All Chapters of อุ่นรักดวงใจดล: Chapter 11 - Chapter 20

๕อดีตนางอรุณีกลับบ้านได้ในวันจันทร์ช่วงบ่าย ซึ่งก็เป็นเวลาที่นภาพราวกำลังจะกลับบ้านพอดี เมื่อธราดลมาถึงเขาก็ให้มารดานั่งรถเข็นและดันเข้าบ้าน โดยมีลูกสาวที่วิ่งออกมาหาพ่อและย่า“ย่าจ๋ามาแล้ว”เสียงเจื้อยแจ้วทำให้นางอรุณีหันไปยิ้มกว้างพร้อมกับอ้าแขนรับคนตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาหา“ย่ากลับมาแล้ว หนูเล็กเป็นเด็กดีหรือเปล่าลูก”คนตัวเล็กพยักหน้า พลางยิ้มหวานพร้อมกับปีนขึ้นไปนั่งบนตักย่าที่นั่งอยู่บนรถเข็น ชายหนุ่มมองลูกสาวแล้วยิ้มจาง ก่อนจะมองไปยังคุณครูของลูกสาวที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แล้วดันรถเข็นพามารดาเข้าไปในบ้าน“ขอบใจมากนะน้ำอุ่น ที่ช่วยดูแลหนูเล็กให้ป้า” นางเอ่ยขอบใจหญิงสาวพลางกอดหลานสาวเอาไว้ด้วย คนตัวเล็กก็กอดตอบพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหนูเล็กเก่งมาก พอรู้ว่าคุณย่าป่วยก็ไม่ดื้อไม่ซนเลยค่ะ”“คนเก่ง หิวไหมลูก”“ไม่หิว” สองย่าหลานคุยกันกะหนุงกะหนิง นภาพราวจึงเอ่ยขอตัว“อุ่นกลับก่อนนะคะ”“ขอบใจมากนะหนู” นางอรุณียิ้มให้สาวสวย เจ้าของร่างเล็กจึงไหว้ลาอีกฝ่าย แล้วเดินกลับเข้าด้านในเพื่อไปหยิบกระเป๋า เมื่อเดินออกมาก็พบกับธราดลจึงยิ้มให้ชายหนุ่ม“อุ่นกลับก่อนนะคะ”“ขับรถดีๆ”คำพู

เมื่อเดินออกมาได้สักระยะ ป้าแมวก็เล่าเรื่องของแสงตะวันให้ฟังทันที“คนที่มายืนข้างๆ น้ำอุ่นน่ะ เป็นเจ้าของร้านตัดผมในตลาดนี่แหละ ตอนนี้กำลังคั่วอยู่กับคุณดลของเรา ฮึ! ป้าไม่ชอบเลยสักนิด”“ทำไมล่ะคะ ดูเธอก็ไม่มีอะไรนะคะ ท่าทางอยากทักป้าแมวด้วยซ้ำไป” หญิงสาวเปรย นี่แหละป้าแมว ตั้งแง่เอาไว้ก่อน ยังไม่รู้เลยว่าเขาดีเลวเพียงใด ก็เหมือนกับที่ได้เจอหล่อนแรกๆ นางก็ตั้งแง่เอาไว้ก่อน พอเห็นว่าไม่มีอะไรแน่แล้ว จึงค่อยๆ ทำดีด้วยจนในที่สุดก็กลับมาสนิทสนมกันอย่างทุกวันนี้ดูจากสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นแล้วรู้สึกเห็นใจ เพราะสีหน้าเจื่อนลงเห็นได้ชัดเมื่อถูกป้าแมวตวัดสายตามองแล้วสะบัดหน้าเดินหนี“ฮึ อยากจะได้คุณดลไปเป็นผัวจนตัวสั่นน่ะสิ”หญิงสาวนิ่วหน้า ขณะเดินตามอีกฝ่ายไปหยุดที่ร้านผลไม้“ก็ถ้าคุณดลเขารักชอบ ลูกจ้างอย่างเราก็คงไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเขาหรอกนะป้าแมว ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ บางทีคุณคนนั้นอาจจะดีก็ได้ ไม่อย่างนั้นคุณดลของป้าแมวคงไม่ไปติดพันด้วยหรอก”ป้าแมวหันมาตวัดค้อนทันทีที่นภาพราวไม่เข้าข้างตน“เธอจะไปรู้อะไร คุณดลของฉันน่ะ เขาไม่คิดจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนตอนนี้หรอก ที่คบๆ ก็แค่แก้ขัดเท่านั้น แต่ด

