Semua Bab ซุนจือหลินข้าจะเป็นคนขายผักที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน: Bab 81 - Bab 90

มู่ซงหยวนพาซุนจือหลินมากินข้าวที่ภัตตาคารในย่านที่ฝูอี้เทาได้พามาดูตึก กินข้าวเสร็จคงจะเดินหาโรงเตี๊ยมพักนอนสักหนึ่งคืน"พี่แล้วกลับช้าขนาดนี้จะทันเกวียนกลับบ้านหรือ""ทันสิกลับพรุ่งนี้ยังทันเลย""หมายความว่าอย่างไร""วันนี้พี่จะออกเดตกับเจ้าและจะค้างในเมืองสักคืน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จหาโรงเตี๊ยมเช่าห้องนอนสักหนึ่งคืน""เพราะแบบนี้เองพวกอาหานถึงไม่มีใครมาด้วยสักคน"ซุนจือหลินนางไม่ได้ว่าอะไร แต่ดีใจมากตั้งหากนางแทบไม่ต้องทำอะไรเลยก็สามารถทำภารกิจสำเร็จได้"พี่ได้ยินมาว่าคืนนี้จะมีงานเล็ก ๆ ในเมืองน่าจะเป็นตลาดมืดเปิดขายของสองฝั่งทาง งานพวกนี้จะมีโรงละครมาตั้งด้วย และก็จะมีพวกมาเล่านิทานเล่าเรื่องประมาณนี้""ข้ายังไม่เคยไปเลยเจ้าค่ะพี่ซงหยวน"แค่ได้ยินนางก็ตื่นเต้นแล้วงานแบบนี้นางยังไม่เคยไปจริง ๆ แต่คงจะต่างจากงานวัดที่เคยไปปาโป่งอย่างแน่นอน"เดี๋ยวคืนนี้พี่จะพาไปเดินดู"ได้เห็นสายตาอ้อนวอนเช่นนี้เขาจะใจร้ายได้อย่างไรกันไม่บ่อยนักที่จะถูกออดอ้อนเช่นนี้จากซุนจือหลินโรงเตี๊ยมเฉินชุนมู่ซงหยวนพาซุนจือหลินมาที่โรงเตี๊ยมเฉินชุนเป็นโรงเตี๊ยมสี่ดาว แต่สะอาดสะอ้านดูดีผู้คนเข้าพักตลอดบริการดีเลยทีเ

เช้านี้ก่อนที่จะเข้าเมืองซุนจือหลินก็ได้นำกล้วยไปให้ท่านพ่อซุนเป็นลูกสุดท้าย เพราะหลังจากนี้คงจะไม่ได้นำไปให้แล้วเพราะกล้วยนั้นไม่ออกลูกเลย คงต้องรอและบางต้นที่เคยออกก็เริ่มตายลงไปเรื่อย ๆ เหลือแต่ต้นที่เกิดใหม่ที่ยังพอจะอยู่รอดได้อาจจะเพราะหมดเวลาของต้นกล้วยแล้ว"เดี๋ยวไม่ต้องห่วงสวนนะเดี๋ยวพ่อจัดการให้"ซุนกวางหวารู้สึกดีใจที่ช่วยเหลืองานบ้านและงานนอกบ้านได้ เพราะซุนอีเหยียนจะได้เหนื่อยน้อยลง"ข้าต้องไปแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ""เดินทางปลอดภัยกันนะทุกคน"ซุนกวางหวารู้ว่าซุนจือหลินจะเปิดร้านในเมือง แต่นางไม่ได้เป็นเจ้าของคนเดียวมีมู่ซงหยวนและสหายอีกสามคนอีก คงจะมีเวลาน้อยลงในการดูแลสวนผักเขาและซุนอีเหยียนกับซุนเพ่ยหนิงจึงได้มาช่วยดูแลแทนซุนจือหลินออกเดินทางในตอนสาย ๆ ของที่นางเตรียมไปก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักแต่จะเป็นของที่ใช้ทำความสะอาดทั้งนั้น"พี่สะใภ้แล้วอย่างนี้ต้องค้างคืนที่ร้านไหมขอรับ"อาหานเอ่ย"พี่คิดว่าน่าจะต้องค้างนะถ้ามีข้าวของเครื่องใช้ที่จะซื้อในอนาคต แต่ตอนนี้ทำความสะอาดคงจะไม่ต้องค้าง"เพราะหากต่อไปสั่งของก็ต้องไปลงที่ร้าน เพราะมีหลายอย่างที่จะต้องซื้อถึงที่ร้านจะมีอยู่ส่วนหนึ่

