All Chapters of คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: Chapter 51 - Chapter 60

ทำไมเธอถึงกล้าทำแบบนี้กับเขา？！เธอทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง？！เหลียงหยวนโจวตัดสินใจแล้ว รอเธอหันกลับมาขอเขาคืนดี เขาจะไม่ยอมตอบตกลงอย่างง่ายๆแน่!เสินหลีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาก้มหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เงียบจนถึงใต้ตึกของเสินหลี เหลียงหยวนโจวจึงค่อยหันไปมองเธอ “คืนนี้ลำบากคุณแล้วนะ”เสินหลีเงยหน้ามองเขา บนใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่อ่อนโยน “นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้วค่ะ”“คุณขึ้นไปก่อนเถอะ คืนนี้ผมจะกลับไปนอนที่ของผม”“โอเคค่ะ”เสินหลีกำชับให้คนขับรถขับช้า ๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถยืนยิ้มมองดูรถของเหลียงหยวนโจวแล่นหายไปจากสายตา แต่สีหน้าของเธอกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นเรื่อยๆเธอหันหลังเดินเข้าในตึก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก น้ำเสียงเยียบเย็น “เรื่องที่ฉันสั่งให้คุณทำในก่อนหน้านี้ เตรียมลงมือได้แล้ว”เมื่อวางสายแล้ว เสินหลีแสยะยิ้มเย็นที่มุมปากรุ่งเช้า สืออวี๋เพิ่งตื่นไม่นาน ก็ได้รับข้อความจากฟางถัง【สืออวี๋ เมื่อคืนหลังจากงานเลี้ยงจบลงแล้ว ระหว่างทางกลับ สวีอวี่เจ๋อถูกรถข้างหลังชนท้าย จนได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล】สืออวี๋ชะงักไ

จ้าวเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก ลุกขึ้นเดินออกไปโดยตรง เพื่อนที่เขาพามาก็เดินตามออกไปด้วย ห้องส่วนตัวจึงเหลือแค่ฉู่หลิงเฟิงกับเหลียงหยวนโจวฉู่หลิงเฟิงหันไปมองเหลียงหยวนโจวที่นั่งอยู่ที่ด้วยและสีหน้าเย็นชา “หยวนโจว เมื่อคืนฉันเจอสืออวี๋ที่จินเยว่”ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของชายหนุ่มขบัยคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่ต้องมาบอกเป็นพิเศษ”“เมื่อคืนฉันถามเธอว่าเลิกกับนายจริงรึเปล่า นายเดาว่าเธอตอบว่ายังไง?”เหลียงหยวนโจวเงยหน้ามองเขา หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา “เธอพูดยังไงฉันไม่สน นายก็ไม่จำเป็นต้องบอกฉัน!”ฉู่หลิงเฟิงยิ้มเล็กน้อย เอ่ยอย่างมีนัย “นี่นายไม่สนจริง ๆ หรือแค่กลัวจะได้ยินคำตอบที่นายไม่อยากฟังกันแน่?”“ฉู่หลิงเฟิง!”เหลียงหยวนโจวขมวดคิ้ว ดวงตาเย็นเฉียบไร้อุณหภูมิ “นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเธอ นายไม่ต้องมายุ่ง”“หยวนโจว ฉันแค่อยากให้นายเผชิญหน้ากับหัวใจตัวเอง ฉันเจอสืออวี๋มาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ฉันก็ดูออกว่า ถ้าเธอตัดสินใจแล้วจริง ก็จะไม่มีวันหันกลับไปอีก”ถ้าเหลียงหยวนโจวหันกลับไปตอนนี้ บางทีอาจยังมีโอกาสสืออวี๋ทำให้กลับคืนมาได้แต่ถ้าเขายังมั่นใจขนาดนี้ แล้ว

คำพูดของหวังซันซัน มีแต่จะยิ่งกระตุ้นให้อีกฝ่ายโกรธกว่าเดิม ทำให้หญิงวัยกลางคนยิ่งโกรธมากขึ้น“หวังซันซัน อีนางแพศยา ลูกชายฉันควรจะตีแกให้ตายไปซะเลย!”“ถ้าเขาตีฉันให้ตายจริง ตอนนี้เขาคงติดคุกไปนานแล้ว!”หญิงคนนั้นโกรธจนตะโกนลั่น “ไอ้เวรเอ๊ย! ทุกคนมาช่วยมาตัดสินทีสิ ลูกชายฉันไปแต่งงานกับผู้หญิงชั่วร้ายแบบนี้ได้ยังไง! สวมเขาให้เขาไม่พอ แถมยังแจ้งตำรวจจับเขาเข้าคุกอีก ไม่ยอมให้เขาเจอหน้าลูก แบบนี้ยังมีความยุติธรรมหลงเหลืออยู่ไหม!เสียงของเธอดังลั่น ไม่นานก็ดึงดุดคนมาดูไม่น้อยหวังซันซันไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย มองเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า “คุณตะโกนให้มันดังกว่านี้สิ ทำให้เรื่องมันใหญ่โตก็ยิ่งดีเลย จะได้ฉีกผ้าคลุมความอับอายผืนสุดท้ายของลูกชายคุณออกให้หมด ฉันจะดูว่าพอเรื่องแดงแล้ว เขาจะยังรักษางานไว้ได้ไหม!”ได้ยินแบบนี้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็หุบปากไปทันทีหวังซันซันหัวเราะเยาะ “ตะโกนสิ? ทำไมไม่ตะโกนแล้วล่ะ?”หญิงคนนั้นมองเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น กัดฟันพูดว่า “หวังซันซัน ผู้หญิงที่ไม่เคารพแม่สามีอย่างมึง แถมยังแจ้งตำรวจจับสามีตัวเอง สักวันหนึ่งต้องได้รับกรรมแน่!“เวร

