All Chapters of เงารักรอยมลทิน: Chapter 31 - Chapter 40

“ก็ไอ้สองคนนี้น่ะสิ บ่นคิดถึงยาย อยากให้ไปนอนค้างที่บ้านสักสองสามคืน” เป็นข้ออ้างของอาอี๊ดที่จะรับย่าไปให้ได้ต่างหาก การรู้ทันความคิดของนางทำให้ตีรณาทำเป็นไม่สนใจ และฝ่ายนั้นก็ไม่คิดถามถึงหลานชายตัวน้อย แม้จะเพียรเหลือบตามองเป็นระยะ ส่วนลูกสาวกับลูกชายที่กำลังเป็นวัยรุ่นก็สนใจแต่หน้าจอมือถือ ท่าทางไม่มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าคิดถึงยาย อยากให้ยายไปค้างด้วยกันที่บ้านอย่างที่ผู้เป็นมารดากล่าวอ้างเลยสักนิดเดียว ส่วนคนเป็นพ่อก็ถนอมคำพูด อย่างมากก็แค่ยิ้มให้กัน จวนตัวนักก็ทักทายเล็กน้อยเท่านั้นขณะที่ทั้งหมดนั่งพร้อมหน้ากันอยู่นั้น จู่ๆ รถยนต์หรูอเนกประสงค์สีดำสนิทก็เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทำให้ทั้งหมดมองออกไปอย่างแปลกใจ ส่วนตีรณาใจกระตุกเพราะคิดว่าคงเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากทีปกรป้าอิ๋วหันมายิ้มให้หลานสาวพลางบอก“เดี๋ยวป้าไปดูเอง” ว่าแล้วป้าอิ๋วก็เดินไปเปิดรั้วบ้านทีปกรจอดรถเทียบกับรถยนต์อีกคันหนึ่ง แล้วนั่นใครอีก เขากวาดตามองคนหลายคนที่นั่งอยู่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกเซ็งๆ เพราะไม่ได้เตรียมตัวมาพบเจอใครอื่นนอกเหนือจากคนที่เขารู้จัก“ใครมาหรือพี่อิ๋ว” น้องสาวเอ่ยถาม ป้าอิ๋วสบตาน้องสาวแวบหนึ่งก

“ตี่”เสียงเรียกของย่าจิตทำให้คนที่หายใจหอบถี่ด้วยความร้อนในอารมณ์ต้องชะงักงัน หันไปมองท่านแล้วฝืนยิ้ม“คุณไทม์อยู่เป็นเพื่อนเจ้าหนูใช่ไหม”หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ“ค่ะ”“งั้นตี่เข้าไปช่วยป้าอิ๋วทำกับข้าวเถอะนะ ทางนี้ไม่ต้องห่วง”หญิงสาวมีอาการพะว้าพะวัง แต่เมื่อถูกเร่งจากย่าจึงต้องทำตามทั้งที่ไม่เต็มใจ“พี่ตี่ พี่ไทม์เป็นเพื่อนหรือแฟนพี่กันแน่น่ะ” แนทเอ่ยถามยิ้มๆ ขณะที่พี่สาวกำลังเดินผ่านหน้าไปตีรณาขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกถึงคำพูดของทีปกรขึ้นมาทันที คนบ้านนี้เป็นยังไง ชอบวุ่นวายเรื่องคนอื่น“ไม่ใช่แฟนหรอก” ให้เป็นแฟนหมอนั่น ผูกคอตายง่ายกว่า ประโยคหลังหญิงสาวบอกกับตนเอง“พูดจริงเหรอ ถ้าไม่ใช่หนูจีบนะ” แนทยังพูดทีเล่นทีจริง ทำให้คนเป็นพี่หันมายิ้มอ่อนแล้วบอกอย่างนึกสมเพชน้องสาว เพราะเห็นอยู่เหมือนกันว่าแม่เจ้าประคุณแอบส่งสายตาให้ทีปกรหลายหน“พี่บอกได้แค่ว่า นรกน่ะมีอยู่จริงนะ ไม่ต้องรอให้ตายไปก่อนแล้วค่อยลงไปเจอหรอก บนดินก็มี เพราะฉะนั้นอย่าหาทำ แต่ถ้าแนทมั่นใจในตัวเองว่าเอาอยู่ พี่ก็ไม่ว่าอะไร ตามสบายแล้วกัน” พูดจบหญิงสาวก็เดินผ่านเข้าไปในครัว ทำให้คนเป็นลูกพี่ลูกน้องสาวเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะหัน

