All Chapters of Thorns Of Seduction: Chapter 111 - Chapter 120

Maghapon halos nakayuko si Cressida sa harap ng laptop, mata sa screen, daliri sa keyboard, at isip sa kawalan.Mula nang bumalik siya sa trabaho matapos ang mahaba-habang bakasyon, muling bumuhos ang mga proyekto—photoshoots, interviews, endorsements. Ang mga mensahe ng assistant niya ay sunod-sunod, at ang inbox niya ay parang digmaan ng deadlines at mga reschedule.Ngunit kahit gaano siya ka-busy, hindi niya maalis sa isipan ang nangyari kagabi.Ang halik. Ang titig ni Arcturus bago siya bumitiw. Ang mensahe nitong, “You have no idea how much that ‘maybe someday’ keeps me alive.”Ilang beses niya iyong binasa bago matulog.Ilang beses din niyang sinubukang kalimutan pagkagising—pero tila ba kahit saan siya tumingin, may bakas si Arcturus: sa alaala, sa amoy ng bulaklak na naiwan nito sa mesa, sa init ng hangin tuwing hapon.“Miss Devereux, ready na po ang team for the afternoon shoot,” sabi ng assistant niya sa kabilang linya.“Give me ten minutes,” sagot niya, sabay tingin sa oras

Arcturus. Tahimik ang gabi sa loob ng villa. Ang mga ilaw sa mini bar lamang ang nakasindi, nagbibigay ng mapusyaw na liwanag sa mukha ni Arcturus habang hawak nito ang baso ng whisky. Sa bawat lagok, tila may bumabigat na alon ng pagsisisi sa dibdib niya. Mula nang umalis si Cressida kanina, hindi na siya mapakali.Paulit-ulit niyang binabalikan ang huling sandaling magkausap sila—ang lungkot sa mga mata ni Cressida, ang panginginig ng boses nito, at ang mga salitang tila punô ng sakit. Parang hindi sapat ang kahit anong paliwanag. Parang huli na ang lahat.Napatingin siya sa cellphone na nakapatong sa mesa. Ilang beses na niyang binuksan ang chat box ni Cressida, pero lagi niyang isinasara bago pa man makapagsimula. She needs time, bulong niya sa sarili, kahit alam niyang ang totoo, siya rin ang nangangailangan ng katahimikan.Isang iglap lang, naputol ang lahat ng iniisip niya nang biglang mag-vibrate ang telepono. Sumirit ang ringtone, malakas, pilit tinatabunan ang katahimikan n

Maaliwalas ang umagang iyon. Ang sinag ng araw ay marahang sumisilip sa mga kurtina ng kwarto ni Anikha, naglalaro sa malamlam na liwanag na pumapahid sa mukha ni Cressida. Nakapikit pa rin siya, nakayakap sa unan, at kahit may bahid pa ng pagod sa kanyang anyo, kapansin-pansin ang katahimikan na hindi na niya naramdaman nitong mga nakaraang araw. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mga mata, nilingon ang paligid, at naramdaman ang lamig ng hangin na pumapasok mula sa bahagyang nakabukas na bintana. Ilang segundo pa bago niya napagtantong hindi siya nasa sarili niyang bahay. Nasa villa siya ni Anikha—isang lugar na pansamantala ngunit may kakaibang ginhawang hatid. Maya-maya pa’y bumukas ang pinto. Pumasok si Anikha na may hawak na tray ng pagkain—may omelette, tinapay, at mainit na kape. “Good morning, sleepyhead,” nakangiting bati nito habang inilapag ang tray sa maliit na mesa malapit sa kama. “Breakfast in bed para sa survivor ko.” Bahagyang natawa si Cressida, bahagyang tinakpan a

Tahimik ang umaga. Ang mga kurtina ay marahang sumasayaw sa simoy ng hangin mula sa dagat, at ang sinag ng araw ay pumapasok sa kwarto ni Cressida, banayad ngunit malamlam. Mula sa kanyang kama, nakatingin siya sa kisame, pinakikiramdaman ang bawat pintig ng kanyang puso—mabagal, pero totoo.Dalawang linggo na ang nakalipas mula nang ma-discharge siya sa ospital, at simula noon ay parang hindi pa siya lubos na bumabalik sa dati. May mga araw na tila okay na siya, pero kapag mag-isa, parang bumabalik ang lahat—ang pagod, ang lungkot, ang bigat na hindi niya alam kung saan nanggagaling.Nang tumunog ang cellphone sa gilid ng kama, ay agad niyang kinuha iyon. Maraming unread messages. Galing sa agency, sa ilang brands, at sa mga kasamahan niya sa trabaho.> “Miss Devereux, the campaign with Cartier is resuming next month. Are you still interested?”“We’ve received multiple offers for magazine covers and a film project—can we schedule a call today?”“You’ve been requested to attend the up

Mabigat ang umaga, parang ayaw gumising ng araw.Ang mga kurtina sa kwarto ni Cressida ay nakababa pa rin, tinatakpan ang liwanag na pilit sumisilip mula sa labas. Tahimik ang buong villa—masyadong tahimik. Wala ang mga tawanan nina Anikha, wala ang kalansing ng pinggan mula sa kusina, ni ang mahinang tugtog na madalas niyang pinapatugtog tuwing umaga.Nakahiga lang siya, nakatingin sa kisame, habang ang isip niya ay paikot-ikot sa parehong eksena. Ang pagdating ni Nathalie, ang mga salitang binitiwan nito—matutulis, paulit-ulit, at hindi niya basta mabura sa isipan."You’re the mistress now.""He’s still mine, Cressida. Whether you like it or not."Ang mga salitang iyon ay parang mga tinik na tumusok sa dibdib niya. Hindi dahil naniniwala siya, kundi dahil napagod na siyang ipaliwanag. Napagod na siyang maging dahilan ng kaguluhan.Tumagilid siya, niyakap ang unan, at tuluyang napapikit. Pero kahit pumikit siya, hindi siya tinatantanan ng bigat sa dibdib. Parang lahat ng pinagdaanan