All Chapters of คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม?: Chapter 31 - Chapter 40

85 Chapters

บทที่31

สืออวี๋ก็ไม่ได้คิดจะยึดติดเรื่องนี้อีกต่อไป ไม่ว่าจะอย่างไร คนที่ควรรู้ก็รู้หมดแล้ว เหลียงหยวนโจวกับเสินหลีเองก็เสียหน้าเสียเกียรติศักดิ์ศรีไปแล้วอย่างน้อยก็ได้ระบายความคับแค้นออกไปแล้วหลังจากนั้นสืออวี๋ก็ไม่สนใจเรื่องนี้อีก ทุกวันก็ทุ่มเทเคลียร์งานที่สะสมไว้ในสัปดาห์ที่ลาหยุดไป ยุ่งจนจะตาย บางครั้งข้าวก็ไม่ทันได้กินจนมาถึงวันเสาร์ ถึงรู้ข่าวจากซ่งจื่ออินว่าเซี่ยงชินเฟินเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล“ได้ยินมาว่าเกิดเหตุขัดแย้งกับฝั่งตระกูลเหลียง เลยทำให้โกรธจนเข้าโรงพยาบาล”“อาอวี๋ ที่จริงแกกับเหลียงหยวนโจวไม่ได้แต่งงานกันก็ถือเป็นเรื่องดีนะ ครอบครัวอย่างตระกูลเหลียง คงไม่ยอมรับเหลียงหยวนโจวอย่างง่ายๆแน่ แกแต่งไปก็มีแต่จะโดนปฏิบัติแบบไม่เป็นธรรมไปด้วย”สืออวี๋นั่งอยู่บนเก้าอี้เอนในระเบียง ก้มมองเล็บที่ตัดแต่งเรียบร้อย ก้มหน้าพูด “อืม” ไปคำหนึ่งเหลียงหยวนโจวเป็นลูกนอกสมรสของเหลียงชงเจิ้ง เหลียงซื่อ กรุ๊ป หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองเซิน และไม่เคยได้รับการยอมรับจากตระกูลเหลียงต่อให้จะประสบความสำเร็จในธุรกิจ แต่คนของตระกูลเหลียงก็ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา เพราะเหลียงซื่อได้เข้าตลาด
Read more

บทที่32

เซี่ยงชินเฟินยิ้มอย่างดีใจ “สืออวี๋ หนูมาแล้วเหรอ รีบมานั่งเร็ว”สืออวี๋เดินไปอีกฝั่งของเตียง วางดอกไม้กับผลไม้ลงแล้วพูดว่า “ป้าเซี่ยง หนูได้ยินว่าป้าเข้าโรงพยาบาล เลยมาดูหน่อย ตอนนี้ร่างกายเป็นอย่างไรบ้างแล้วคะ?”“ดีขึ้นเยอะแล้ว ข้างนอกหนาวมากสินะ”พูดจบ เธอหันมองเหลียงหยวนโจว “ไปเปิดแอร์หน่อยสิ ทำไมไม่รู้จักสังเกตเลย”สืออวี๋ส่ายหน้า “คุณป้าคะ หนูไม่หนาว”เซี่ยงชินเฟินจับมือสืออวี๋ด้วยสีหน้าห่วงใย “ยังบอกไม่หนาวอีก มือเย็นเฉียบเลย ต่อไปอย่าลืมทำร่างกายให้อบอุ่นแล้วค่อยออกไปข้างนอกนะ”สืออวี๋รู้สึกอบอุ่นใจ เธอไม่เคยได้รับความรักของแม่จากแม่ซือ แต่กลับได้รับจากในตัวของเซี่ยงชินเฟินตลอดแปดปีที่อยู่กับเหลียงหยวนโจว เซี่ยงชินเฟินดีกับเธอมากจริงๆ แม้ว่าความดีนั้นจะเป็นเพราะเหลียงหยวนโจว เธอก็รู้สึกซาบซึ้งมาก“ป้าเซี่ยง ป้าไม่ต้องเป็นห่วง ร่างกายหนูดีมากเลยนะคะ”“ตอนนี้หนูยังสาวอยู่ แต่ถ้าไม่ดูแลตัวเองดีๆ เมื่อแก่ขึ้นก็จะเต็มไปด้วยโรคภัย มาเสียใจทีหลังก็ไม่ทันแล้ว”ระหว่างทั้งสองคุยกัน เหลียงหยวนโจวก็ลุกขึ้นไปเปิดแอร์เซี่ยงชินเฟินรู้ว่าสืออวี๋คงไม่อยากเห็นเหลียงหยวนโจว จึงพูดว่
Read more

