All Chapters of เงารักรอยมลทิน: Chapter 1 - Chapter 10

สิบห้านาทีต่อมา ตีรณาและเพื่อนอีกสองคนได้แก่ ดุษิตาและกันยาถูกเรียกตัวมาเตรียมพร้อม ทั้งยังได้รู้ว่าแขกระดับวีวีไอพีที่ว่านั้นคือใครบ้าง หนึ่งในนั้นคือ คุณไทม์ ซึ่งปกติคุณไทม์จะไม่นั่งกับแขกไม่ว่าจะกับใครก็ตาม แต่คราวนี้คงเป็นวาระพิเศษจริงๆ เพราะมีทั้งรัฐมนตรีคนดังรวมทั้งหมดสามคน หนึ่งในนั้นคือเลิศลักษณ์ รัฐมนตรีคนดัง พร้อมทั้งสาวสวยระดับเกรดเอของที่นี่ซึ่งมีไว้บริการแขกระดับสูง ดังนั้นทุกอย่างจะถูกปกปิดเป็นความลับ จึงต้องมีช่องทางเข้าออกพิเศษสำหรับคนเหล่านี้โดยเฉพาะทั้งสามนำเครื่องดื่มและอาหารเข้าไปเสิร์ฟ คุณไทม์นั่งริมสุด ข้างกันคือสาวสวยนามว่านลิน คนที่พนักงานบาร์เทนเดอร์เคยพูดถึง ชายหนุ่มเหลือบตามองมายังพนักงานเสิร์ฟของตนราวจะควบคุมไม่ให้มีความผิดพลาดใดเกิดขึ้น ไล่ตั้งแต่ดุษิตา กันยาและมาหยุดที่ตีรณาเป็นคนสุดท้าย หญิงสาวไม่ว่อกแว่กไปกับผู้ใด แต่ตั้งใจทำหน้าที่ของตนให้มีประสิทธิภาพมากที่สุด“คุณเกรียงว่ายังไง เรื่องที่เราคุยกันไว้ จะมีข่าวดีบ้างไหม” รัฐมนตรีเลิศลักษณ์กล่าว พลางหยิบเหล้าที่ดุษิตาเป็นคนชงขึ้นดื่ม ก่อนจะไล่สายตามองยังพนักงานเสิร์ฟทั้งสามด้วยความพึงพอใจ เพราะทุกคนล้วน

หลังจากเกิดเหตุการณ์คืนนั้น ตีรณาลางานไปสองวันติดด้วยยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเอง ที่สำคัญไม่อยากเจอหน้าเขา... หญิงสาวนอนซมอยู่กับเตียงนอนในห้องเช่าคับแคบ ดวงตาแดงก่ำจ้องมองเช็คใบนั้นด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจยิ่งยวด คนชั่วคนนั้นข่มเหงหล่อนแล้วฟาดหัวด้วยเช็คหนึ่งใบที่มีมูลค่าห้าแสนบาทค่าตัวของหล่อนเมื่อคืนก่อนนี้มีค่าห้าแสนบาทเลยเชียว หญิงสาวกำมันเอาไว้ในมือจนยับ พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม หากหล่อนตายคงไม่มีใครรู้ เขาคนนั้นคงไม่สนใจด้วยซ้ำหญิงสาวกัดริมฝีปาก ร่างบอบบางอยู่ในสภาพโทรม สวมเพียงเสื้อยืดย้วยสีขาวหม่นตัวเก่าลุกขึ้นนั่งริมเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแตกแห้งเหลือบตามองไปยังหน้าต่างห้อง ชีวิตที่แทบไม่เหลือใครทำให้หญิงสาวคนหนึ่งต้องปากกัดตีนถีบเพียงลำพัง แม้จะมีมารดาเหลืออยู่ทว่าก็เหมือนคนแปลกหน้า ตั้งแต่บิดาออกเดินทางล่วงจากโลกนี้ไปก่อนหล่อนก็ใช้ชีวิตเพียงลำพังเรื่อยมา หวังว่าสักวันชีวิตที่แทบจะไร้รากคงดีขึ้น ทว่าทุกอย่างกลับเลวร้ายลงในค่ำคืนหนึ่งปลายนิ้วเรียวเล็กกรีดน้ำตาออกจากนวลแก้ม พลางสูดลมหายใจ“เราจะต้องเข้มแข็ง” หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ เรียกกำลังใจค

