All Chapters of เงารักรอยมลทิน: Chapter 41 - Chapter 50

เวลาเดียวกัน ทีปกรเองก็นั่งเล่นกับลูกชายบนเก้าอี้โยกของย่าจิต เขาก้มลงคุยกับคนตัวเล็กที่กำลังหาวปากกว้าง“ง่วงแล้วเหรอตัวเล็ก ง่วงแล้วนอนบนอกพ่อไปพลางๆ ถ้าหิวก็รอก่อน เดี๋ยวแม่เขาก็ออกมา เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนรู้ไหม” เสียงสองที่ได้ยินทำให้ตีรณาก้าวช้าๆ แล้วหยุดที่ประตูบ้าน แอบมองเขาหยอกล้อลูกชาย หลายครั้งที่หญิงสาวเกือบใจอ่อน แต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาทำเอาไว้กับตนเองก็ราวกับมีม่านหมอกเคลื่อนที่เข้าปกคลุมโดยพลัน ปิดกั้นไม่ให้หล่อนยอมเปิดใจเสียงขยับร่างกายจากด้านหลังทำให้ทีปกรหันไปมอง พอเห็นหญิงสาวจึงบอกออกมา“สงสัยจะง่วงแล้วละ”ตีรณาหลุบตามองคนตัวเล็กแล้วขยับเข้าหา“ส่งเขามาเถอะ คงหิวอีกแล้ว”ใจจริงทีปกรยังไม่อยากคืนลูกชายให้คนเป็นแม่นัก แต่เพราะเจ้าอ้วนเริ่มหิวอีกแล้ว เขาจึงต้องยอมส่งคืนให้กับแม่ไป“วันวันหนึ่งกินกี่รอบกันนะหมอนี่” เขาบ่นออกมาทีเล่นทีจริง ดวงตาเรียวมองตามลูกน้อยเปลี่ยนไปอยู่ในอ้อมอกแม่ หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถาม เพราะเขาเองก็เห็นอยู่ทุกวัน“ความจริงคุณจะกลับไปทำงานก็ได้นะ”เจ้าของดวงตาคมเฉี่ยวเหลือบมองคนพูด“ฉันเป็นคนรักษาสัญญานะ”ตีรณาแสยะยิ้ม พลางหันหลังให้ชายหนุ่มเดินกลับเข

๑๗พยายามอยู่ พยายามต่อหลังจากที่ทีปกรขอโอกาสเริ่มต้นใหม่ ตีรณายังไม่มีคำตอบให้เขา เพราะกำลังอยู่ในช่วงเวลาคิดทบทวน อดีตเป็นสิ่งที่ยากจะให้อภัย และเขาก็ยังไม่ได้ขอโทษหล่อนจริงๆ จังๆ กับการกระทำครั้งนั้นเลยสักครั้ง เขายังไม่ได้แสดงความจริงใจต่อหล่อนอย่างชัดเจนมากพอ จึงไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกันแน่ ในความเป็นจริงคนแบบเขาไม่จำเป็นต้องสนใจหล่อนกับลูกด้วยซ้ำ หากจะทำเป็นไม่รู้จักก็ยังได้ แต่ทำไมเขาจะต้องมาตอแยเหมือนรู้สึกผิดเสียเต็มประดาแบบนี้ก็ไม่รู้ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขายังสามารถวางเฉยไม่ดูดำดูดี ไม่แยแสว่าหล่อนจะเป็นตายร้ายดีเช่นไรเป็นระยะเวลาสองเดือนแล้วที่ทีปกรใช้ชีวิตร่วมกับหล่อนและลูกที่บ้านของย่าจิต เวลาหล่อนพาลูกออกไปเดินเล่นนอกบ้านเขาก็จะตามไปด้วยเสมอ ใครเข้ามาพูดจาไม่เข้าหูเขาก็เป็นคนจัดการโดยที่หล่อนไม่จำเป็นต้องขยับปากเลยด้วยซ้ำไป เขาไม่เคยไว้หน้าใครทั้งนั้น คนแถวบ้านจึงแอบนินทาว่าพ่อของตาหนูตฤณปากจัด หน้าตาก็หล่ออยู่หรอกแต่ปากจัดแบบนี้หล่อนไม่น่าเอามาทำผัว แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเสียงนกเสียงกาเหล่านั้น ยังคงทำหน้าที่พ่อที่ดี คอยดูแลปกป้องหล่อนกับลูกอย่างที่เขาลั่นวาจาไ

