All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อกล่าวเช่นนั้นออกมา พนักงานของเจียงกรุ๊ปพากันชะงักไปคุณผู้หญิงเจียงอะไรกัน?ไม่ใช่สักหน่อย!สีหน้าของเถาหลินกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันทีทีมโปรเจกต์ที่นี่พร้อมข้าราชการท้องถิ่นบางท่านเดินทางมาถึงพอดี พวกเขาจึงมาทานมื้อค่ำกับเว่ยเย่เฉิงประธานเวิน “ประธานเว่ยมาถึงก่อนแล้วเหรอครับ?”เว่ยเย่เฉิงเอี้ยวตัวเล็กน้อย “ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันครับ บังเอิญได้เจอประธานเจียงพอดี”เจียงเส้าชิงก็พอจะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ยังไงซะในสามมณฑลทางใต้ เจียงกรุ๊ปก็เป็นธุรกิจการแพทย์อันดับหนึ่งย่อมมีหน้ามีตาอยู่แล้วแต่ว่าวันนี้พวกเขาแค่ทักทายกันสั้น ๆ ยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากและเกรงว่าคงไม่มีโอกาสได้พูดคุยต่อแล้วเจียงเส้าชิงรีบจับมือกับประธานเวินทันที “ประธานเวิน”ประธานเวินยิ้มตอบใครจะคาดคิด เว่ยเย่เฉิงกลับเป็นฝ่ายแนะนำขึ้นมาเสียเองว่า “คนนี้คือคุณผู้หญิงเจียง”การแนะนำของเขาทำให้เจียงเส้าชิงหน้าเปลี่ยนสีในทันใดหรือว่าต่อหน้าเว่ยเย่เฉิง สวีสวี่ไม่ได้แนะนำตัวว่าเป็นภรรยาของเขา?เขาสงสัยมาตลอดว่าสวีสวี่อาศัยตำแหน่งคุณผู้หญิงเจียง ถึงได้สร้างคอนเนคชั่นกับเว่ยเย่เฉิงได้สายตาของเถาหลินยิ่งมีพ

ฟังคำถามของเขา สวีสวี่หูแทบจะด้านชาแล้วน้ำเสียงของสวีสวี่สงบนิ่ง “เจียงเส้าชิง ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อคุณคนเดียวหรือไง? ช่วยคุณดูแลลูก ช่วยคุณทำโน่นทำนี่เหรอ?”เจียงเส้าชิงกลับพูดว่า “เธอไม่ได้ช่วยฉัน เธอกำลังรักษาวิถีชีวิตของตัวเอง ลูก ๆ ไม่ได้เรียกเธอว่าแม่เหรอ? พวกเขาไม่เคยเรียกเถาหลินว่าแม่เลยสักครั้ง ฉันก็ให้ชีวิตที่สุขสบายแก่เธอไม่ใช่หรือไง?”เขาเอาความกล้ามาจากไหน?แววตาของสวีสวี่เย็นชาลง “ฉันเลี้ยงพวกเขามาหกปี พวกเขาเรียกฉันว่าแม่ นั่นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล พวกเขาไม่เรียกเถาหลินว่าแม่ นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน ตั้งแต่แต่งงานกันมา ฉันไม่เคยเอาเปรียบคุณเลยแม้แต่น้อย ส่วนชีวิตที่สุขสบายที่คุณพูดถึง ในสายตาของฉัน มันไม่มีค่าอะไรเลย”หากเธอโลภในเกียรติยศและความร่ำรวยของเขาในตอนนี้ การที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ในวันนี้ ก็สาสมแล้ว!ไม่มีค่าอะไรเลย?เจียงเส้าชิงหัวเราะเยาะขึ้นมาทันที “ตอนนี้รู้จักเว่ยเย่เฉิงแล้ว สายตาก็สูงขึ้นเลยเหรอ? สวีสวี่ คนเราต้องรู้จักประมาณตน มีความสามารถแค่ไหนก็ทำได้แค่นั้น อยากจะเกาะคนอย่างเว่ยเย่เฉิง เธอก็ต้องมีฐานะที่ทัดเทียมกันด้วย”คำพูดของเขามีเจตน

แต่นี่ก็เตือนสติอะไรบางอย่างให้เธอ...เถาหลินหยิบมือถือขึ้นมาโทรออก “คุณยายคะ หนูรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณยายหรือเปล่าคะ?”ในห้องผู้ป่วยเจียงเส้าชิงนั่งอยู่ข้างเตียง “รั่วรั่ว หวยหวย พ่อไม่ได้เข้าข้างแม่แท้ ๆ ของพวกหนู แต่พวกหนูต้องมีมารยาท มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกันดี ๆ”“แต่พวกเราไม่ชอบเธอ เราต้องการแค่แม่ค่ะ” ท่าทางน่าสงสารของเจียงรั่วในตอนนี้ ช่างน่าเห็นใจเจียงเส้าชิงเป็นพ่อของพวกเขาทั้งคน จะไม่สนใจได้ยังไง?เขาถอนหายใจออกมา ในแววตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด“เมื่อกี้พ่อเสียงดังไปหน่อย” เขาอุ้มเจียงหวย “พ่อขอโทษนะลูก ขอโทษนะ อย่าโกรธพ่อเลยนะ?”เจียงหวยรู้สึกน้อยใจ ร้องไห้เงียบ ๆ แล้วพูดว่า “พวกเราอยากให้แม่กลับมา”แม่...สวีสวี่...เด็ก ๆ ติดเธอขนาดนี้“แม่ไม่อยู่ แต่ก็ยังมีพ่อนี่นา?”เจียงเส้าชิงนึกถึงคำพูดของสวีสวี่ที่ว่านั่นมันลูกของคุณมา ขึ้นมาอีกครั้งเธอช่างไม่มีความรับผิดชอบ พูดว่าจะไปก็ไปเลยความโกรธปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เจียงเส้าชิงไม่เชื่อว่าถ้าไม่มีเธอ เขาจะดูแลลูกสองคนไม่ได้!เจียงหวยถามอีกครั้ง “พ่อครับ ที่พ่อบอกว่าแม่ไม่ต้องการพวกเราแล้ว เป็นเรื่องจริงเหรอครับ?”เ

