Lahat ng Kabanata ng Honey, I don't want the Crown: Kabanata 151 - Kabanata 160

Sa malawak na hardin ng palasyo, muling nagtipon ang pamilya upang ipagpatuloy ang kanilang pagsasanay—ngunit ngayon, hindi bilang pormal na konseho, kundi bilang isang araw ng bonding. Ang araw ay maliwanag, ang hangin ay banayad, at ang mga ibon ay kumakanta mula sa mga puno.“Okay,” ani Cassandra, nakasuot ng simpleng gown at may hawak na abaniko. “Ngayong araw, hindi tayo basta magtuturo ng teorya. Kailangan matutunan ninyo na ang pagiging hari at prinsesa ay hindi lang sa trono. Dapat, kahit sa simpleng kilos at salita, nadadala ninyo ang dignidad ng inyong posisyon.”Nagtaas ng kamay si Elara, nakangisi. “So ibig sabihin po, Mama… hindi na ako pwedeng umupo ng nakataas ang isang paa at kumakain ng mansanas habang nagbabasa?”“Exactly,” mabilis na sagot ni Cassandra, bagaman hindi mapigilang mapangiti. “Elara, hindi pwedeng parang nasa kalsada ka lang. Kailangan may grace at refinement.”Sumingit si Nathaniel, seryoso ang mukha habang nakasandal sa malaking mesa. “At ikaw naman,

Akala nina Alaric at Elara ay simpleng pamamasyal lang ang Day 2 ng kanilang “pahinga.” Mula sa palasyo, pinayagan silang makalabas, nakasuot ng simpleng kasuotan para hindi mahalata na sila ang mga prinsipe’t prinsesa. Kasama nila sina Cassandra at Nathaniel mula sa malayo, ngunit hindi alam ng kambal na ang lahat ng ito ay planado—isang lihim na pagsusulit ng kanilang mga magulang.“Ang saya,” bulalas ni Elara habang humahawak sa braso ng kanyang kuya. “Isipin mo, hindi tayo pinapagawa ng kahit anong training ngayon. Literal na rest day!”Ngumisi si Alaric, ngunit nakataas ang kilay. “Hindi ako naniniwala na gano’n lang kadali. Si Papa at Mama? Biglang magbibigay ng dalawang araw na full rest? Parang… too good to be true.”“Kuya, paranoid ka lang.” Nagtawa si Elara. “Enjoyin mo na lang.”Habang naglalakad sila sa pamilihan, napansin ng kambal ang sigla ng bayan—mga tindero’t tindera na nag-aalok ng paninda, mga batang naglalaro, at musika mula sa mga musikero sa kanto. Akala ng laha

Mataas ang araw nang sumilip sa mga bintana ng palasyo. Ang liwanag ay tila sumasabay sa kasayahan na bumabalot sa buong kaharian. Ang mga tao ay patuloy na nagdiriwang mula pa kahapon, ngunit ngayong umaga, mas espesyal ang pagdiriwang sa loob ng palasyo mismo. Sa maluwang na bulwagan, nakatayo sina Alaric at Elara, magkasunod, nakasuot ng simpleng ngunit eleganteng kasuotan. Nakatungo sila, hindi dahil sa hiya, kundi sa bigat ng sandaling kanilang kinakaharap. “Handa na ba kayo?” tanong ni Cassandra habang inaayos ang balabal ng kanyang mga anak. Malambing ang kanyang ngiti, ngunit bakas din ang luha sa gilid ng kanyang mga mata. Ngumiti si Elara. “Mama, parang kinakabahan ako… pero excited din.” Tumawa si Alaric, sabay sabing, “Ako rin, Mama. Pero kung magkasama kami ni Elara, kakayanin namin lahat.” Pinisil ni Cassandra ang kamay nila. “Tandaan ninyo, kahit anong mangyari, nandito kami ng Papa ninyo para gabayan kayo.” At doon, bumukas ang malalaking pinto ng bulwagan. Lumaka

The grand hall of the palace had seen countless ceremonies—coronations, weddings, peace treaties, and farewells. But today carried a weight unlike any other. This was not a day of war, nor a day of fear. It was a day of continuity, of legacy, of love. The chandeliers sparkled with thousands of candles, casting warm light across marble floors polished to mirror-like perfection. Along the high windows, banners of gold and blue rippled gently from the sea breeze, colors that symbolized liwanag at pagkakaisa. Outside, the whole kingdom was alive with music, laughter, and cheers. The sound of the bells carried across every hill, valley, and river. At the center of it all stood King Nathaniel and Queen Cassandra. Nathaniel, once feared and admired for his fiery strength, now bore silver strands in his dark hair. His jaw remained strong, his presence still commanding, but his eyes carried the softness of wisdom earned through decades of sacrifice. Cassandra stood beside him, radiant as

Tahimik ang buong palasyo nang gabing iyon, pero hindi katahimikan ng lungkot, kundi yung klase ng katahimikan na puno ng saya, puno ng peace. Sa mga hardin, maririnig ang malalambing na kuliglig at ang mahinang ihip ng hangin na dumadaan sa mga bulaklak. Sa loob naman ng palasyo, maliwanag ang bawat sulok, nakasabit ang mga palamuting ginto at bughaw, at kahit ang mga bantay ay may ngiti sa labi habang nagbabantay. Sa pinaka-malaking bulwagan, nakatayo ang pamilya royale—Nathaniel, Cassandra, at ang kambal nilang sina Alaric at Elera. Hindi na mga bata ang dalawa; ngayon, nakatayo silang taas-noo sa tabi ng kanilang mga magulang, suot ang simpleng royal attire, pero kita pa rin ang elegance. “Nat…” bulong ni Cassandra habang nakahawak sa kamay ng hari. “Can you believe it? Our babies… look at them. They’re grown-ups now. Ready na silang harapin ang mundo.” Ngumiti si Nathaniel, pero halata ang luha na pinipigilan. “Cass, I never thought darating ang araw na ito. Na makikita ko s