All Chapters of ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย : Chapter 21 - Chapter 30

“เสียวเหรอ” เขาถามเสียงแผ่วพร่า ใบหน้าคมยังซุกไซ้ซอกคอและข้างแก้มนวล “อืม เสียว” ลูกพีชบอกเขาตามตรง เธอมองเขาด้วยสายตาของความอยากอย่างเปิดเผย เขาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเธอดูไม่ประสีประสา แต่ภูมิคร้านจะใส่ใจ เพราะตอนนี้ความอยากมีมากกว่าทุกอย่าง ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นนั่งระหว่างขาเรียว จับตัวตนของตัวเองถูไถบนกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำหวาน อยากเห็นตัวตนของเขาเข้าในตัวเธอจนสุดทาง ใช้นิ้วมือกับร่องรักนี้ยังรัดแน่นจนแทบขาด ไม่อยากคิดว่าถ้าเป็นลำเอ็นใหญ่โตที่อยู่ในมือเขา ร่องรักสีสดนี้จะรัดแน่นเพียงใด “อ๊ะ!” ลูกพีชร้องออกมา ก่อนจะรีบเก็บกลั้นคำพูด ‘เจ็บ’ ไว้ในลำคอ เธอกัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ ยามเขาแทรกผ่านความเป็นสาวลึกได้เพียงครึ่ง ก่อนจะบ่นออกมาอย่างหัวเสีย “อย่าเกร็ง เดี๋ยวเจ็บ” ไม่รู้ว่าเธอจะคับแน่นขนาดนี้ ถ้ารู้เขาคงเตรียมเธอให้พร้อมกว่านี้ แต่ถ้าจะให้หยุดแล้วเริ่มต้นใหม่ตอนนี้ เขาก็ไม่ไหว อยากเอาเธอจนสุดทางใจแทบขาดแล้ว “พี่ภูมิ อ๊ะ!” เธอควรบอกเขาดีไหม ตอนนี้เธอเจ็บมาก “น้องอย่าเกร็งสิ เดี๋ยวพี่ทำเบา ๆ” เขารับรู้ว่าเธอเจ็บเพราะใบหน้าที่เหยเก จึงบดบี

“ตีพีชทำไมเนี่ย เรื่องปกติของผัวเมีย” “พี่เหนื่อยจะพูดกับเธอ ขอโทษนะที่เมื่อวานโมโหแล้วว่าเธอ พี่ตกใจกลัวเธอกับลูกเป็นอันตราย” เขากอดเธอแน่นส่งผ่านคำขอโทษมาทางอ้อมกอดอบอุ่น “ขอโทษนะคะ” “อืม เสียดายไก่ต้มโสมเลย” “ป้าบอกเก็บไว้ในตู้เย็นแล้ว ตอนเช้ามันยังไม่เสีย” ดีที่ตอนเช้าป้าแม่บ้านเข้ามาจัดการความเรียบร้อยและเก็บไว้ให้ในตู้เย็น “อย่าปัดมือแบบนั้นอีก พีชไม่ชอบ พูดดี ๆ ก็ได้ พีชไม่ว่าหรอก” เขาเองก็มีนิสัยบางอย่างที่ไม่ดีเหมือนกัน “รู้แล้วครับ” “แล้วห้ามว่าพีชโง่อีก” “เธอยังว่าพี่เลย” “ก็พี่ว่าก่อน” “ไม่ว่าก็ได้ ถ้าเธอไม่ชวนหาเรื่องก่อนนะ” ภูมิรับคำแค่ครึ่งเดียว แต่เพราะคนบนตักชอบยั่วโมโหเขาตลอด “ถ้าว่าอีกจะตีปาก” “ขู่ตลอด เป็นเมียแล้วเปลี่ยนไปนะเนี่ย กดขี่ผัว” เขาไม่ได้ว่าเกินจริง เพราะตอนนี้เธอกำลังกดขี่เขาอยู่ “รู้หรอกว่าชอบ” เธอรู้ว่าเขาชอบให้เธอกดขี่ เมื่อคืนเธอก็ทั้งกดทั้งขู่เขาไปหลายต่อหลายครั้ง ครางดังเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาอยู่บนร่างเธออีก จะว่าเป็นข่าวร้า

