Lahat ng Kabanata ng Honey, I don't want the Crown: Kabanata 131 - Kabanata 140

Makulay ang araw sa palasyo. Ang malalaking bandila ng kaharian ay nakasabit, at ang mga mamamayan ay nagtipon para sa isang espesyal na pagtitipon—isang selebrasyon ng kapayapaan at kasaganang muling natamo ng kanilang bayan.Si Cassandra ay nakaupo sa trono, nakasuot ng magarang bestida na gawa sa pinong seda, habang si Nathaniel naman ay nasa tabi niya, suot ang paboritong gintong balabal. Sa paligid, mga pinuno mula sa iba’t ibang probinsya ang nagsalita, nagpapasalamat, at nag-aalay ng mga regalo sa mag-asawa.Ngunit sa gitna ng kasayahan, may kakaibang tensyon. Dahil hindi maipaliwanag, simula pa lang ng araw ay tila hindi na komportable si Cassandra.Lumapit ang isang babaeng opisyal, dala ang isang malaking basket ng prutas. “Mahal na Hari at Reyna, mula po sa aming rehiyon, isang munting handog.”Ngumiti si Nathaniel, tinanggap ang basket. “Salamat. Ang kaharian ay laging nagpapasalamat sa inyong katapatan.”Napatingin si Cassandra, nakakunot ang noo. “Nat…” bulong niya, pero

Tahimik ang silid matapos ang malakas na iyakan ng kambal. Ang pawis sa noo ni Cassandra ay dahan-dahan nang pinupunasan ng mga alalay, ngunit ang kanyang mga mata ay nakatutok lang sa dalawang munting nilalang na nakabalot sa tela. Kahit pagod at hingal na hingal, may ngiti sa labi niya—ngiting matagal niyang inasam.Si Nathaniel naman ay parang hindi mapakali. Nakatayo, nakayuko, halos idikit na ang mukha sa mga sanggol na hawak ng manggagamot. Para siyang sundalong galing sa digmaan na biglang naging batang nakakita ng regalo.“Sabihin n’yo na!” halos pasigaw niyang tanong, nanginginig pa ang kamay. “Ano sila? Lalaki ba? Babae? Huwag n’yo akong pasuspensyahin pa!”Nagkatinginan ang mga manggagamot, sabay ngumiti. “Mahal na Hari… unang lumabas ay isang malusog na sanggol na lalaki.”Nanlaki ang mga mata ni Nathaniel, at bago pa mapigilan ng lahat ay napasigaw siya. “Anak kong lalaki! Diyos ko, may tagapagmana ako!” Napaluhod siya sa tabi ni Cassandra, luhaan ang mga mata. “Cass, nar

Hindi pa man umaabot ng isang linggo mula nang ipanganak ang kambal, ramdam na agad ni Nathaniel at Cassandra ang totoong hamon ng pagiging magulang. Kung dati ay digmaan at pulong ang inaasikaso nila araw-araw, ngayon ay wala nang mas hihigit pang laban kundi ang pagtimpla ng gatas sa dis-oras ng gabi.“Nat… gising ka pa ba?” mahinang bulong ni Cassandra habang yakap ang kanilang prinsesang tulog na tulog sa dibdib niya.“Gising,” mabilis na sagot ng hari kahit halatang namumugto ang mga mata at may itim na bilog sa ilalim nito. Hawak-hawak niya ang prinsipe na umiiyak nang walang tigil. “Cass… ilang oras na siyang ganito. Gutom ba siya? Nilalamig? O baka may masamang espiritu?”Napatawa si Cassandra kahit pagod. “Wala, Nat. Normal lang iyan. Sanggol siya, hindi sundalo na kailangan ng exorcism.”Pinagmasdan niya kung paano marahang inuugoy ni Nathaniel ang kanilang anak—pero halata na sanay ito sa espada, hindi sa duyan. Masyadong mabilis at matigas ang pagkilos.“Dahan-dahan lang,”

Ang buong kaharian ay abala sa paghahanda para sa pista, isang selebrasyon ng pagkakaisa at kapayapaan matapos ang mga taon ng kaguluhan. Noon pa lamang ay puno na ng sigla ang mga lansangan—may mga bandila at palamuti sa bawat sulok, ang mga tindahan ay nagbubukas nang sabay-sabay, at ang mga tao’y sabik na sabik makita sa unang pagkakataon ang kambal na prinsipe at prinsesa.Sa loob ng palasyo, sabay na inaalagaan sina Alaric at Elara ng kanilang mga yaya at ilang bantay. Naka-ayos ang kanilang kasuotan: ang prinsipe ay suot ang maliit na baluti na pilak at kapa na bughaw, samantalang ang prinsesa ay naka-golden dress na may burdang bulaklak at maliit na korona sa ulo.“Papa!” sigaw ni Elara habang paikot-ikot. “Do I look like a real princess now?”Tumigil si Nathaniel sa pag-aayos ng kanyang baluti at napatingin. Saglit siyang natigilan, pagkatapos ay ngumiti. “Elara, you’ve always been a princess… kahit wala kang gown.”“Eh ako, Papa?” singit ni Alaric, sabay taas ng laruan niyang

Mainit at maliwanag ang sikat ng araw nang magising ang buong palasyo. Ngunit sa royal family, hindi usapan ng pulitika o tungkulin ang pangunahing agenda ngayong araw. Ang plano nila ay simple: maglaan ng oras para sa pamilya, tumawa, at magsaya.“Mamaaaa! Papaaaa!” sigaw ni Elara habang tumatakbo papunta sa silid nina Cassandra at Nathaniel. Nakasunod si Alaric, na may dala pang maliit na kahoy na espada.Agad na sumubsob ang kambal sa kama, tumalon at dumiretso sa pagitan ng kanilang mga magulang. Napaigtad si Cassandra, halos malaglag sa gilid.“Elara! Alaric! Hindi ba kayo marunong kumatok?” reklamo ni Nathaniel, pero halata ang ngiti.“Tulog pa kayo eh! We missed you,” sagot ni Alaric, nakadapa sa dibdib ng ama.Humagikhik si Elara. “Mama, Papa, let’s cuddle forever!”Napatingin si Cassandra kay Nathaniel at sabay silang napatawa. “Kung forever, baka hindi na tayo makabangon sa kama,” biro ng reyna.Ngunit sa loob ng ilang minuto, pinabayaan muna nila. Tahimik na nakahiga ang pa