Behind The Mafia's Mask의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

Mabining hampas ng hangin sa kaniyang may pisngi ang nagpagising kay Lucianna. Pagmulat ng kaniyang mga mata, nakangiting mukha ni Victor ang nasilayan niya. Sapo ng isang kamay nito ang ulo habang nakatagilid paharap sa kaniya. Ang magulo nitong buhok at ang pilyong ngiti sa mga labi ang isa sa napakagandang tanawing kaniyang nakita sa umaga. Daig pa nito ang bukang-liwayway.“Magandang umaga,” bati nito bago siya hinalikan sa pisngi.Napangiti siya at bahagyang nag-inat. “Magandang umaga rin,” tugon niya sa medyo paos na tinig. “Anong oras na ba?” tanong niya sabay tingin sa labas. Hindi niya gustong pansinin ang panunukso nito dahil halos hindi na naman siya makahinga sa bilis ng tibok ng kaniyang puso. Mas lalo kasing gumagwapo ang lalaki kapag nakangiti ito.“Hindi ko alam . . .” mahinang sabi nito at padampi-damping hinalikan ang nakahantad niyang balikat.Agad siyang pinanayuan ng mga balahibo sa batok. “A-ano’ng ginagawa mo?” Mabuway siyang pumiksi pero hindi ito nagpatinag.

Hindi inaasahan ni Lucianna na magiging masaya pa rin siya pagkatapos ng nangyari sa kaniyang mga magulang. At nag-iisang dahilan niyon ay si Victor. Ito ang muling nagbalik ng mga ngiti sa mga labi niya. Pagkatapos ng nangyari sa kanila, mas naging maalaga ang lalaki— ipinakita nito na mabuti talaga itong tao. Nararamdaman niya rin na bukod sa pag-aalalaga, may iba pang damdaming hatid ang mga ginagawa nito sa kaniya— at iyon ay ang pagmamahal. Kaya unti-unti’y, nagkaroon ito ng puwang sa kaniyang puso. Hanggang sa ang puwang na iyon ay lumaki nang lumaki at magbunga ng isang di-matatawarang pagmamahal sa binata. Dahil lahat ng ipinakikita at ipinadarama nito ay noon niya lang naranasan sa buong buhay niya. Walang araw na hindi niya hinihiling na sana ay manatili na lang silang ganoon panghabangbuhay. Na sana, ganoon na lang sila— masaya, walang iniisip na problema. Iyong para bang sila lang ang tao sa islang iyon. Dahil sa piling ni Victor, pakiramdam niya, lahat nang nasa paligid

“Hey! Wait for me!” May tatlong linggo pa ang matuling dumaan at marunong na marunong ng lumangoy si Lucianna. Natatalo pa nga niya minsan si Victor kapag nagkakarera sila.“Pagong!” Tumawa siya nang malakas bago mas lumayo pa rito.Nagsalubong ang mga kilay nito. “Sinong pagong, ha?” Mas binilisan ni Victor ang paghabol sa kaniya.Kinabahan si Lucianna dahil sa itsura ng lalaki. Agad siyang naghanap ng malalanguyan, pero palalim na siya nang palalim kaya nagdesisyon siyang bumalik sa dalampasigan. Subalit, hindi pa niya naaabot iyon ay nahagip na ni Victor ang kamay niya.“Ay!” Malakas siyang nagtitili dahil bigla siya nitong binuhat. Ngunit nilamon lang din iyon ng tubig nang sabay nitong ilubog ang mga katawan nila. Pagkatapos, mabilis pa sa alas-kuwatrong sinakop nito ang mga labi niya.Nanlaki ang mga mata niya. Iyon ang unang beses na ginawa iyon ni Victor. Pero bakit kinikilig siya? Bakit na-e-excite siya? Iyong tipong mas nabuhay ang dugo niya dahil nasa ilalim sila ng tubig.

“Leonard . . .” aniya nang buksan muli ang communicator na dala niya. Kailangan niya itong maihanda sa mga plinaplano niya. “Leonard, Phoenix, are you there?”“Boss, we’re here. How are you? Kailan ba kayo babalik?”“Soon . . . But I have to make sure that she’s safe there.”“She? Who? Nakita niyo na ba ang hinahanap ninyo?” sunod-sunod na tanong ni Leonard.Natigilan si Lucifer sa narinig, pagkuwa’y dahan-dahang nilingon ang loob ng barong-barong. Lucianna was in deep sleep. Alas-dos pa lang iyon ng madaling araw kaya kahit umalis siya sa oras na iyon, hindi nito malalaman.Subalit, hindi naman iyon ang balak niya. But then, here’s Leonard who’s reminding him about his greatest mission. Kung bakit nga ba mas pinili niyang pamahalaan ang samahan nila. Kung bakit hanggang sa mga oras na bago siya mawala sa kabihasnan, ang lihim ng kaniyang nakaraan ang laman ng isip niya. At iyon ay ang hanapin ang babaeng unang nagpatibok ng puso niya.Ngunit, paano si Lucianna? Alam niya sa sariling

Dumeretso si Lucifer sa elevator at pinindot ang pinakahuling palapag niyon, sa kaniyang penthouse. Huminga siya nang malalim nang muling bumukas ang elevator. Marahan siyang naglakad papasok sa kaniyang penthouse na may tatlong kwarto. Isa roon ang master’s bedroom, isang secret room para sa organisasyon kung tinatamad siyang bumaba, at isang guest room. Kumpleto iyon sa gamit, mula sa salas hanggang sa kusina. May sarili din iyong gym at outside pool sa may balcony; na tanaw ang malawak na syudad.Una niyang tinungo ang refrigerator. Kumuha siya ng maiinom roon, isang beer-in-can. Madali niya iyong binuksan bago inilang lagok lang. Subalit, hindi niyon napawi ang tila uhaw na nararamdaman niya kaya kumuha siya ng isa pa . . . at isa pa. Hanggang sa maramdaman niyang bahagya ng bumibigat ang ulo niya.Nagtungo siya sa kaniyang kwarto, marahan lang ang ginawa niyang pagbukas sa pinto niyon. Agad na tumutok ang kaniyang mga mata sa king-sized bed na naroon. Marahan ang ginawa niyang