All Chapters of ฉันเป็นลูกสาวของนางร้าย : Chapter 51 - Chapter 60

เช้าวันถัดมา คนที่เธอ ‘ไม่คิดถึง’ ตั้งแต่เมื่อวานนั่งในห้องรับแขกของบ้าน พ่อกับแม่ของเธอคุยกับลูกเขยที่เป็นหลานมาตั้งแต่เกิดอย่างออกรสออกชาติ ไม่มีใครสนใจเธอเลยสักนิด ลูกพีชแค่ชายตามองเขา ไม่อยากจะทัก ไม่อยากจะเห็นหน้า “พีช” ภูมิยิ้มให้เธอ แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจ เธอเดินสะบัดหน้าเข้าครัว ภูมิรีบเดินตามคนที่เขาเฝ้าคิดถึง “ไปไหนมาครับ พี่มารอตั้งนาน”ข้อความไม่เคยส่งมา โทรก็ยังไม่โทรมา แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาถามเธออย่างนี้ ลูกพีชเลือกใช้ความเงียบในการตอบโต้ หมั่นไส้เขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว “พีช งอนพี่เหรอครับ” “...” เรื่องอะไรเธอจะตอบ เธอใช้ความเงียบสยบทุกความเคลื่อนไหว ไม่อยากคุยกับคนนิสัยไม่ดี “ขอพี่กินข้าวด้วยได้ไหม พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย” ภูมิเห็นคนตัวเล็กของเขากำลังตักต้มจืดกับผัดผักใส่จาน เขาก็รีบถามทันที ด้านได้อายอดแหละนาทีนี้ เธอไม่ยอมพูดกับเขาอีกตามเคย แต่ยังดีหน่อยที่ยอมนั่งกินข้าวไม่ลุกหนี “พี่คิดถึงพีชมากเลย” คิดถึงแต่ไม่โทรหา ข้อความก็ไม่ส่งมา เชื่อเขาก็ออกลูกเป็นควายแล้ว แม้ไม่ได้พูดออกไป แต่คงเพรา

เขาขยับเอวให้เร็วและแรงขึ้นอีกนิด เสียงครางของเธอบอกว่าคงพอใจไม่น้อยกับจังหวะรักที่เขามอบให้ เขาเองก็ชื่นชอบไม่ต่างกัน ความรัดแน่นและตอดรัดของเธอทำเขาจะขาดใจ สะโพกสอบขยับเข้าหาเนินเนื้อนูนอวบอิ่ม ทุกจังหวะที่ทั้งคู่ขยับโยกเข้าหากัน เสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงครางผะแผ่วดังไม่หยุด ความสุขเอ่อล้นทั้งเขาและเธอ หางตาคู่สวยมีหยดน้ำตาซึมออกมา บ่งบอกได้อย่างดีว่าเวลานี้เธอมีความสุขแค่ไหน เขาเองก็เสียวไม่ต่างจากเธอ หน้าอกนุ่มหยุ่นของเธอเบียดเข้าหาอกแกร่งของเขา เนื้อกายของเธอรุ่มร้อนด้วยไฟรัก ร่างกายเขาเย็นวาบเพราะไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เธออยากได้ความเย็นจากผิวกายเขาให้ลดความรุ่มร้อนในกายเธอ เธอยิ่งร้อนไปทั้งร่างเมื่อส่วนเชื่อมต่อระหว่างเขากับเธอกำลังลุกเป็นไฟ เมื่อเขาเร่งจังหวะรักให้หนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม ห้วงแห่งความฝันที่แสนหวานนี้ เธอไม่อยากตื่นเลยสักนิด อยากให้เขามอบความสุขแบบนี้ให้เธอทุกค่ำคืน “อา...พีชเสียว” เสียงครางหวานของเธอดังขึ้นอีกครั้ง ความรัดแน่นที่เธอส่งมาทำให้เขาแทบขยับไม่ได้ เขาแทบจะขาดออกจากกัน แต่เพราะเธอเร่าร้อนเหลือเ

