บททั้งหมดของ หม้ายสาวสุดแซ่บ กับนาย ม.ปลาย: บทที่ 51 - บทที่ 60

“อยู่เที่ยวให้สนุก ไม่ต้องห่วงเพชรกล้า เดี๋ยวพี่จะดูแลให้เอง”พฤกษ์รับหลานชายตัวน้อยมาอุ้มเอาไว้เพื่อเตรียมตัวจะพากลับบ้านพักหลังจากที่เพิ่งจะคุยงานกับลูกค้าที่บินตรงมาจากกรุงเทพเสร็จ โดยที่น้องสาวของเขานั้นไม่ได้เดินทางกลับไปด้วยด้วยเธอนั้นบอกกับเขาว่าจะไปเที่ยวต่อกับเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคนต่อ เลยจะฝากลูกให้กลับบ้านไปกับเขาเขาเองก็เต็มใจจะเลี้ยงดูลูกชายให้กับเธอต่อ ด้วยเย็นวันนี้นั้นลูกสาวของเขาจะเดินทางมาค้างคืนด้วยที่บ้านพอดี เด็กทั้งสองจะได้เจอกันและเล่นด้วยกันและก็ดีใจที่พราวมุกยอมออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ไม่ใช่อยู่แต่ภายในบ้านพักเลี้ยงแต่ลูกและไม่ยอมออกไปเจอใครเลยแบบนั้น“ขอบคุณนะคะ”พราวมุกยกมือไหว้ขอบคุณพี่ชายของเธอจากความรู้สึกจากหัวใจของเธอ ขอบคุณในความมีน้ำใจของเขาที่มีต่อน้องสาวอย่างเธอไม่มีเขาเธอก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาใครได้อีก ด้วยมีกันอยู่สองคนพี่น้อง ส่วนญาติคนอื่นๆ เขาก็ตีจากไปหมดตั้งแต่วันที่เธอถูกหลอกให้แต่งงานเมื่อก่อนนู้น“แล้วไหนสองสาวล่ะ ยังมาไม่ถึงกันอีกเหรอ”พฤกษ์ยังคงไม่ไปไหนแม้พร้อมกลับบ้านกับหลานชายเต็มทนแล้ว ด้วยเขานั้นยังมองไม่เห็นเพื่อนของพราวมุกเลย

“ฟ้า อือ”เธอพยายามส่งเสียงห้ามคนที่กำลังยุ่งอยู่กับหน้าอกของเธอ ให้เขานั้นออกห่างจากตัวเธอก้นน้อยๆ ก็พยายามยกหนีเขา ไม่ให้เขาส่งท่อนเอ็นยักษ์เข้ามาใกล้เธอได้แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนขยับตัวเข้าไปหาเขา เข้าใกล้เขาจนแนบชิดกว่าเดิมเสียอีก“พราว อืม”เขาปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ แล้วนำมือที่วางของเขามาเปิดเสื้อของเธอแทน ด้วยเขานั้นคอเริ่มแห้งต้องการหาน้ำดื่มสักอึกเสื้อยืดตัวหลวมที่เธอนั้นใส่อยู่ถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือของเธอจะขยับมาห้ามเขาเอาไว้ได้ทันแล้วเขาก็เหวี่ยงเสื้อตัวนั้นตกลงไปกองอยู่กับพื้นในพริบตา เพื่อไม่ให้เธอยื้อแย่งจากมือเขากลับมาใส่อีกใบหน้าของชายหนุ่มโน้มลงหาอกอวบของหญิงสาวที่ยังมีชั้นในตัวจิ๋วปกปิดอยู่อ้าปากจนกว้างพอสมควรเข้าครอบครองเนินอกที่ชั้นในปกปิดไปไม่มิดในทันทีกัดเบาๆ เพื่อชิมรสหวานในตัวเธอ ก่อนจะยับปลายลิ้นลากไล่ไปทั่วเพื่อกลืนกินความหวานของเธอ“อื้อ ฟ้า”สองมือบางเตะเข้าตรงใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มที่ดูโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่านักเบาๆ แต่ทว่าเต็มไปด้วยความร้อนที่เกิดจากเชื้อไฟในตัวเธอหมายจะผลักใบหน้าของเขาให้ออกห่างจากอกอวบของเธอ แต่เพราะควบคุมตัวเ

