All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 141 - Chapter 150

Makulay ang sikat ng araw nang dumating ang royal carriage sa isang maliit na nayon sa kanayunan. Humahalimuyak ang amoy ng lupa at bagong ani, at sa paligid ay tanaw ang malalawak na bukirin at mga bundok na tila nagbabantay mula sa malayo.“Wow!” halos sabay na sigaw ng kambal na sina Alaric at Elara habang sumilip sa bintana. “Papa, Mama, look! Ang daming cows! And chickens!”Napailing si Nathaniel, mahigpit ang hawak sa kamay ng anak. “Yes, anak, but don’t get too close. They’re animals. They can be dangerous.”“Nat,” sabat ni Cassandra na nakangiti, “baka naman pati manok ay pagbawalan mong lapitan ng mga bata.”“I’m just being careful,” depensa ng hari, pero halata ang kabang ayaw niyang ipakita.Pagbaba nila, sinalubong sila ng punong magsasaka ng lugar, si Mang Tomas, isang matanda pero matipuno. “Mahal na Haring Nathaniel, Reyna Cassandra, maligayang pagdating. Napakapalad naming makita ang pamilya ninyo dito.”Ngumiti si Cassandra. “Kami ang dapat magpasalamat, Mang Tomas. G

Maagang gumising ang buong palasyo. Ang araw ay tila mas maliwanag, at ang bawat kawal, guro, at tagapagsilbi ay abala sa paghahanda. Hindi ordinaryong araw ito—sapagkat magsisimula na ang unang opisyal na pagsubok ng mga anak ng hari at reyna.“Papa…” kabadong bulong ni Prince Alaric habang suot ang magaan na practice armor. Nakayuko siya at mahigpit ang kapit sa practice sword. “What if… what if I lose?”Lumapit si Nathaniel, inayos ang helmet ng anak, at tumitig nang seryoso. “Listen to me, Alaric. Winning is not the point. It’s about how you carry yourself. A true king does not fear failure, he learns from it.”Huminga nang malalim si Alaric. “I’ll try.”Nagsimula na ang mock battle. Sa gitna ng courtyard, nakahanay ang apat na trainee knights—mga bata ring halos kaedad niya, pero sanay na sa basic drills. Humawak sila ng practice swords at naghintay ng utos mula kay Kael.“Prince Alaric,” wika ng heneral, malakas ang boses. “Harapin mo sila. Huwag mong isipin na kaibigan sila. To

Limang taon ang lumipas mula nang ipinakilala ang kambal sa kaharian. Mula noon, araw-araw ay puno ng aral, training, at disiplina. Ngayon, sa edad na labinlima, si Prince Alaric at Princess Elara ay parehong humahakbang tungo sa mas seryosong yugto ng kanilang pagiging tagapagmana.Maagang gumising si Alaric. Nakasabit sa balikat niya ang practice sword na mas mabigat kaysa sa dati niyang gamit. Ang armor niya’y mas makapal, at sa unang hakbang pa lang, ramdam niya na ang bigat.“Kuya Alaric!” tawag ng isang batang sundalo na halos kaedad niya. “Kasama ka raw ngayon sa field simulation!”Napahinto siya. “Simulation? Hindi ba iyon para sa mga elite lang?”Lumapit si Kael, dala ang kanyang bughaw na espada. “Hindi ka na bata, Alaric. Sa edad mong labinlima, dapat maranasan mo na ang bigat ng tunay na digmaan. Hindi na ito laro ng mock battle sa courtyard.”Napalunok si Alaric, pero tumango.Pagdating nila sa larangan, nakita niyang nakapila ang dalawampung sundalo, lahat ay handa. Ang

umagang umaga pa lang, nangingibabaw na ang tunog ng mga espada sa loob ng training grounds ng palasyo. Ang hamog ay nananatili sa damuhan, ngunit wala nang bakas ng antok sa dalawang kabataang ngayon ay halos kasing-tangkad na ng kanilang ama.“Mas malakas, Alaric!” sigaw ng kanilang instruktor habang umaatake ng mabilis gamit ang espada.Buong lakas na sinalubong ni Alaric ang atake, at ang bakal ay nagbanggaan nang malakas. Nanlilisik ang kanyang mga mata, nangingitim na ang mga kamay sa paulit-ulit na ensayo, pero hindi siya umatras. Isang malakas na sipa ang isinunod niya, dahilan para umurong ang instruktor.“Good. Pero hindi sapat ang lakas. Dapat mabilis din ang isip!” Itinaas ulit ng instruktor ang espada, sabay atake mula sa kaliwa.Muntik nang tamaan si Alaric, ngunit sa huling sandali, napayuko siya, sabay ikot at mabilis na tinutok ang espada sa dibdib ng kalaban.“Patay ka na dapat,” malamig na sabi ni Alaric, hingal at pawis.Tumango ang instruktor, nakangiti. “Nagiging

Maagang-maaga pa lamang ay tinipon sina Alaric at Elara sa Grand Hall ng palasyo. Ang bulwagan ay puno ng mga apoy na nakasindi sa magkabilang gilid, naglalabas ng anino na kumikislap sa sahig na marmol. Sa gitna, nakaupo sina Nathaniel at Cassandra sa kanilang trono, habang nakatayo naman ang matatandang tagapayo at mga heneral sa magkabilang panig.“Ngayong araw,” wika ng pinakamatandang tagapayo, si Elder Corvin, “ay haharapin ninyo ang huling pagsubok ng pagiging tagapagmana ng kaharian. Hindi ito tungkol sa espada, hindi tungkol sa digmaan. Ito ay tungkol sa inyong puso, inyong isip, at kung paano kayo magpapasya sa oras ng tukso at kagipitan.”Nagkatinginan ang kambal. Hindi sila nagbiro gaya ng dati—seryoso ang mukha ng bawat isa. Alam nilang ito ay higit pa sa laro. Ito ang magpapakita kung anong klaseng pinuno ang maaari silang maging.Pumasok ang dalawang sundalo, may dalang isang matandang lalaki na nakaposas. Ang mukha nito ay mahina at puno ng takot.“Ito po ay isang mags