Semua Bab หม้ายสาวสุดแซ่บ กับนาย ม.ปลาย: Bab 11 - Bab 20

“ถ้าอาการไม่ดีขึ้น พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปดูให้นะ”คณิณสัตวแพทย์ที่เปิดคลินิกรักษาสัตว์อยู่ในตัวเมืองกำลังพูดคุยกับลูกค้าของเขาอย่างพราวมุกอยู่เมื่อเธอนั้นเดินทางมารับยาบำรุงให้กับแม่วัวที่เขานั้นทำการรักษาอยู่อธิบายถึงอาการของแม่วัวนับต่อจากนี้ว่าจะมีแต่ทรุดหนักลงเท่านั้น แทบจะช่วยเหลืออะไรไม่ได้อีกแล้วแม้จะให้ยาบำรุงพวกนี้ไปก็ตามแต่ทว่าด้วยความเป็นสัตวแพทย์เขาก็จะไม่ทอดทิ้งแม่วัวตัวนั้น ยังจะเข้าไปดูแลจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเหมือนอย่างที่พราวมุกผู้เป็นเจ้าของตั้งใจจะดูแลแม่วัวตัวนั้น“ค่ะ”พราวมุกรับฟังอย่างตั้งอกตั้งใจและไม่มีปริปากถามอะไรมากมายนัก เพราะเธอกำลังทำใจไม่ได้ที่จะต้องใกล้เสียแม่วัวหมายเลขสิบสามของเธออุตส่าห์ทำใจมาแล้ว แต่พอมาเจอหมอพูดอีก ใจเธอก็แป้วอีก แทบจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนั้นเลยก็ว่าได้“นี่ยาบำรุง ฉีดได้คืนนี้เลย ถ้ามีอาการอะไรน่าเป็นห่วงกลางดึก ก็โทรหาพี่ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”คณิณก้มหน้าก้มตาเตรียมยาบำรุงแม่วัวให้พราวมุกอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยื่นยาที่ถูกบรรจุเอาไว้อย่างดีในถุงให้พราวมุกใจเขาก็อยากจะเดินทางไปฉีดยาให้แม่วัวด้วยตัวเอง แต่ติดตรงที่ว่าพราว

“ไม่ได้กินมื้อเช้าด้วยกันนานแล้วนะ”เสียงของจูเลียหญิงชราที่อายุจะเจ็ดสิบปีในปีหน้านี้แล้ว เอ่ยดังขึ้นเพื่อทักทายเด็กหนุ่มที่เธอนั้นเลี้ยงดูมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกได้เพียงชั่วโมงเดียวพร้อมกันนั้นเธอก็หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงหัวโต๊ะที่นั่งประจำของเธอที่ใช้ในการกินอาหารแทบจะทุกมื้อถ้าเธอนั้นอยู่ที่บ้าน ด้วยมันแสดงถึงความเป็นเจ้าของบ้านโดยที่เธอนั้นจะมีบอดี้การ์ดที่เป็นหญิงสาวคอยดูแลอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา ไม่ได้ทำอะไรเพียงลำพังหรือตัวคนเดียว เพราะค่อนข้างอายุมาก อะไรๆ ในชีวิตหลายๆ อย่างเธอจำเป็นที่จะต้องระมัดระวังเป็นอย่างดี“ครับ”สกายเดินตามหญิงชราเข้ามาภายในห้องอาหารนั้นอย่างเงียบๆ แล้วเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับที่หญิงชราใช้นั่งสายตาของเขาคอยจ้องมองหญิงชราเอาไว้เพื่อที่จะพูดคุยด้วย ไม่ละสายตาไปให้เป็นการดูเสียมารยาท“ฉันพอจะเข้าใจวัยรุ่นอย่างแกอยู่บ้าง คงอยากหลบหน้าหลบตาคนแก่ๆ เรื่องมากๆ อย่างฉัน”จูเลียเริ่มต้นมื้ออาหารเช้าแบบชาวต่างชาติตาน้ำข้าวอย่างเธออย่างค่อยเป็นค่อยไป พร้อมกับพยักหน้าให้เด็กหนุ่มนั้นเริ่มกินอาหารเช้าปากก็พูดคุยกับเด็กหนุ่มไปด้วยเพื่อไม่

“น้ำจะท่วมโลกแล้วมั้ง เจ้พราวเข้าครัวทำกับข้าวเนี่ย”ไกรที่กำลังเดินกลับบ้านหลังจากที่ทำงานในฟาร์มโคนมของพราวมุกเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาเลือกใช้เส้นทางในการเดินกลับบ้านพักที่อยู่ไม่ไกลนักเป็นเส้นทางที่ผ่านหลังบ้านของพราวมุกเพื่อที่เขาและพี่ชายจะได้แวะแซวเจ้านายสาวที่รีบเลิกงานในฟาร์มก่อนเวลาเพื่อกลับไปทำกับข้าวที่บ้าน เพื่อจะห่อข้าวกล่องไปฝากเด็กที่พราวมุกกำลังไปติดอยู่เหตุที่พวกเขาสองพี่น้องรู้เรื่องนี้ เพราะว่าคาดคั้นจากปากของพราวมุกด้วยตัวเอง เพื่อแลกกับการทำงานให้เร็วขึ้นและเสร็จภายในเวลาที่พราวมุกต้องการ ไม่มีการต่อโอทีอะไรทั้งนั้น“รีบกลับบ้านไปเลย ก่อนจะโดนน้ำมันสาด”พราวมุกตะโกนดังออกมาจากภายในห้องครัวของเธอโดยผ่านช่องหน้าต่างของห้องครัวที่เปิดโล่งออกมาเธอมั่นใจว่าเสียงของเธอนั้นค่อนข้างดัง สองเด็กหนุ่มที่กำลังเดินผ่านต้องได้ยินแน่ๆ และคงกลัวจะต้องรีบไป“ไปเถอะไอ้ไกร อย่าไปแซวเจ้เขา เจ้เขารีบต้องออกไปหาเด็กกินอีก”กรที่ไม่ค่อยพูดอดไม่ได้ที่จะเอ่ยตอบโต้พราวมุกออกไป เพราะนานแล้วที่ไม่เคยเห็นพราวมุกมีความสุขอะไรแบบนี้ถึงเมื่อก่อนพราวมุกจะมีแฟนแทบไม่ซ้ำหน้าเพื่อตามหารักแท้ที่เธอ