ไม่ได้เห็นแก่กินหรอก แต่เห็นแก่โอมากาเสะ “มานั่งเร็ว เชฟรอจะแย่แล้ว” คุณหมอไธม์เรียกทั้งสองคนให้มานั่ง ธาร์กับบุญนำพาล่วงหน้าด้วยการจิบสาเกไปก่อนแล้ว แก้มแดง ๆ ของทั้งคู่บอกได้ดีว่าเริ่มเมาแล้ว “นัดเรื่องเป็นการเป็นงานไม่เคยมา แต่พอเรื่องกินนี่พวกมึงมาก่อนเวลาอีกนะ” ภูมิบ่นให้หุ้นส่วนในบริษัทสองคน ซึ่งทั้งคู่ได้รับมรดกจากคุณหมอลักษณ์มาอีกทอดหนึ่ง “มึงบริหารน่ะดีแล้ว มึงเก่ง”คำชมหรือคำหลอกใช้ ภูมิกระซิบข้างหูภรรยาคนสวย “เดี๋ยวพี่จะจ้างพีชไปนั่งจิบกาแฟเล่นที่ห้องท่านรองดีไหมครับ หุ้นส่วนไม่มีใครสนใจเลยครับ” “ให้มันน้อย ๆ หน่อย ดีกันได้ไม่เท่าไหร่เข้าข้างกันซะแล้ว หลงสามีนะเรา” คุณหมอธาร์ว่าลูกพีชคนหลงสามี “หลงอะไรกัน พีชยังไม่ได้ดีด้วยสักหน่อย นี่ยังโกรธพี่ภูมิอยู่เลยนะคะ” ลูกพีชค้อนวงใหญ่ให้คนที่ว่าเธอหลงสามี หลงที่ไหนกัน นี่ยังไม่หายงอนเลย “อย่างอนอะไรกันมาก เสียเวลา ชีวิตต้องทำอะไรให้มันยาก” บุญนำพาบ่นออกมา ไม่รู้ว่านี่บ่นเรื่องตัวเองหรือบ่นเรื่องของลูกพีชกับภูมิกันแน่ “อะไรเจ้าบุญ อย่าบอกว่ายังมูฟออนไม่ได้?” ห

‘เราต้องแต่งงานกัน’ ‘แต่งบ้าอะไร เราไม่ได้รักกัน’ คำพูดของเขาที่ทำให้น้ำตาของคนฟังไหลริน ‘พีชท้อง’ เธอพูดเพียงเท่านั้น แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด ในหัวของภูมิอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่หัวใจของเขาทำงานได้ดีกว่าสมองเมื่อเวลาเห็นน้ำตาของเธอ ‘ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวพี่จัดการเอง’ เขาไม่เคยคิดรังเกียจเลยสักนิด ถึงลูกในท้องจะไม่ใช่ลูกเขา เขาก็ยินดีรับผิดชอบ เขาขอแค่น้ำตาของลูกพีชจะหยุดไหล ในเวลานั้นเขาแค่ต้องปกป้องเธอและลูกในท้อง “น้ำตาของพีชมีผลกับหัวใจพี่” ภูมิลูบสองข้างแก้มของเธอ เรื่อยมาถึงกลีบปากนุ่ม “มีผลยังไงคะ”เจ้าของน้ำตามองหน้าเขาอย่างอยากรู้ เธอรู้ว่าน้ำตาเธอมีผลกับเขา แต่เธออยากรู้ว่ามีผลอย่างไร “น้ำตาเราทำให้พี่หายใจไม่ออก เจ็บไปหมดทั้งหัวใจ” “ขนาดนั้นเชียว” รอยยิ้มของลูกพีชทำให้คนฟังยิ้มตาม “ถ้าเป็นรอยยิ้มของเรา จะทำให้หัวใจพี่พองฟู อิ่มเอมทั้งที่ไม่ได้กินอะไรเลย” “เว่อร์ไปแล้ว” ลูกพีชหัวเราะคิกคักกับคำพูดสุดจะเลี่ยนของคนตรงหน้า “ถ้าเป็นเสียงหัวเราะของเรา จะทำให้มีความสุขและยิ้มตามจนหยุดย

ผมต้องบอกว่าตั้งแต่เกิดมา ผมมาโรงพยาบาลของคนน้อยมาก เพราะคนในครอบครัวของเราค่อนข้างดูแลร่างกายดี อีกอย่างแพทย์ประจำครอบครัวก็มาตรวจสุขภาพของคนที่บ้านแทบทุกเดือน ที่ผมไม่ชอบโรงพยาบาลเพราะส่วนมากคนเรามาโรงพยาบาลเพราะเจ็บป่วย โรงพยาบาลจึงไม่ใช่ที่ที่ใครอยากแวะเวียนมา แต่นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่รู้สึกมีความสุขที่ได้มาโรงพยาบาล “ตื่นเต้นอะพี่ภูมิ” ลูกพีชกำมือผมแน่น แน่นอนว่าผมก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากเธอ แต่เป็นการตื่นเต้นที่มีความสุข เราตรวจการตั้งครรภ์ด้วยตนเองมาแล้ว เรียกได้ว่าแทบทุกยี่ห้อที่ขายในร้านขายยาเราเหมามาหมดแล้ว แต่เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เราต้องทำการตรวจใหม่อีกครั้งเพื่อยืนยัน เจาะเลือดของเราทั้งคู่ หลายขั้นตอนกว่าจะเรียบร้อย แล้วเราก็ได้สมุดพกของคุณแม่และเด็กเล่มสีชมพู “ทำไมบันทึกสุขภาพแม่และเด็ก แล้วพ่อล่ะ” ผมงอแงตอนที่อยู่กันตามลำพังกับเมียรัก อยากอ้อนเมียนั่นแหละ เสียงหัวเราะคิกของลูกพีชทำผมอารมณ์ดี “คุณพ่อก็มีชื่อตรงนี้ไงคะ” เธอชี้ช่องที่เขียนว่าชื่อสามี ซึ่งเป็นชื่อของผม ตอนนี้เรายังไม่มีชื่อของลูก ไว้รอใกล้คลอดค่อยตั้งอีกค