All Chapters of เมื่อคุณลำเอียงไปหารักแรก แม่เลี้ยงคนนี้ก็ขอลาออก: Chapter 31 - Chapter 40

เถาหลินลงบันไดมาพอดี ได้ยินประโยคนี้ของสวีสวี่จะหานักพรตคนอื่นเหรอ?เธอรีบพูด “สวีสวี่ ในเมื่อดูฮวงจุ้ยเสร็จแล้ว ก็อย่าไปรบกวนนักพรตท่านอื่นเลย รีบ ๆ ปรับเปลี่ยนให้เรียบร้อย บ้านจะได้ดีขึ้นบ้าง เรื่องแบบนี้ช้าไม่ได้นะ”สวีสวี่เหยียดยิ้มเย้ยหยัน “ฉันแค่สงสัย ว่าทำไมในบ้านนี้ คนที่เป็นตัวซวยที่สุดถึงกลายเป็นฉันไปได้ ในเมื่อคุณเถาช่วยเสริมดวงให้เจียงเส้าชิง แล้วทำไมตอนที่พวกคุณเป็นคู่หมั้นกัน ตระกูลถึงได้ล้มละลาย?”“สวีสวี่”เจียงเส้าชิงเอ่ยชื่อเธอ เหมือนจะเตือนว่าอย่าพูดจาเกินไปสวีสวี่เหลือบมองเขา “ถ้าพวกคุณคิดว่าฉันเป็นคนทำลายความสงบสุขของบ้านนี้ ก็พูดมาตรง ๆ เถอะ จะลำบากหาพวกครึ่ง ๆ กลาง ๆ มาทำไมกัน”“ใครครึ่ง ๆ กลาง ๆ?” อาจารย์เหยาร้อนตัว “คุณกำลังว่าผมเหรอ?”สวีสวี่พูดอย่างใจเย็น “นักพรตของอารามชิงอวิ๋นฉันเคยเห็นมาหมดแล้ว ทำไมไม่เคยเห็นท่านเลยล่ะคะ? ขอถามหน่อยว่าท่านคือใคร? ชุดนักพรตสีอะไร? มีใบรับรองนักพรตให้ดูไหมคะ?”คำถามสวนกลับติด ๆ กัน ทำให้อาจารย์เหยาสีหน้าแย่ลงเรื่อย ๆเถาหลินฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “สวีสวี่ คุณเคยไปอารามชิงอวิ๋นเหรอ? ที่นั่นไม่ใช่ที่ที่คนทั่วไปจะเข้าไปไ

บรรดาคนใช้รีบไปจัดการอย่างกระตือรือร้นจากนั้น เจียงเส้าชิงก็พูดอีกว่า “เปลี่ยนห้องนอนคืนด้วย”คนใช้พากันลืมดูแลแขกไปเลย ลุงหลินพาพวกเขาขึ้นไปข้างบน เอาของไม่กี่ชิ้นของเถาหลินยัดใส่ถุงโดยไม่ปรานีรวมถึงผ้าปูที่นอนกับปลอกผ้านวมที่เพิ่งเปลี่ยนก็ถูกเปลี่ยนกลับใหม่หมดเถาหลินกัดริมฝีปากแน่นลุงหลินเอาของพวกนั้นมา “คุณผู้ชายครับ ของพวกนี้จะให้วางไว้ที่ไหนครับ? หรือว่า คุณเถาจะเอากลับไปดีครับ?”ถ้าไม่ใช่เพราะคุณผู้หญิงไปเชิญคนจากอารามชิงอวิ๋นที่ฉางจิงมาจริง ๆ พวกเขาคงถูกมองว่าเป็นตัวซวยของคุณผู้ชายแล้วถูกไล่ออกไปแล้ว!“ฉัน... ฉันไม่เอากลับไปดีกว่า ฉันยังต้องมาอยู่เป็นเพื่อนลูก ๆ” เถาหลินพูดนักพรตเสวียนหมิงมีนิสัยค่อนข้างตรงไปตรงมา “คุณผู้ชายครับ เขาว่ากันว่าภูเขาลูกเดียวอยู่กับเสือสองตัวไม่ได้ บ้านหลังหนึ่งก็ไม่ควรมีนายหญิงสองคน ความปรองดองในครอบครัวบางครั้งก็ต้องอาศัยการเอาใจใส่ดูแลด้วยตัวเอง”ในที่สุดเจียงเส้าชิงก็ได้สติกลับมา “ครับ ผมจำไว้แล้ว ขอบคุณท่านนักพรตที่ชี้แนะครับ เชิญทุกท่านทานอาหารเถอะครับ”หลังจากเริ่มลงมือทานอาหาร สายตาของเขาก็มองไปยังสวีสวี่ที่กำลังพูดคุยกับนักพรต