“ตื่นแล้วเหรอ”เสียงหนาเอ่ยทักทายหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อเขาเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอนแล้วเห็นว่าเธอนั้นลืมตาตื่นขึ้นมาพอดีเขาเพิ่งคุยธุระกับลูกน้องคนสนิทเสร็จพอดี โชคดีที่เธอไม่ได้ตื่นมาก่อนหน้านี้ ไม่อย่างนั้นคงร้องโวยวายลั่นห้องพักแล้วเพราะเขานั้นดึงผ้าออกจากปากเธอไปนานแล้วตั้งแต่เธอหลับสนิทในช่วงแรกๆ ด้วยเขาใจร้ายกับเธอไม่ลงพอเห็นว่าเธอดูจะนอนไม่สบายตัวก็ใจอ่อนให้กับเธอส่วนมือเธอนั้นเขาก็มัดให้มันหลวมขึ้น ให้มีช่องทางเดินของเส้นเลือดไม่ได้มัดแน่นเหมือนในคราวแรกที่ทะเลาะกัน“ฉันอยากกลับบ้าน”คำแรกที่เธอนั้นพูดให้เขาได้ฟัง เป็นคำขอกลับบ้านเหมือนกันก่อนหน้านี้ที่เธอพูดเอาไว้กับเขาด้วยเธอนั้นเป็นห่วงลูกชายเป็นอย่างมากไม่อาจมาเถลไถลอยู่กับเขาได้อีก ถึงแม้ว่าลูกชายของเธอจะมีพี่ชายของเธอคอยดูอย่างดี แต่ยังไงมันก็ไม่เหมือนกับเธอที่เป็นแม่คอยดูแลเองหรอกอีกอย่างเธอไม่อยากทนเห็นหน้าของคนมีความลับอย่างเขาได้อีกแล้ว มันอึดอัดใจไปหมดปากของเขาก็พูดดีกับเธอ ขอร้องเธอให้ดีกับเขา แต่เขากลับมีแต่ความลับเต็มไปหมด แบบนี้จะให้เธออยู่กับเขาต่อได้ยังไงกัน“เธอได้กลับแน่พราวมุก แต่เราต้องคุยกัน

“ผมไม่กล้าหลอกพราวอีกแล้ว ผมขอโทษ”เขาวางร่างบางลงนั่งบนเตียงนอนของเธอ โดยที่ร่างหนาของเขานั้นนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นที่ด้านล่างตรงหน้าของเธอเอ่ยขอโทษเธอจากหัวใจของเขา ที่เผลอทำผิดพลาดไปมากจนทำให้เธอนั้นพบกับความเสียใจอย่างแสนสาหัสรู้ดีว่าไม่ควรทำในสิ่งที่ทำกับเธอและลูกลงไปทั้งหมดในอดีตนั้น แต่ทว่าเขาก็มีทางเลือกไม่มากนักจึงจำเป็นต้องทิ้งเธอไปแบบนั้นถ้าเขาไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอกับเขาอาจไม่ได้กลับมาพบหน้ากันอีกในวันนี้ก็เป็นได้และคนที่เสียใจที่สุดอาจเป็นเธอ เพราะถ้าให้เลือกเขาก็ยอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเธอกับลูกให้พ้นมือจูเลีย“คุณมันไม่น่ายกโทษให้เลยสักนิด”มือบางของเธอยกขึ้นไปทุบเบาๆ บนบ่าหนาของเขาอย่างคนมีอารมณ์โกรธเคืองปะทุขึ้นแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงลงไป ด้วยเกรงว่าอาจทำให้เขาเจ็บตัวและเธอจะพลอยเจ็บไปด้วยพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างคนน้อยใจที่ถูกทิ้งให้พบเจอความเสียใจนั้นเพียงลำพังมาตลอดระยะเวลาสองปีโดยที่ไม่อาจลืมเขาได้เลยแม้แต่วันเดียวแต่ภายในใจของเธอกลับยกโทษให้เขาจนหมดสิ้นตั้งแต่นาทีแรกๆ ที่กลับมาพบหน้าเขาอีกครั้ง ด้วยเพราะหัวใจเธอยังคงรักเขา“พราวไม่ยกโทษให้ฟ้าก็ไม่เป็นไรห

หลังจากเตรียมตัวกันเสร็จสรรพๆ เพื่อจะพาลูกและเมียออกไปทำงานด้วย ก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะการเตรียมของให้เด็กน้อยที่จะต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่ทำงานของคนเป็นพ่อทั้งวันนั้นมีรายละเอียดค่อนข้างมากแต่ก็ยังไม่นับว่าสายสำหรับการไปเข้าประชุมของประธานบริษัทอย่างสกาย เพราะเขาได้เผื่อเวลาเอาไว้มากพอสมควรเมื่อก้าวเท้าลงจากรถส่วนตัวที่หน้าบริษัท สกายก็เป็นคนหอบหิ้วข้าวของของลูกน้อยที่อยู่ในกระเป๋าใบโตด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็อุ้มลูกน้อยเอาไว้เป็นอย่างดีมีพราวมุกคอยเดินเคียงข้างเขา โดยที่มือทั้งสองข้างของเธอนั้นว่างเปล่าไม่ได้มีข้าวของที่ต้องถือมีเพียงกระเป๋าสะพายใบเล็กคล้องไว้ที่แขนเท่านั้นเพราะเขาไม่อยากให้เมียต้องเหนื่อยหรือลำบากอะไรอีก เขากำลังทำหน้าที่พ่อและสามีอย่างดีที่สุดชดเชยที่เขาหายไปสองปีและมีลูกน้องเดินตามประกบทางด้านหลัง ดูแลความปลอดภัยและคอยสอดส่องว่ามีพนักงานคนไหนของบริษัทกล้ามีปัญหากับการที่เจ้าของบริษัทอย่างเขาพาลูกกับเมียมาทำงานหรือเปล่า เพื่อไม่ให้เมียของเขาต้องอายสายตาของใคร "ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร แก่หรือเด็กกว่าผม"สกายพาเธอขึ้นลิฟต์เพื่อเดินทางขึ้นไปชั้นบนสุดของบริษ