สืออวี๋อดหัวเราะเขาไม่ได้ “คุณเพิ่งทำมาได้อาทิตย์เดียวเอง อีกหน่อยก็ชินไปเองแหละ”ซือห่าวอวี่：“……”เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็อดพูดไม่ได้ว่า “พี่สืออวี๋ ก่อนหน้านี้งานพี่ก็เยอะขนาดนี้มาตลอดเลยเหรอ?”สืออวี๋ส่ายหน้า “ไม่ใช่ บางครั้งยังเยอะกว่านี้อีก มีครั้งหนึ่งที่ต้องทำงานดึกจนถึงตีสองติดกันทั้งเดือน”ซือห่าวอวี่ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “รวมถึงวันเสาร์อาทิตย์ด้วยเหรอ?”“อืม”“งั้นพี่ก็แทบไม่มีเวลาของเป็นของตัวเองเลยสิ? พี่สืออวี๋ พี่ทำงานหนักขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อน?”มือที่กำลังคีบอาหารของสืออวี๋ชะงักไปเล็กน้อย แววตาที่ก้มลงฉายแววบางอย่างที่ยากจะเดาได้ก่อนที่เหลียงหยวนโจวยังไม่นอกใจ พวกเขาจะหาเวลามาอยู่ด้วยกันอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง บางทีก็ไปเดินเล่นข้างนอก บางครั้งก็อยู่บ้านทำอาหารด้วยกัน ดูหนังบนโซฟา ถึงจะเรียบง่าย แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นแต่พอเหลียงหยวนโจวมีเสินหลีอยู่ข้างกายแล้ว ช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันกลับจบลงด้วยการทะเลาะแทบทุกครั้งค่อยๆเธอจึงเริ่มใช้การทำงานถมทับความรู้สึกเสียใจเหล่านั้น งานก็เลยกินเวลาส่วนใหญ่ของเธอมากขึ้นเรื่อยๆเห็นสืออวี๋ไม่ตอบ ซือห

เมื่อปิดประตูห้องส่วนตัวแล้ว สืออวี๋ก็เงยหน้ามองหมายเลขห้องตรงบานประตู ก็เห็นว่าตรงหน้าหมายเลขห้อง 212 มีตัว ตง(ตะวันออก) กำกับอยู่จริง ๆด้วยเธอเม้มปาก แล้วหันหลังเดินจากไปภายในห้อง จ้าวเฉินมองเหลียงหยวนโจวที่สีหน้ามืดครึ้ม เทเหล้าเข้าปากทีละแก้วไม่หยุด จึงอดพูดไม่ได้ว่า “หยวนโจว ดื่มมากไปไม่ดีต่อสุขภาพนะ ดื่มน้อยหน่อย”เหลียงหยวนโจวเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไร แต่รอบกายเต็มไปด้วยออร่ากดดันจนทุกคนสัมผัสได้ว่าตอนนี้อารมณ์เขาไม่ดีมากๆตอนที่เขายกขวดเหล้าจะรินอีกครั้ง มือเรียวข้างหนึ่งก็กดทับลงบนมือเขาไว้“หยวนโจว พรุ่งนี้เช้าแปดโมงคุณมีประชุมสำคัญ อย่าดื่มต่อเลย”เสินหลีมองดูเหลียงหยวนโจว เสียงอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย ราวกับว่าเหตุการณ์เล็กๆเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้นจ้าวเฉินมองดูเสินหลี หรี่ตาลงเล็กน้อยเขารู้สักทีว่าทำไมเสินหลีถึงอยู่ข้างเหลียงหยวนโจวได้นานถึงสามปี ความอดทนแบบนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้เหลียงหยวนโจวสีหน้าไร้อารมณ์ “ปล่อย”เสินหลีไม่สะทกสะท้านกับความเย็นชาในดวงตาของเขา พูดขึ้นว่า “ถ้าคุณอยากดื่ม งั้นฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณเอง คุณดื่มแก้วหนึ่ง ฉันก็ดื่มแก้วหนึ่ง