All Chapters of ซุนจือหลินข้าจะเป็นคนขายผักที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน: Chapter 91 - Chapter 100

"เดี๋ยวทุกคนออกไปก่อนพี่มีเรื่องจะคุยกับพี่ซงหยวน"มีเจ้าหน้าที่มาแจ้งนางจึงให้คนทั้งสามออกไปก่อน ส่วนมู่ซงหยวนนั้นนางมีเรื่องที่จะฝากเขา เพราะไม่สามารถที่จะฝากคนอื่นได้"เจ้าเจ็บมากหรือไม่"หลังคนทั้งสามออกไปมู่ซงหยวนจึงเอ่ยถามในสิ่งที่อยากถาม แต่ไม่มีโอกาส เพราะอีกฝ่ายนั้นไม่เปิดโอกาสให้เขานั้นได้เอ่ยถามเลย"ข้ามีน้ำยาทำความสะอาดหลังจากข้านำออกมาแล้ว จะสามารถใช้ได้หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ข้าจึงนำเอามาให้พี่นำไปทำความสะอาดที่ร้าน""เจ้าเจ็บมากหรือไม่"มู่ซงหยวนพยายามที่จะถามเคล้นเอาคำตอบให้ได้ เพราะซุนจือหลินเมินคำถามของเขา ถึงจะรู้ว่านางยังโกรธ แต่ขอให้นางพูดกับเขาสักหน่อยก็ยังดีที่เป็นเรื่องระหว่างเราไม่ใช่เรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้อง"เจ็บเจ้าค่ะ แต่เจ็บใจมากกว่า""พี่ อึก ขอโทษ""นางท้องพี่เลยปกป้องนาง ถ้าข้าไม่รอดพี่รู้หรือไม่ว่าข้าไม่ได้ตายคนเดียว""…พี่ขอโทษถ้าพี่รู้ว่าเจ้าท้องพี่จะไม่มีวันให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน""ช่างมันเถอะเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะเข้ามาอีกพี่รีบออกไปเถอะ""พี่ขอมานอนเฝ้าได้หรือไม่""ไม่!"ซุนจือหลินปฏิเสธเสียงแข็งถึงจะรู้ว่ามู่ซงหยวนต้องก

7 วันต่อมาซุนจือหลินขอท่านหมอออกมาก่อน เพราะนางเบื่อมากนอนและก็กินอย่างเดียวไม่ได้ทำอะไรตอนแรกท่านหมอจะไม่ให้นางออกก่อน แต่มู่ซงหยวนไปคุยกับท่านหมอว่าจะดูแลรักษาแผลอย่างดีจะมาตรวจดูแผลที่โรงหมอทุกวันจนกว่าแผลจะดีขึ้นเพราะทั้งนางและมู่ซงหยวนนั้นไม่จะกลับบ้าน แต่จะค้างที่ร้านไปก่อนจนกว่าแผลจะหายดีแล้วค่อยกลับบ้าน แต่ก็มีบางวันที่มู่ซงหยวนกลับไปที่บ้าน แต่ไม่ได้ค้างเพียงแต่ไปหาเสี่ยวจูจูและก็เสี่ยวโม่กับเสี่ยวเฉิน เป็นมู่ซงหยวนที่ตั้งชื่อให้เพราะเป็นตัวผู้ทั้งคู่"ทำไมยังไม่นอนอีกท่านหมอบอกว่าต้องนอนเยอะ ๆ ไม่ใช่หรือ""เผื่อพี่จะลืมว่าข้านั้นพึ่งจะตื่นขึ้นมาเอง""จริงด้วยพี่เป็นห่วงเจ้ากลัวว่าจะพักผ่อนน้อยแล้วจะส่งผลถึงลูก"มู่ซงหยวนมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มในหลายวันที่ผ่านมา เพราะซุนจือหลินนั้นให้โอกาสได้เริ่มต้นใหม่โอกาสครั้งนี้เขานั้นจะรักษาด้วยชีวิต"แล้วพี่กลับไปหาเสี่ยวจูจูมาเป็นเช่นไรบ้างเสี่ยวโม่ เสี่ยวเฉิน คงจะโตกันแล้ว"นางเองยังไม่เคยเห็นทั้งเสี่ยวโม่และเสี่ยวเฉินจึงไม่รู้ว่าโตขึ้นมากแค่ไหน แต่คงจะไม่ได้โตมากเท่าไหร่ แค่โตขึ้นมานิดจากวันแรกที่ออจากเปลือกไข่เท่านั้น"โตก็โตอยู่ แต่ว่