คนที่เดินเคียงข้างมองหญิงสาว เขาถอนหายใจยาวแล้วบอก“ก็กำลังแก้หน้าให้อยู่นี่ไง”ตีรณาเลิกคิ้วสูง พลางหันมามองเขาอย่างพิจารณา“ฉันไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”คำตอบของหญิงสาวไม่ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจเลยสักนิด เขารู้ว่าหล่อนต้องตอบแบบนี้อยู่แล้ว“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันมาก” จู่ๆ เขาก็เอ่ยแบบนั้นออกมา “แต่ฉันก็กำลังพยายามปรับปรุงตัวอยู่ เธอจะไม่ให้โอกาสฉันได้แก้ไขสิ่งผิดพลาดที่ทำลงไปสักครั้งเลยหรือไง”จากที่ก้าวไปด้วยจังหวะสม่ำเสมอ ในที่สุดก็พากันหยุดลงทั้งคู่ หญิงสาวหลบสายตาคมที่มองมาอย่างขอร้องในที และมองดวงหน้ากลมใสของลูกชายตัวน้อย คิดถึงช่วงเวลาที่ยากลำบาก ถูกสายตาคนอื่นมองมาด้วยความเหยียดหยัน ดูถูกดูแคลน ถูกติฉินนินทา ทั้งยังไม่เป็นที่ต้อนรับของอา กว่าจะวางเฉย อดทนจนผ่านสิ่งเหล่านั้นมาได้ก็แทบแย่ แล้วจู่ๆ จะมาให้อภัยเขาง่ายๆ คงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะตราบใดที่ยังคงคิดถึงยามที่ถูกเขาทำร้าย หล่อนก็จะไม่สามารถมีความสุขได้เลย“ฉันขอโทษอีกครั้ง อยากบอกว่าฉันรู้สึกผิดจริงๆ” ดวงตารีเรียวมองมาอย่างเปิดเผยความรู้สึก ทำให้คนตัวเล็กยืนนิ่งงัน แต่กลับไม่แน่ใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มพยายามสื่อเขารู้สึกผิดจริงใช่

“หากน้ารู้เรื่องนี้ก่อนที่จะรู้จักไทม์ในแบบที่รู้จักตอนนี้ น้าคงไม่ยอมให้ไทม์เข้าบ้าน” ป้าอิ๋วเอ่ยเสียงสั่นยามคิดถึงสภาพของหลานสาวตอนที่แบกหน้าอุ้มท้องกลับมาหาญาติที่แทบไม่รู้จัก “ไทม์ไม่รู้หรอกว่าตี่ต้องเจอกับอะไรบ้าง ผู้หญิงตัวคนเดียว ไม่เหลือใครเลยสักคน ต้องระหกระเหเร่ร่อนมาพบญาติที่แทบไม่รู้จักกัน บากหน้ามาขอความช่วยเหลือ ถูกซุบซิบนินทาว่าท้องไม่มีพ่อ ถึงแม้ว่าจะมีเงินที่ไทม์ให้มาเป็นทุนรอนแต่หัวใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่บอบช้ำหนักมันแทบไม่ช่วยเยียวยาอะไรได้เลย แต่น้าก็ดีใจที่ตี่คิดถึงน้ากับย่า ไม่อย่างนั้นก็นึกไม่ออกว่าตี่จะเป็นอย่างไรบ้างถ้าเขาเลือกที่จะใช้ชีวิตเพียงลำพังกับเด็กที่เกิดมาโดยไม่ตั้งใจ และพ่อไม่ยอมรับ”ยิ่งรับฟัง ทีปกรยิ่งรู้สึกผิดจนเจ็บไปทั้งหัวใจ เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้สัมผัส ยกเว้นครั้งแรกที่ต้องสูญเสียบิดามารดาไปพร้อมกัน แต่นั่นมันก็คนละความรู้สึกกับที่ตีรณาต้องพบเจอ หญิงสาวโชคร้ายกว่าเขามาก นอกจากไม่เหลือใครแล้ว ยังต้องอุ้มท้องลูกของเขา แบกรับความกดดันเพียงลำพัง ทั้งที่ตอนนั้นเขาช่วยหล่อนได้ แต่กลับเป็นคนที่ทำให้หล่อนเลือกที่จะไปตายเอาดาบหน้า“แล้วคิดจะทำยัง

๑๙ร่วมชีวิตหลังจากครบสามเดือน และทีปกรต้องกลับไปดูแลงานของเขาต่อ จึงปล่อยให้ตีรณาได้คิดและตัดสินใจโดยไม่กดดันอีก แต่ยังคงวิดีโอคอลมาหาเพื่อจะได้เห็นลูกชายของเขาเติบโตขึ้นในทุกวันกระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งเดือน ชายหนุ่มจึงเดินทางมาเพื่อรับฟังคำตอบจากหญิงสาว ด้านอาอี๊ดพอรู้เรื่องราวเข้าจึงรีบมาฟังคำตอบด้วยเช่นกัน “ไปก็ดีนะ ได้ข่าวว่าแฟนรวยมากไม่ใช่หรือไง เขาคงไม่ปล่อยให้ลำบากหรอกมั้ง ลูกก็มีด้วยกันแล้วนี่”คำพูดของอาอี๊ดทำให้ตีรณาต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจ ขณะที่พี่สาวตวัดตามองด้วยความไม่พอใจ แต่อาอี๊ดทำไม่รู้ไม่เห็น“ระวังนะแม่อี๊ด แกเองก็มีลูกสาว ระวังกรรมมันจะตามทัน” ย่าจิตเปรยอย่างเหลืออด“แม่พูดแบบนี้ได้ไง ไอ้แนทมันไม่ทำตัวเรี่ยราดแบบนี้แน่” อาอี๊ดร้องถามมารดาด้วยความไม่พอใจพลางตวัดสายตาไปยังหลานสาว แต่ย่าจิตกลับสบตาลูกสาวคนเล็กด้วยแววตาเข้มจัด ทำเอาฝ่ายนั้นเม้มปากแน่น ก่อนตวัดตามองมายังตีรณาด้วยความเคืองใจชัดเจนอีกครั้ง“แกพูดมากไปแล้วนะอี๊ด คิดจะพูดอะไรสงสารหลานบ้างได้ไหม จิตใจแกนี่นะ” ป้าอิ๋วตำหนิ“ฉันพูดจริง ถ้าดีนักคงไม่อุ้มท้องกลับมาหาทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นหัวกันหรอก”“พอได