All Chapters of Thorns Of Seduction: Chapter 101 - Chapter 110

Habang nakaupo sa gilid ng kama, ramdam ni Cressida ang bigat ng mga nangyari kanina—ang tensyon, ang suntok, ang pagkagalit ni Arcturus. Hindi niya matiis na umalis lang si Arc nang hindi naaalagaan ang sarili niya.“Arc,” tawag niya, mahinahon pero may kasamang bahagyang tono ng pagka-inis.Tumingala si Arcturus, na para bang naguguluhan, “Hmm?”“Bago ka umalis… linisin mo muna yung sugat mo sa kamay,” sabi ni Cressida, tumutukoy sa suntok ni Evander kanina. “Hindi ako makakainom ng kape o makakarelax kung alam kong nasasaktan ka at iniwan mo lang yun.”Tumango si Arcturus, medyo naiipit pero ramdam ang pagiging seryoso niya. “Yeah… yeah, I’ll do it. I… I just…” Huminto siya, tiningnan si Cressida sa mata. Ramdam niya ang halong galit at concern niya, pero may iba pang damdamin—pasensya, kaba, at kaunting awkwardness.Kumuha si Cressida ng first aid kit at dahan-dahang inilapit kay Arcturus. “Sit down muna rito,” utos niya habang inaalalayan ang braso niya sa lapag. “I’ll take care

Pagbukas ni Cressida ng pinto ng café, sinalubong agad siya ng malamig na hangin.Yung tipong hangin na parang dumadampi sa balat hindi lang para magpalamig — kundi para ipaalalang buhay ka pa rin.Hawak niya ang bag sa dibdib, mahigpit, parang iyon na lang ang pumipigil sa kanya na gumuho.Sa bawat hakbang palayo, naririnig pa rin niya sa likod ng isip ang boses ni Arcturus — mababa, mabigat, at puno ng katotohanang matagal niyang gustong marinig.> “It’s not mine.”“I broke you, Cress.”“I’m fixing myself now.”Tatlong linya lang. Pero paulit-ulit iyon sa utak niya, parang sirang plaka na ayaw tumigil.---Dumaan siya sa tabi ng kalsada, pinagmamasdan ang mga dumaraang kotse. Ang iba nagmamadali, ang iba mabagal, at may ilang nag-aabang ng taxi — tulad niya.Pero kahit anong taksi ang lumapit, hindi niya kayang itaas ang kamay para sumakay.Parang may kung anong humihila sa kanya pabalik.Hindi kay Arcturus. Kundi sa bigat ng alaala.---Tumigil siya sandali sa gilid ng daan, tuming

Tahimik silang pumasok sa veranda.Si Cressida, inilapag ang mga bulaklak sa mesa.Si Arcturus naman, tila nag-iipon ng lakas ng loob bago nagsalita.“May event si Su-hyuk next week,” panimula niya. “A charity gala. It’s one of the biggest our company’s ever handled.”“Yes, he called me earlier,” sagot ni Cressida. “I told him I’ll attend.”“Good,” sagot ni Arc, bahagyang ngumiti. “But there’s one more thing.”Tumikhim siya, parang batang nahuling kinakabahan.“I was hoping…” saglit siyang napahinga, “…you’d go with me. As my partner for the night.”Tanging tunog ng hangin at bahagyang hampas ng dahon sa veranda ang maririnig.Si Cressida, nakatingin lang sa kanya, parang tinatantya kung seryoso ba ito.At si Arcturus, nakatitig sa kanya na para bang ang isang sagot niya lang ang makakapagbago ng gabi.“You’re asking me out?” tanong ni Cressida, may halong biro sa tinig.“Professionally,” mabilis niyang sagot, pero halatang may ngiting pilit na pinipigil. “Pero kung may halong persona

It was nearly noon when Cressida finally put down her sketch pen.Kanina pa siya nakatitig sa mga fabric samples sa harap niya, pero wala talaga siyang focus. Hindi dahil wala siyang gana magtrabaho — kundi dahil sa iisang bagay.Sa iisang tao.She sighed and reached for her phone again.Sa notification bar, nandoon pa rin ang unread message ni Arcturus.📩 I hope you’re not too busy today. Maybe lunch? My treat.Binasa niya ulit. Once, twice, thrice.And every time, parang may mabigat na tibok sa dibdib niya.“Lunch lang naman,” bulong niya sa sarili. “Hindi naman ibig sabihin kung ano pa ‘yon.”Pero alam niyang mali siya. Dahil kay Arcturus, simple lunch never felt simple. It was always loaded — with history, with words unsaid, with memories that refused to die quietly.She typed slowly, hesitant but honest.📩 Sure. Where?Saglit lang, nag-reply agad ito.📩 The café by the bay. 1 PM.Napangiti siya, hindi man lang niya namalayan.It was the same café where everything between them

Ang hapon sa Côte d’Azur ay parang isang mahabang paghinga. Sa pagitan ng simoy ng hangin at alingawngaw ng mga alon, nakaupo si Cressida sa veranda ng villa, hawak ang isang tasa ng kape na matagal nang lumamig. Nakatitig lang siya sa dagat, sinusubukang pakalmahin ang puso na buong araw ay tila may sariling tibok—hindi dahil sa excitement ng trabaho, kundi sa bigat ng inaasahang pag-uusap mamayang gabi.“Let’s talk. Just us—tonight.”Ang mga salitang iyon ni Arcturus ay umuukit pa rin sa isip niya, paulit-ulit na parang echo ng alaala.Hindi niya alam kung anong klaseng usapan ang naghihintay. Closure ba? O simula?Pero sa pagitan ng mga tanong, may isa siyang alam—wala na siyang lakas para umiwas muli.---Pagdating ng gabi, tahimik ang paligid. Ang villa ay nababalot ng ginintuang liwanag mula sa mga lantern sa hardin. Nakasout siya ng simpleng satin dress, kulay gatas, at manipis na shawl sa balikat. Hindi para magpa-impress—kundi para maramdaman niyang handa siya, kahit kaunti.