บทที่33

เหลียงหยวนโจวจ้องมองเธอ แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “สืออวี๋ ผมได้ตอบตกลงจะแต่งงานกับคุณแล้ว คุณยังจะยังไงอีก? หรือว่า ต้องให้ผมตัดขาดกับเสินหลีอย่างสิ้นเชิง คุณถึงจะยอมหยุดโวยวายได้?”ทันทีที่ถามออกมา เหลียงหยวนโจวพลันรู้สึกว่าถ้าสามารถทำให้สืออวี๋หยุดโวยวายได้ การตัดขาดกับเสินหลีก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินจะรับไหววินาทีต่อมา เสียงที่เย็นชาของสืออวี๋ก็ดังขึ้นมาราวกับน้ำเย็นราดลงบนหัวเขา“เหลียงหยวนโจว คุณกับเสินหลีจะตัดขาดกันหรือไม่นั้นมันเป็นเรื่องของคุณเอง ฉันไม่อยากแต่งกับคุณแล้ว และไม่มีทางแต่งกับคุณอีก”เมื่อกลับเข้ามาในห้องผู้ป่วย ก็ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้วเซี่ยงชินเฟินหันมองเหลียงหยวนโจว เห็นสีหน้าเขาเคร่งขรึมมาก เธอก็พูดว่า “สืออวี๋กลับไปแล้วเหรอ?”“อืม”เซี่ยงชินเฟินไม่ชอบท่าทางที่หมดอาลัยตายอยากของเขา จึงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ตอนนี้เธอก็เลิกกับลูกสักที ลูกควรดีใจไม่ใช่หรือ? ทำไมยังทำหน้าบูดบึ้งอยู่ได้?”พอนึกขึ้นได้ว่า เธอใช้บุญคุณช่วยชีวิตมาแลกให้สืออวี๋ยอมให้โอกาสเขาครั้งสุดท้าย แต่เขากลับทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นไป เซี่ยงชินเฟินก็ยิ่งโกรธจนแทบอกแตกตายสีหน้
Read more

บทที่34

พอเห็นว่าเป็นคู่ความในคดีที่จะขึ้นศาลในสัปดาห์หน้า สืออวี๋ก็หันไปบอกกับสวีหน่าว่า “พี่หน่า พี่ไปยุ่งงานของพี่เลย เดี๋ยวฉันรับโทรศัพท์สักครู่”“โอเค”สืออวี๋เดินรับสายที่ข้างๆ คู่ความคุณหวังโทรมานัดเจอกับเธอช่วงเที่ยง บอกว่ามีเอกสารใหม่จะมอบให้กับเธอคุณหวังมีชื่อเต็มว่าหวังซันซัน เธอกับสามีรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย หลังเรียนจบได้ไม่นานทั้งคู่ก็แต่งงานและมีลูกด้วยกันแต่ตอนลูกอายุได้เพียงสองขวบ เธอก็จับได้ว่าสามีแอบนอกใจไปคบกับเพื่อนร่วมงานในบริษัทเธอจึงขอหย่าและยื่นขอสิทธิ์เลี้ยงดูของลูกสาว แต่ครอบครัวฝ่ายสามีกลับเอาลูกไปซ่อน ไม่ยอมให้เธอเจอลูกเลยภายใต้การแนะนำของเพื่อน เธอจึงมอบหมายให้สืออวี๋ว่าความให้เธอที่ทำงานของหวังซันซันอยู่ห่างจากสำนักงานกฎหมายที่สืออวี๋ประจำอยู่กว่ายี่สิบกิโลเมตร อีกทั้งช่วงพักกลางวันก็มีเวลาพักแค่หนึ่งชั่วโมง ไปกลับหนึ่งรอบ เวลาค่อนข้างจะกระชั้นซืออวี๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอนบ่ายเธอต้องไปทำธุระแถวนั้นพอดี จึงพูดขึ้นว่า “โอเค งั้นบ่ายโมงครึ่ง เราเจอกันที่ร้านกาแฟใกล้บริษัทคุณนะ”“ได้เลย ขอบคุณทนายสือมากค่ะ”“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เป็นหน
Read more