สายตาที่สบตาวาทินนั้นบอกชัดว่ากำลังคิดอย่างไร ฝ่ายนั้นเบ้ปากนิดๆ พร้อมกับไหวไหล่แล้วยกแก้วขึ้นชนกับแก้วของดาราสาว“ฉลองล่วงหน้าเลยแล้วกัน ผมพนันว่าถ้าคุณกับมันได้คบกันจริง ไม่เกินเดือนคุณสองคนต้องแยกทางกันชัวร์”วาสิตาค้อนขวับเมื่อถูกชายหนุ่มสบประมาท ก่อนจะชนแก้วอีกฝ่ายดังกิ๊กแล้วบอก“มาคอยดูกัน”ดวงตาคู่งามวาววาบพลางมองตรงไปยังประตู รู้สึกพอใจกับทีปกรอย่างบอกไม่ถูก เขามีความร้าย ความร้อน เซ็กซี่ น่าค้นหาจนแทบทนรอเขากลับมาไม่ไหว ต่อให้วาทินจะเอ่ยเตือนหญิงสาวก็ไม่คิดจะสน เพราะคนอย่างหล่อนก็ประเภทเดียวกับทีปกร ชอบของแรง ชอบอะไรร้อนๆ ชอบเล่นกับไฟ...อีกส่วนหนึ่งของสถานที่ ตีรณากำลังล้างมืออยู่ในห้องน้ำ หญิงสาวมองดูความเรียบร้อยก่อนกลับออกไปทำหน้าที่ของตน แต่เมื่อถึงเวลาที่จะต้องกลับเข้าไปบริการแขกอีกครั้ง จู่ๆ คุณโยผู้จัดการก็เรียกหญิงสาวไปพบ“คุณโย พี่แววบอกว่าอยากพบตี่หรือคะ”ผู้จัดการหนุ่มมองสาวพนักงานเสิร์ฟตรงหน้าด้วยสายตาเพ่งพินิจ แต่เพียงแวบเดียวเขาก็ปรับแววตาเป็นปกติและยิ้มให้“ใช่ พอดีว่าคุณไทม์อยากคุยด้วย ตามผมมา” พูดจบร่างสูงของผู้จัดการหนุ่มก็เดินนำหน้าไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากหญิ

ร่างอ้อนแอ้นทิ้งกายซวนซบกับโซฟาหนังสีน้ำตาล ร่างกายร้อนผ่าวราวกำลังมอดไหม้แต่หัวใจยังเต้นรัวชายหนุ่มยืนหยัดเต็มความสูง เขาเป่าปากเบาๆ ดวงตาคมเฉี่ยวราวเหยี่ยวปรือมองเรือนร่างขาวผ่องด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันไปหยิบกระดาษทิชชูออกมาชำระคราบคาวจากแก่นกาย หยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินเข้าห้องน้ำหญิงสาวนอนนิ่งอย่างคนหมดแรง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บใจ มือเรียวที่วางข้างใบหน้าขยับกำแน่น รวบรวมกำลังใจกลับคืนมา ลุกขึ้นนั่ง มองหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายทั่วห้องเมื่อทีปกรออกมาจากห้องน้ำหญิงสาวก็จัดการกับตัวเองเรียบร้อย มีเพียงใบหน้าและดวงตาที่แดงก่ำ ยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ร่างสูงเดินไปหยุดที่โต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะหันมามองคนที่เม้มปากแน่น ดวงตากลมโตมองตามเขาด้วยสายตาแค้นเคือง แต่เขากลับยิ้มน้อยๆ อย่างท้าทาย ก่อนจะหยิบเช็คออกมาเซ็นไม่กี่วินาทีก็ก้าวมาหาร่างบอบบางที่มองเขาทุกฝีก้าวด้วยหัวใจเต้นรัวและความชิงชัง“ค่าเสียเวลาของเธอ”ดวงตาคู่งามหลุบมองเช็คที่ถูกยื่นมาตรงหน้า มองตัวเลขบางเบาบนนั้นแล้วเม้มปากแน่น“เป็นค่าตัวสำหรับหนึ่งชั่วโมง ฉันให้ราคาเท่าเด็กตัวท็อปของที่นี่เลยนะ ถึงแม้เธอจะไม่ไ

๕ไม่สำคัญร่างสูงหยุดอยู่หน้าห้องพักเก่าโทรมแห่งหนึ่ง เขามองไปยังทางเดินของอาคารที่ค่อนข้างอึมครึมเพราะอายุขัยอันยาวนานของหลอดไฟที่ติดบนเพดานและผนัง บางดวงติดๆ ดับๆ จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าหล่อนทนอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ก่อนจะหันกลับมายังประตูที่ตนหยุดยืนก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำให้ตีรณาขมวดคิ้ว ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังอยู่นอกห้อง คิดว่าฟังผิดจึงยังไม่ขยับ ทว่าเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างชัดเจนก๊อก ก๊อก ก๊อกคราวนี้ดังขึ้นสามครั้ง เป็นเสียงเคาะหนักและรัว ทำให้รู้ว่าผู้เคาะเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วร่างบางที่กำลังนั่งพับผ้าอยู่กับพื้นจำต้องลุกขึ้น และตรงไปยังประตูห้องหญิงสาวมองลอดช่องตาแมวแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่มาเคาะประตูเข้าอย่างจังเขา...มาได้ไงหัวใจดวงน้อยสั่นระรัว หน้าร้อนวูบวาบ แต่ร่างกายเย็นเยียบคนข้างนอกเม้มปาก ยกมือขึ้นเคาะประตูอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับหรือการเปิดประตูให้“ถ้าอยู่ก็เปิดประตูได้แล้ว ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”หญิงสาวเม้มปาก กำมือแน่น แต่หล่อนไม่อยากคุยกับเขานี่ แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากเห็น!“คุณมีอะไรจะพ