All Chapters of Back to 1985 ฉันกลายเป็นคุณหนูตกอับ: Chapter 21 - Chapter 30

“นั่งลงก่อนสิ หลันหลัน” หวงเสี่ยวเหมย เถ้าแก่เนี้ยของโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเฟิงหยุนเชิญให้นักออกแบบของเธอได้นั่งลง หวังจะได้พูดคุยกันเสียที หลังจากที่เจอกันครั้งสุดท้ายก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้วทว่ายังไม่ทันได้พูดคุยธุระสำคัญอะไรก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองประตูห้องทำงานที่เปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาท“พี่เสี่ยวเหมย ทำแบบนี้ไม่ถูกนะคะ” เสียงเล็กแหลมดังขึ้น ทำให้ซุยหลันซีถึงกับขมวดคิ้วเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนอายุไม่น่าจะเกินสี่สิบปี แต่งกายสมวัยและถือว่าทันสมัยที่สุดสำหรับคนยุคนี้ เดินเข้ามายังโต๊ะทำงานของหวงเสี่ยวเหมยด้วยท่าทางโกรธจัด“อิงอิง หัดมีมารยาทบ้างสิ ฉันกำลังคุยงานอยู่”หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยตำหนิอดีตนักออกแบบของตนเองน้ำเสียงเข้ม“พี่เสี่ยวเหมย ฉันทนมีมารยาทไม่ไหวหรอกคะ ฉันต้องการคำอธิบายถึงเรื่องนี้” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าอิงอิงพูดพลางวางกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะทำงานของหวงเสี่ยวเหมย ซึ่งเธอก็ไม่แม้แต่จะหยิบขึ้นมาดู แค่เพียงปรายหางตามองเพียงเท่านั้น“เป็นฉันหรือเปล่า ที่ต้องเป็นฝ่ายขอคำอธิบาย”หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม“ได้ยังไงคะ พี่เสี่

“เธอเดาได้ถูกต้อง ใช่แล้ว พี่อยากให้เธอเป็นตัวแทนของเฟิงหยุน รู้ไหม ที่ผ่านมาเฟิงหยุนไม่เคยได้รับรางวัลมาก่อน แต่พวกเราไม่เคยยอมแพ้ อย่างน้อยก็ได้สู้อย่างเต็มที่ ปีนี้ถ้าเกิดว่าพวกเราได้เข้าชิงรางวัลชนะเลิศ แม้จะไม่ชนะ เฟิงหยุนก็จะสามารถผงาดได้มากกว่านี้ แต่พี่ก็เชื่อว่าเธอทำได้”หวงเสี่ยวเหมยเอื้อมมือเรียวของซุยหลันซีขึ้นมากุมไว้ พลางตบลงไปเบาๆ ดวงตาที่เปล่งประกายทำให้ซุยหลันซีถึงกับพูดไม่ออก เพราะเธอก็ไม่ได้เก่งอะไรมากมาย อาศัยว่ามาจากอนาคต จึงพอมีข้อมูลการเปลี่ยนแปลงว่าจะเป็นไปในทิศทางใด“พี่เสี่ยวเหมย มั่นใจในตัวฉันเหรอคะ?”“แน่นอนสิ! อย่าดูถูกตัวเอง ถ้าเธอไม่เก่ง เธอคงทำให้ผ้าสีเพี้ยนไร้ค่าพวกนั้นมีมูลค่าขึ้นมาไม่ได้หรอก จริงไหม? เชื่อพี่นะ เอาล่ะ...นี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับการประกวดทั้งหมด พี่ทำสำเนาเอกสารมาให้เธอชุดหนึ่ง ลองเอากลับไปอ่านดู อีกสามวันค่อยมาคุยกับพี่ เพราะเดือนแรกเราต้องส่งแบบเพื่อเข้าร่วมระดับเมืองก่อน” หวงเสี่ยวเหมยวางซองเอกสารสีน้ำตาลไปตรงหน้าซุยหลันซีเธอหยิบก็บใส่กระเป๋าถือของตนเอง“ถ้าชุดของเฟิงหยุนที่ส่งเข้าประกวดชนะเลิศ หร

