All Chapters of Back to 1985 ฉันกลายเป็นคุณหนูตกอับ: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันอาทิตย์ที่หมู่บ้านในเมืองเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างบ้านของหลี่ชิงหรง เสียงหัวเราะของเล่อเล่อดังก้องอยู่ในบ้าน ทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้นมาอย่างมาก เด็กชายวิ่งเข้าไปหาแม่ที่ห้องครัว พร้อมกับเอ่ยปากอวดสิ่งที่ตนเองกำลังหัดทำอยู่“แม่! แม่ครับดูนี่สิ! เล่อเล่อทำเป็นแล้ว!” เด็กน้อยพูดด้วยความภาคภูมิใจในขณะที่แสดงท่าทางตลกๆ เลียนแบบตัวการ์ตูนที่เขาเห็นจากตลาดเมื่อวันก่อนหลี่ชิงหรงหันมายิ้มให้ลูกชายของเธอ “เก่งมากเล่อเล่อ! ลูกแม่เก่งที่สุดเลย” เสียงหัวเราะของเด็กน้อยทำให้หลี่ชิงหรงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจขณะที่หลี่ชิงหรงกำลังจะหันไปทำอาหารต่อ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หลี่ชิงหรงเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดออก ก็พบกับหลิวเจิ้งเย่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาถือถุงขนมและดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่ยืนยิ้มแหยๆ อยู่“อาเย่...” หลี่ชิงหรงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ในแววตายังคงมีความขุ่นเคืองอยู่เล็กน้อย“สวัสดีหรงหรง ผมเอาขนมมาให้เล่อเล่อ แล้วก็ดอกไม้นี่สำหรับคุณ...” หลิวเจิ้งเย่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขายื่นดอกกุหลาบให้หลี่ชิงหรงหลี่ชิงห

การเดินทางไปปักกิ่งของคณะโรงงานเฟิงหยุนในครั้งนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันคือการเข้าร่วมประกวดออกแบบเสื้อผ้าซุยหลันซีก็เป็นหนึ่งในนักออกแบบที่ร่วมเดินทางไปกับพวกเขา เติ้งเว่ยหมิงก็ไปด้วยในฐานะสามีของเธอ แต่ครั้งนี้แตกต่างจากการเดินทางครั้งก่อนนี่ไม่ใช่แค่เรื่องการประกวดแต่เพียงอย่างเดียวการกลับไปปักกิ่งในครั้งนี้ เป็นการกลับไปยังที่ที่เธอเคยใช้ชีวิตในฐานะคุณหนูผู้สูงศักดิ์หลังจากที่พ่อของเธอตกอับและถูกจำคุก ซุยหลันซีไม่เคยกลับไปที่ปักกิ่งอีกเลย การเดินทางครั้งนี้ทำให้เธอต้องเตรียมใจเผชิญหน้ากับอดีต เรื่องราวในความทรงจำของเจ้าของร่างเมื่อทุกคนเดินทางมาถึงปักกิ่งก็พบว่าโรงแรมที่ทางกองประกวดจัดเตรียมไว้สำหรับผู้เข้าแข่งขันมีบรรยากาศหรูหรามาก ซุยหลันซีรู้สึกถึงน้ำหนักในใจที่หนักอึ้งขึ้นเมื่อก้าวเข้าไปในโรงแรมเธอและเติ้งเว่ยหมิงทำการลงทะเบียนเข้าห้องพัก หวงเสี่ยวเหมย ซึ่งเป็นเจ้าของโรงงานเฟิงหยุนเดินตามมาด้านหลัง เพื่อทำการลงทะเบียนสำหรับการเข้าพักเช่นกันคืนแรกผ่านไปอย่างเงียบสงบ ทุกคนพักผ่อนเตรียมตัวส

วันรุ่งขึ้นในตอนเช้า บรรยากาศในห้องโถงของการประกวดออกแบบชุดในรอบชิงชนะเลิศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความตื่นเต้น โรงงานทั้งหมดเจ็ดแห่งที่ผ่านเข้ารอบ ได้ส่งตัวแทนเข้ามานั่งในพื้นที่ที่จัดเตรียมไว้ ทุกคนต่างเตรียมพร้อมสำหรับการนำเสนอผลงานออกแบบชุดของตนเอง“การแข่งขันในวันนี้ไม่ใช่แค่เพื่อชื่อเสียงของโรงงานแต่ละแห่ง แต่ยังเป็นโอกาสที่ผลงานการออกแบบจากประเทศของเราจะได้แสดงสู่สายตาชาวโลก” พิธีกรกล่าวจบการเปิดงานอย่างเป็นทางการ พร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องเหรินหย่าเฟยเดินออกไปเป็นคนแรกที่ต้องนำเสนอชุดที่เธอออกแบบ เธอก้าวขึ้นเวทีด้วยความมั่นใจ ยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อเห็นนางแบบที่สวมใส่ชุดเดินออกมาเผยโฉมต่อหน้าผู้ชมชุดที่ออกแบบโดยเหรินหย่าเฟยเป็นชุดที่สวยงามและหรูหรา เนื้อผ้าพลิ้วไหวเป็นธรรมชาติ สีฟ้าและสีขาวกลมกลืนอย่างลงตัวผ้าฝ้ายถูกปักด้วยลายปักษาและดอกไม้ที่ละเอียดอ่อน สะท้อนถึงความงามและความมีชีวิตชีวาของธรรมชาติ ชุดนี้มีความร่วมสมัยแต่คงไว้ซึ่งเสน่ห์ของวัฒนธรรมจีนเสียงพึมพำจากผู้เข้าชมเริ่มดังขึ้นเมื่อเห็นชุด นางแบบเดินไปยังจุดกึ่งกลา

