All Chapters of Back to 1985 ฉันกลายเป็นคุณหนูตกอับ: Chapter 41 - Chapter 50

“แล้วหลักฐานล่ะ?” ท่านรัฐมนตรีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “มีเพียงคำให้การของพยานคนเดียวไม่อาจยืนยันได้ว่าโรงงานหย่งเจิ้นเป็นผู้ว่าจ้างหญิงคนนี้ ในทางกลับกัน คุณอาจจะเป็นคนจ้างหญิงคนนี้มาใส่ร้ายโรงงานหย่งเจิ้นก็อาจเป็นไปได้”เติ้งเว่ยหมิงค้อมศีรษะให้กับท่านรัฐมนตรีอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุขุม “ท่านรัฐมนตรีพูดถูกครับ หญิงคนนี้เป็นเพียงแม่บ้านทำความสะอาด คำพูดของหล่อนอาจจะไม่น่าเชื่อถือ อาจจะจริงอย่างที่ท่านว่า อาจจะเป็นผมที่จ้างหญิงคนนี้มาใส่ร้ายโรงงานหย่งเจิ้น”เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มบางๆ “แต่ว่า... ถ้าพยานเป็นท่านผู้นี้ ท่านรัฐมนตรียังคิดว่าคำพูดของท่านไม่น่าเชื่อถืออยู่อีกไหมครับ?”เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังก้องในห้องที่เงียบกริบทุกสายตาหันไปมองประตูทางเข้า ที่ซึ่งชายสูงวัยในเครื่องแบบทหารยศนายพลกำลังก้าวเข้ามา ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองไปที่เหรินหย่าเฟยนิ่ง จนเธอถึงกับถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ“ท่าน...ท่านนายพลกุ้ย!” ท่านรัฐมนตรีอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจแรง การปร

“หลันหลัน ลุงรู้จักพ่อของหนูมาตั้งแต่ครั้งที่พวกเรายังเป็นทหารรุ่นหนุ่มๆ” ท่านนายพลหยุดไปครู่หนึ่ง ดวงตาฉายแววระลึกถึงความหลัง“ตอนนั้นพวกเราถูกส่งไปปฏิบัติภารกิจที่ชายแดนด้านตะวันตก มีครั้งหนึ่งที่หน่วยของลุงถูกโจมตีอย่างหนัก ลุงได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกตัดขาดจากกองกำลังหลัก พ่อของหนูเสี่ยงชีวิตฝ่าแนวข้าศึกเข้ามาช่วย แบกลุงเดินทางข้ามเขาสามวันสามคืนจนกลับมาถึงฐานที่มั่นได้”ซุยหลันซีนั่งฟังอย่างตั้งใจ เมื่อได้ยินเรื่องราวของบิดา เติ้งเว่ยหมิงที่นั่งข้างๆ ค่อยๆ เลื่อนมือมาจับมือภรรยาไว้อย่างให้กำลังใจ“ตอนนี้ลุงไม่ได้นิ่งนอนใจเลยนะ” ท่านนายพลกุ้ยเอ่ยต่อน้ำเสียงจริงจัง “ที่เงียบไปหลายเดือนเพราะไม่อยากให้เรื่องกระเทือนไปถึงพวกที่คอยจับตาดูอยู่ แต่ลุงได้ติดต่อกับหลิวป๋อไปรับหลักฐานสำคัญจากคนของเราที่ชายแดน หลักฐานชิ้นนี้จะพิสูจน์ได้ว่าข้อกล่าวหาทั้งหมดเป็นเรื่องที่ถูกสร้างขึ้นมา”“จริงหรือคะ...?” ซุยหลันซีเอ่ยถามเสียงมีความหวัง“คุณพ่อจะได้กลับมาจริงๆ หรือคะ?”ท่านนายพลพยักหน้า “ใช่ ลุงสัญญาว่าไม่เกินสี่เดือน พ่อของหนูจะต้องได้รับอิสรภาพ ทุกข้อก

แดดอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิสาดส่องผ่านหน้าต่างร้านเข้ามา ทำให้ชุดที่ถูกจัดแสดงในตู้กระจกดูโดดเด่นสะดุดตาซุยหลันซียืนมองผลงานของตนเองด้วยรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ เดือนที่ผ่านมานับเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายแต่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต หลังจากกลับมาจากการแข่งขันที่ปักกิ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว“หลันหลัน วันนี้ลูกค้าสั่งตัดชุดเพิ่มอีกสามคนแล้วนะ”หลี่ชิงหรงเอ่ยขึ้นพลางเดินออกมาจากห้องลองชุด เธอถือสมุดจดรายการสั่งตัดในมือ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจ“จริงเหรอคะพี่ชิงหรง พี่ยังจัดตารางการส่งมอบชุดได้อยู่ใช่ไหมคะ?” ซุยหลันซีหันไปหาหุ้นส่วนของเธอด้วยความตื่นเต้น“ทันสิ พี่เผื่อเวลาเกิดเหตุฉุกเฉินไปอีกเจ้าละสิบวัน”“แล้วลูกค้าไม่ว่าอะไรเหรอคะ” ซุยหลันซีเอ่ยถามพลางเลิกคิ้วด้วยความสงสัย“จะไปว่าอะไรล่ะ เพราะพี่บอกไปว่ากำหนดไว้เผื่อเหตุไม่คาดฝัน แต่ถ้าเสร็จก่อนก็จะรีบแจ้งให้ทราบ แต่ถ้ารอไม่ได้ ก็สามารถใช้บริการร้านอื่นได้”“แหม เก่งใหญ่แล้วนะพี่ชิงหรง มีไม่ง้อลูกค

ซุยหลันซีเดินจูงมือเด็กทั้งสองกลับบ้าน หัวใจอิ่มเอมด้วยความสุขเล็กๆ จากการได้ดูแลพวกเขา มือน้อยๆ ที่กำลังเกาะกุมอยู่ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นในอก“พี่หลันหลันครับ วันนี้สนุกมากเลย” เล่อเล่อเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาเป็นประกาย “ขอบคุณที่พาพวกเราไปเล่นนะครับ”“หนูก็สนุกค่ะ” ซือเฟยถิงเสริมเบาๆ เด็กหญิงที่ปกติเงียบขรึมยิ้มออกมา “หนูชอบเวลาที่พี่หลันหลันเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง”ซุยหลันซีรู้สึกอบอุ่นใจ การได้ดูแลเด็กๆ ทำให้เธอลืมความเหนื่อยล้าจากการทำงานไปหมดสิ้น บางครั้งเธอก็แอบคิดว่าถ้าวันหนึ่งมีลูกกับเติ้งเว่ยหมิง เด็กๆ คงน่ารักเหมือนพวกเขาสองคนเมื่อมาถึงหน้าบ้านของเหวินถิง พวกเขาก็พบว่าเจ้าของบ้านเพิ่งกลับมาถึง เหวินถิงในชุดทำงานสีน้ำเงินเข้มกำลังยืนจัดการกับถุงข้าวของในมือ ใบหน้าของเธอดูอิดโรยเล็กน้อยจากการทำงานทั้งวัน เส้นผมบางส่วนหลุดลุ่ยออกจากมวยผมที่เคยเรียบร้อย“หลันหลัน ขอโทษนะที่รบกวนวันนี้” เหวินถิงรีบวางของในมือลงแล้วเดินเข้ามาหา สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด มือข้างหนึ่งเสยผมที่

เสียงหัวเราะสดใส ของเด็กน้อยสองคนดังแว่วมาจากมุมห้อง ตัดกับความเงียบอึดอัดที่โต๊ะอาหารซึ่งเพิ่งเก็บกวาดเสร็จ แสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟกระจายทั่วห้อง ทิ้งเงาอ่อนๆ บนใบหน้าของซุยหลันซีที่นั่งก้มหน้า นิ้วเรียวบางคลึงขอบแก้วน้ำชาที่ยังมีไอร้อนลอยกรุ่น ความอุ่นจากแก้วชาส่งผ่านฝ่ามือ แต่กลับไม่อาจละลายความหนาวเหน็บในหัวใจหลี่ชิงหรงมองเพื่อนบ้านสาวและหุ้นส่วนธุรกิจด้วยแววตาเป็นห่วง เธอรู้ดีว่าซุยหลันซีกำลังพยายามซ่อนความเจ็บปวดในใจไว้“เรื่องมันเป็นมายังไง?” น้ำเสียงนุ่มนวลของเธอทำลายความเงียบซุยหลันซีถอนหายใจเบาๆ“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนเย็นฉันเจอเหยาเหยากับแม่ของเธอที่สนามเด็กเล่นพร้อมกับเล่อเล่อ พวกเขาบอกว่ามาตามหาพ่อของเหยาเหยา”เธอหยุดชั่วครู่ “ฉันก็ไม่นึกว่าพ่อของเหยาเหยาจะเป็นพี่เว่ยหมิง”“เท่าที่พี่รู้จักอาหมิงมาเกือบสี่ปี เขาไม่ได้มีนิสัยแบบนี้นะ” หลี่ชิงหรงส่ายหน้าเบาๆ“ใช่ ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมีนิสัยแบบนี้เหมือนกัน”น้ำเสียงของซุยหลันซีสั่นเครือไม่มั่นใจในคำพูดที่เพิ่งเอ่ยออกไปหลี่ชิงหรงยื่นมือมาวางทับมือของซุยหลั