All Chapters of Back to 1985 ฉันกลายเป็นคุณหนูตกอับ: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากที่สองแม่ลูกจากไปแล้ว ทั้งคู่ก็เดินเข้าบ้านนั่งในห้องรับแขก ซุยหลันซีจึงถามเติ้งเว่ยหมิงด้วยความเป็นห่วง“พี่เว่ยหมิงได้กินข้าวเย็นหรือยัง” ซุยหลันซีเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนท่ามกลางแสงไฟสลัวที่สาดส่องทั่วห้องโถง ทอดเงาของสองร่างที่นั่งอยู่ให้ทาบยาวบนผนัง เธอมองสามีด้วยความเป็นห่วง รู้ดีว่าเขากำลังทรมานใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เธอก็รู้ดีว่าร่างกายเขาต้องการการดูแลเช่นกันเติ้งเว่ยหมิงส่ายหน้าเบาๆ “พี่ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว หลันหลัน”“แต่พี่ต้องกินค่ะ ถึงจะไม่หิว แต่ร่างกายต้องการอาหาร” ซุยหลันซีย้ำ “ฉันรู้ว่าพี่กำลังกังวล แต่เรื่องอื่นๆ เราค่อยคุยกันทีหลังก็ได้”“หลันหลัน...” เติ้งเว่ยหมิงเงยหน้ามองภรรยา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสับสน ไม่แน่ใจ“ฉันรอได้ค่ะ แต่ตอนนี้พี่ต้องกินข้าวก่อน” ซุยหลันซียืนกราน“พี่รอฉันแป๊ปหนึ่งนะคะ ฉันจะไปอุ่นอาหารมาให้”เธอลุกขึ้นกำลังจะไปยกจานกับข้าวเข้าครัวไปอุ่น ก็ถูกมือของสามีคว้าเอาไว้เสียก่อน“คุณไม่ต้องลำบากหร

เด็กหญิงเพียงคนเดียวออกจากห้องไปแล้ว ชายหนุ่มผู้เป็นแขกจึงเป็นคนเริ่มเล่าเรื่องราวให้กับทุกคนได้รับฟัง“ผมไม่เคยหยุดตามหาจิงฮวาเลย แม้แต่วินาทีเดียว” โกวหมินอานกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเจ็บปวด สายตาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในใจของเขามากว่าสี่ปี“ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อห้าปีก่อน ผมกับจิงฮวาพบกันที่มหาวิทยาลัย เราตกหลุมรักกัน แม้ผมจะเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาคนหนึ่ง”เติ้งเว่ยหมิงและซุยหลันซีนั่งฟังอย่างตั้งใจ ถังฮุ่ยนั่งนิ่ง สีหน้าเคร่งขรึม ขณะที่โกวหมินอานเล่าต่อ“ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอเป็นลูกสาวเศรษฐี”เขาหลุบตาลง มือกำแน่น “จนกระทั่งวันที่เกิดเรื่อง วันที่เธอเข้าใจผิดคิดว่าผมนอกใจ”“แล้วความจริงเป็นยังไงกันแน่คะ?”ซุยหลันซีถามเบาๆ“ผู้หญิงที่จิงฮวาเห็นผมไปมาหาสู่ด้วยคือน้องสาวแท้ๆ ของผม เธอป่วยหนัก ต้องการเงินรักษาตัว”น้ำเสียงของโกวหมินอานสั่นเครือ “แต่ก่อนที่ผมจะได้อธิบาย จิงฮวาก็หายตัวไป ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอตั้งครรภ์”ห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเบาๆ“ผมตามหาเธอทุกที่ ผมทุ่ม

รถบรรทุกขนาดกลางจอดนิ่งหน้าบ้านสองชั้นหลังงาม กำแพงสีขาวสะอาดตา หลังคากระเบื้องสีเทาเข้ม ประตูไม้แกะสลักอย่างประณีต กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาตามสายลมยามเช้า ผสมกับไอเย็นจากลำธารด้านหลังบ้าน“สามหมื่นห้าพันหยวน...” ซุยหลันซีพึมพำขณะยืนอยู่กลางห้องโถง สายตากวาดมองไปรอบๆ อย่างพินิจพิเคราะห์ ตัวเลขที่ดูสูงลิ่วแต่คุ้มค่า เพราะนอกจากพื้นที่กว้างขวางแล้ว บ้านหลังนี้มาพร้อมกับสิ่งอำนวยความสะดวกที่ทันสมัยที่สุดในยุคสมัยนี้แสงธรรมชาติสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาในห้องโถง ปรากฏลวดลายของแสงและเงาบนพื้นไม้ขัดมัน ห้องครัวกว้างขวางมีชั้นวางของและพื้นที่ทำครัวที่จัดวางอย่างลงตัว แม้ยังไม่มีตู้เย็นหรือเครื่องใช้ไฟฟ้าทันสมัยแต่ระบบไฟฟ้าที่เพิ่งติดตั้งใหม่และปลั๊กไฟที่เตรียมไว้ก็พร้อมรองรับอนาคต น้ำประปาไหลแรง ที่สำคัญอยู่ในย่านที่ไม่มีความพลุกพล่าน ใกล้โรงเรียน ซึ่งต่อไปลูกๆ ของเธอจะได้ไปโรงเรียนได้อย่างสะดวก แถมยังไม่ไกลจากตลาดมากนัก ห่างจากโรงงานเฟิงหยุนแค่เพียงเดินทางด้วยรถโดยสารประมาณยี่สิบนาทีเท่านั้นที่สะดวกที่สุดคือบ้านหลังนี้อยู่ใกล้กับร้านตัดเสื้อหรงหลันของเธอนั่นเอง