เวลาบ่ายโมงครึ่ง หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ซุยหลันซีกับหวงเสี่ยวเหมยก็กลับเข้ามาในห้องประชุมใหญ่ ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะเดิม ซึ่งอยู่ค่อนไปทางด้านหลังของห้อง ขณะนี้โรงงานที่ห้ากำลังนำเสนอผลงานอยู่บนเวที“เสี่ยวน่ากับเสี่ยวจู ไปรับชุดที่ห้องเก็บชุดแล้วใช่ไหมคะ พี่เสี่ยวเหมย” ซุยหลันซีกระซิบถามเบาๆ พลางจดบันทึกการนำเสนอของคู่แข่ง เสี่ยวน่าเป็นนางแบบของโรงงานเฟิงหยุน ในขณะที่เสี่ยวจูเป็นผู้ช่วยพ่วงด้วยช่างแต่งหน้า“อืม พวกเขาบอกว่าจะรีบไปรับชุดแล้วก็จะมาหาเราที่นี่” หวงเสี่ยวเหมยตอบพลางพยักหน้าเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ขณะที่ทั้งสองกำลังตั้งใจฟังการนำเสนอ จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งดังเข้ามาใกล้ ซุยหลันซีเหลือบมองไปทางเสียงนั้นก็เห็นเสี่ยวจูวิ่งกระหืดกระหอบมา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นตระหนก“เถ้าแก่เนี้ยคะ!” เสี่ยวจูกระหืดกระหอบเข้ามา เสียงของเธอสั่นอย่างเห็นได้ชัด“มีอะไรหรือ” หวงเสี่ยวเหมยขมวดคิ้ว เสียงเธอเบาลงเช่นกัน“ชุด... ชุดของเรามีปัญหาค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาวสูดหายใจเข้าลึก “ชุดถูกกรรไกรตัดเป็นริ้วๆ ไปหมดแล้วค่ะ ทั้งตัว... ฉันไม่กล้าร

เมื่อสิ้นสุดการนำเสนอของโรงงานที่หก ก็ได้รับเสียงปรบมืออย่างกึกก้องเวลานี้จึงเป็นช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้นของทางโรงงานเฟิงหยุน ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวน่าที่จะต้องเดินแบบทั้งที่ชุดนั้นมีตำหนิ หวงเสี่ยวเหมยที่ลุ้นถึงผลลัพธ์ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด ซึ่งมันต่างจากที่วาดภาพไว้มาตลอดระยะเวลาสองเดือนที่ผ่านมาตอนนี้ซุยหลันซีต้องกลายเป็นคนมานำเสนอผลงานแทนหวงเสี่ยวเหมยเมื่อซุยหลันซีเดินออกไปเพื่อไปเตรียมตัวรอที่จุดรอขึ้นเวที เหรินหย่าเฟยที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดส่งยิ้มเยาะมาให้ ซุยหลันซีสะดุดการก้าวเดินเล็กน้อย แต่เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วทำเป็นไม่ใส่ใจ ก้าวออกไปยังจุดเตรียมตัวอย่างเชื่อมั่น“ต่อไปขอเชิญตัวแทนจากโรงงานเฟิงหยุนค่ะ”เมื่อเสียงดนตรีดังคลอขึ้นพร้อมกับเสี่ยวน่าเดินออกมาจากหลังฉาก ซุยหลันซีที่ขึ้นไปยืนในตำแหน่งผู้นำเสนออยู่แล้ว เริ่มการนำเสนอด้วยน้ำเสียงมีเสน่ห์ เธอพูดอย่างมีจังหวะสอดรับกับการเดินของเสี่ยวน่า“สวัสดีท่านคณะกรรมการและผู้ร่วมงานทุกท่าน ฉันซุยหลันซี จากโรงงานเฟิงหยุนบนจอภาพตรงหน้าท่าน คือชุด ‘กำเนิดหงส์ทอง’ ท