All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 1 - Chapter 10

เจียงเส้าชิงไม่คาดคิดว่าลูก ๆ จะต่อต้านเถาหลินขนาดนี้เถาหลินร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่างมาก จนเกือบจะล้มลงไป “เป็นความผิดของฉันเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน...... เป็นความผิดของฉันเอง พวกเขาไม่รู้จักฉันตั้งแต่เด็ก......”เจียงเส้าชิงไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสวีสวี่ยังอยู่ตรงนั้น เขาโอบไหล่ของเถาหลินเพื่อปลอบโยน “จะโทษเธอได้ยังไง? เธอทำไปเพราะความจำเป็น”“อย่าเสียใจไปเลย เธอขึ้นไปล้างหน้าล้างตาจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนเถอะ”เสื้อผ้าหน้าผมของเธอในตอนนี้ดูตกอับและน่าสงสารอย่างยิ่งเมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแออย่างมากของเถาหลิน เจียงเส้าชิงจึงต้องประคองเธอไปที่ห้องรับแขกด้วยตัวเองทั้งสองคนเดินผ่านสวีสวี่ไปราวกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อยแต่ถึงอย่างนั้นสวีสวี่ก็ยังคงข่มความรู้สึกไม่สบายใจเอาไว้ เธอพยายามปลอบตัวเองว่า เถาหลินแค่คิดถึงลูก อยากจะมาเยี่ยมลูก ส่วนเจียงเส้าชิงก็แค่ทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อ เพื่อควบคุมสถานการณ์เท่านั้นเธอพยายามยิ้ม “เด็ก ๆ ไปกันเถอะ ได้เวลาไปอาบน้ำนอนแล้วนะ”“ค่ะ/ครับคุณแม่!” เด็กทั้งสองคนเดินตามสวีสวี่ไปอย่างร่าเริงภายในห้องรับแขก

โรงพยาบาลเด็ก แผนกฉุกเฉิน“เกิดอะไรขึ้นคะ?!” สวีสวี่วิ่งเข้ามาพร้อมกับหอบหายใจ“หวยหวยกินของผิดสำแดงเข้าไปเลยแพ้” น้ำเสียงของเจียงเส้าชิงเต็มไปด้วยความร้อนรนสวีสวี่ร้อนใจราวกับไฟเผา “แพ้เหรอคะ? ฉันเขียนรายการอาหารที่แพ้ให้หมดแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกคุณไม่ได้ดูกันเหรอ?”เถาหลินรีบกล่าวขอโทษ “เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่คิดว่าหวยหวยจะแพ้มะม่วงด้วย ขอโทษนะคะ ขอโทษด้วย......”“เถาหลินก็แค่หวังดี” เจียงเส้าชิงกล่าว “อีกอย่าง กระดาษที่เธอเขียนก็ทำหายไปโดยไม่ตั้งใจ ไม่แน่ว่าเธออาจจะเขียนไม่ชัดเจนก็ได้”“ฉันเขียนไม่ชัดเจน?” ความโกรธของสวีสวี่พุ่งขึ้นมาทันทีของที่ลูก ๆ กินไม่ได้ เธอท่องจำได้ขึ้นใจ!ก่อนที่จะยื่นข้อควรระวังให้พวกเขา เธอยังตรวจสอบซ้ำอีกรอบ เพื่อป้องกันการตกหล่น มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเขียนไม่ชัดเจน?แล้วผลสุดท้ายคือทำหายงั้นเหรอ?ทันใดนั้นเจียงเส้าชิงก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ “เธอดื่มเหล้ามาเหรอ? ลูกป่วยขนาดนี้ เธอยังมีอารมณ์ดื่มเหล้าอีกเหรอ?”สวีสวี่เต็มไปด้วยความโกรธ “พวกคุณเป็นคนพาลูกออกไป แต่ตอนนี้คุณกลับมาโทษ......”“สวีสวี่!”สายตาของเจียงเส้าชิงลึกล้ำจนน่ากลัว เ

“อะไรนะ?” เขาคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไปเจียงเส้าชิงตระหนักได้ว่าสองวันที่ผ่านมานี้ เขาทำไม่ดีกับสวีสวี่ในบางเรื่องจริง ๆ แต่ทำไมเธอถึงได้เอ่ยปากขอหย่าได้ง่าย ๆ แบบนี้?เขาอธิบายว่า “เถาหลินไม่มีญาติพ่อแม่พี่น้องแล้ว เธอเหลือแค่ลูกสองคนนี้เท่านั้น ตอนนี้เธอกำลังลำบาก ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องยืนดูอยู่เฉย ๆ ”สวีสวี่หัวเราะเยาะ “คุณก็เลยต้องช่วยเหลือด้วยตัวเองเหรอ? คนใช้ก็มีเป็นกอง บอดี้การ์ดก็มีเป็นกลุ่ม พอเธอร้องไห้ คุณก็เข้าไปกอด ที่สำคัญที่สุดคือคุณ ในใจของคุณมีเธออยู่ แล้วฉันเป็นตัวอะไร?”เจียงเส้าชิงหันหลังให้ “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันบอกแล้วไงว่าเราต่างหากที่เป็นสามีภรรยา คำว่าหย่าต่อไปนี้อย่าพูดบ่อยนัก รีบพักผ่อนเถอะ”สามีภรรยาอีกแล้ว......หมายความว่าสามีภรรยาสามารถละเลยอีกฝ่ายได้งั้นเหรอ?พูดจบ เจียงเส้าชิงก็เดินจากไป ไม่เปิดโอกาสให้สวีสวี่ได้พูดอะไรต่อชั้นล่างพ่อบ้านลุงหลินเพิ่งจะสั่งให้คนเก็บกวาดห้องอาหารเสร็จเรียบร้อย “คุณผู้ชายครับ”เจียงเส้าชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พรุ่งนี้ให้พ่อครัวทำปลานึ่ง”สวีสวี่ชอบทาน แต่เขาไม่ชอบอาหารนึ่ง ดังนั้นหลายปีมานี้พ่อครัวจึงแทบไม่เคย

