Semua Bab รัก(ใหม่)ใช่เธอ: Bab 1 - Bab 10

เพราะคำว่า "รัก"ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องอดทน กับนิสัยห่วยๆ ของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็น"แฟนคนเเรก"ทำเพื่อเขาทุกอย่าง ถูกด้อยค่า และถูกมองข้าม สารพัดเรื่องราวห่วยแตก!ที่เธอนั้นต้องพบเจอ ไม่เคยได้มีโอกาสเป็นผู้ถูกรัก จนได้มาเจอกับ "เขา " คนที่เข้ามาเปลี่ยนให้ผู้หญิงที่ถูกทิ้งขว้างราวกับสิ่งของไม่มีคุณค่า ให้กลับมาสดใสได้อีกครั้ง และรักครั้งนี้ ทำให้เธอได้สัมผัสกับคำว่า "แฟนที่ดี" จนวันหนึ่ง... แฟนเก่าคนนั้น กลับมาวุ่นวายกับชีวิตเธอและเขาอีกครั้ง และดูท่าจะไม่ยอมรามือง่าย เพราะเป้าหมายของเขา คือการทวงคืน"เธอ" ......ยิ้มสาวน้อยน่ารัก เจ้าของฉายาใบหน้าเปื้อนยิ้ม อายุ 21 ปีไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการถูกแฟนตัวเอง เอาไปเป็นของรางวัลให้คนที่ชนะพนันอีกแล้ว!!!"อย่าเอายิ้ม ไปให้เขาเลยนะ ฮือ ๆ ๆ""ก็ถ้าผัวเก่ามันดี จะมีผัวใหม่เพื่อ!!"ไบร์ทหล่อ รวย หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน อายุ 21 ปีผิวขาวออร่าสมชื่อ แต่ดันกลัวผิวตัวเองเลยไปสักทับ นิ่ง และป่าเถื่อนกับทุกคนยกเว้นเธอ..."อย่าอ๋องไอ้สัส! ตอนนี้เขาเป็นเมียกู อย่าสาระแน!!""อยากกินชานมหรอคะตัวเอง เดี๋ยวไปซื้อให้นะ~"กันต์​​​​​​หล่อ เจ้า

เอี๊ยด!!!!!!!เสียงล้อของรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสุดขีด เหยียบเบรคเมื่อเข้าถึงเส้นชัยจนเกิดรอยล้อลากเป็นทางยาว และตามมาด้วยรถคันอื่นที่วิ่งเข้าเส้นชัยตามหลังมาติด ๆ หนึ่งในนั้นก็คือรถของกันต์ ที่โมโหเป็นฟืนเป็นไปเพราะนี่เป็นครั้งเเรกที่เขาสัมผัสกับคำว่า ‘พ่ายแพ้’ปัง!! เสียงกระเเทกปิดประตูรถอย่างเเรง ตามอารมณ์ที่พุ่งสูง ก่อนจะก้าวอาด ๆ เดินเข้าหารถที่ขับเข้าเส้นชัยมาก่อน เพื่อดูหน้าคนที่บังอาจชนะเขา!แต่แล้ว…ตุบ!! ก่อนที่จะถึงตัวรถ ชายหนุ่มก็โดนลูกน้องของฝั่งนั้นถีบกระเด็น ทั้ง ๆ ที่ยังไม่พูดคุยอะไรเลยด้วยซ้ำ"เฮ้ย! ๆ ใจเย็น" เสียงร้องปรามจากนิก ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งเข้ามาพยุงเพื่อนที่ล้มก้นจ้ำพื้นดินให้ลุกขึ้น"แม่งเอ้ย!!!""ใจเย็น มึงแพ้เเล้วอย่าพาลดิวะ เดี๋ยวลูกน้องมันก็รุมกระทืบมึงหรอก""มันเป็นใคร?"กันต์ที่ตอนนี้กัดฟันถาม หายใจฟึดฟัด พร้อมกับยืนจ้องมองว่าคนที่เดินลงจากรถมานั้น เป็นใครกันแน่"อะ เอ่อ..."เพื่อนอีกคนเอ่ยอึกอัก แค่มองรถและกลุ่มลูกน้องที่คอยตามดูแลนั่นแล้วคงเดาได้ไม่ยาก ถ้าบอกมันไปตรง ๆ ว่าคนที่ชนะมันคือเจ้าของสนามเเข่งที่นาน ๆ ทีจะปรากฏตัวสักครั้ง ก็กลัวว่าเพื่อน

