All Chapters of Honey, I don't want the Crown: Chapter 51 - Chapter 60

Ang bulwagan ng palasyo ay maliwanag sa apoy ng malalaking sulo na nakasabit sa bawat haligi. Ang kisame ay may nakaukit na mga simbolo ng liwanag, tanda ng panibagong kapayapaan. Ngunit sa gitna ng kagandahang iyon, ang hangin ay tila mabigat, puno ng hindi nakikitang laban.Nakaupo sina Nathaniel at Cassandra sa gitnang upuan, kapwa suot ang gintong balabal na sumisimbolo ng kanilang pamumuno. Sa tapat nila, nakatayo si Marco, nakasuot ng maayos na kasuotan ngunit halatang hindi galing sa palasyo. Ang bawat galaw niya ay maingat, pero ang mga mata niya ay hindi maitago ang ningning na nakatuon kay Cassandra.“Salamat sa pagtanggap muli sa akin,” panimula ni Marco, malamig ngunit maayos ang tono. “Alam kong mahirap pagkatiwalaan ang isang taong may nakaraan na kasing bigat ng akin. Ngunit narito ako hindi para guluhin, kundi para mag-alok ng lakas at kaalaman.”Nagkatinginan ang mga miyembro ng konseho na nakaupo sa gilid ng mesa. Ang ilan ay nagbulungan, ang iba nama’y nagtaas ng ki

Mainit ang liwanag ng araw na tumatama sa mga pader ng palasyo nang magtipon ang konseho para sa buwanang pagpupulong. Sa gitna ng mahaba at marangyang mesa, nakaupo sina Nathaniel at Cassandra, kapwa nakasuot ng damit na sumisimbolo ng pagkakaisa ng kaharian: siya sa gintong balabal na may burdang puti, at siya naman sa bughaw na kasuotan na may pilak na detalyeng kumikislap. Tahimik na nagsimula ang pag-uusap tungkol sa bagong mga proyekto: mga tulay na itatayo, mga bukirin na palalaguin, at mga paaralan na bubuksan para sa mga kabataan. Habang naglilista ang mga tagapayo, napansin ni Cassandra ang isang bagong presensya sa silid. Si Marco. Nakasuot siya ng marangal ngunit simpleng kasuotan, hindi kasing kinang ng mga pinuno ngunit sapat upang ipakita ang respeto sa konseho. Nang tumayo siya upang magbigay ng mungkahi, agad na nakuha niya ang pansin ng lahat. “Kung nais nating lalo pang pagtibayin ang ugnayan ng hilaga at timog,” panimula ni Marco, mahinahon ngunit puno ng kumpi

Mainit ang sinag ng araw na tumatama sa mga makukulay na bandila na nakasabit sa plaza. Isa itong espesyal na araw sa kaharian—ang pagbubukas ng bagong paaralan na itinaguyod ng konseho. Nandoon ang mga tao mula sa hilaga at timog, mga magulang at kabataan na sabik sa panibagong simula.Sa gitna ng entablado, magkasamang nakaupo sina Nathaniel at Cassandra. Ang kanilang mga balabal ay sumasayaw sa hangin—ginto at bughaw—parang mismong sagisag ng pagkakaisa. Ngunit sa mata ni Nathaniel, may isang bagay na hindi niya maiwasang bantayan: si Marco.Mula sa di kalayuan, nakatayo si Marco, kausap ang ilang guro at kabataan. Ngumiti siya nang mapansin si Cassandra at magalang na kumaway. Agad naman itong sinuklian ng reyna ng isang simpleng ngiti at tango.At doon, muling kumulo ang damdamin ni Nathaniel.Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Cassandra, dahilan para mapalingon ito. “Nat?” tanong niya, mahina ngunit may halong gulat.“Hindi ko gusto ang tingin niya sa’yo,” madiin na bulong n

Tahimik ang gabi sa palasyo. Sa labas, tanging huni ng kuliglig at ihip ng malamig na hangin ang naririnig, ngunit sa silid ng hari at reyna ay iba ang pintig ng oras.Nakahiga si Cassandra sa malambot na kama, nakatalikod kay Nathaniel, ngunit mahigpit na nakahawak sa kamay nito. Ramdam niya ang init ng palad ng asawa, at ang bilis ng tibok ng kanyang puso ay tila ba sumasabay sa tibok ni Nathaniel.“Nat…” mahinang bulong niya.“Hm?” sagot ng hari, bahagyang idinikit ang mukha sa batok ng asawa.“Alam kong minsan hindi mo kayang itago ang selos mo… lalo na kay Marco. Pero gusto kong malaman mo, ikaw lang. Ikaw lang ang tahanan ko. At kahit ilang beses pa niya subukang lumapit, wala siyang laban.”Hindi sumagot agad si Nathaniel, ngunit mas humigpit ang yakap niya, halos parang ayaw na niyang bumitaw. “Cass… minsan natatakot akong baka… baka may makita siya sa’yo na hindi ko kayang ibigay. At iyon ang hindi ko matanggap.”Dahan-dahan siyang humarap kay Nathaniel, hinawakan ang pisngi

Tahimik ang mga pasilyo ng palasyo, ngunit hindi rin maikakaila na sa bawat sulok, may mga matang nakatingin, may mga labi na bulong nang bulong. Hindi lahat ng ingay ay dala ng sigawan ng mga tindera sa pamilihan o halakhakan ng mga bata sa hardin; may mga usapan na naglalakad kasama ng hangin—mga salitang dumadampi sa tainga ni Nathaniel sa tuwing siya’y dadaan.“Ang lapit naman ni Marco sa Reyna…”“Parang higit pa sa tungkulin ang pagtrato niya.”“Hindi ba’t dati, may balitang may paghanga siya kay Cassandra?”Mga pabulong, ngunit malinaw para sa isang hari na sanay pakinggan ang bawat pintig ng paligid.Habang nakatayo si Nathaniel sa terasa, hawak ang malamig na tasa ng alak, hindi niya maiwasang sumikip ang dibdib. Sa di kalayuan, nakita niya si Cassandra at Marco na magkasamang naglalakad sa hardin, hawak ni Marco ang ilang papeles at tila may ipinapakita sa Reyna. Nakangiti si Cassandra, at ang mata nito’y kumikislap sa tuwa.Para kay Nathaniel, iyon ay eksenang dapat ay kanya