ่อ”โชติมองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ที่ขนาดคุกเข่าอยู่กับพื้นยังสูงเกือบข่มคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างตนเกือบมิด“อยากให้ช่วยจริง ๆ เหรอไบรอัน”“จริงสิครับคุณพ่อ ผมร้อนใจมากนะครับ”“ได้สิไบรอัน พ่อจะช่วยตามหาโรสให้นะ” เห็นสายตาอ้อนวอนของเขาแล้วโชติก็ทำใจโกรธเกลียดไม่ลง ฮ่องกงเกือบห้าโมงเย็นวันต่อมา ไบรอันก็เดินทางถึงฮ่องกงอย่างราบรื่น