เจียงรั่วยิ้ม “ไม่เจ็บค่ะแม่” เธอพยายามทำตัวให้ดูปกติ เพราะกลัวว่าแม่จะเป็นห่วงน้ำตาของสวีสวี่ในตอนนี้ มีไว้สำหรับเด็กสองคนนี้เท่านั้นเธอใช้ร่างกายที่บอบบางอุ้มพวกเขาทั้งสองขึ้นมา “กำลังกินข้าวอยู่เหรอจ๊ะ?”“อื้อ ๆ!”เจียงรั่วกอดคอเธอไม่ยอมปล่อย ภาพความสนิทสนมนั้น ทำให้เถาหลินมองแล้วรู้สึกขัดตาอย่างมากสวีสวี่อุ้มพวกเขาทั้งสองมานั่งที่ห้องอาหารเถาหลินพูดขึ้น “สวีสวี่ เมื่อกี้รั่วรั่วบอกว่าจะให้คนป้อนข้าว โตป่านนี้แล้ว ควรจะหัดกินข้าวเองได้แล้วนะ”ใครจะคิดว่า เจียงรั่วเงยหน้าขึ้นมาทันที “หนูหมายถึงตอนที่ป่วยต่างหาก คุณพูดผิดแล้วค่ะ”สีหน้าของเถาหลินดูอึดอัดเล็กน้อย “อ้อ ใช่”สวีสวี่เงียบไป เพียงแต่เตรียมจะหยิบช้อนขึ้นมาป้อนข้าวลูกสาวแต่เจียงรั่วก็แย่งไป “แม่คะ หนูทานเอง”เจียงเส้าชิงขมวดคิ้วแล้วเมื่อกี้ทำไมถึงดึงดันจะให้เขาป้อน?ในทันใดนั้น เขาก็รู้สึกอีกครั้งว่าสวีสวี่ตามใจเจียงรั่วจนเคยตัวเจียงรั่วกินข้าวคำหนึ่ง ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาจ้องสวีสวี่ เหมือนกลัวว่าเธอจะจากไปสวีสวี่มองออก เธอยิ้มเบา ๆ “ไม่ต้องห่วงนะ แม่ไม่ไปไหนหรอก ค่อย ๆ กินนะลูก กินให้อิ่มจะได้มีแรงสู้

ถึงแม้สวีสวี่จะไม่รู้จักอาจารย์เหยาคนนั้น แต่เมื่อดูจากการแต่งตัวของเขา ก็พอจะเดาได้บ้าง“เกิดปีขาล แล้วยังไงเหรอคะ?”เถาหลินตกใจ “ที่แท้คุณก็เกิดปีขาลนี่เองเหรอ สวีสวี่?”พูดจบ เธอก็หันไปมองเจียงเส้าชิง “เส้าชิง นี่มัน...”สวีสวี่ไม่ได้หยุดอยู่ที่นี่ หันหลังเดินเข้าไปในครัวเธอเป็นเหมือนคนนอก เดินไปแล้วก็เดินกลับขึ้นไปข้างบน“ติ๊งต่อง...”เถาหลินอยู่ใกล้เลยไปเปิดประตู “คุณยาย?”ยายเถาถูกเข็นรถเข็นเข้ามา เธอถามด้วยความร้อนใจ “เป็นยังไงบ้างคะ อาจารย์เหยา?”อาจารย์เหยาก็คือคนที่ยายเถาแนะนำมาอาจารย์เหยากล่าว “คุณหญิงเถาครับ บ้านหลังนี้ไม่สงบสุข หากต้องการความสงบสุข ก็จำเป็นต้องกำจัดคนหรือสิ่งของที่ชงออกไปให้หมด ผมตรวจสอบแล้ว ที่นี่มีคนที่ไม่เหมาะจะอยู่ต่อนาน ๆ สามคน ส่วนเรื่องสิ่งของจัดการได้ง่าย ยังไม่รีบร้อนครับ”เมื่อยายเถาได้ฟัง ก็ให้ความสำคัญอย่างมาก “เส้าชิง เชื่อไว้ก็ไม่เสียหายนะ เรื่องแบบนี้ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ มันเกี่ยวกับลูก ๆ ทั้งสองคนในบ้าน แล้วก็เรื่องการงานของเธอด้วย ฉันจำได้ว่าตอนพ่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็เชื่อเรื่องฮวงจุ้ยมาก รวมถึงทางพ่อแม่ของหลินหลิน