บททั้งหมดของ คุณกับเลขาเกิดมาคู่กัน แล้วจะมาคุกเข่าในงานแต่งฉันทำไม？: บทที่ 71 - บทที่ 80

สืออวี๋หันไปมอง พอเห็นใบหน้านั้น ความโกรธในใจก็พลันหายไปกว่าครึ่งชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเงิน ออร่ามีสง่าจับตา ถึงแม้แสงรอบข้างจะสลัว แต่ใบหน้าคมสันราวกับถูกสวรรค์บรรจงปั้นแต่ง ก็ยังงดงามไร้ที่ตินัยน์ตายาวเรียวของเขาจับจ้องมาที่เธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดพอเห็นใบหน้าแบบนี้ ต่อให้สืออวี๋จะโกรธสักแค่ไหน ก็พูดอะไรไม่ออกอีกแล้วเธอเม้มปาก แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่เป็นไรค่ะ……แล้วคุณจะทำเรื่องประกัน หรืออยากเคลียร์กันเองดี?”ซือเยี่ยนเงียบไปครู่หนึ่ง หันมองเธอแล้วตอบว่า “ทำประกันเถอะ”“โอเค งั้น……คุณติดต่อบริษัทประกันหรือยัง?”การที่เขาถอยหลังมาชนรถเธอ กรณีนี้เขาต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบทั้งหมดซือเยี่ยนขมวดคิ้ว ปกติเรื่องรถลุงจงจะเป็นคนจัดการหมด เขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำเลยว่ารถของเขาทำประกันกับบริษัทไหน“รอสักครู่”เขาหยิบโทรศัพท์กดโทรหาลุงจง บอกให้เขาติดต่อบริษัทประกันเข้ามาจัดการเมื่อวางสายแล้ว เขาหันกลับมามองสืออวี๋ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “เดี๋ยวสักพันคนของบริษัทประกันถึงจะมา ไปรอในรถก่อนไหม?”สืออวี๋มีสัญชาตญาณระวังตัวสูง จะให้ขึ้นรถกับคนแปลกหน้ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ต่อให้ฝ่ายตรงข้า

“คุณหนูหาน วันนี้คุณถูกคุณชายซ่งทำให้อับอายต่อหน้าคนอื่นเพราะสืออวี๋ คุณไม่อยากเอาคืนหรือ?”สีหน้าของหานเชี่ยนเปลี่ยนเล็กน้อย เชิดคางขึ้น มองเธอด้วยท่าทีหยิ่งผยอง “ฉันอยากจัดการใคร ไม่จำเป็นต้องร่วมมือกับใครทั้งนั้น อีกอย่าง คุณคิดว่าคุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าจะร่วมมือกับฉัน?”เสินหลีก็ไม่ได้โกรธ บนใบหน้ายังคงยิ้มแย้มเหมือนเดิม “คุณหนูหาน ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน อีกอย่าง ฉันรู้จักสืออวี๋ดีกว่าคุณเสียอีก และก็รู้ด้วยว่าจะจัดการเธออย่างไร”“แล้วทำไมคุณยังต้อมมาหาฉันด้วยล่ะ? ทำไมไม่ไปจัดการเธอด้วยตนเอง?”“เพราะฉันไม่มีความสามารถอย่างคุณหนูหาน หลายเรื่องที่ไม่อาจทำได้ จึงมาหาคุณหนูหาน”“เฮอเฮอ งั้นคุณก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ประโยชน์？ฉันไม่ร่วมมือกับคนไร้ประโยชน์”พูดจบ หานเชี่ยนก็เดินผ่านหน้าเธอไป แต่เพิ่งก้าวไปไม่กี่ก้าว เสียงของเสินหลีก็ดังขึ้น ตรึงให้เธอหยุดกับที่“คุณหนูหาน ถ้าฉันบอกว่า ฉันช่วยให้คุณได้อยู่กับคุณชายซ่งได้ล่ะ?”หานเชี่ยนหันกลับมามองเธอ เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้าคุณมีความสามารถนั้นจริง ฉันก็จะช่วยคุณจัดการสืออวี๋”……ชั่วพริบตาก็ถึงเช้าวันจันทร์ สืออวี๋ตื่นตั