ทว่าลึกๆ หญิงสาวกำลังคิดถึงนางเอกสาวคนสวย ก่อนลาออกจากเดอะ ท็อป ไฟฟ์ฯ หล่อนเห็นดาราสาวคนนั้นมาที่ร้านค่อนข้างบ่อย และคนที่เจ้าหล่อนส่งสายตาให้เป็นพิเศษก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่นั่งข้างหล่อนในตอนนี้ ที่สำคัญ เขาเองก็เป็นหลานชายนักการเมืองชื่อดังเสียด้วยสิริมฝีปากสีสวยขบเม้มเข้าหากัน จู่ๆ ก็มีอาการเดจาวู ราวกับว่าเหตุการณ์ในตอนนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่าบอกนะว่าหมอนี่ทำผู้หญิงท้องและไม่ยอมรับอีกแล้วน่ะพลันก็ตวัดสายตามองไปยังคนที่นั่งข้าง แล้วนิ่งงันเมื่อสบตาคมกริบที่มองอยู่ก่อนแล้ว เขาหรี่ตาลงราวกับจะอ่านความคิดจากแววตาของหญิงสาว แต่อีกฝ่ายหลบตาลงเสียก่อน ทำให้เขาไม่อาจล่วงรู้ว่าในสมองของหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่เมื่อรับประทานอาหารเย็นจนอิ่มกันหมดแล้ว ครอบครัวของอาอี๊ดจึงขอตัวกลับ“อี๊ดกลับก่อนนะพี่อิ๋ว” บอกพี่สาวก่อนจะหันไปทางมารดา “แม่ไม่ไปด้วยกันจริงๆ เหรอ”“ยังหรอก เอาไว้คราวหน้าสิ มีแขกมาบ้านจะให้แม่ทิ้งไปได้ยังไง” บอกลูกสาวก่อนจะหันไปทางหลานๆ “เอาไว้คราวหน้านะลูก แล้วค่อยมารับยาย”“ค่า/คร้าบ” สองหนุ่มสาวรับคำ จากนั้นทั้งสี่คนพ่อแม่ลูกจึงเดินทางกลับบ้าน แต่ไม่วายมองไปยังร่างสูงใหญ่หน้าต

๑๕ปกป้อง ดูแลเรื่องของวาสิตายังคงเป็นทอล์ก ออฟ เดอะ ทาวน์ อยู่บนหน้าฟีดข่าวในขณะนี้ แม้เวลาจะล่วงเลยมาถึงสิบวันแล้วก็ตาม ทีปกรยังนิ่งเฉย ไม่คิดจะขยับทำอะไรทั้งนั้น อันที่จริงเขาไม่สนใจข่าวสารด้วยซ้ำไป จนกระทั่งได้รับสายตรงจากผู้เป็นลุงอีกครั้ง คราวนี้เขาจึงไม่อาจนิ่งดูดายได้อีกต่อไป ร่างสูงเดินมาหาตีรณาที่กำลังให้นมลูกอยู่ในห้องเลี้ยงเด็ก หญิงสาวตกใจที่จู่ๆ เขาก็เดินเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง จึงขยับเสื้อปิดเต้าขาวผ่องเอาไว้“คุณมีอะไร” หญิงสาวเอ่ยถามไม่เต็มเสียงนัก เมื่อชายหนุ่มยืนมองแทบไม่กะพริบตา“มีธุระต้องไปทำที่กรุงเทพฯ”คำตอบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพยักหน้า“ก็ไปสิ” แม้จะแปลกใจที่เขามาบอกก่อน แต่กลับรู้สึกดีขึ้นมาวูบหนึ่งที่ไม่ได้หายไปไหนเฉยๆ ยังมีแก่ใจมาบอกกล่าวกันก่อนไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาบอกออกมาอีกว่า“อยากให้เธอกับลูกไปด้วยกัน”หลังจากนิ่งเงียบไปสักพักหญิงสาวก็ส่ายหน้า“ไม่ดีกว่า คุณไปเถอะ คุณก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่สะดวก ยิ่งจะเอาลูกไปด้วยก็ยิ่งลำบากลำบนกันไปใหญ่ ของเด็กอีกเยอะแยะ”“รถครอบครัว จุของได้เยอะ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันขนของขึ้นรถเอง” เขาทำ

“จะมั่นใจได้ยังไง แกอาจจะพลาดก็ได้” ลุงถามเสียงขรึม หลานชายจึงเงยหน้าขึ้นแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะเอนศีรษะอิงพนักพิง ดวงตาคมกริบสบตาผู้เป็นลุงอย่างมั่นใจ“ผมเลิกกับน้ำหวานมานานแล้วนะลุง หลังจากนั้นเขาก็คบกับคนอื่นต่อ แล้วผมก็ป้องกันอย่างดี ไม่มีพลาดอีกแน่”ดัสกรรู้สึกสะดุดหูท้ายประโยคของหลานชาย ท่านขมวดคิ้วนิ่วหน้าเขม้นตามองแล้วเอ่ยถามคาดคั้น“หมายความว่าไงว่าไม่มีพลาดอีก”คนเป็นหลานเลิกคิ้วขึ้น มุมปากยกยิ้ม ลุงของเขาฉลาดมาก ไม่เคยพลาดรายละเอียดสำคัญเลยสักนิด“ตอนแรกผมก็ตั้งใจว่าจะมาเซอร์ไพรส์ลุงนะ แต่ว่าแม่เขาไม่ยอมให้ผมเอาลูกมาด้วยน่ะสิ”คราวนี้ดัสกรงงเป็นไก่ตาแตก ร่างสง่าขยับตัวนั่งตรง ท่านไม่รู้ว่าตนเองกับหลานกำลังพูดเรื่องเดียวกันอยู่หรือเปล่า“เดี๋ยว แกช่วยพูดให้มันรู้เรื่องมากกว่านี้ได้ไหม ลุงงงไปหมดแล้ว”หลานชายตัวดียกมือขึ้นลูบหน้าคมคายพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แต่จากที่ท่านมองนั้นไม่มีตรงไหนที่บอกว่าทีปกรกำลังมีความทุกข์ ตรงกันข้ามแววตาคมเฉี่ยวยามนี้ติดจะสดใสกว่าทุกครั้งที่เจอหน้ากันด้วยซ้ำไป“ผมมีลูกแล้วนะครับลุง”“ฮะ ว่าไงนะ”ลุงของเขาทำหน้าฉงน จนเขาต้องรีบดักคอ“ไม่ใช่กับน