All Chapters of Thorns Of Seduction: Chapter 81 - Chapter 90

Arcturus.Ang chandeliers sa kisame ng maluwang na dining hall ay kumikislap, nagbabalik ng liwanag mula sa mamahaling kristal. Sa gitna ng mahahabang mesa, naglalakbay ang malamlam na pag-ikot ng mga kubyertos at ang marahang pag-uusap ng mga miyembro ng pamilya ni Nathalie. Ang hapunan ay isang engrandeng pagtitipon—mga kamag-anak, pinsan, tiyuhin, tiyahin, lahat naroon upang ipagdiwang ang pagdadalang-tao ni Nathalie.Nakaharap si Arcturus sa plato niya. Hindi niya halos matikman ang pagkain, hindi niya naririnig ang mga usapan sa paligid. Ang bawat ngiti at halakhak ay tila lumulubog sa kanya, para bang siya lang ang estranghero sa sariling kwento ng buhay niya. Hawak niya ang baso ng alak, pinipihit iyon sa pagitan ng mga daliri. Ang tingin niya’y kay Nathalie, nakaupo sa kabilang dulo ng mesa—nakangiti, sumasabay sa mga biro ng tiyuhin, tumatango-tango sa mga tanong ng pinsan. Para bang wala siyang inaalala, wala siyang tinatago.Ngunit si Arcturus, na ilang linggo nang binabaga

“Not what I think? Nathalie, come on! I’m not stupid. I heard everything. Narinig ko mismo, from that man. He said it—na siya ang ama ng bata. So tell me now—who’s lying? Siya o ikaw?” Umiiyak na si Nathalie, hawak ang tiyan na para bang proteksyon ito laban sa mga salita ni Arcturus. “I was scared, Arcturus. I didn’t know what to do. I thought… I thought kaya kong itago, kaya kong ayusin habang hindi mo nalalaman—” “Ayusin? You thought kaya mong ayusin? By dragging me into this circus, by chaining me into a marriage built on lies?” Lumapit siya, bawat hakbang ay mabigat, para bang lumalapit ang isang halimaw. “Do you even realize what you’ve done to me? Do you know what I’ve endured, Nathalie?” Nabaling ang mga mata ni Arcturus, puno ng apoy at sakit. “I endured hell when Cressida left. I lost myself, Nathalie. I almost lost my mind. But I endured it, because I thought maybe—just maybe—may future pa with you. I gave this marriage a chance kahit hindi ko gusto, kahit pinilit ako,

Anim na buwan.Anim na mahabang buwan mula nang muling mabuo sa isip ni Arcturus ang imahe ni Cressida—ang ngiti nito, ang boses, at ang malamig ngunit malinaw na anyo ng mga mata nito na matagal niyang kinikimkim sa alaala.At ngayong gabi, tapos na ang paghihintay.Nakatayo siya sa loob ng maluwang na suite ng isang five-star hotel sa Paris, nakaharap sa malaking salamin. Nakasuot siya ng tailored black tuxedo na perpektong bumagay sa kanyang matipunong katawan. Ang kurbada ng kanyang panga ay mas lalong tumalim mula nang magsimula siyang ayusin ang sarili—mas kaunti na ang bisyo, mas disiplinado, mas determinado. Wala na ang anino ng lalaking nilamon ng alak at sigarilyo. Ang nasa harap ng salamin ngayon ay isang taong muling itinayo ang sarili, handang harapin ang mundo.Sa sofa, nakaupo si Su-hyuk, abala sa kanyang telepono. “The car will be here in twenty minutes,” aniya, saglit na tumingin kay Arcturus. “Ready ka na ba talaga?”Huminga si Arcturus nang malalim, inayos ang kanya

Cressida. Nanigas ang mga paa ni Cressida. Para bang hindi totoo ang lahat ng nasa harap niya. Ilang buwan na niyang tinuruan ang sariling huwag nang balikan ang nakaraan, huwag nang isipin ang lalaking minsang winasak ang kanyang mundo. Ngunit heto ito ngayon, nakatayo, nakatingin, binibigkas ang kanyang pangalan na parang ito lang ang salitang alam. “Cressida…” Ang tinig ni Arcturus ay parang muling gumuhit ng linya sa kanyang puso. Malamig ngunit puno ng bigat, pamilyar ngunit nakakapaso. Marahan siyang umatras, parang ang tanging paraan para makahinga ay ang lumayo rito kahit isang hakbang lang. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi siya makawala sa mga mata nito. Minsan na niyang minahal ang lalaking ito ng buo, minsan na rin niyang pinangakuang hindi na iiyak para dito. At ngayon, sa mismong gabing ito, kusang bumagsak ang luha sa kanyang pisngi. Hindi siya nagsalita. Wala siyang lakas para magsalita. Ang katawan niya’y nakatindig sa pagitan ng paglayo at paglapit, ng pagka

Pagkauwi sa kanyang suite, diretsong bumagsak si Arcturus sa sofa, ngunit hindi niya maikubli ang bigat sa dibdib. Sa bawat sulok ng isipan niya, si Cressida ang laman—ang pag-iwas ng mga mata nito, ang mga luha, at ang paraan ng pagtakas nito mula sa kanya.Kinuha niya ang cellphone mula sa bulsa ng coat at ilang sandaling nakatitig lang doon. Para bang mabigat na hakbang ang mismong pagtawag, ngunit alam niyang hindi na siya pwedeng magpatumpik-tumpik.Pinindot niya ang pangalan ni Su-hyuk sa contact list. Ilang ring lang, at narinig na niya ang boses ng kaibigan.“Arc? What’s up, man? Medyo late ah.”Humugot muna siya ng hininga bago sumagot.“Su-hyuk, I need your help. Alam kong malapit ka sa mga tao sa fashion world. I want in. I need a way para… para makalapit ulit kay Cressida.”Tahimik sandali sa kabilang linya, at saka narinig niya ang mahinang buntong-hininga ng kaibigan.“So it’s about her. Alam ko namang darating tayo rito. Arc, hindi ba sinabi ko na sa’yo noon? Don’t chas