คำพูดนี้ทำให้เจียงเส้าชิงชะงักไปเล็กน้อย “เถาหลิน เธอ......”เถาหลินรีบอธิบาย “เส้าชิง นายอย่าเข้าใจผิด ฉันแค่บอกพวกเขาว่า โชคดีที่สวีสวี่ไม่เหมือนแม่เลี้ยงใจร้ายในเรื่องสโนว์ไวท์ มีคนรักลูกของฉันเพิ่มขึ้นอีกคน ฉันดีใจจะตาย จะไปพูดแบบนั้นได้ยังไงล่ะ?”พูดจบ เถาหลินก็หันไปมองลูกทั้งสองคน “แม่รู้ว่าพวกลูกชอบคุณแม่สวีสวี่ แต่พวกลูกจะมาใส่ร้ายแม่แบบนี้ไม่ได้นะ”เจียงเส้าชิงรู้มาตลอดว่าเด็ก ๆ ไม่โกหก แต่ก็สามารถพูดจาไร้สาระเป็นตุเป็นตะได้ดังนั้นคำพูดของพวกเขาจึงไม่สามารถเชื่อได้ทั้งหมดบางทีอาจจะมีการเข้าใจผิดกัน แต่เรื่องที่เจียงรั่วถือกรรไกรนั้นเป็นความจริงที่เถียงไม่ได้เถาหลินน้ำตาไหลพราก “ฉันรู้ว่าหลายปีมานี้ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ พวกเขา พวกเขาไม่สนิทกับฉันก็เป็นเรื่องปกติ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่า ตัวฉันที่อุ้มท้องพวกเขามาสิบเดือนเพื่อคลอดพวกเขาออกมา จะล้มเหลวขนาดนี้......”เจียงเส้าชิงนึกถึงความทุกข์ทรมานของเถาหลินในช่วงตั้งครรภ์ขึ้นมาทันที เขารู้สึกผิดและปลอบโยน “อย่าไปถือสาเด็ก ๆ เลย นานวันเข้า พวกเขาก็จะยอมรับเธอเอง”ช่างเถอะ เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นแผ่นหลังของสวีสวี่ที่พาลูกทั้งสองคน

“พี่ชายเธอก็อยู่ด้วย” เว่ยเย่เฉิงโกหก “ก็เลยให้ฉันเอาของมาให้เธอสักหน่อย”เมื่อรู้ว่าพี่ชายยังเป็นห่วงตัวเอง สวีสวี่ก็ฝืนกลั้นน้ำตาไว้เว่ยเย่เฉิงมองเธอ รู้สึกว่าเด็กคนนี้เปลี่ยนไปแล้วเมื่อก่อนความแน่วแน่และความมั่นใจในดวงตาของเธอ เปล่งประกายเป็นพิเศษ“ช่วงนี้ฉันอยู่ที่เมืองจูตลอด ถ้ามีอะไรให้ช่วย ก็โทรมาได้ทุกเมื่อ”สวีสวี่ก้มหน้าลง “ขอบคุณค่ะพี่อวี้เฉิง”หลังจากที่ลงจากรถ สวีสวี่ก็บอกลาเว่ยเย่เฉิง แล้วหอบของทั้งหมดเดินกลับไปตามลำพังร่างที่บอบบางของเธอ ถือของมากมายขนาดนั้นได้อย่างสบาย ๆ คนขับรถขึ้นมาบนรถแล้วถอนหายใจ “คุณสวี่แรงเยอะจริง ๆ นะครับ”แต่ไม่รู้เลยว่า ตลอดหกปีที่ผ่านมา สวีสวี่อุ้มลูกคนหนึ่งโดยใช้มือข้างเดียวมาตลอดของพวกนั้นหนักแค่ไม่กี่สิบชั่ง ไม่ได้เปลืองแรงอะไรมากมายอีกอย่างนั่นเป็นของที่พี่ชายส่งมาให้ เธอไม่อยากให้คนอื่นแตะต้องเว่ยเย่เฉิงมองแผ่นหลังของเธอเรื่องเหล่านี้เขายังบอกสวี่จิ้นไม่ได้คนที่รักน้องสาวยิ่งกว่าชีวิตแบบนั้น ถ้าเกิดวู่วามขึ้นมาจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถึงตอนนั้นเรื่องที่ทำลงไป คงไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนนี้จะรับไหว“ไปเถอะ ไปที่เหอ