ซุยหลันซีรีบบอกหลานชายพร้อมกับช่วยดันร่างเล็กของเด็กชายขึ้นไปที่กลางเวทีเมื่อเด็กชายมาถึง พิธีกรก็ให้เขาไปยื่นอยู่ข้างผู้เป็นแม่ เล่อเล่อยืนอยู่ท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ก็เกิดความประหม่า แต่เพราะมีมือที่อบอุ่นของแม่กอบกุมมือเขาไว้ เด็กชายจึงค่อยลดความประหม่าลงได้ในที่สุด พิธีกรส่งไมโครโฟนให้กับหลิวเจิ้งเย่“เล่อเล่อ วันนี้อาได้ทำพิธีแต่งงานอย่างถูกต้องกับแม่ของเล่อเล่อแล้ว แต่ว่าอายังไม่ได้ขออนุญาตจากเล่อเล่อเลย” หลิวเจิ้งเย่หยุดพูดสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกล่าวออกไป“เล่อเล่อ ต่อไปนี้อนุญาตให้อาเป็นพ่ออีกคนของเล่อเล่อได้ไหม อาสัญญาว่าจะทำหน้าที่พ่อของเล่อเล่อให้ดีที่สุด จะไม่ลำเอียง จะไม่ทำโทษอย่างไม่มีเหตุผล และที่สำคัญเล่อเล่อจะเป็นคนสำคัญของอาอีกคน ได้ไหม?”เล่อเล่อเงยหน้ามองไปที่หลี่ชิงหรงเมื่อเห็นแม่ของตนพยักหน้าให้ก็เอ่ยตอบเสียงเบา“พ่อครับ” เล่อเล่อโผเข้ากอดหลิ้วเจิ้งเย่พร้อมกับร้องไห้ออกมา หลิวเจิ้งเย่ก็น้ำตาคลอไปเหมือนกัน “เล่อเล่อมาเป็นลูกชายคนโตของพ่อนะ” เล่อเล่อครางรับอืออาผู้คนส่งเส

“พ่อค่ะ รถยนต์คันใหญ่มาจากไหนเหรอคะ”ซุยหลันซีเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยท่านนายพลหวนคิดไปถึงในวันที่ถูกปล่อยจากคุกในวันที่ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา ก่อนที่เขาจะออกจากคุก ท่านนายพลกุ้ยได้เข้าไปพบเข้าถึงด้านในจุดที่เตรียมตัวปล่อยนักโทษนายพลทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย“ท่านนายพลกุ้ย ผมขอขอบคุณที่เห็นแก่มิตรภาพเก่าแก่” ท่านนายพลซุยกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ หลังจากลงนามในเอกสารมอบทรัพย์สินให้พรรคและยังมีการสัญญาว่านายพลซุยหานจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับทางทหารและทางการเมืองอีก และจะไม่เข้ามาที่ปักกิ่งอีกตลอดชีวิตเช่นกัน“อาหาน เราเป็นเพื่อนกันมานาน” ท่านนายพลกุ้ยตบบ่าเบาๆ “ผมรู้ว่าคุณรักลูกสาวมาก นี่เป็นเงินก้อนหนึ่ง เพียงพอสำหรับซื้อบ้านที่กว่างโจว และสำหรับเป็นค่าใช้จ่ายไปจนตลอดชีวิต” เขาส่งกระเป๋าหนังสีน้ำตาลให้“และนี่...” ท่านนายพลกุ้ยยื่นกุญแจรถพร้อมเอกสารการเป็นเจ้าของให้ “รถคันใหม่ สำหรับครอบครัวของคุณ”ท่านนายพลซุยรับมาด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณมาก ผมจะไม่ลืมน้ำใจนี้”“แค่สัญญากับผมว่า จะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขกับครอ