All Chapters of ทำไมถึงเป็นเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

“ฮือออ เยินสุด ๆ”นิลกาฬบ่นกระปอดกระแปด สะพายกระเป๋าเป้ใบเก่งที่ใช้ใส่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวทุกครั้งที่มาขึ้นเวร เดินลากเท้าตรงไปยังลานจอดรถด้วยอาการสะลึมสะลือหลังอยู่เวรดึกและโดนเรียกไปรับ Notify ทุก 2 ชั่วโมง กว่าทุกอย่างจะสงบและเธอมีโอกาสได้นอนยาว ๆ ก็ปาไปตี 3 จากนั้นก็ตื่นมาตะลุยงานต่อทั้งวัน รวมเวลาทั้งหมดกว่า 32 ชั่วโมงเลยทีเดียวใบหน้าหวานอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกเหนื่อยล้าเหมือนร่างจะแหลกสลายกันเลยทีเดียว และในที่สุดร่างกายของเธอก็ออกอาการ ประท้วงที่ถูกใช้งานอย่างหนักมาตลอดหลายเดือน“ทำไมรู้สึกเหมือนร่างกายอายุ 60 แล้วนะ ฮือออออ”นิลกาฬบ่นกระปอดกระปอดกับตัวเองแผ่วเบา กระพริบตาถี่ ๆ พยายามประคองสติที่มีน้อยนิดเอาไว้อย่างสุดกำลัง เท้าเล็กค่อย ๆ ก้าวตรงไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า“นี่ฉันยืนอยู่บนเรือหรือเปล่าเนี้ย”นิลกาฬทำหน้านิ่วคิ้วขมวด รู้สึกว่าพื้นกำลังโคลงเคลงจนเธอแทบทรงตัวยืนไม่อยู่ ภาพรอบตัวค่อย ๆ ซีดลงจนกลายเป็นสีเทา มือไม้เย็นเฉียบสั่นระริก ก้าวต่อไปได้อีกไม่กี่ก้าว ร่างกายก็ถึงขีดสุด!คชาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เร่งฝีเท้าเข้าไปหาร่างบางที่โงนเงน คล้ายสายป่านที่ปล

ก้อกก้อกก้อกเสียงเคาะประตูที่ใกล้เคียงกับคำว่าทุบประตูดังระรัว ปลุกให้หญิงสาวที่ยังขดตัวนอนหลับภายใต้ผ้าห่มหนาอบอุ่นอย่างเป็นสุขสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันหวาน“อื้อออ”คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันแน่น ชักสีหน้าด้วยความรำคาญ พลิกตัวนอนตะแคงพลางดึงหมอนใบโตมาปิดข้างหูก้อกก้อกก้อกเสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง สร้างความรำคาญและหงุดหงิดใจให้หมอสาวเป็นอย่างมากจนสุดท้ายเธอก็อดทนต่อไปไม่ไหว หยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วแผดเสียงตะโกนด่าคนที่สร้างเสียงรบกวนตั้งแต่เช้าอย่างเกรี้ยวกราด“โอ๊ย! เคาะขนาดนี้ พังประตูเข้ามาเลยไหม!!”มือเล็กคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนผ้าซาตินบางเบาของเธอ ก่อนจะก้าวเท้าเปลือยเปล่าเดินตรงไปยังประตูหน้าห้องด้วยใบหน้าหงิกงอ“ให้ตายสิ! ไม่น่าซื้อห้องแบบสตูดิโอเลย”ด้วยเหตุผลที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะย้ายมาอยู่คอนโดถาวร จึงเลือก Type ห้องที่ดูประหยัดงบและง่ายต่อการปล่อยเช่าที่สุดถึงแม้เธอจะให้ช่างเข้ามาติดตั้งราวผ้าม่าน กั้นห้องนอนให้เป็นสัดส่วนเพื่อความเป็นส่วนตัว แต่เธอก็ดันลืมนึกไปว่ามันช่วยบดบังสายตาคนนอกได้ แต่กลับปิดกั้นเสียงรบกวนไม่ได้มือเล็กกระชากประตูเปิดออกอย่างแรง ใบหน้าหวา

“อืมมม”นิลกาฬกาฬครางแผ่วเบาด้วยความอึดอัด ขมวดคิ้วเข้าหากันชักสีหน้ารำคาญ พลางหันหน้าหนีสัมผัสอุ่นจัดที่ซุกไซ้อยู่ข้างซอกคอ มือเล็กเลื่อนลงไปลูบคลำความแข็งแรงที่พาดอยู่กลางลำตัวแล้วผลักไสออกให้พ้นทางคนง่วงตั้งท่าจะหลับต่อแต่ชะงักค้างในท่าเดิม เมื่อตระหนักได้ว่า ... เธอควรจะนอนอยู่คนเดียวบนเตียงไม่ใช่เหรอ?ไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง! นิลกาฬกาฬลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ค่อย ๆ เบนสายตาก้มมองไปยังความหนักอึ้งที่หวนกลับมาโอบรัดรอบเอวคอดอีกครั้งด้วยใจลุ้นระทึก“กรี๊ดดดดดดด”นิลกาฬกาฬแผดเสียงร้องดังลั่น พร้อมกับพยายามดิ้นหนีพันธนาการแข็งแรงของชายหนุ่ม มือเล็กตวัดกำปั้นข้ามไหล่ไปข้างหลังสะเปะสะปะ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงเนื้อหนังมังสาอันอุ่นจัดของคนด้านหลังอย่าบอกว่าข้างล่างก็ ..... หน้าหวานตื่นตระหนกอย่างปิดไม่มิด ทั้งตกใจและหวาดกลัวที่อีกฝ่ายเข้ามาประชิดตัวเธอถึงขนาดนี้ แถมยัง....เปลือยกายล้อนจ้อน! คชาหัวเราะในลำคอเบา ๆ กระชับวงแขนรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอดแนบชิด พร้อมกับยกท่อนขาวางทับท่อนล่างของเธอ เพื่อไม่ให้เธอดิ้นหนี ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูน้ำเสียงแหบพร่า“เธอจะปลุ

นิลกาฬกาฬเดินวนไปวนมาในห้องเหมือนหนูติดจั่น หลังอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว สายตาคอยเหลือบไปมองประตูเป็นระยะ ๆ อย่างหยุดตัวเองไม่ได้มาตั้งแต่ 30 นาทีที่แล้ว“ไหนบอกค่ำ ๆ ไง นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ”นิลกาฬกาฬบ่นอุบ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความหงุดหงิด ในขณะที่สายตาจับจ้องไปยังตัวเลขแสดงเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างไม่ละสายตาติ้ดติ้ดแกร่กเสียงสแกนคีย์การ์ดและตามด้วยเสียงปลดล็อคประตู ดึงความสนใจให้คนที่กำลังรอคอยถึงกับหูผึ่ง หันขวับไปมองบานประตูทันทีนิลกาฬผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างลืมตัว ใบหน้าหวานแสดงอาการดีใจขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะจางหายไปแล้วฉันจะดีใจทำไมเนี้ย!คิดดังนั้นเธอก็รีบทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม แสร้งทำเป็นนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย รอจนคชาเดินเข้ามาใกล้จึงปรายหางตาไป ทำเหมือนเพิ่งรับรู้การกลับมาของชายหนุ่มใบหน้าคมปรากกฎความเหนื่อยล้าจาง ๆ เดินตรงเข้ามาหาหมอสาว ในมือเต็มไปด้วยอาหารมื้อเย็นและขนมนมเนยหลากหลายยี่ห้อที่แวะซื้อก่อนกลับ มุมปากยกยิ้มบาง ๆ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอ“รอฉันอยู่เหรอ”“ใครรอนาย หลงตัวเอง!”สายตาขุ่นเคืองตวัดมองใบหน

ร่างสูงเดินนำลูกน้องที่ไว้ใจได้ของรุ่นพี่เข้ามาด้านใน ก้าวตรงเข้าไปหาเจ้าตัวที่นั่งไขว่ห้างอยู่กลางโกดังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลังฝากให้ดูแลธุระที่นี่แทนมาหลายวัน“อ้าว! มาแล้วเหรอ นั่งสิ”“เกิดอะไรขึ้นครับ”ไทม์ถอนหายใจเบา ๆ โบกมือไล่ลูกน้องที่ยืนคุมเชิงอยู่รอบ ๆ ให้ออกไปก่อน รอจนทั้งโกดังเหลือเพียงเขาและคชา เขาจึงเริ่มเปิดปากพูด“มีคนลอบเข้ามาที่นี่แล้วพาตัวมันไป แย่หน่อยที่โกดังนี้กูไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว กล้องวงจรปิดเลยพังไปหลายจุดจนจับภาพไอ้พวกนั้นไม่ได้เลย”“แล้วมีใครบาดเจ็บหรือเป็นอะไรมากไหมครับ”“ไม่หนักหนาอะไร มีแค่หัวแตก กับฟกช้ำกันนิดหน่อยเท่านั้น แต่สิ่งที่พวกนั้นบอกเหมือนกันหมดคือ ไอ้พวกนั้นมันไม่ใช่แค่นักเลงหัวไม้ ทั่วไปเพราะเน้นฟาดที่จุดตายทั้งนั้น นี่ถ้าเป็นคนธรรมดา ๆ โดนคงมีนอนหยอดน้ำข้าวต้ม”ยิ่งฟังรายละเอียดของกลุ่มที่บุกเข้ามาชิงตัวเชลย สีหน้าของคชาก็ยิ่งเคร่งเครียดหมองคล้ำลงไปเรื่อย ๆ“กูเลยอยากจะเตือนมึงไว้ ช่วงนี้เอาคนของกูไปด้วยสักคน กูกลัวว่ามันจะแว้งกลับมากัดพวกเราอีก”“ขอบคุณครับพี่”อยู่ปรึกษาถึงหนทางแก้ไขปัญหากันต่ออีกสักพัก คชาก็แบกความไม่สบายใจกลับมายังห