เป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว หญิงสาวผู้ถูกยกให้เป็นรางวัลในชัยชนะห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ เธอนั่งร้องไห้คุดคู้อยู่มุมห้องสี่เหลี่ยม ซึ่งมันก็คือห้องทำงานของหนุ่มลูกครึ่งตัวโตที่นั่งเฝ้าเธออยู่ตอนนี้ ยิ่งทำให้ยิ้มร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะเธอไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหนดี? เขาจะฆ่าเธอ จะข่มขืนเธอเหมือนในหนังหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่เเล้ว..."เอาอันนี้ไปประคบไว้นะ ตาเธอบวมมากเลย""อึก!"นี่เธอคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? ทำไมน้ำเสียงตอนนี้ถึงไม่ได้เยือกเย็นชวนขนลุกขนพองเหมือนอย่างตอนเเรกที่เจอ กลับอ่อนหวานและเต็มไปด้วยความห่วงใยแปลก ๆ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากนักหรอก เพราะเมื่อเธอเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ก็ต้องตกใจผวา! ทั้งรอยสัก ทั้งใบหน้าเหี้ยมเกรียมนั่น เธอแทบจะวิ่งหนี!"กลัวเหรอ?" คนที่ยื่นเเผ่นเจลประคบเย็นให้เธอ เอียงคอถาม"..." เธอไม่ตอบกลับ เอาแต่นั่งตัวสั่นกอดเข่าแน่นขึ้น"ยิ้มจำเราไม่ได้จริง ๆ เหรอ?""..."อะไร? เขาเป็นใคร? เธอไม่รู้จักสักนิด เท่าที่จำได้เธอไม่เคยมีเพื่อน หรือญาติที่หน้าตาน่ากลัวแบบนี้สักคน บ้านจริง ๆ ของเธออยู่ที่จังหวัดหนึ่ง เข้ามาเรียนในกรุงเทพก็ไม่รู้จักใครไ

เช้าวันถัดมา...หลังจากที่ตื่นนอนได้สักพัก หญิงสาวตัวเล็กเจ้าของใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมสีดำสนิทตามแบบฉบับไทยแท้ ตอนนี้เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเป็นที่เรียบร้อย เผยให้เห็นผิวนวลผ่องขาวสะอาดเมื่อวานตอนเย็นเธออาบเพียงผ่าน ๆ เท่านั้น เพราะเธอมีเรื่องให้คิดมากพอสมควรจนไม่อยากทำอะไร สภาพจึงดูดีน้อยกว่าตอนนี้หน่อย ส่วนวันนี้เธอเลือกที่จะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียนตอนเช้า"ยิ้มสิยิ้ม "หญิงสาวจ้องมองตัวเองผ่านกระจก ใบหน้าด้านซ้ายของเธอไม่บวมเป่งเท่าเมื่อวาน มีเพียงมุมปากที่เขียวช้ำ แต่เธอกลับไม่สนใจ นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ คนที่อายควรจะเป็นคนทำมากกว่าสิ ตอนนี้เธอตัดสินใจเเล้วว่าเธอจะพยายามกลับไปเป็นยิ้มที่สดใสและเข้มแข็งคนเดิมให้ได้แกร๊ก~~ เพียงแค่ประตูห้องเปิดออกก็พบกับแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มตัวโตคนเดิม เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนสีดำ ผมลองทรงสีน้ำตาลถูกมัดเป็นจุกเล็ก ๆ เผยให้เห็นใบหน้าตามแบบฉบับลูกรักของพระเจ้า คิ้วคมเรียงสวย จมูกโด่งขนาดมองด้านข้างเพียงฝั่งเดียวยังทำเธอตะลึงได้ขนาดนี้แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงมากกว่านั่นก็คือภาพตรงหน้า ซึ่งตอนนี้เขาคนนั้นกำลังกวาดห้องทำความสะอาดอยู่พอดี ผู้

"ฮึก~ ฮือ~ๆ ๆ ๆ"เสียงสะอื้นจากหญิงสาวที่พอกลับมาถึงคอนโดของชายหนุ่มคนเดิม เนื่องจากเขาไม่ยอมให้เธอไปไหน จนกว่าจะครบตามระยะเวลาที่คุยกันตั้งแต่กลับจากมหาลัยเธอก็เอาแต่นั่งกอดเข่าร้องไห้โฮ คนเราแม้ปากจะบอกว่าอยากเริ่มใหม่ อยากเข้มเเข็งขึ้นแค่ไหน แต่ใครจะรู้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เลิกกันด้วยดียังพอไหว แต่นี่ดูสารพัดเรื่องเลว ๆ ที่แฟนเธอคนนั้นทำสิ"อะ""ฮึก~อะไร เอากระจกมาให้ทำไม?""ก็จะให้ดูหน้าตัวเองเวลาร้องไห้ไง นึกว่าคนปวดเล็บขบ น้ำมูกอีก เฮ้อ~""T_T" ยิ้มนิ่งไปชั่วขณะ เธอกำลังช็อคกับคำพูดที่เธอไม่คิดว่าจะหลุดออกจากปากเขาคนนี้ ที่สำคัญเขาว่างนักหรือไงถึงมานั่งเฝ้าเธอร้องไห้อยู่อย่างนี้"ฮือ ๆ ๆ ๆ "เอาเป็นว่าเธอร้องหนักกว่าเดิมอีก ร้องไปส่องกระจกไป พลางมองหน้าตาตัวเองว่าเป็นอย่างที่เขาว่าจริงหรือไม่ โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าการกระทำของเธอ กำลังทำให้คนที่ด้านชาที่สุดในเมื่อก่อน ตอนนี้แอบลอบยิ้มจาง ๆ"หันหน้ามาหน่อย เดี๋ยวเราเช็ดน้ำมูกให้ มันจะเข้าปาก เค็มนะบอกไว้ก่อน ""...""ฮึก! ไม่ต้อง นายไม่ขยะแขยงหรือไง อึก~ ฟืด" เธอสะอึกสะอื้นไปพลาง สูดน้ำมูกไปพลาง เป็นภาพที่ดูสลดหดหู่สิ้