วันเกิดของสวีสวี่ในปีก่อน ๆ เจียงเส้าชิงมักจะเชิญเพื่อนสนิทหรือหุ้นส่วนทางธุรกิจมาร่วมฉลองด้วยเสมอแต่ปีนี้สวีสวี่ไม่อยากจัดงานครึกครื้นเช่นนั้นแล้วในเมื่อเตรียมจะหย่าแล้ว การมาข้องเกี่ยวกับผู้คนมากมายก็ดูจะไร้ความหมาย“ที่แท้พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของสวีสวี่เหรอ ฉันอยู่ที่นี่พอดี ให้ฉันช่วยจัดเตรียมงานไหม?”เพราะค่อนข้างกระชั้นชิด ทุกคนเลยไม่ได้เตรียมตัวล่วงหน้า เจียงเส้าชิงก็ไม่ได้คิดจะเชิญหุ้นส่วนทางธุรกิจเป็นพิเศษ แค่เชิญเพื่อนสนิทบางคนก็พอสวีสวี่กล่าว “ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีงาน อาจจะไม่อยู่บ้าน”เธอจึงหาข้ออ้างมาปฏิเสธอย่างนุ่มนวลเถาหลินยืนกราน “อย่างนั้นได้ยังไงกันคะ? นี่เป็นวันที่น่าฉลองนะคะ คุณไปทำงานอย่างสบายใจเถอะ ฉันจะช่วยจัดการให้เอง”สวีสวี่ขมวดคิ้ว “คุณอารองกับคุณอาสะใภ้รองคะ พวกท่านรีบไปพักผ่อนเถอะค่ะ”“ได้ ๆ” อารองเจียงตอบรับสวีสวี่คุยกับพวกเขาเพียงไม่กี่คำ ก็ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนลูก ๆ ข้างบนแล้วตอนนี้เหตุผลที่ทำให้เธอยังอยู่ที่นี่ ก็เพียงเพื่อจะได้อยู่กับลูกทั้งสองคนหลังจากเธอไป อาสะใภ้รองเจียงก็ไม่พอใจสามี “คุณไปสุภาพกับเธอทำไมกัน?”“นั่นหลา

เขารู้สึกผิดในใจที่ดูแลลูกสาวได้ไม่ดี เป็นความบกพร่องของเขา“ไม่เจ็บแล้วค่ะพ่อ”เจียงรั่วเป็นเด็กดีและรู้จักคิด เธอจับแขนพ่อ “พ่อคะ พ่ออย่าทำให้แม่เสียใจอีกนะคะ แม่ไม่มีใครเลยนอกจากพวกเรา”เจียงเส้าชิงยิ้ม “พวกหนูไม่ต้องห่วง พ่อจะดูแลและรักแม่ของพวกหนูให้ดีที่สุด จะไม่ยอมให้แม่จากพวกหนูไปไหน”เถาหลินที่มุมบันไดกำลังถือนม คิดจะเอาไปให้ลูกทั้งสองคนเมื่อได้ยินคำพูดของเขา หัวใจที่เจ็บปวดมาทั้งคืนก็พลันฉีกขาดอีกครั้งเขาไปใส่ใจสวีสวี่ขนาดนั้นได้ยังไง...เธอลูบท้องน้อยที่ไม่เรียบเหมือนเดิมอีกต่อไป นี่คือร่องรอยที่เหลือไว้จากการคลอดลูกให้เขาตอนนี้ ทั้งลูกของเขาและคนที่เขารัก กำลังเข้าข้างผู้หญิงคนอื่น...โดยเฉพาะเจียงเส้าชิง เขาตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่กับสวีสวี่ต่อไปได้ยังไงกัน?“เส้าชิง รั่วรั่ว หวยหวย” เถาหลินปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยืนมองพวกเขาอยู่ไม่ไกล “ฉันทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว นมก็อุ่นแล้ว มากินข้าวกันเถอะ?”เจียงเส้าชิงลุกขึ้น จูงลูกทั้งสองคนลงไปข้างล่างเมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองคนไม่สนใจเธอเลย ขอบตาของเถาหลินก็แดงก่ำขึ้นมา“พี่หลินหลิน เป็นอะไรไปคะ?” เจียงชิงเหม่ยกำลังจะไปกิ

แต่วันนี้ คือวันเกิดของเธอเธอจำได้อย่างแม่นยำว่า วันที่เธอได้พบกับเจียงเส้าชิงซึ่งพาลูกสองคนมาที่โรงพยาบาลในตอนนั้น ก็คือวันเกิดของเธอพอดีนับถึงวันนี้ ก็ครบหกปีพอดีเริ่มต้นในวันนั้น เธอก็อยากจะจบลงในวันนี้เช่นกัน“ไปเถอะค่ะ ระวังตัวด้วย” วันนี้สวีสวี่เองก็หยุดพักเหมือนกัน หลังจากกลับมาจากฉางจิง เหอเจียอี้ก็ให้เธอหยุดหนึ่งวันเป็นพิเศษก่อนจะไป เถาหลินกล่าว “เสี่ยวเหม่ย เดี๋ยวพอฉันว่างแล้วจะไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลนะ”“ค่ะ พี่สะใภ้คนสวย!” เจียงชิงเหม่ยชินกับคำเรียกนี้แล้วอารองเจียงรีบห้าม “เธอเรียกมั่วซั่วอะไร!”เถาหลินยิ้มเบา ๆ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เธออยากเรียกก็ให้เรียกไปเถอะ”ใครจะคิดว่า เจียงเส้าชิงกลับพูดขึ้นมาว่า “ชิงเหม่ย พี่สะใภ้ของเธออยู่ที่นี่”เถาหลินรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง แต่เธอก็พูดอะไรไม่ได้ทั้งสองคนพากันขึ้นรถไปหลังจากรถเคลื่อนตัวไปยังบริษัท เถาหลินก็ถามเสียงอ่อน “เส้าชิง ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?”เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อสวีสวี่ไปอย่างกะทันหัน“เธอทำอะไรผิดเหรอ?”สีหน้าของเถาหลินดูขมขื่น “ฉันนึกว่าฉันทำอะไรผิดไปซะอีก ถึงทำให้ท่าทีที่นายมี