Tahimik ang villa nang umagang iyon, ang liwanag ng araw ay unti-unting bumababa sa mga bintana, nagbibigay ng ginto’t pilak na guhit sa marmol na sahig. Sa loob ng kitchen, abala si Cressida—nakasuot ng simpleng white shirt at beige shorts, ang buhok ay nakapusod, at ang mga mata’y tila pagod pero kalmado. Sa tabi ng kettle, nag-aantay siyang kumulo ang tubig habang binabasa ang mga email na hindi pa niya nabubuksan nitong nakaraang linggo.Kahit busy, hindi niya maiwasang mapalingon paminsan-minsan sa kanyang cellphone na nakalapag sa mesa. Wala namang bagong mensahe. Pero para bang inaasahan niyang meron.Kahapon lang ay nag-text si Arcturus ng “good morning.” At simula noon, wala nang sumunod.Hindi siya sure kung ano ang ibig sabihin noon—kung simpleng pangungumusta lang, o simula na naman ng isang bagay na hindi niya sigurado kung kaya pa niyang harapin.Napahinga siya nang malalim, saka bumuntong-hininga at ibinalik ang atensyon sa kape.Hindi niya alam kung bakit, pero sa bawa
Maaliwalas ang umagang iyon. Ang sinag ng araw ay marahang sumisilip sa mga kurtina ng kwarto ni Anikha, naglalaro sa malamlam na liwanag na pumapahid sa mukha ni Cressida. Nakapikit pa rin siya, nakayakap sa unan, at kahit may bahid pa ng pagod sa kanyang anyo, kapansin-pansin ang katahimikan na hindi na niya naramdaman nitong mga nakaraang araw. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mga mata, nilingon ang paligid, at naramdaman ang lamig ng hangin na pumapasok mula sa bahagyang nakabukas na bintana. Ilang segundo pa bago niya napagtantong hindi siya nasa sarili niyang bahay. Nasa villa siya ni Anikha—isang lugar na pansamantala ngunit may kakaibang ginhawang hatid. Maya-maya pa’y bumukas ang pinto. Pumasok si Anikha na may hawak na tray ng pagkain—may omelette, tinapay, at mainit na kape. “Good morning, sleepyhead,” nakangiting bati nito habang inilapag ang tray sa maliit na mesa malapit sa kama. “Breakfast in bed para sa survivor ko.” Bahagyang natawa si Cressida, bahagyang tinakpan a
Cressida. Ang liwanag mula sa malaking bintana ng silid ay malambing na tumama sa mukha ni Cressida. Bahagyang napasinghap siya nang maramdaman ang bigat ng kanyang ulo, kasabay ng banayad na kirot sa kanyang kaliwang braso. Nagising siya sa pamilyar na amoy ng hospital — sterile, malamig, at parang may halong kape na nagmula sa hallway. Ilang segundo pa bago niya tuluyang maalala ang lahat — ang ulan, ang pagmamaneho habang umiiyak, at ang biglang pagdilim ng lahat.“Cress…”Napalingon siya sa gilid. Si Arcturus. Nakaupo sa silya, nakasandal, pero gising. Nakasuot ito ng itim na coat at may bahagyang shadow sa ilalim ng mga mata, tila ilang araw nang hindi maayos ang tulog.“You’re awake…” mahina ngunit punô ng ginhawa ang boses nito. Tumayo siya agad at marahang lumapit. “You scared me to death.”Napakurap si Cress, sinusubukang itago ang lungkot sa likod ng mahina niyang ngiti. “How long have I been out?”“Two days,” sagot niya, mababa ang tono. “You hit your head pretty bad. The
Arcturus. Tahimik ang gabi sa loob ng villa. Ang mga ilaw sa mini bar lamang ang nakasindi, nagbibigay ng mapusyaw na liwanag sa mukha ni Arcturus habang hawak nito ang baso ng whisky. Sa bawat lagok, tila may bumabigat na alon ng pagsisisi sa dibdib niya. Mula nang umalis si Cressida kanina, hindi na siya mapakali.Paulit-ulit niyang binabalikan ang huling sandaling magkausap sila—ang lungkot sa mga mata ni Cressida, ang panginginig ng boses nito, at ang mga salitang tila punô ng sakit. Parang hindi sapat ang kahit anong paliwanag. Parang huli na ang lahat.Napatingin siya sa cellphone na nakapatong sa mesa. Ilang beses na niyang binuksan ang chat box ni Cressida, pero lagi niyang isinasara bago pa man makapagsimula. She needs time, bulong niya sa sarili, kahit alam niyang ang totoo, siya rin ang nangangailangan ng katahimikan.Isang iglap lang, naputol ang lahat ng iniisip niya nang biglang mag-vibrate ang telepono. Sumirit ang ringtone, malakas, pilit tinatabunan ang katahimikan n
Tahimik ang gabi nang dumating si Cressida sa bahay ni Arcturus. Ang mga ilaw sa labas ay malabo, pinapahina ng manipis na ambon na bumabalot sa paligid. Sa bawat hakbang niya papalapit sa pinto, ramdam niya ang kabog ng dibdib—hindi dahil sa lamig, kundi sa takot sa kung anong katotohanang maaari niyang marinig.Dahan-dahan niyang pinindot ang doorbell. Ilang segundo pa lang ay bumukas na ang pinto, at sa likod nito, si Arcturus—nakasuot ng simpleng gray shirt, ang buhok medyo magulo, parang ilang araw nang walang tulog.“Cress?” mahina ngunit puno ng gulat ang boses nito.“Can we talk?” mahinang tanong ni Cressida, halos pabulong, ngunit sapat para marinig ni Arcturus.Pinapasok siya nito nang walang tanong. Ang loob ng bahay ay tahimik—masyadong tahimik. Wala ni isang bakas ng buhay, kundi mga bote ng tubig, ilang papel sa mesa, at isang abo sa ashtray—patunay na ilang gabi na ring hindi mapakali ang lalaki.“Coffee?” tanong ni Arcturus, naglakad patungo sa kusina.“Hindi na. I won
Maghapon halos nakayuko si Cressida sa harap ng laptop, mata sa screen, daliri sa keyboard, at isip sa kawalan.Mula nang bumalik siya sa trabaho matapos ang mahaba-habang bakasyon, muling bumuhos ang mga proyekto—photoshoots, interviews, endorsements. Ang mga mensahe ng assistant niya ay sunod-sunod, at ang inbox niya ay parang digmaan ng deadlines at mga reschedule.Ngunit kahit gaano siya ka-busy, hindi niya maalis sa isipan ang nangyari kagabi.Ang halik. Ang titig ni Arcturus bago siya bumitiw. Ang mensahe nitong, “You have no idea how much that ‘maybe someday’ keeps me alive.”Ilang beses niya iyong binasa bago matulog.Ilang beses din niyang sinubukang kalimutan pagkagising—pero tila ba kahit saan siya tumingin, may bakas si Arcturus: sa alaala, sa amoy ng bulaklak na naiwan nito sa mesa, sa init ng hangin tuwing hapon.“Miss Devereux, ready na po ang team for the afternoon shoot,” sabi ng assistant niya sa kabilang linya.“Give me ten minutes,” sagot niya, sabay tingin sa oras