บทที่35

พอนึกขึ้นได้ว่าแผลบนร่างลูกสาวที่เห็นในเอกสารเมื่อครู่ ล้วนเป็นฝีมือเขาทำทั้งนั้น สีหน้าของสืออวี๋ก็พลันเย็นชาลง“คู่ความของฉันให้อะไรฉันมา มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”เยว่เผิงหัวเราะเยอะ กำลังจะเอ่ยปาก แต่เสียงของหวังซันซันที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังมาจากด้านหลังของสืออวี๋ “เยว่เผิง! คุณมาที่นี่ทำไม?!”เธอรีบเดินมาที่ข้างกายของสืออวี๋ มองเยว่เผิงด้วยความโกรธเกรี้ยวเยว่เผิงจ้องหวังซันซันเขม็ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “คุณยังมีหน้ามาถามผมอีกเหรอว่ามาทำไม? เธอไปเกลี้ยกล่อมน้องชายผม ให้เขามาแอบจับตาดูผม คุณนี่มันไม่รู้จักอายจริงๆเลย?!”ดวงตาของหวังซันซังเย็นชา แววตาเปี่ยมไปด้วยความรังเกียจ “เยว่เผิง ปากของคุณหัดพูดให้สะอาดหน่อย! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณตีลูกสาวทุกวัน น้องชายคุณก็คงไม่ทนดูจนไม่ไหวแล้วถ่ายรูปมาให้ฉัน ผู้ชายที่มีแต่จะระบายความไม่พอใจลงกับลูกอย่างคุณ มันต่างอะไรกับคนไร้ประโยชน์!”เธอกล้าดียังไงมาบอกว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์!ตอนเธอท้อง ถ้าไม่ใช่เขาทำงานหาเงินทุกวัน เธอกับนังแพศยานั่นคงอดตายไปนานแล้ว!นังแพศยาที่ไร้ประโยชน์ ลูกชายก็คลอดให้เขาไม่ได้ เธอต่างหากที่เป็นคนไร้ประโยชน์!
Read more

บทที่36

สืออวี๋มองไปทางที่นั่งคนขับ เมื่อเห็นว่าเป็นสวีอวี่เจ๋อ ก็ชะงักไปเล็กน้อย“บังเอิญจังเลยนะ ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่”สวีอวี่เจ๋อยิ้มจางๆ พลางพูดว่า “ใช่นะสิ คุณจะไปไหนหรือ?”“เมื่อกี้ฉันข้อเท้าแพลง กะว่าจะไปโรงพยาบาล”“ผมกำลังจะผ่านโรงพยาบาลพอดีเลย ขึ้นรถ ผมไปส่งด้วยทีเดียว”สืออวี๋รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “มันจะไม่สะดวกไปหน่อยไหม?”“ไม่สะดวกตรงไหนกันล่ะ ในเมื่อเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ตรงนี้ก็จอดรถไม่สะดวก คุณขึ้นมาก่อนเถอะ”ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สืออวี๋ก็เอ่ยว่า “งั้นก็รบกวนคุณแล้ว”สืออวี๋ขึ้นรถ คาดเข็มขัดเรียบร้อย สวีอวี่เจ๋อจึงสตาร์ทรถออกไป โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลนัก ใช้เวลาเพียงสิบกว่านาทีก็ถึงแล้วก่อนจะลงจากรถ เธอหันไปมองสวีอวี่เจ๋อ “วันนี้ขอบคุณคุณมากนะ ไว้ถ้าคุณมีเวลาว่าง ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ คราวก่อนที่มัลดีฟส์คุณช่วยฉันไว้ ฉันยังไม่ทันได้ขอบคุณคุณเลย”สวีอวี่เจ๋อยิ้มจาง ๆ “ผมว่างเสมอ”“งั้นเป็นเย็นวันศุกร์นี้ดีไหมคะ?”วันนี้เธอข้อเท้าแพลง ไม่สะดวกออกไปกิจข้าว แต่ถึงวันศุกร์ก็คงจะดีขึ้นแล้ว“ได้”เมื่อตกลงเวลาชัดเจนแล้ว สืออวี๋ก็เปิดประตูลงจากรถ “วันนี้รบกวนคุณมากจร
Read more