หวงเสี่ยวเหมยยิ้มรับเขิน ๆ “ว่าแต่ชุดนี้มีชื่อไหม”“มันชื่อว่า กุหลาบแดงสองวัฒนธรรมค่ะ อย่างที่พี่ว่ามา ด้านบนเป็นวัฒนธรรมจีนของเรา ส่วนด้านล่างเป็นวัฒนธรรมตะวันตก เมื่อเราเอามาผสมผสานกันก็ได้ชุดสองวัฒนธรรมขึ้นมา ที่สำคัญมันสามารถสวมใส่ได้จริงในชีวิตประจำวัน มันจึงตรงกับวัตถุประสงค์ของการประกวดค่ะ”“ดีมาก เราได้แบบแล้ว ส่วนผ้าไว้เป็นหน้าที่พี่เอง พี่ชอบนะ ไม่มากไม่น้อย ความหมายได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับรางวัลก็ยังเอามาตัดขายส่งไปที่ปักกิ่งให้คนชั้นสูงได้สวมใส่ อีกอย่างช่วงนี้รัฐบาลก็เปิดประเทศมากขึ้น เสื้อผ้าเริ่มมีแบบของตะวันตกมากขึ้น ชุดนี้สวมได้ทั้งงานกลางวันกลางคืนด้วย หรูหราแต่เรียบง่าย”“ส่วนรายละเอียดผ้า เครื่องตกแต่ง ฉันเขียนไว้ในกระดาษอีกด้านแล้วนะคะ ส่วนพี่จะปรับอะไรยังไงก็ตามสบายเลยค่ะ ฉันไม่ค่อยถนัดในการตัดเย็บเท่าไหร่” ซุยหลันซียกมือขึ้นลูบผมอย่างประหม่า อย่างที่บอกว่าเธอไม่ได้เก่งกาจขนาดตัดเย็บเสื้อเป็น แค่อาศัยเป็นนักวาด เห็นแบบเสื้อมาเยอะ รวมทั้งลายผ้าด้วย บางครั้งในการวาดปกนิยาย วาดตัวละคร หรือวาดงานทั่วไปเธอต้องหาเรฟเฟอเร้นท์เยอะ จึงทำให้พอมีความ

ซุยหลันซีกลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำ แต่งตัว หยิบเอาชุดที่สวยที่สุดออกมาใส่ หวังว่าเมื่อสามีกลับมาบ้านจะได้พากันออกไปกินอาหารเย็นที่ร้านอาหารขึ้นชื่อในเมืองกว่างโจวเสียหน่อย หญิงสาวนั่งรอสามีอยู่ในห้องรับแขก เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านก็รีบเดินไปต้อนรับ พอประตูเปิดออกเธอประหลาดใจเล็กน้อยสามีพาใครกลับมาบ้าน?หลิวเจิ้งเย่ยืนอยู่ที่ประตู เขาไม่เคยพบซุยหลันซีมาก่อนถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง ภาพของหญิงสาวตรงหน้าสวยละมุน ผิวขาวเนียน เอวเล็กคอดซุยหลันซีนั้นแม้ในยามที่ไม่แต่งหน้า ปกติก็ดูสวยมากอยู่แล้ว วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อนๆ สวมชุดคอจีนสีขาวปักลายดอกกุหลาบด้วยสีน้ำเงินยิ่งส่งเสริมให้เธองดงามขึ้นไปอีก“เจิ้งเย่ นายหุบปากบ้างก็ได้ แมลงวันจะเข้าไปเต็มปากแล้ว” เติ้งเว่ยหมิงใช้ศอกกระทุ้งเพื่อนสนิทพลางเอ่ยเตือนเสียงดัง หลิวเจิ้งเย่ ได้สติรีบหุบปาก แล้วยิ้มแก้เขินที่ตนเองแสดงกิริยาไร้มารยาทออกไป“หลันหลัน นี่หลิวเจิ้งเย่ เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม เจิ้งเย่ นี่ซุยหลันซี ภรรยาฉันเอง” เติ้งเว่ยหมิงหลังจากที่แนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันแล้ว ก็ขยับไปโอบไหล่ของภรรยาแสดงความเป็นเจ้า

“ไม่ใช่เรื่องของแพ้หรือชนะจ้ะ” ซุยหลันซีลูบหัวเด็กชายเบาๆ “บางครั้งการถอยออกมาก็เป็นความกล้าหาญอย่างหนึ่ง หนูควรมาบอกผู้ใหญ่ หรือไปเล่นอย่างอื่นก่อน ไม่จำเป็นต้องใช้กำลัง เพราะอาจทำให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมาในภายหลัง” เด็กชายเม้มปากแน่น แววตามีความไม่ยินยอม“ขอบใจนะเล่อเล่อที่ปกป้องถิงถิงของน้า” เหวินถิงยิ้มอ่อนโยน“เล่อเล่อ ขอบคุณนะ ที่ปกป้องถิงถิง” เด็กหญิงมองเด็กชายแล้วเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ ทั้งที่มือของตัวเองยังถูกเด็กชายจับเอาไว้แน่นเล่อเล่อพยักหน้า ใบหน้าเล็กๆ คลายความดื้อรั้น เริ่มเข้าใจคำสอนของพี่หลันหลัน“เอาล่ะ วันนี้เราแวะตลาดกันก่อนกลับบ้านดีไหม?” ซุยหลันซีบอกเด็กน้อย พยายามเปลี่ยนบรรยากาศ“พี่จะซื้อขนมให้เล่อเล่อเสียหน่อย ที่วันนี้เป็นสุภาพบุรุษเรียกร้องความยุติธรรม”ใบหน้าของเด็กชายสว่างขึ้นทันที เขายิ้มกว้างแล้วโบกมือลาเหวินถิงกับซือเฟยถิง ซุยหลันซีหันไปเอ่ยลาสองแม่ลูก ก่อนจะจับมือเด็กชายเดินจากไปหลังจากวุ่นวายที่สนามเด็กเล่น ซุยหลันซีก็พาเล่อเล่อแวะตลาดก่อนกลับบ้าน ซื้อของสดกลับมาทำอาหารไว้กินมื้อเย็นเหตุการณ์ด