มู่ซงหยวนเลือกที่จะเดินออกไปข้างนอก เพราะไม่อยากโมโหใส่นาง…"น้ำขิง งั้นหรือชื่อที่แท้จริงของเจ้า"ที่ผ่านมาคงจะเป็นละครฉากหนึ่งเหมือนที่นางชอบดูสินะ"เจ้ารู้อยู่แล้วหรือเปล่าเสี่ยวจูจูว่าแม่ของเจ้านั้นมาจากโลกอื่น…ก็คงจะรู้อยู่แล้วสิ เพราะเจ้านั้นพิเศษ""กะต๊าก!"เสี่ยวจูจูเองตอบรับด้วยน้ำเศร้าสร้อย เพราะว่านางนั้นรับรู้อยู่แล้ว ตอนนี้พ่อของนางกำลังเสียใจเป็นอย่างมาก"มีแต่พ่อสินะที่โง่งมอยู่แบบนี้"เม็ดน้ำตาไหลลงจากดวงตาของมู่ซงหยวนอย่างเชื่องช้าเหมือนจะไม่อยากให้ตกลงพื้นดินอย่างงั้น"นี่ ข้ากำลังร้องไห้อยู่หรือ หึหึ ช่างตลกเสียจริง"ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะเหมือนคนเสียสติไปแล้ว ความเจ็บปวดมันเป็นเช่นนี้เองหรือเขานั้นพึ่งเคยสัมผัสมัน"คงจะจริงสินะ…ความรักมันเป็นเรื่องของคนอ่อนแอ และตอนนี้พ่อนั้นกำลังอ่อนแอเสี่ยวจูจู""กะต๊าก!"เสี่ยวจูจูตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นางยังไม่เคยเห็นพ่อตนเองนั้นร้องไห้เสียใจหนักขนาดนี้มาก่อนเลย "พ่อไม่เป็นไรแล้ว นะ"มู่ซงหยวนยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก เพราะเสี่ยวจูจูนำหัวของมันมาเช็ดน้ำตาที่ไหลที่แก้มให้เขา ทั้งที่ตนเองนั้นเป็นไก่แท้ ๆ"กะต๊าก ๆ"ด้านซุนจือหลินนั้นก็เส

ซุนจือหลินให้มู่ซงหยวนมาส่งนางที่บ้านซุน เพราะมีอะไรจะคุยกับซุนเพ่ยหนิงสักหน่อย "เจ้ามีเรื่องอะไรหรือจะคุยกับนาง""ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าจะเข้าไปแป๊บเดียว"ซุนจือหลินจะให้ซุนเพ่ยหนิงนั้นเก็บกวาดห้องให้นาง เพราะหากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงจะเป็นนางเองที่อยู่กับมู่ซงหยวนได้ยากซุนเพ่ยหนิงที่เห็นท่านแม่เรียกหา เพราะพี่ซุนจือหลินมีเรื่องจะคุยกับนาง แต่สิ่งที่พี่สาวของนางนั้นฝากฝังให้ทำ ทำเอานางคิดสงสัยว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า"พี่ฝากเจ้าด้วยนะช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างเลย""ได้เจ้าค่ะข้าจะรีบทำให้เจ้าค่ะ"บ้านมู่ซงหยวน&ซุนจือหลินกลับมาถึงบ้านซุนจือหลินก็หลีกเลี่ยงที่จะสนทนากับมู่ซงหยวน เพราะวันนี้ร่างของนางผิดปกติ เพราะเหนื่อยล้าเกินไปมู่ซงหยวนเลือกที่จะปล่อยให้ซุนจือหลินพักผ่อน เพราะเห็นว่าวันนี้นางดูเพลีย ๆ คงจะเหนื่อยกับการทำการจัดการร้าน พรุ่งนี้น่าจะแล้วในการทำความสะอาดเก็บกวาด"พี่ซงหยวนทะเลาะกันเรื่องอันใดหรือขอรับ ขอโทษที่ข้านั้นเสนอตัวเข้ามาอยากรู้เรื่องของพี่ แต่ทุกคนเห็นพี่ยืนพูดคุยกับสตรีแปลกหน้าเช่นนั้นพี่สะใภ้เสียใจมากนะขอรับ""ข้าก็ไม่เห็นว่านางจะเป็นอะไรเลย""น้ำตาค

บ้านมู่ซงหยวน&ซุนจือหลินเล้าไก่ด้านหลังบ้านนั้นมีเสี่ยวจูจูที่อยู่ในเล้ารับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นไข่ทองคำใบหนึ่งได้กลายเป็นสีดำไม่เป็นทองคำอีกแล้ว เพราะได้ดูดซับความเจ็บปวดบาดแผลที่สาหัสให้ดีขึ้นมาหน่อยกับไข่อีกใบที่มีรอยร้าว เพราะตัวอ่อนข้างในกำลังจะออกมาดูโลกภายนอกสิ่งที่เกิดคือสิ่งที่ถูกกำหนดไว้ เพราะถึงอย่างไรมันก็ต้องเกิดอยู่ดีหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ทำให้หนักเป็นเบาได้พวกอาหานถูกมู่ซงหยวนสั่งให้กลับบ้านหลังจากที่สอบสวนเสร็จ เพราะมีเสี่ยวจูจูที่รออยู่บ้านหากไม่มีใครกลับก็คงจะไม่ได้กินข้าว และได้กำชับว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด เพราะไม่อยากให้เป็นห่วงกัน"เรื่องนี้คงจะถูกปิดเร็ว ๆ นี้ เพราะฝูอี้เทาบอกเองว่าเป็น…"เสี่ยวหมิงเองก็รับรู้ดีว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือใคร แต่พูดออกไปไม่ได้ หากไม่ได้รับการช่วยเหลือพี่สะใภ้อาจจะสาหัสกว่านี้ "ไม่เอาห้ามพูดเด็ดขาดแถวนี้ไม่ปลอดภัย"เจี้ยนโปรีบเอ่ยห้าม เพราะเป็นเบื้องบนคำสั่งของบุคคลที่อนาคตมีตำแหน่งสูงที่สุดในแคว้นและเมืองนี้"รีบกลับกันเถอะตอนนี้ก็จะค่ำแล้วด้วย"อาหานรู้สึกว่าวันนี้นั้นเจ็บหนักหน่วงจริง ๆ แต่ก็คลายกังวลมีท่านหมอหลวงมาจากในวังทำ