บทที่37

“เหลียงหยวนโจว คุณปล่อยฉันนะ!”เหลียงหยวนโจวไม่ฟัง ดึงเธอไปทางประตูทันทีทันใดนั้น มีเงาหนึ่งมาขวางอยู่ตรงหน้าเขา“คุณเหลียง คุณไม่เห็นเหรอว่าข้อเท้าของสืออวี๋บาดเจ็บอยู่?อีกอย่าง ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้อยากไปกับคุณ”เหลียงหยวนโจวหยุดเดิน ดวงตาที่มองสวีอวี่เจ๋อคมกริบเพียงแค่สบตา สวีอวี่เจ๋อก็รู้สึกเหมือนมีคมมีดเฉียดผ่านใบหน้าแต่เขาไม่ได้ถอยหลัง กลับมองเหลียงหยวนโจวอย่างไม่ถ่อมตัว“เธอเป็นแฟนผม ไม่อยากไปกับผม จะอยากไปกับคุณหรือไง?”สวีอวี่เจ๋อยิ้มจางๆ “ถ้าผมจำไม่ผิด เรื่องที่คุณเหลียงนอกใจไปคบกับเลขเพิ่งเป็นข่าวร้อนไม่นานมานี้เอง แล้วบริษัทคุณเหลียงก็ออกแถลงการณ์ด้วยว่า คุณกับสืออวี๋เลิกกันไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?”อุณหภูมิรอบตัวเหลียงหยวนโจวลดลงอย่างรวดเร็ว “นี่คือเรื่องระหว่างผมกับเธอ คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”“สืออวี๋เป็นเพื่อนของผม และตอนนี้คุณเหลียงก็อารมณ์ร้อนอยู่ อาจทำเรื่องที่ทำร้ายสืออวี๋ได้ ผมจะไม่ยอมให้คุณพาเธอไป”สีหน้าของเหลียงหยวนโจวมืดครึ้ม “ถอยไป!”สวีอวี่เจ๋อไม่ขยับ ยืนเผชิญหน้ากับเขาบรรยากาศรอบ ๆ เงียบสงัด มือของเหลียงหยวนโจวที่กำมือของสืออวี๋ไว้ก็กำแน่นขึ้นเมื่
Read more

บทที่38

เห็นว่าสืออวี๋อารมณ์ไม่ดีเพราะเหลียงหยวนโจว สวีอวี่เจ๋อจึไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นต่ออย่างรู้กาลเทศะไม่นาน ก็ถึงคิวสืออวี๋หลังตรวจแล้ว หมอบอกว่าเป็นแค่ข้อเท้าแพลง และจ่ายยาต้านการอักเสบให้เมื่อออกจากโรงพยาบาล เธอรับยาจากมือสวีอวี่เจ๋อ“วันนี้ขอบคุณมากนะคะ คราวนี้ฉันติดหนี้ข้าวคุณอีกมื้อแล้ว”สวีอวี่เจ๋ออดยิ้มไม่ได้ “ผมส่งคุณกลับบ้านไหม?”“ไม่ต้องหรอกค่ะ สำนักงานกฎหมายฉันอยู่ห่างจากที่นี่กว่าสามสิบกิโลเมตร ไปกลับก็ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า คุณไปทำธุระเถอะ ฉันเรียกรถกลับเองก็ได้”ดูออกว่าสืออวี๋ไม่อยากให้เขาส่งจริง สวีอวี่เจ๋อจึงไม่ได้ฝืน ช่วยเธอเรียกรถที่ข้างทาง“งั้นคุณถึงแล้ว ส่งข้อความบอกผมด้วยนะ”“ค่ะ”หลังจากช่วยสืออวี๋ปิดประตูรถ และเห็นรถแท็กซี่หายไปจากสายตาตัวเอง สวีอวี่เจ๋อจึงค่อยหันหลังจากไปกลับมาที่สำนักงานกฎหมาย ก็เป็นเวลาบ่ายสองกว่าแล้วสืออวี๋จัดเอกสารหลักฐานที่หวังซันซันให้เธอมา ยื่นให้ต่อศาลเพื่อขอคำสั่งคุ้มครองฉุกเฉินเช้าวันรุ่งขึ้น คำสั่งคุ้มครองฉุกเฉินก็ผ่านแล้ว สืออวี๋ส่งผลลัพธ์ให้กับหวังซันซัน พร้อมแจ้งเธอว่าศาลจะแจ้งเยว่เผิงภายใน 24 ชั่วโมงและในขณ
Read more