“หลงตัวเอง” “ไม่ได้หลงตัวเอง แต่พี่ภูมิหลงพีชรู้ตัวไหม” “ไม่ใช่เราหรอกเหรอที่หลงพี่” ภูมิว่า จากนั้นก็บีบจมูกเธอจับโยกไปมาเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว “เอาอะไรมาว่า พีชหลงพี่ภูมิยังไง” “พี่นับตามเสียงคราง ใครครางดังกว่า ใครแตกมากกว่า คนนั้นหลงมากกว่า” รู้ว่าเขาขี้โกง แต่ไม่เป็นไรหรอก เธอจะยอมรับก็ได้ว่าตัวเองหลงเขามากกว่า “ก็ได้ พีชยอมรับก็ได้ว่าหลงพี่ภูมิมากกว่า” “รู้ตัวก็ดี ทำตัวดี ๆ เธอหลงพี่ ต้องเป็นคนอ้อนพี่นะรู้ไหม” ภูมิยืดตัวขึ้นอย่างเป็นต่อ ตอนนี้น้องหลงเขาแล้ว ต้องอ้อนเขาแหละ อ้อนเยอะ ๆ เลย เขาชอบเวลาน้องอ้อนให้รัก ชอบเวลาน้องเอาแต่ใจ ชอบเวลาที่เราทั้งคู่ได้คลอเคลียกัน “ที่รักขา พีชอยากจูบที่รักจัง” “กูตาย ไปไหนไม่รอดแน่” ภูมิได้แต่พึมพำกับตัวเอง แค่เรียกพี่ เขาก็ยอมตั้งแต่หน้าบ้านแล้ว ตอนนี้ยังเรียก ‘ที่รักขา’ อีก เขาจูบเธออย่างที่เธออยากจูบ ข้าวใหม่ปลามันเป็นอย่างนี้เองสินะ เขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเลยว่าทำไมคนต้องอยู่ในห้องหอตลอดสามวันสามคืน เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละ เพราะไม่อยากลงจากเตียงไปไหนเลย อยากจะซ

ภูมิยังยืนขำกับคนอาย เขามัวแต่มองท้องฟ้าและผืนน้ำ จนแว่วได้ยินใครบางคนเรียกเสียงดัง “พี่ภูมิ จะทำไหม เร็ว ๆ สิ” อารมณ์ยิ่งค้างจากการลูบ ๆ คลำ ๆ แล้วดูเขาสิ มัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบเข้ามา “ทำครับทำ กำลังจะไปแล้ว ถอดรอพี่เลย” “อยากทำก็มาถอดเองสิ” เรื่องอะไรเธอจะถอดรอ อยากทำก็ต้องมาถอดให้ ใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดอยู่แล้วไหม ไม่ได้มีเยอะชิ้น จะให้มาถอดรอทำไม “ครับ กำลังไปครับ เดี๋ยวพี่จะถอดเองครับ” ภูมิหัวเราะให้กับคนใจร้อนแต่ยังเล่นตัว เดี๋ยวจะจัดให้หนักเลย คอยดูนะ ที่เขาบอกว่าเข้าหอกันสามวันสามคืน เขาจะพาลูกพีชเข้าหอทั้งเจ็ดวันเจ็ดคืนเลย ชดเชยที่อดเข้าหอลงโรงในวันแต่งงาน “พีช หอมจัง” “อะไรหอมคะ” “นี่...” ‘นี่’ ที่เขาหมายถึงคือตรงกลางกายของร่างบอบบางที่กำลังเปิดอ้าทุกซอกมุมให้เขาได้สูดดมกลิ่นหอมหวาน นอกจากความหอมของเธอที่ทำให้เขาติดใจ ความหวานนั่นก็เป็นอีกอย่างที่เขาติดใจไม่ต่างกัน “อือ” เสียงร้องครางของคนที่นอนบิดไปมาเพราะความเสียว คำว่าเสียวจนจะขาดใจไม่เกินจริงสักนิด เขาปลุกเร้าเธอต่อด้วยนิ้วมือและ

นางเอกสาวที่ได้รับแจ้งว่าให้เข้าพบอดีตแฟนหนุ่มที่เคยคบกันแบบลับ ๆ เมื่อสามปีก่อนถึงกับยิ้มอย่างดีใจ อย่างน้อยเขาก็ให้เธอเข้าพบ บอกแล้วว่าเขารักเธอ ลึก ๆ แล้วในหัวใจของเขายังมีเธอซุกซ่อนอยู่ ภูมินั่งไขว่ห้างมองดูภาพของเมืองหลวงในเวลาใกล้เลิกงานแบบนี้ น้ำขิง วรัญญา อดีตที่ไม่มีใครรับรู้ระหว่างเขากับเธอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนเป็นเพียงความฝันชั่วขณะ ถามว่าตอนนี้เขารักเธอหรือเปล่า ถ้ามองกลับไป เขาคิดว่านั่นอาจจะเป็นความหลงมากกว่าความรัก ความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้นทุกอย่างในเวลานั้นมันดีอยู่แล้วแหละ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยมีช่วงเวลาโพรโมชันกับใครมาก่อน ช่วงโพรอะไรก็ดี คำนั้นไม่เกินจริงเลยสักนิด แต่ก็นั่นแหละ ทุกอย่างเป็นแค่อดีต เขาไม่ยึดติดกับอดีต ความสัมพันธ์ครั้งนั้นจะโทษเธอฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ เพราะเขาเองก็กลับกลายเป็นคนที่มีพันธะ ไม่ผิดหรอกที่เธอจะไม่รอ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังขึ้นเมื่อประตูห้องทำงานเปิดออก ร่างเพรียวบางของนางเอกสาวก้าวมายืนหน้าโต๊ะทำงานของภูมิ นุชน้อยเชิญอีกฝ่ายให้นั่งตรงโซฟาด้านขวามือของห้องที่ติดกับผนังกรุด้วยกระจกทั