All Chapters of เงารักรอยมลทิน: Chapter 21 - Chapter 30

วันต่อมา ตีรณาถูกพาเข้าห้องคลอดในเวลาที่ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า ระหว่างนั้นหญิงสาวเห็นคู่สามีภรรยาที่กำลังนั่งกุมมือกัน ฝ่ายหญิงคงจะคลอดพร้อมๆ กับหล่อน ทั้งคู่ดูรักและห่วงใยกันมากทีเดียว โดยเฉพาะตัวสามีนั้นกุมมือภรรยาไม่ห่าง ทั้งกอดและคอยปลอบประโลมแผ่วเบาหญิงสาวเบือนหน้ากลับมา รู้สึกวูบโหวงในช่องอกครู่หนึ่ง พลันใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนก็ผ่านเข้ามาในห้วงสำนึก จึงรีบปัดออกไปอย่างรวดเร็ว หล่อนไม่ต้องการให้เขามีส่วนร่วมในโอกาสสำคัญแบบนี้แม้แต่ในความคิด กระทั่งบุรุษพยาบาลดันรถเข็นเข้าไปในห้องรอคลอด จึงเริ่มกำหนดลมหายใจรวบรวมสมาธิในที่สุด เจ้าหนูก็ได้เวลาลืมตาดูโลก ความเจ็บช้ำทั้งหลายมลายสิ้นเมื่อได้สบตาคู่จิ๋วของลูกชายตัวน้อย ไม่สนว่าเขาจะได้ใบหน้าของใครมา รู้แต่ว่าทั้งใจหล่อนขอยกให้ผู้ชายคนนี้เพียงผู้เดียวเสียงดังก๊อกแก๊กมาจากประตูห้อง คนที่หลับไปนานพอควรจึงรู้สึกตัวเพราะพักผ่อนเต็มที่ จึงเห็นว่าเป็นนางพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน“ได้เวลาให้นมลูกแล้วนะคะ”ตีรณาขยับตัวเบาๆ พลางอ้าแขนออกรับลูกชายเข้าเต้าตามที่นางพยาบาลสอน วันนี้เป็นวันธรรมดา ป้าอิ๋วจึงไม่อาจมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะต้อง

๑๐พ่อหมากับลูกหมาทีปกรไม่มีความเคลื่อนไหวใดหลังจากได้รับรู้เรื่องของตีรณาจากผู้จัดการหนุ่ม เขาทำตัวตามปกติ ยังคงมาทำงานและดูแลได้อย่างดีเยี่ยม และยังคงเป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจหญิงสาวทุกวัยดังเดิม และในเมื่อไม่มีคำถามใดหลุดจากปากของเจ้านายอีก ผู้จัดการหนุ่มจึงหุบปากลงแค่นั้น แม้ลึกๆ เขาจะรู้สึกผิดหวังในตัวเจ้านายและรู้สึกผิดต่อตีรณาขึ้นมาอีก“พ่อคุณหายดีแล้วเหรอ ถึงรีบกลับมา” ทีปกรเอ่ยถามเมื่อผู้จัดการหนุ่มเข้ามาทักทายทันทีที่มาถึง“ท่านไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ” เขาตอบแค่นั้น ในใจรอให้อีกฝ่ายถามเรื่องอื่น ทว่าเมื่อทีปกรก็ไม่ได้ถามอะไรอีกจึงเอ่ยขอตัวทว่าคนที่รู้สึกผิดต่อตีรณามาตลอดยังไม่ยอมแพ้ เขาทำการส่งรูปภาพของหญิงสาวกับลูกไปให้ทีปกรผ่านไลน์ส่วนตัว จากนั้นจึงผ่อนลมหายใจยาวด้วยความรู้สึกสบายใจ ต่อให้เขาถูกตำหนิเขาก็ไม่หวั่นอะไรทั้งนั้นทีปกรควรจะต้องทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาควรมีส่วนรับผิดชอบ...ตึ๊ง! เสียงเตือนบอกว่ามีข้อความใหม่เข้ามา ทีปกรที่นั่งอยู่หน้าบาร์หลุบมองหน้าจอมือถือของตนเอง เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากผู้จัดการร้านจึงเปิดดู ทันทีที่เห็นภาพ หัวใจของเขา