บทที่39

สวีอวี่เจ๋อยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร พอดีตอนเที่ยงผมกินเยอะไปหน่อย ยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”ไม่ไกลนัก เหลียงหยวนโจวจ้องมองสวีอวี่เจ๋อกับสืออวี๋อย่างไม่ละสายตา ด้วยสีหน้าที่มืดครึ้ม บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกจนทำให้เสินหลีรู้สึกตัวสั่นโดยไม่รู้ตัวมือที่ควงแขนเหลียงหยวนโจวไว้รีบจับแน่โดยสัญชาตญาณ รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างกะทันหันหรือว่าเหลียงหยวนโจวเขา……ยังมีความรู้สึกกับสืออวี๋อยู่?“หยวนโจว ฉันหิวแล้ว เรา……”ยังพูดไม่ทันจบ เหลียงหยวนโจวก็พาเธอเดินตรงไปยังโต๊ะของสวีอวี่เจ๋อกับสืออวี๋ทันทีสีหน้าของเสินหลีเปลี่ยนสี “หยวนโจว ห้องส่วนตัวที่เราจองไว้ต้องเดินไปทางนี้”“ในห้องส่วนตัวมันอึดอัด นั่งข้างนอกเถอะ”พูดจบก็ไม่ให้เสินหลีมีโอกาสเลือก พาเธอไปนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ สืออวี๋พวกเขารอยยิ้มบนใบหน้าของเสินหลีแข็งทื่อ แทบจะรักษาไว้ไม่อยู่แค่เห็นสืออวี๋กินข้าวกับผู้ชายคนอื่น สายตาที่เหลียงหยวนโจวมองดูเธอกลับเหมือนสามีที่จับได้ว่าภรรยานอกใจตัวเองเขาคงไม่รู้หรอกว่า ความหึงหวงและความโกรธในสายตาเขานั้นมันชัดเจนแค่ไหน……เสินหลีก้มหน้าลง เล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลย
Read more

บทที่40

ในสายตาของสืออวี๋เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ถ้ารู้ว่าวันนี้จะมาเจอเหลียงหยวนโจวกับเสินหลีที่นี่ เธอจะไม่เลือกมาร้านนี้แน่นอนสีหน้าของเหลียงหยวนโจวเคร่งเครียด มองเธออย่างเย็นชา “ผมคุยกับแฟนผม มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”ในเมื่อก่อนหน้านี้เธอพูดว่าเธอกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับเขา งั้นตอนนี้เขาก็ใช้คำพูดนั้นตอบกลับเธอสืออวี๋สูดลมหายใจลึกๆ ระงับความโกรธในใจ ไม่คิดจะเถียงกับเหลียงหยวนโจวอีก ละสายตาหันไปมองสวีอวี่เจ๋อ“ขอโทษนะ เราเปลี่ยนร้านกันดีไหม?”เธอสู้ไม่ได้ งั้นเธอหลบก็แล้วกันสวีอวี่เจ๋อส่ายหัวแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร ร้านนี้ก็ได้ ผมไม่ถือสา”เมื่อเขาพูดแบบนั้น สืออวี๋ก็จะพูดถึงเรื่องเปลี่ยนร้านอีกก็ไม่ดี จึงพยักหน้า “โอเค”บรรยากาศในร้านเงียบลง สืออวี๋กำลังคิดจะหาเรื่องอะไรคุยดี สวีอวี่เจ๋อก็พูดขึ้นก่อนแล้ว “จริงสิ ขาของคุณเป็นยังไงบ้างแล้ว?”“ดีขึ้นมากแล้ว วันนั้นโชคดีที่ได้เจอคุณ”สวีอวี่เจ๋อยิ้มมุมปาก “ต้องบอกว่าเป็นโชคของผมมากกว่า สืออวี๋ จริงๆ แล้ว ตอนเรียนมัธยมปลาย ผม……”“เพล้ง!”เสียงจานตกพื้นดังขึ้นข้างๆ ขัดจังหวะพูดของสวีอวี่เจ๋อสืออวี๋พยายามอดทนไ
Read more
PREV
1234569
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status