หลังจากนั้น นางอรุณีก็ชวนน้องสาวและหลานๆ เข้าไปคุยกันด้านใน ธราดลเองก็เข้าไปนั่งอยู่ด้วยพักใหญ่ จึงค่อยกลับออกมา เขาหันไปเห็นพี่ใจจึงเอ่ยถาม“หนูเล็กล่ะครับ”“ตอนนี้อยู่ในห้องกับครูค่ะ”“ขอบคุณครับ” ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องเรียนของลูกสาว ได้ยินเสียงเล็กๆ กำลังเอ่ยถามแจ้วๆ ไม่หยุดเหมือนเจ้าหนูจำไม“คุงคูขา อันนี้ๆ เรียกว่าอะไร”จากนั้นเสียงหวานๆ ของคุณครูก็ตอบหนูน้อยออกไป ชายหนุ่มยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งจึงเคาะเบาๆ ที่ประตูห้องซึ่งเปิดเอาไว้ ทั้งสองหันมามองคนตัวโตที่ก้าวเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม“พ่อจ๋ามาอีกแล้ว”คนเป็นพ่อยิ้มอ่อนขณะยอบตัวลงนั่งบนพื้นข้างๆ ลูกสาว“เย็นนี้ถ้าคุณไม่ว่างจะไม่ไปก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจนายรามมันหรอก แต่ถ้าไม่ติดอะไร จะไปด้วยกันก็ดีนะ คุณเองก็ยังไม่เคยเข้าไปเลยเหมือนกันนี่นา”หญิงสาวยิ้มตอบชายหนุ่ม ใจหนึ่งก็เกรงใจ แต่อีกใจก็อยากเข้าไปเยี่ยมชมสวนของเขาเหมือนกัน เพราะจะว่าไปแล้ว อย่างมากหล่อนก็ทำได้แค่ผ่านสวนของเขา แต่แค่นั้นก็ฟินแล้ว ซ้ำยังได้กินส้มสดๆ จากต้นทุกวันอีก“อุ่นไม่ติดอะไรหรอกค่ะ แต่เกรงใจคุณดลมากกว่า”ธราดลสบตาคู่สวยของหญิงสาว ก่อนจะยิ้มนิดๆ พลางเอ่ยถาม“เกรงใจ

๗เศษซากความรักช่วงเช้า ธราดลขับรถกระบะไปรับนภาพราวที่บ้านอีกครั้ง คราวนี้นางกนกเริ่มมองชายหนุ่มด้วยความรู้สึกครุ่นคิด เพราะถ้าไม่คิดอะไรกับลูกสาวของนาง ให้คนอื่นมารับแทนก็ได้ แต่นี่เขากลับมารับและส่งด้วยตนเองเสียทุกครั้งที่รถของลูกสาวมีปัญหา นางจึงชักจะไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเจ้ามอเตอร์ไซค์คู่ใจของลูกสาวมันจะเสียจริงๆ ไม่เพียงนางกนกที่กำลังคิดเช่นนั้น แต่ทุกคนในบ้านของธราดลคิดเหมือนกัน แม้แต่คนที่มาเยี่ยมเยือนอย่างรามและหลิวก็ยังแอบคิด“สงสัยว่าพี่ชายเราจะคิดอะไรๆ กับครูน้ำอุ่นซะแล้วนะพี่ราม” หลิวแอบกระซิบในเวลาบ่ายก่อนที่พวกตนจะกลับหนึ่งวัน และบ่ายนี้ ทั้งหมดก็มาช่วยกันเตรียมของกินเลี้ยงสังสรรค์ ก่อนที่พวกตนจะกลับบ้านรามมองพี่ชายที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ ครูน้ำอุ่นซึ่งกำลังเฝ้าหน้าเตาปิ้งย่างด้วยดวงตาที่หรี่แคบลง เขาเองก็คิด คิดมาตั้งแต่วันแรกที่มาถึงด้วยซ้ำ พี่เขาไม่ได้เอ่ยอะไร แต่สายตาที่มองมายังเขากับครูคนสวย บอกชัดว่าไม่ควรพาตัวเองเข้าไปวุ่นวายกับครูสาวให้มากเกินความจำเป็น“งั้นแสดงว่าพี่ดลคงจะทำใจเรื่องเมียเก่าได้แล้วสินะ” รามเปรยออกมาเบาๆ ขณะนั่งกับน้องสาวอยู่ที่โต๊ะอีกตัว หลิวพยักห

ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม หางตาตวัดมองไปยังคนในอดีต ความรักที่เขาเคยมีให้หล่อนมันจืดจางแทบไม่เหลือแล้ว แต่ความโกรธขึ้งยังคงอัดแน่น มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะทิ้งลูกน้อยไปกับผู้ชายคนอื่นได้หน้าตาเฉย ทั้งที่เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ เลี้ยงดูหล่อนอย่างดี แต่คนไม่รักดียังไงก็คงไม่รักดีอยู่วันยังค่ำ จากรักจึงกลายเป็นเกลียดชังจนไม่อยากมองหน้า“หนูเล็กไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำไป คงให้ไปไม่ได้หรอก อีกอย่างในเมื่อเธอตัดสินใจไปแล้วก็ไปให้ลับ ไม่ต้องมาเจอลูกอีก ฉันไม่อยากให้ลูกรู้ว่ามีเธอเป็นแม่”คนเป็นแม่หน้าร้อนผะผ่าวด้วยความโกรธแกมอับอาย“ถึงอย่างไรยาก็เป็นแม่ ยามีสิทธิ์ในตัวลูกเสมอ”“ไปฟ้องศาลสิ ฉันพร้อมจะสู้เต็มที่เลยแหละ” เขาสบตาหญิงสาวด้วยแววตาเข้มขมึง ทำให้คนที่คิดว่าเขาจะใจอ่อนลงบ้างแล้วถึงกับใจหาย เพราะคิดว่าอย่างไรก็คงแพ้“โธ่ พี่ดล ทำไมไม่เห็นใจยาบ้าง”“เธอเองก็ไม่เคยเห็นใจฉันกับลูกไม่ใช่เหรอ มาตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร ไปเถอะ ฉันไม่อยากพูดกับเธออีก” เขาผุดลุกเต็มความสูง ทำให้คนที่เคยเป็นเมียผุดลุกตาม ท่าทางที่ผวาเข้าไปหมายจะจับแขนแกร่งต้องชะงัก เมื่อชายหนุ่มหันขวับมองมาตาเขียวปัด นึกกลัวเขาต่อยขึ้นมา