“เราไปกันเถอะ”ซือเยี่ยนสตาร์ทรถขับออกไป ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างทั้งสองคนสืออวี๋ไม่สนิทกับเขา จึงไม่รู้จะหาเรื่องอะไรคุยดี สุดท้ายเลยเลือกที่จะไม่คุย มองวิวข้างทางแล้วเหม่อลอยวันนี้เธอสวมเสื้อขนเป็ดตัวยาวสีฟ้าอ่อน ผมยาวถูกรวบเป็นมวยกลม เผยให้เห็นหน้าผากเรียบเนียนและลำคอขาวผ่อง ผิวขาวราวหิมะ ถ้าบอกว่าเป็นนักศึกษาวัยยี่สิบต้น ๆ ก็คงไม่มีใครสงสัยซือเยี่ยนเหลือบมองเธอผ่านหางตา แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ไม่ปิดบังครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดหน้าตึกของสืออวี๋สืออวี๋ปลดเข็มขัดนิรภัย หันไปมองเขา “ลำบากแล้วนะคะ”“เจอกันพรุ่งนี้”“ค่ะ เดินทางปลอดภัยคะ”สืออวี๋ลงจากรถ มองตามรถของเขาที่แล่นออกไป พอหันกลับมาก็เห็นซ่งจื่ออินยืนอยู่ที่ไม่ไกล กำลังเลิกคิ้วมองเธอดวงตาของเธอฉายแววประหลาดใจ รีบเดินไปข้างหน้า “จื่ออิน แกมาที่นี่ได้ยังไง?”ซ่งจื่ออินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แกมีพิรุธนะ ผู้ชายที่มาส่งแกคนนั้นคือใคร?”“แกรู้ได้ยังไงว่าเป็นผู้ชาย?”“ผู้หญิงส่วนใหญ่ซื้อรถก็จะไม่เลือกสีดำ แล้วดูจากสไตล์การขับของเขาแล้ว มีความเป็นไปสูงที่จะเป็นผู้ชาย”สืออวี๋อดหัวเราะไม่ได้ “แกน่าจะไปเป็นนักสืบแทน

“นั่นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ? ได้เป็นผู้หญิงที่รวยพันล้าน มันเป็นความฝันของแกมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?”“คนอื่นหาเงินให้ฉันใช้ กับฉันหาเงินแล้วใช้เองมันจะไปเหมือนกันสักที่ไหน? ความฝันของฉันคือให้พี่ชายฉันสืบทอดตระกูลซ่ง แล้วฉันอยู่บ้านกินๆ นอนๆ ไปวันๆ แต่ตอนเรียนมหาลัยไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง ดันไปเรียนหมอ พอเรียนจบก็ไปเป็นหมอ ฉันกับพ่อแม่พูดยังไงก็ไม่ฟัง……”แค่นึกถึงเรื่องนี้ก็หงุดหงิด!สืออวี๋รินชาให้เธอ “แกอย่าหาศัตรูให้ตัวเองไปเลย แกรู้ไหมว่าฉันอิจฉาแกแค่ไหน ที่สามารถสืบทอดบริษัทของครอบครัวได้โดยตรง”ไม่เหมือนเธอ ตอนนี้วัน ๆ เอาแต่ขบคิดหาวิธีว่าจะหาคดีจากไหนสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ เธอยังไม่ได้คดีสักคดีเลย ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังวันไหนเธอคงตกงานแน่แค่คิดก็เหนื่อยใจ คบกันมาตั้งแปดปี โดนสวมเขาไม่พอ เลิกกันแล้วยังโดนอีกฝ่ายตามรังควานอีกซ่งจื่ออินหันมองเธอ สีหน้าจริงจังขึ้นมา “จริงสิ ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกแกใช่ไหมว่า สือม่านไอ่ดอกบัวขาว[1]นั้นจะกลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่แกเตรียมจะให้เธอเข้าไปทำงานในบริษัทสือซื่อ ตอนนี้กำลังปูทางให้เธออยู่ แกก็ต้องเริ่มวางแผนให้ตัวเองบ้างแล

สืออวี๋หันไปมองเขา “คดีของหวังซันซันไม่ต้องตามต่อแล้วนะ อีกไม่กี่วันเธอจะมายกเลิกสัญญา”ซือห่าวอวี่ขมวดคิ้วแน่น แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “เธอจะเปลี่ยนทนาย? ทำไมล่ะ?”คดีของหวังซันซัน สืออวี๋ติดตามอย่างทุ่มเทเต็มที่ แถมการพิจารณาคดีรอบแรกก็จบไปแล้ว อีกไม่นานก็จะเข้าสู่รอบที่สอง ทำไมอยู่ดีๆอีกฝ่ายถึงเปลี่ยนทนาย？！“เธอหาทนายที่เก่งกว่าได้ ทนายคนนั้นเป็นมืออาชีพมาก เคยทำคดีหย่าร้างมาเยอะ”“ถึงทนายคนนั้นจะมืออาชีพแค่ไหน เธอก็ทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ？มันเกินไปแล้ว พี่ไม่น่าจะยอมให้เธอเปลี่ยนทนายเลย!”พอนึกถึงช่วงที่ผ่านมานี้เพื่อคดีของหวังซันซันแล้วสืออวี่ลำบากแทบแย่ เรียกเมื่อไรก็ต้องไปทันที แต่อีกฝ่ายกลับมาเปลี่ยนทนายในจังหวะสำคัญแบบนี้ ในใจของซือห่าวอวี่ก็รู้สึกโกรธขึ้นอย่างอดไม่ได้“ถ้าไม่ยอม เธอก็คงไม่ให้ความร่วมมือ ยื้อคดีนี้ไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วเหมือนกัน”อีกอย่าง เรื่องนี้ก็จะโทษหวังซันซันคนเดียวไม่ได้ทางเหลียงหยวนโจวต้องเสนออะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ เธอถึงได้โทรมาเปลี่ยนทนายไม่ว่าอย่างไร เธอก็หวังให้คดีนี้ชนะเพราะตามนิสัยของเยว่เผิงแล้ว ถ้าแพ้ ต่อไปยังไม่รู้