“ฝากเข้าบัญชีนี้ห้าพันค่ะ”พราวมุกขับรถเข้าเมืองอย่างเร่งด่วนในตอนเย็นของวันแทนการไปตามเฝ้าเด็กหนุ่มที่บริเวณหน้าโรงเรียนเหมือนเช่นวันอื่นๆด้วยเธอนั้นต้องรีบมาทำธุระที่ธนาคารซึ่งตั้งอยู่ภายในห้างสรรพสินค้า ด้วยธนาคารสาขาที่ตั้งอยู่ใกล้บ้านนั้นปิดทำการไปเป็นชั่วโมงแล้วเหตุที่เธอไปยังสาขาใกล้บ้านไม่ทันนั้นเพราะติดงานภายในฟาร์มโคนมตั้งแต่เช้าจรดเย็น ด้วยมีคนงานลางานไปหนึ่งคน เหลือเพียงแค่กรมาช่วยงาน เลยทำให้งานล้นมือกว่าจะเสร็จก็เย็นมากๆ แล้วทำให้เธอต้องรีบขับรถเข้าเมืองในยามที่รถในเมืองกำลังเริ่มติด เพราะคนเริ่มทยอยกันเลิกงาน และไหนยังจะเด็กนักเรียนก็กำลังเลิกเรียนอีก มีแต่คนต้องใช้ถนนหนทางแต่ถึงแม้จะยากลำบากเพียงใด พราวมุกก็ฝ่าฟันอุปสรรคมาได้ และมาจนถึงธนาคารจนได้ และเข้าไปทำธุรกรรมทางการเงิน“ค่ะ”พนักงานธนาคารให้การต้อนรับหญิงสาวสวยที่แต่งตัวมาด้วยชุดเดรสครีมคอกว้างอวดหน้าอกหน้าใจเล็กน้อยเข้าชุดมากับรองเท้าส้นสูงที่สูงเพียงเล็กน้อยด้วยบุคลิกเธอนั้นสวยงามราวมกับเธอเป็นคุณหนูในบ้านหลังหรู ทำให้การต้อนรับทุกอย่างเป็นไปด้วยดีไม่มีติดขัดพราวมุกทำธุรกรรมทางการเงินที่เป็นการโอนเงินก้อ

หลังจากแยกย้ายกันในวันนั้นที่ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองนั้น พราวมุกก็กลับไปใช้ชีวิตของเธออย่างปกติ ที่ไม่ปกติก็คือเธอไม่ได้ไปตามเฝ้าเด็กหนุ่มที่หน้าโรงเรียนด้วยเพราะอีกไม่กี่วันก็จะได้เจอกับเขาแล้ว เลยไม่อยากจะไปวุ่นวายกับเขามากกลัวว่าเด็กอย่างเขาจะรำคาญเลยเว้นระยะเอาไว้ เพื่อรอที่จะเจอเขาทีเดียวเลย และได้อยู่ด้วยกันทั้งวันก็ต้องยอมรับว่าทรมานอยู่เหมือนกันที่ไม่ได้เจอคนที่หมายตาเอาไว้หลายวันแบบนั้น แต่เธอก็อดทนและคลายความทรมานนั้นด้วยการส่งข้อความไปหาเขาวันละหนึ่งข้อความโดยที่ข้อความที่ถูกส่งไปนั้นจะได้รับการตอบกลับมาเสมอไม่เคยหายเงียบไป แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรมากมายนักราวกับเหมือนตัวเขาที่อยู่ต่อหน้าเธอก็ไม่ได้พูดมากอะไรนักนั่นแหละพราวมุกรอเวลาไม่นานนักเพียงเกือบร้อยชั่วโมงเห็นจะได้ก็ถึงวันที่จะได้ออกไปรับเด็กหนุ่มมาเที่ยวที่บ้านของเธอตามที่นัดกันเอาไว้เธอนั้นลุกขึ้นไปทำงานที่ฟาร์มเร็วกว่าปกติก่อนที่ลูกน้องจะมาทำงานเสียอีกเพื่อนเร่งให้งานเสร็จเร็วๆ จะได้มีเวลาอยู่กับเด็กหนุ่มนานๆ ก็เธอนั้นกำลังหลงใหลเขาอะไรที่พอจะทำให้มีเวลาอยู่กับเขานานๆ ได้เธอก็จะทำมันและพอใกล้จะเจ็ดโมงเช้าเธอนั้นก็ฝ