“แต่เขาไม่เคยยอมรับตาหนู” หญิงสาวตอบ น้ำเสียงค่อนข้างแข็งเมื่อเอ่ยถึงพ่อของลูก “และหนูก็ไม่ยอมรับเขาเหมือนกัน”ป้าอิ๋วกะพริบตาปริบๆ ยิ่งมองเข้าไปในดวงตาคู่งามก็ยิ่งเห็นความกระด้างกระเดื่องชัดเจน“ป้าจะออกไปซื้อข้าว อยู่ทางนี้ก็ถามเขาให้แน่ว่าเขามาทำไม แต่ป้าไม่คิดว่าเขาจะมาดูเฉยๆ หรอกนะ”ตีรณาเม้มปาก คิดถึงเมื่อหลายวันก่อนที่เจอกับผู้จัดการของเดอะ ท็อป ไฟฟ์ฯ ต้องเป็นคุณโยที่บอกเรื่องนี้กับเขา แสดงว่าผู้จัดการต้องรู้อะไรเกี่ยวกับหล่อนและทีปกร ไม่เช่นนั้นคงไม่ใส่ใจอดีตพนักงานตัวเล็กแบบหล่อนแน่คิดแล้วก็ใจหาย พลางมองตามป้าอิ๋วที่เดินออกไปข้างนอก พอหันกลับมาย่าจิตที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ส่วนตัวของท่านกำลังมองมา“คนข้างนอกเป็นพ่อของน้องตฤณจริงเหรอ ตี่บอกกับเขาเรื่องลูกตั้งแต่เมื่อไร”หญิงสาวเข้าไปนั่งข้างย่าแล้วส่ายหน้า“เปล่านะคะ ตี่ไม่เคยบอกกับเขา ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกด้วยซ้ำ”“แล้วเขารู้เรื่องนี้ได้ยังไงล่ะ” ย่าจิตขมวดคิ้วนิ่วหน้า“ตี่ก็ไม่แน่ใจ ว่าจะออกไปคุยกับเขา ฝากย่าดูตาหนูด้วยนะคะ” หญิงสาวบอกกับท่านก่อนจะเดินออกไป ย่าจิตมองตามหลานสาวไปจนสุดสายตา ก่อนจะหันมามองเหลนตัวน้อยในเปลเด็กที

ดวงตาคมกริบวาววับตวัดมองไปยังตีรณา เกิดความเดือดดาลขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่เมื่อหันมาสบตาของคุณย่าตรงหน้า เขาก็ชะงัก ไม่ได้อยากจะมาเป็นตัวร้ายให้ใครนึกชังน้ำหน้านักหรอก แต่บุคลิกและนิสัยเขามันเป็นแบบนี้แต่แรกจะให้ทำไง“ผมยอมรับครับว่าผมผิด” เขาหันมายอมรับกับคุณย่าจิต ก่อนจะหันไปมองตีรณาที่หน้าแดงก่ำ “แต่ผมก็พยายามเสนอกับคุณตี่ตั้งแต่แรกที่รู้ว่าเธอท้อง”ตีรณาทำเสียงเยาะในลำคอ เมินหน้าออกไปทางอื่น รู้สึกอยากกรีดร้องกับความเย็นชาและเห็นแก่ตัวของเขา“เสนออะไร” ย่าจิตถาม“ผมขอให้เธอไปอยู่กับผม”“ไม่ใช่ คุณไม่ได้ให้ฉันไปอยู่กับคุณ” หญิงสาวโต้กลับทันควัน ทำให้ชายหนุ่มตวัดตามอง ก่อนจะแก้ให้ถูกต้อง“หมายถึงที่ที่ผมเตรียมไว้ให้ครับ” เขาเว้นระยะไปอึดใจ “อยากให้รอจนกว่าเด็กจะคลอด แล้วเราค่อยหารือกันเรื่องนี้อีกทีเท่านั้น ไม่ได้ผลักไสเธอเลยสักนิด แต่ในเมื่อเธอไม่เลือกผมก็เลยไม่ห้าม ถ้าเธอเลือกไป”เขาตวัดตามองหญิงสาวแวบหนึ่ง เห็นเจ้าของร่างอวบอิ่มกำลังสั่นด้วยความโกรธจัด“เขาไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขา เลยจะรอให้เด็กคลอดแล้วตรวจดีเอ็นเอค่ะย่า” หญิงสาวหันมาสบตาผู้เป็นย่า ดวงตากลมโตมีรอยรื้นของหยาดน

๑๒การตัดสินใจครั้งใหญ่ทีปกรตระเวนดูแลเดอะ ท็อป ไฟฟ์ฯ ทั้งห้าแห่งจนครบพร้อมกับตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับข้อเสนอของย่าจิต จะตอบตกลงหรือบอกปัด ความจริงเขาควรบอกปัดเหมือนที่แล้วมา ทว่าเมื่อได้สบตาคู่เล็ก ได้โอบอุ้ม และหอมแก้ม เขารู้สึกอบอุ่นในใจ อย่างไม่เคยรู้สึกมาตลอดระยะเวลาที่ต้องอยู่ตามลำพังหลังจากที่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไปเพราะอุบัติเหตุพร้อมกันทั้งคู่ เขาโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางผู้คนแปลกหน้า ใช้ชีวิตอิสระตามแต่ใจต้องการ พอนานเข้าจึงไม่ต้องการมีใครมาอยู่เคียงข้าง เพราะเขากลัวว่าสักวันคนคนนั้นจะทิ้งเขาไปเหมือนที่พ่อกับแม่เคยทำร่างสูงที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวยืนนิ่งมองพระอาทิตย์ตก มือหนึ่งถือขวดน้ำ เขายกขึ้นดื่มแล้ววางลงที่เดิม ก่อนจะเดินไปยังขอบสระ จากนั้นพุ่งตัวลงไปในน้ำพร้อมความคิดอันมากมายที่ยังขบไม่แตกเขาไม่เคยคิดที่จะอยู่กับใคร หากต้องไปอยู่กับตีรณาและเด็กน้อยจะทำตัวอย่างไร ไม่ชินกับการอยู่แบบครอบครัว ไม่ใช่วิถีของเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่หลังพระอาทิตย์ตก พอใกล้สว่างเขาจึงกลับเข้ารังนอน เป็นเช่นนี้มานานหลายปี จนกลายเป็นความเคยชินและยอมรับว่าเขาเหมาะกับชีวิตแบบนี้