ร้านเมี่ยงปลาห้าสหายมู่ซงหยวนตื่นนอนแล้วแต่ยังไม่คิดที่จะลุกขึ้นไปทำอะไรทั้งสิ้น ยังคงนอนกอดเต้านมของซุนจือหลินอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่คิดที่จะปล่อยให้ห่างจากมือเลยสักวินาทีเดียว"ข้าอึดอัดเจ้าค่ะ""พี่กอดเจ้าหลวม ๆ เองนะ""ข้าไม่ได้หมายถึงตัวแต่หน้าอกข้าพี่เอาแต่บีบเคล้นอยู่ได้ข้านอนอยู่นะ""ก็มันใหญ่พี่ชอบเต็มไม้เต็มมือดี แถมนุ่มนิ่มอีกด้วย""โรคจิตจริง"ซุนจือหลินนางนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรต่อปล่อยให้คนหื่นกามได้ทำตามใจกับร่างกายของนาง เพราะเอ่ยห้ามตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ไม่เป็นผลกับคนเช่นนี้ นอกจากปล่อยในทำจนเต็มที่และพอใจเขาก็จะหยุดไปเองมู่ซงหยวนปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า เพราะว่าซุนจือหลินนางไม่ว่าอะไรแถมยังหลับต่ออีกอย่างนี้แสดงว่านางนั้นอนุญาตแล้วทำได้จนกว่าจะพอใจมู่ซงหยวนดูดเคล้นเต้าอวบอูมอย่างระมัดระวังไม่ให้กระทบกระเทือนถึงบาดแผลของซุนจือหลิน แต่เวลานี้หากกระแทกได้เขานั้นก็อยากที่จะทำ แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ไม่ให้รบกวนส่วนอื่น ๆ นอกจากเต้าหู้สองก้อนนี้ ที่เขานั้นจะรับประทานเป็นมื้อเช้ามื้อแรกของวันยามซื่อ(09.00-10.59 น.)อาหาน เสี่ยวหมิง เจี้ยนโป มาถึงก่อนชั่วยามซื่อ แต่ที่ร้

ป๋อเหวินนั้นไม่ได้ตั้งรับที่จะเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ที่บีบทั้งเขาและเจี้ยนโป ไม่รู้ว่าพี่มู่ซงหยวนนั้นเกิดบ้าอะไรขึ้นมากันแน่"พี่เกลียดอะไรข้าหรือไม่ถึงได้พยายามที่จะกีดกันข้ากับเจี้ยนโปเช่นนี้""ข้ากีดกันหรือถ้าข้ากีดกันเจ้าจะได้พาเจี้ยนโปไปกินข้าวด้วยหรือป๋อเหวินคิดเสียก่อนที่จะเอ่ยอะไรออกมา""พี่ซงหยวนข้าว่าพอเถอะเจ้าค่ะ""อาหานพาพี่สะใภ้ของเจ้าไปพักผ่อนที่ห้องก่อน"มู่ซงหยวนส่งสายตาให้ซุนจือหลินรับรู้ว่าเรื่องนี้นางไม่สามารถที่จะเข้ามายุ่งได้จริง ๆ"ขอรับ"อาหานจำใจต้องพาพี่สะใภ้ไปพักผ่อนที่ห้องและจะต้องกินยาหลังอาหารด้วย เพราะพี่ซงหยวนน่าจะพาพี่สะใภ้แวะกินข้าวมาแล้วก่อนที่จะกลับมาร้านหลังอาหานพาซุนจือหลินออกไปพื้นที่หน้าร้านก็เกิดความเงียบขึ้น เพราะป๋อเหวินนั้นก็เงียบเจี้ยนโปเองก็เงียบ แต่สายตาก็คอยมองคนรักอย่างป๋อเหวินอยู่ตลอด"พี่เกลียดข้าหรือเกลียดสหายของข้ากันแน่ขอรับ""แล้วถ้าข้าบอกว่าทั้งสองล่ะเจ้าที่ใช้เงินฟาดหัวคนอื่นอย่างคุณชายป๋อรู้จักความรักด้วยหรือ ข้าเคยได้ยินประโยคหนึ่งที่ออกจากปากของเจ้าว่าเจ้านั้นทั้งสตรีและบุรุษไม่เคยห่างกาย"มู่ซงหยวนรู้บางอย่างที่รับไม่ได้ในสิ่ง

ยามซื่อ(09.00-10.59 น.)วันนี้ซุนจือหลินสังเกตท่าทีของเจี้ยนโปมีความผิดแปลกไป แต่มู่ซงหยวนนั้นกับทำตัวเหมือนปกติอย่างที่เขาได้พูดไว้เมื่อวานนี้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นให้ลืมมันไปซะ"พี่สะใภ้ขอรับวันนี้มีคนมาขอสมัครงานขอรับ"อาหานที่ติดป้ายรับสมัครไปก็มีคนมาสอบถามมากมาย แต่ก็ยังไม่ถูกใจพี่สะใภ้รวมถึงพวกเขาด้วย"ให้เข้ามาได้เลยเดี๋ยวจะได้สัมภาษณ์กัน""ได้ขอรับ"อาหานให้คนทั้งสองเข้ามานั่งรอในร้านเพื่อรอสัมภาษณ์จากพี่สะใภ้และจะไปทดลองงานจากทุกคนในร้านในตอนแรกคำว่าสัมภาษณ์นั้นเขาและทุกคนไม่เข้าใจความหมายจริง ๆ แต่พี่สะใภ้ก็ได้อธิบายให้ฟังก็ที่จะรับใครเข้ามาทำงานควรที่จะสัมภาษณ์พูดคุยกันก่อนแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะรับหรือไม่รับ"มีนามว่าอันใดกันบ้างหรือ""คารวะเถ้าแก่เนี้ยข้ามีนามว่าจ้าวม่านฉีขอรับและนี่สหายของข้ามีนามว่าเหลียงจงซินขอรับ""เคยทำงานที่ไหนกันมาบ้างล่ะ""ข้าเคยทำงานรับจ้างทั่วไปตามร้านต่าง ๆ ขอรับ""ส่วนข้านั้นก็เคยทำงานเช่นเดียวกันกับจ้าวม่านฉีขอรับ แต่ข้านั้นเคยทำงานใช้แรงงานมาก่อนขอรับมีจ้าวม่านฉีชวนเข้ามาหาทำงานในเมืองขอรับก็ได้รับจ้างทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่พ