All Chapters of Behind The Mafia's Mask: Chapter 31 - Chapter 40

“Boss, confirmed. Siya nga ang hinahanap natin,” ani Phoenix habang kaharap niya ito at si Leonard sa kaniyang opisina. Napaunat siya sa kaniyang pagkakaupo. “Talaga?” “Yes, boss. May tao na rin kaming pinagbantay sa kaniya para kung saka-sakali man at magkaroon ng aberya.” Tumango siya. “Mag-s-setup na ba tayo ng date, boss?” tanong ni Leonard. “Yes. I want to meet her as soon as possible.” Halo-halo ang nararamdaman niya sa mga sandaling iyon. Excited siyang makitang muli ang babaeng matagal na niyang hinahanap-hanap. Pero sa kasulok-sulukan ng kaniyang puso, naroon ang takot. Hindi niya kasi alam kung ano ba ang magiging reaksyon nito o niya oras na magkita na talaga sila, pati na ang magiging reaksyon ng puso niya. Sa tagal na panahong inalagaan niya ang alaala nito— itinangi, na inakala pa

Dahil may lakad si Lucifer sa araw na iyon, sinabi nitong hindi siya masusundo kaya mag-isa lang siyang uuwi sa penthouse. Nasabihan na rin naman nito ang nakabantay sa elavator kung saan sila bumaba kung sino siya, kaya wala na roong problema. Dalawang tao lang iyon na palitan ng duty. Tingin pa niya, parang sekreto talaga ang lugar na iyon, dahil kalimitan sa mga ganoong basement na nakikita niya ay parking lot na maraming sasakyan. Pero sa nilalabasan nila, mga sasakyan lang nito ang nakikita niya roon na lagpas ng sampu. Kaya sa isip niya, private parking siguro iyon ng lalaki. Naturuan na rin siya ni Lucifer kung paano mag-commute, kaya lang, sakay ng taxi. Iyon ang kabilin-bilinan nitong dapat lang niyang sakyan kapag siya ay aalis nang mag-isa at uuwi ring mag-isa. Kaya hindi pa niya nararanasang sumakay ng jeep, tricycle o bus. At dahil hindi naman niya kasama ang lalaki, napagdesisyunan niyang gawin iyon. Alam naman na niya kung saan siya sasakay, kung

Hindi na namalayan ni Lucifer ang paglipas ng oras. Pagdating niya sa ospital ay agad siyang dumeretso sa VIP room kung saan naroon si Lucianna. At nang makita niya ang itsura nito, parang gusto na lang niyang balikan ang lalaking iniwan sa Black Room. Hindi sapat ang ginawa niya pambubugbog dito kumpara sa nakitang tinamo ni Lucianna. Putok ang labi nito, namamaga ang kaliwang pisngi, may mga pasa sa katawan, pati sa leeg nito ay kita niya rin ang bakas na iniwan doon ng hayop na r**ist na iyon! Kulang na lang ay magwala siya kanina, kung hindi lang siya naawat ni Romero. Nasapak pa niya ang tauhan dahil sa kapabayaan nito. Dito niya naibunton ang hindi pa rin mawala-walang galit sa kaniyang dibdib. Hinawakan ni Lucifer ang kamay ni Lucianna. Ayon kay Dr. Gonzales, sampung oras ang epekto ng ibinigay nitong pampatulog sa babae, sakto lang para sa pagdating niya. Subalit halos isang buong araw na ang lumipas ay tulog pa rin si Lucianna. At l

Hindi alam ni Lucifer kung tama ba ang ginagawa niya. But after that night, walang naging pagbabago, naging mas marahas pa si Lucianna. At kahit hindi man siya magreklamo, kitang-kita naman ang ebidensya sa kaniyang dibdib, leeg at mga braso. “Boss, are you alright?” tanong ni Leonard sa kaniya habang naroon sila sa kaniyang opisina. Hindi na pumasok pang muli sa trabaho nito si Lucianna, pero nakuha na rin nitong lumabas ng kwarto. Kahit papaano, naiiwanan na niya ang babae na hindi na siya labis pang nag-aalala. Wala naman kasing mangyayari dahil naroon lang ito sa penthouse. Walang basta-basta pupunta roon nang hindi niya nalalaman. Napatingin siya sa kaniyang kanang kamay, bahagyang tumango. “Yeah. Why do you ask?” Huminga ito nang malalim. “I don’t want to overstep, pero tama ba talaga ang ginagawa ninyong ito?” “What do you think?” Seryosong

“L-Lucifer . . .” nanginginig ang tinig na tawag nito sa kaniya. Ipinikit niya ang mga mata at huminga nang malalim. “Please . . . Lu, alisin mo ang tali ng mga kamay ko,” masuyong wika niya. Alam niyang na-trigger na naman niya ang takot sa dibdib nito dahil sa kaniyang pagsigaw. Matagal na katahimikan ang namayani sa paligid, bago niya naramdamang pumunta ito sa kaniyang likuran. Subalit, hindi naman ito gumalaw pagkatapos niyon. “I’m sorry . . .” she whispered. “I’m sorry . . .” ulit pa nito kasabay ng paghikbi. “It’s okay, honey. Just untie me, okay? I also need to talk to you.” Ginamit niya ang pinakamahinahon niyang tinig upang hindi na matakot pa ang babae. Narinig pa niya ang ilang beses nitong pagpapakawala ng malalalim na buntonghinga, bago nakuhang alisin sa pagkakatali ang mga kamay niya. Marahang-marahan lang ang ginawa nito, hindi pa agad pinakawalan ang kaniyang mga kamay. Animo’y pina